«Τοὺς
μὲν ζῶντας ἐν μετανοίᾳ καὶ ἐξομολογήσει παράλαβε, τοὺς δὲ κεκοιμημένους
ἔνθα ἐπισκοπεῖ τὸ φῶς τοῦ προσώπου Σου Κύριε», παρακαλοῦμε ἀγαπητοὶ
ἀδελφοὶ ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς ὅταν συστέλλουμε τὰ ψιχία τὰ ὁποῖα ἀντιστοιχοῦν
εἰς τοὺς ζῶντας καὶ τοὺς κεκοιμημένους, καὶ τὰ ρίπτουμε ἀπὸ τὸ Ἅγιο
Δισκάριο μέσα στὸ Ἅγιο Ποτήριο καὶ ἀναμιγνύονται μὲ τὸ Πανάγιον Αἷμα τοῦ
Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ καὶ λέμε, «κάνε οἱ
ζῶντες μὲν νὰ τελειωθοῦν, νὰ ἀφήσουν τὴν πρόσκαιρη αὐτὴ καὶ μάταιη ζωὴ
μὲ μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση. Καὶ οἱ κεκοιμημένοι ποὺ ἤδη ἔχουν
ἀναχωρήσει νὰ εἶναι μαζί Σου μέσα στὸ φῶς».
Τί μᾶς διδάσκει μὲ αὐτὸ ἡ
Ἁγία μας Ἐκκλησία; Ὅτι πρέπει νὰ ζοῦμε πάντοτε μὲ μετάνοια καὶ μὲ
ἐξομολόγηση. Ὄχι ἁπλῶς ἐξομολόγηση ἡ ὁποία δυστυχῶς πολλὲς φορὲς ἀπὸ
κάποιους δὲν γίνεται σωστὰ γιατὶ δὲν τὰ λένε ὅλα. Κρύβουν ἁμαρτήματα καὶ
παίρνουν μία τυπικὴ ἀλλὰ ὄχι οὐσιαστικὴ συγχώρηση, γιατὶ ὅταν κρύβεις
ἁμαρτήματα, δὲν συγχωρεῖσαι· καὶ γι’ αὐτὰ ποὺ εἶπες δὲν συγχωρεῖσαι.
Ἀλλὰ δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ ὁμολογεῖς τὰ ἁμαρτήματά σου ἔστω καὶ ἄν τὸ κάνεις
μὲ τέλειο τρόπο καὶ τὰ πεῖς ὅλα· χρειάζεται καὶ νὰ μετανοεῖς, δηλαδὴ νὰ
διορθώνεις τὴ ζωή σου.
Ὅσοι
λοιπὸν ἔχετε αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις, νὰ προσέλθετε. Γιατὶ δυστυχῶς,
μέσα στὶς Ἅγιες ἡμέρες αὐτὲς τῆς Ἁγίας Μεγάλης Σαρακοστῆς, πολλοὶ
προσέρχονται νὰ κοινωνήσουν ἀλλὰ ἀνάξια καὶ χωρὶς νὰ ἔχουν ἐξομολογηθεῖ
σωστά· ἔχοντας κρύψει ἁμαρτήματα καὶ χωρὶς νὰ ἔχουν ἀλλάξει ζωή, χωρὶς
νὰ ἔχουν μετανοήσει. Πολλὲς φορὲς κάνουμε ἁμαρτίες καὶ δὲν τὸ
συνειδητοποιοῦμε ἤ πηγαίνουμε καὶ σὲ «πνευματικοὺς» ποὺ μᾶς δίνουν ἄφεση
γιὰ ὅλα. Λίγοι δίνουν ἄφεση καὶ ἀπὸ τὸ τηλέφωνο ἀκόμα, χωρὶς κἄν νὰ
ἐξετάζουν τὴ ζωή. Μοῦ ἔλεγε ἕνας νέος, «κοινωνάω κάθε Κυριακή», καὶ λέω
θὰ εἶναι πολὺ σπουδαῖος καὶ πνευματικὸς αὐτὸς ὁ νέος. Καὶ μετὰ μὲ τὴν
κουβέντα τί μοῦ εἶπε; Ὅτι ἔχει κοπέλα
καὶ συζεῖ, καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ ἔχει ἕνα «πνευματικὸ» ποὺ ἀπὸ τὸ τηλέφωνο
τοῦ ἔδινε ἄδεια νὰ κοινωνεῖ κάθε ἑβδομάδα. Λοιπόν, αὐτὸ δὲν λέγεται
πνευματικὴ καθοδήγηση, αὐτὸ λέγεται πνευματικὴ δολοφονία. Καὶ πρέπει νὰ
ψάχνουμε νὰ βρίσκουμε σωστοὺς πνευματικούς, γιατὶ ἕνας ποὺ ἁμαρτάνει,
δὲν μπορεῖ νὰ κοινωνήσει, ὅταν ἁμαρτάνει μάλιστα χωρὶς νὰ μετανοεῖ, καὶ
πέφτει σὲ βαριὰ τέτοια ἁμαρτήματα ἀλλὰ καὶ σὲ ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα·
γιατὶ κάθε ἁμάρτημα γίνεται θανάσιμο ὅταν εἶναι ἀνεξομολόγητο. Ἀλλὰ δὲν
ἁμαρτάνουν μόνο αὐτοὶ ποὺ συζοῦν, κάνουν ἀνηθικότητες κλπ. ἤ κάνουν
ἄλλες ἁμαρτίες, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ τοὺς βοηθοῦν. Ὑπάρχουν γονεῖς ποὺ
δίνουν τὰ σπίτια τους καὶ τὰ δωμάτιά τους στὰ παιδιά τους νὰ κάνουν
ἄνομες σχέσεις μέσα στὸ σπίτι τους, χωρὶς νὰ εἶναι στεφανωμένα ἀπὸ τὴν
Ἐκκλησία. Καὶ αὐτοὶ δὲν πρέπει νὰ κοινωνοῦν, γιατὶ εἶναι μέγιστο
ἁμάρτημα νὰ βοηθᾶς σὲ μία πορνεία, σὲ μία ἁμαρτία σαρκικὴ καὶ σὲ
ὁποιαδήποτε ἄλλη ἁμαρτία. Ὅταν βοηθᾶς, γίνεσαι καὶ ἐσὺ ἔνοχος τῆς ἴδιας
ἁμαρτίας. Γι’ αὐτὸ λέγαμε προηγουμένως καὶ γιὰ τὰ ἐμβόλια ὅτι γινόμαστε
συνένοχοι ὅσοι τὰ κάνουν, δηλαδὴ φόνων ἀφοῦ οἱ ἴδιοι μᾶς τὸ λένε ὅτι
χρησιμοποιοῦν τέτοια ἔμβρυα· τὰ φονεύουν γιὰ αὐτὸν τὸν σκοπό.
Ἑπομένως,
ὅσοι ἔχουμε προϋποθέσεις σωστές, ἔχουμε μετανοήσει ἀληθινά, ἔχουμε
ἐξομολογηθεῖ σωστὰ καὶ ἔχουμε τὴν ἄδεια τοῦ ἀληθινοῦ καὶ σωστοῦ
πνευματικοῦ, τότε νὰ προσέλθουμε· νὰ προσέλθουμε μὲ προσευχή, μὲ
ταπείνωση, μὲ τὴν πρέπουσα ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἔρθουν
γυναῖκες μὲ ἀνδρικὴ ἐνδυμασία, μὲ παντελόνια ἤ βαμμένες στὰ χείλη, στὰ
μάτια κλπ. γιατὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι μεγίστη ἀσέβεια μπροστὰ στὸν Θεό. Καὶ μὴ
νομίζουν καὶ μὴν ξεγελοῦν τὸν ἑαυτό τους καὶ λένε ὅτι «ἐγὼ ἔχω ἄδεια
ἀπὸ τὸν πνευματικό μου» ἤ «ἐγὼ εἶμαι ἐντάξει μέσα μου καὶ δὲν πειράζει
τὸ ἔξω»· ὅλα πειράζουν, καὶ τὸ μέσα καὶ τὸ ἔξω. Πρέπει νὰ εἶναι ὅπως
θέλει ὁ Θεός.
Λοιπόν,
ὅσοι θὰ ἔρθετε, νὰ κάνετε μὲ εὐλάβεια τὸν σταυρό σας πρὶν καὶ μετά,
σωστά, γιατὶ μερικοὶ δὲν ξέρουν νὰ κάνουν καὶ τὸν σταυρό τους σωστά.
Πηγαίνουμε τὸ χέρι μας ἑνωμένο σφιχτὰ τὰ τρία δάκτυλα στὸ μέτωπο, καὶ
μετὰ εἰς τὴν κοιλία, καὶ μετὰ στὸν δεξιὸ ὦμο καὶ μετὰ στὸν ἀριστερὸ ὦμο·
καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ σωστὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Ἀλλοιῶς, ἄν κάνουμε ἄλλα
πράγματα, βλασφημοῦμε τὸν Θεὸ καὶ ἱκανοποιοῦμε τοὺς δαίμονες. Κάνουμε
λοιπὸν σωστὰ τὸν σταυρό μας, ἀνοίγουμε καλὰ τὸ στόμα καὶ δὲν κάνουμε
τίποτε ἄλλο· οὔτε πιάνουμε τὸ μάκτρο οὔτε σκουπιζόμαστε, δὲν χρειάζεται,
μὲ προσοχὴ καταπίνουμε καὶ αὐτὸ εἶναι. Καὶ μετὰ πάλι κάνουμε τὸν σταυρό
μας καὶ συνεχίζουμε νὰ προσευχόμαστε. Ὅσο περισσότερο καὶ ἐντονότερα
κανεὶς προσεύχεται καὶ μὲ κατάνυξη καὶ μὲ δάκρυα, τόσο θὰ πάρει τὴ Χάρη
μέσα του περισσότερο· θὰ τὴν αἰσθανθεῖ καὶ θὰ τὴν κρατήσει μέχρι τὴν
ἑπόμενη Θεία Κοινωνία.
