«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ὅσιος Λιμναῖος ὀνομάζεται ἕνας ἀπό τούς σημερινούς ἁγίους, ὁ ὁποῖος ἀσκήτευσε στήν σημερινήν Συρίαν. Ἑορτάζεται ἀπό τήν Ἐκκλησία μας στίς 22 Φεβρουαρίου. Ἔζησε τόν 5ον αἰῶνα. Ἀπό νεαρᾶς του ἡλικίας έμαθήτευσε κοντά στόν μέγαν τότε ἀσκητήν Μάρωνα, τοῦ ὁποίου ἐμιμήθη τόν βίον ἀλλά ἐπί τό ἀσκητικώτερον.
Ἀνέβηκε σ᾿ ἕνα βουνό, πλησίον τοῦ χωρίου Τάργαλα καί ἔκτισε μέ ξερόλιθον ἕνα κελλίον, τοῦ ὁποίου στέγη ἦτο ὁ οὐρανός. Ἐκεῖ ἀγωνίσθηκε διά τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ καί τῆς μετανοίας καί ἀξιώθηκε, ἀφοῦ ἔλαβε πλουσίαν τήν Χάριν τοῦ Χριστοῦ, νά ἐκδιώκει δαιμόνια.
Ἡ ἀγάπη του διά τόν Θεόν, ἐξηπλώθη καί πρός τόν κόσμον. Καί τί σοφίσθηκε νά κάνει ὁ ἀοίδιμος. Ἐπῆγε στίς γύρω πόλεις καί στά χωριά καί ὅσους τυφλούς ἀνεῦρε, τούς κατέγραψε καί τούς ὑποσχέθηκε ὅτι θά γίνει ὁ πατέρας τους. Αὐτός θά φροντίζει τοῦ λοιποῦ διά τήν διατροφήν τους καί τήν στέγην τους.
Ἐπέστρεψε στήν οὐρανόστεγη καλύβα του καί ἄρχισε τό ἔργο τῆς ἱδρύσεως κελλίων πάλι μέ ξερολίθους. Καί ἔφτιαξε τόσες καλύβες, ὅσοι καί οἱ τυφλοί ὑποτακτικοί του. Τούς ἐγκατέστησε ἐκεῖ ἕναν ἕναν σέ κάθε κελλάκι. Καί ἄρχισε νά τούς ὑπηρετεῖ μέ αὐτοθυσίαν. Δέν εἶχε βέβαια οὔτε χρήματα οὔτε κάποιαν πατρικήν περιουσίαν, ἀλλά τούς ἑτοίμαζε φαγητό ἀπό τά τρόφιμα καί ἄλλα δῶρα, τά ὁποῖα τοῦ κουβαλοῦσαν οἱ Χριστιανοί, ἀφοῦ ἔμαθαν δι᾿ αὐτήν τήν ἀνθρωπιστικήν του προσφοράν καί θυσίαν.
Ὁσάκις ἀρρώσταινε, δέν ἐπήγαινε σέ γιατρούς, οὔτε καί γιά τό ποίμνιο τῶν ἀγαπημένων του τυφλῶν ἐφρόντιζε γιά ἰατρούς καί φάρμακα. Ὁ ἴδιος προσευχόταν καί ὁ Θεός τόν ἤκουε καί τόν ἐθεράπευε ἀλλά καί τόν κάθε ἀσθενῆ του.
Μ᾿ αὐτόν τόν τρόπον τῆς ἀσκήσεως καί τῆς στοργῆς πρός τούς ἐγκαταλελειμμένους τυφλούς του ἔζησε ἐπί 38 χρόνια, ἀφήνοντας πλέον τήν συνοδείαν του στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Ἐδῶ ἐκπλήσσεται κανείς διά τήν ἐφευρετικήν ἀγάπην τοῦ ἀσκητοῦ μοναχοῦ π. Λιμναίου. Δέν ἠμποροῦσε νά βλέπει τήν ἐγκατάλειψι μιᾶς μερίδος τοῦ λαοῦ τῆς πατρίδος του Συρίας. Καί μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, μόνον μέ τήν κινητήριον δύναμιν τῆς ἀγάπης του, ἔγινε κτίτωρ ἑνός εὐαγοῦς ἱδρύματος ἐπάνω στήν κορυφή τοῦ βουνοῦ, ὅπου καί ὁ ἴδιος ἀσκήτευε ἀπό τήν νεότητά του.
Δέν ἀναφέρει ὁ βίος του πόσες δεκάδες ἦταν οἱ τρόφιμοι τοῦ ὑποτυπώδους ἱδρύματός του. Καί παρότι ἦτο πάμπτωχος, ἀφοῦ δέν εἶχε ἐξασφαλίσει οὔτε τόν δικό του καθημερινό ἄρτο, ἔκαμε μία τόσο μεγαλειώδη «κλινικήν», ἐκείνου τοῦ καιροῦ. Χωρίς ἰατρικό προσωπικό καί βοηθούς σέ τράπεζες μαγειρεῖα καί δωμάτια. Ὅλο τό βοηθητικό προσωπικό τό ἀντικαθιστοῦσε ὁ ἴδιος θυσιαζόμενος καθημερινά γιά τούς τυφλούς ἀδελφούς του. Ἐνῶ τίς νύκτες τίς ἐθυσίαζε στήν προσευχή καί στήν ἄσκησι, ἀλλά καί στήν πατρική του φροντίδα γιά τούς ἀνθρώπους πού ἀγάπησε.
Ἀλήθεια, τί μεγάλα ἔργα ἠμπορεῖ νά ἐπιτύχει ἡ θεία ἀγάπη. Αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ ὁποία ζητεῖ νά ἀγκαλιάζει ὅλο τόν κόσμο. Αὐτή ἡ ἀγάπη, πού δέν γνωρίζει ἐμπόδια. Δέν δειλιᾶ ἐνώπιον τῶν κακῶν περιστάσεων καί τῶν βιοτικῶν δοκιμασιῶν.
Ὁ ἄνθρωπος πού αἰχμαλωτίζεται ἀπ᾿ αὐτή τήν ἀγάπη ζεῖ μόνον γιά τόν Θεόν καί τόν ἄνθρωπον καί ποτέ γιά τόν ἑαυτόν του. Μισεῖ τήν φιλαυτίαν του, ἐξέρχεται ἔξω ἀπό τόν ἑαυτόν του, τρέχει μέ πολλούς πρακτικούς τρόπους νά μοιράσει τήν ἀγάπη του μέ τόν κόσμον, μέ τόν κάθε πληγωμένον τῆς ζωῆς. Καί ὁ Θεός φωτίζει νά ἐξευρίσκονται θαυμάσιοι τρόποι γιά νά προσφέρεται αὐτή τήν ἀγάπη στόν πονεμένο ἄνθρωπο τῆς κάθε ἐποχῆς.
Καί στήν ἐποχή μας ὑπάρχουν τέτοια παραδείγματα αὐτοθυσίας καί μοναχῶν, παρότι εἶναι ὀλίγα. Μία τέτοια ἡρωϊκή καί ἀκούραστη μορφή ἦτο ὁ ἱεραπόστολος τοῦ Κογκό π. Κοσμᾶς Γρηγοριάτης (Ἁσλανίδης), ἀδελφός τῆς ἱερᾶς ἡμῶν Μονῆς. Γεννήθηκε σέ χωρίον τοῦ Κιλκίς, ἐμεγάλωσε στήν Θεσσαλονίκη, ἐσπούδασε, ὅσο περισσότερο ἠμποροῦσε σχετικά μέ ἀνοικοδομήσεις κτιρίων, ἐπισκευές αὐτοκινήτων, σχεδιασμούς διά τήν ἵδρυσι ναῶν καί ἀφοῦ ἔλαβε περί τά δέκα διπλώματα, ἔτσι πάνοπλος πλέον, κατέβηκε στό Κογκό νά προσφερθῆ στήν διακονία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί στήν ἵδρυσι ναῶν διά τήν ἐξάπλωσι τῆς Ὀρθοδοξίας.
Καί ἐδῶ εἶναι τό θαυμαστόν τοῦ ἐπιχειρήματος τοῦ ἀοιδίμου π. Κοσμᾶ. Ἡμέρας καί νυκτός ἔλειωνε κυριολεκτικά διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ. Ἤθελε νά ἀπαλύνει, ἐάν ἦτο δυνατόν τόν πόνον ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Καί δέν λυπόταν καθόλου τόν ἑαυτόν του. Καθημερινά τοῦ ἔδινε ὁ Θεός εὐκαιρίες νά προσφέρει τήν ἀγάπη του στόν ἄνθρωπο.
Ὅταν ταξίδευε στούς δρόμους καί ἔβλεπε τούς κογκολλέζους νά σπρώχνουν τά καρότσια τους, ἐπάνω στά ὁποῖα εἶχαν κάρβουνα συνήθως, τά ἔδενε πίσω ἀπό τό αὐτοκίνητό του, ἀνέβαζε τούς ἰδίους στό ἁμάξι του καί τούς ἐπήγαινε στήν ἀγορά γιά νά τά πωλήσουν. Ἐάν εὕρισκε χαλασμένο στόν δρόμο ἕνα αὐτοκίνητο, σταματοῦσε. Ἔμπαινε ἀπό κάτω καί μέ τά ἐργαλεῖα του τό ἐπεσκεύαζε. Καί ὁ ὁδηγός του τό ἔπαιρνε καί συνέχιζε τόν δρόμο του μέ χαρά καί μέ ἄπειρες εὐχαριστίες πρός τόν ἄγνωστο αὐτόν παπᾶ, ἐργάτη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας.
Φίλοι καί ἀγαπητά παιδιά τοῦ π. Κοσμᾶ ἦταν ὅλοι οἱ κογκολλέζοι, ἀδιακρίτως φυλῆς καί θρησκεύματος. Γιά ὅλους ἦτο ὁ παγκόσμιος πατέρας, πού δέν ἐπήγαινε νά κάνει πρῶτα τήν δική του δουλειά ἀλλά τίς δουλειές τῶν ἄλλων.
Γι᾿ αὐτό καί ὁ Θεός τόν ἐδόξασε μετά θάνατον. Διότι συνεχίζει νά τούς ἀγαπᾶ. Τούς ἐπισκέπτεται τίς νύκτες, καί τούς θεραπεύει ἀπό τίς ἀσθένειές τους. Καί μάλιστα ἔρχεται ἀπρόσκλητος στόν ὕπνο τους. Ἐνίοτε ἔρχεται στόν ὕπνο καί μή ὀρθοδόξων ἀνθρώπων τούς ὁποίους θεραπεύει καί ἐν συνεχεία τούς διδάσκει νά ὑπάγουν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νά σώσουν καί τίς ψυχές τους.
Ὁ π. Κοσμᾶς ἐδόξασε τήν Ὀρθοδοξία στό Κογκό. Ἀλλά καί ὁ Χριστός τόν ἐδόξασε. Τοῦ ἔδωσε τό χάρισμα μετά τήν κοίμησί του (1989) νά κάνει πολλά θαύματα στούς κογκολλέζους ἀδελφούς του! Προσέφερε χωρίς κρατούμενα τά πάντα γιά τόν συνάνθρωπό του. Ἐμίσησε τήν παράλογη ἀγάπη τῆς φιλαυτίας καί ἐξῆλθε ἀπό τόν ἑαυτό του γενόμενος θυσία ὑπέρ τῶν ἄλλων. Ἐπειδή μέ τήν ζωή του εὐηρέστησε τόν Θεόν, δοξάσθηκε στούς οὐρανούς. Γι᾿ αὐτό καί ἡμεῖς τόν παρακαλοῦμε νά εὔχεται καί γιά τήν ἰδική μας σωτηρία. Ἀμήν.
Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
