«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
25 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ
Ἰωάννης Yanolide
Οἱ θλίψεις ἑνός φυλακισμένου
Ὁ φυλακισμένος νοιώθει ὅτι στό κοντινό μέλλον ἡ κομουνιστική ἡγεσία θά ἐξοντωθεῖ. Κι ὅμως αὐτός εἶναι λυπημένος καί στενοχωρημένος.
Εἶναι λυπημένος διότι βλέπει ὅτι ἐκεῖνοι, πού εἶχαν τήν δύναμη νά κάνουν τήν Χώρα κομμουνιστική ἐμφανίζονται ὡς ἄρχοντες τοῦ μελλοντικοῦ κόσμου. Εἶναι καί στενοχωρημένος, διότι καταλαβαίνει ὅτι ἀνοίγονται οἱ προοπτικές μιᾶς παγκόσμιας, χωρίς ἀντιπάλους καί ἄνευ προηγουμένου τυραννίας.
Ἀπό τήν ἀντίχριστη πλευρά, ὁ ἀθεϊστικός κομμουνισμός ἔχει συμπληρώσει τἡ ἀποστολή του καί δέν χρειάζεται πιά. Ἄρα μπορεῖ νά ἐξαφανιστεῖ γιά νά μεταβιβάσει τήν δύναμή του σέ μιά νέα ἀποκαλυπτική δύναμη.
Ἰωάννης Ἰανωλίδε, 1985
Ὁ φυλακισμένος περνάει τήν ζωή του σάν νά βρισκόταν πάντοτε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Βρίσκεται γιά πολλές ὧρες, ἡμέρα καί νύχτα, σέ ἐγρήγορση, καθισμένος σέ μιά καρέκλα, προσευχόμενος καί ἐπικαλούμενος τήν παρηγοριά καί τήν ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Δέν ἐπιδιώκει θαύματα, ἀλλά μία δίκαιη κρίση. Ξέρει ὅτι ἡ ἀντανάκλαση τοῦ θείου φωτός εἶναι ἀνάλογα μέ τίς ἰδιότητες καί τίς δομές τῆς οὐσίας του, γι᾿ αὐτό δέν ἀποτολμᾶ πρός τό ἀπόλυτο. Παρόλο πού σέ στιγμές θείας φώτισης ἔχει τήν αἴσθηση τῆς ἀλήθειας, ὅμως παραμένει ἐπιφυλακτικός, διότι μόνο ὁ τελικός ἔλεγχος θ᾿ ἀποδείξει σέ ποιό βαθμό βρισκόταν ἡ ἀλήθεια. Ἡ ἀποστολή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά διαλογίζεται συνεχῶς στίς περιπλοκές καί στό μυστήριο τῆς ζωῆς, στό νόημα καί στό σκοπό του στόν κόσμο.
Ἡ ὑλική του ζωή ἔχει τελείως ἁπλοποιηθεῖ καί ἡ ἐσωτερική του ζωή κάνει διαφανεῖς τίς ἐνέργειές της. Συχνά, τά ἴδια προβλήματα τά βλέπει μέ καινούργια χρώματα καί νοήματα. Ἀγαλλιᾶ γιά τό δῶρο πού τοῦ ἔχει δοθεῖ καί, ἀντικρύζοντας αὐτόν τόν αἰῶνα, ζεῖ σάν σέ ἔκσταση.
Εἶναι ζωντανός ἐνώπιον τοῦ κόσμου. Εἶχε ἐνδιαφέρουσες ἐμπειρίες μέ τούς ἀνθρώπους καί θά ἤθελε νά τίς πεῖ καί σέ ἄλλους.
Διεπίστωσε ὅτι στήν κοινωνία, ὅταν πέρασε σέ ἀνωνυμία, μετά τήν ἀποφυλάκισή του, εἶχε ὅλο τόν σεβασμό τῶν ἀνθρώπων διότι σ᾿ αὐτό τόν ἐξαχρειωμένο πνευματικά κόσμο παρέμεινε ἀκόμη ὁ σεβασμός γιά πραγματικές ἀνθρώπινες ἀξίες. Ἐνοχλήθηκε μόνο ἀπό τούς ἐκπροσώπους τῆς Μυστικῆς Ἀσφάλειας κι ἀπό κομουνιστικά στελέχη. Ἔπρεπε ν᾿ ἀντέχει στούς ἐξευτελισμούς, διότι ἤξερε ὅτι γι᾿ αὐτόν δέν ὑπάρχει δικαιοσύνη.
Μιά φορά τοῦ συνέβη ὅμως νά ἀποκαλυφθῆ ἡ ταυτότητά του κι ἀμέσως τοῦ ἔγινε μία πραγματική ἐπανάσταση ἐναντίον του. Σχεδόν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τόν ἐγκατέλειψαν, τόν ἐσχολίασαν δυσμενῶς, τόν ἀπέφυγαν κι, ἄν χρειαζόταν θά τόν κατεδίκαζαν. Ὅλοι αὐτοί ἐτρόμαξαν γιά τίς καλές σχέσεις πού εἶχαν μ᾿ ἕνα «κερατᾶ» καί ὁ καθένας, μέ τόν τρόπο του, προσπάθησε ν᾿ ἀπαλλαγεῖ, σάν νά ἦταν ἔνοχος γιά δολοπλοκία κατά «τοῦ εὐτυχισμένου σοσιαλισμοῦ». ὅμως, κρυφά, ὅλοι σχεδόν τόν ἀνεζήτησαν νά τοῦ ἐκφράσουν τήν συμπάθεια καί τόν σεβασμό τους.
Ὅσο καιρό δέν ἤξεραν φανερά ποιός εἶναι, ἔστω κι ἄν κάτι ὑποψιάζοντο, ἔνοιωθαν ὅτι εἶναι προστατευμένοι ἀπό τόν φόβο, πού ὑποδουλώνει ὅλη τήν κοινωνία, διότι θά ἔλεγαν ὅτι δέν ἤξερα καί θά γλύτωναν. Τώρα ὅμως, πού ὁ ἴδιος τούς εἶπε ποιός εἶναι, αὐτοί ἐθεώρησαν ὅτι ἀποκαλύφθηκαν μπροστά στίς εὐθῦνες τους, τίς ὁποῖες ἔχει κάθε πολίτης τοῦ σοσιαλιστικοῦ κράτους. Πολλοί, ἀπό τούς πιό πολλούς τό ἔκαμαν αὐτό ἀπό λιποψυχία. Λίγοι ἐκράτησαν κάποια ἀξιοπρέπεια.
Οἱ νέοι, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι ἐνημερωμένοι, παρά μόνο μέ τήν πολιτικο-ἰδεολογική ἀγωγή, ὅταν τό ἔμαθαν, ἁπλούστατα ἔμειναν ἄλαλοι καί τόν ἐκύτταζαν ἀκριβῶς σάν ἕναν κερατᾶ, ἕναν φασίστα γιατί ὄχι καί σάν ἕναν ἐγκληματία. Μερικοί τοῦ ἔκλεισαν τήν πόρτα τους ἀπότομα μέ ἄγρια λόγια, ἐνῶ αὐτός δεν μπόρεσε νά τούς ἐξηγήσει, διότι θά ἔφτανε σέ σύγκρουση μέ ὅλη τήν κοινωνική δομή.
Ἕνας ἔξυπνος νεαρός μ᾿ ἕνα γνήσιο πνευματικό βάθος ἦλθε σ᾿ αὐτόν ὅταν ἦταν μόνος του καί τόν παρεκάλεσε νά τοῦ πεῖ ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια, τί ἔχει γίνει, ποιοί εἶναι οἱ ἔνοχοι. Τόν κοίταξε μέ ἀγάπη καί τοῦ εἶπε:
-Μοιάζω ἐγώ μ᾿ ἕναν ἐγκληματία, ληστή ἤ ἀχρεῖο;
-Ὄχι, ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό ἦρθα νά σᾶς ζητήσω ἐπεξηγήσεις!
-Νεαρέ, εἶναι ἕνας μεγάλος κίνδυνος καί γιά σένα καί γιά μένα ν᾿ ἀποκαλύψω τήν ἀλήθεια. Αὐτή εἶναι κρυμμένη κάτω ἀπό τόσα ψέμματα, ὥστε θά χρειαζόταν ἕνας πελώριος κόπος γιά νά καταστρέψω ὅλες τίς πληροφορίες μέ τίς ὁποῖες σοῦ ἔχουν κλείσει τό στόμα. Ἀλλά, δέν θέλω νά σ᾿ ἀφήσω νά φύγεις μέ ἄδειο χέρι, ἰδού τί θά σοῦ πῶ: εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος τοῦ ὁποίου ἡ σκέψη βρίσκεται ἀδιάλειπτα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Πιστεύεις σ΄ Αὐτόν;
-Πιστεύω, ἀλλά δέν ξέρω ποιός εἶναι, οὔτε πῶς πρέπει νά εἶναι ἕνας ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ!
-Νά εἶναι δίκαιος στό βάθος τῆς ψυχῆς του καί στήν ζωή του, ἐνώπιον ὅλου τοῦ κόσμου καί τοῦ ἑαυτοῦ του.
-Καταλαβαίνεις;
-Ὄχι, δέν καταλαβαίνω, ἀπάντησε ὁ νεαρός.
Πήγαινε, ἀγαπητέ, πήγαινε καί προσπάθησε νά εἶσαι ἐλεύθερος ἐν ἀληθείᾳ!
Ὅπως ὅλοι οἱ παπποῦδες, καί ὁ φυλακισμένος μας εἶναι ἀπασχολημένος μέ τά ἐγγόνια του καί διαπερνᾶ πολύ χρόνο τῆς ζωῆς του γιά νά τούς μεταβιβάσει τήν ἀγάπη καί τήν σοφία του. Τούς μεγάλωσε ὄμορφα, ἐνάντια στήν αὐθάδεια τῶν συγχρόνων παιδιῶν. Ἔχουν σεβασμό πρός τούς ἄλλους, εἶναι ὑπάκουα καί ἀγνά. Δίπλα τους αὐτός λειώνει καί αὐξάνει ταυτόχρονα. Αὐτός τούς δίνει ἀπό τόν ἑαυτό του καί τ᾿ἀγαπᾶ μέ τήν καρδιά του. Τούς λέει παραμύθια, παίζει μαζί τους, τά βγάζει βόλτα καί προσεύχεται μαζί τους. Ξαφνιάζεται ἀπό τήν νοημοσύνη τῆς νηπιακῆς τους ἡλικίας.
-Παπποῦ, ποιός ἔχει κάνει τόν ἥλιο:
Ὁ Θεός.
-Ἀλλά τά ἀστέρια;
-Πάλιν ὁ Θεός !
-Ἀλλά τά δένδρα;
-Ὁ Θεός !
Αὐτός ἔχει κάνει τά πάντα;
-Τά πάντα !
-Ἀλλά ἐμένα ποιός μ΄ ἔκανε;
-Ἐσύ εἶσαι τό παιδί του μπαμπᾶ καί τῆς μαμάς σου, ἀλλά ὁ πατέρας σου εἶναι ὁ υἱός μου καί τόν προπάτορα μου πάλιν ὁ Θεός τόν ἔχει κάνει.
-Καί τό σπίτι ποιός τό ἔχει κάνει;
-Τό σπίτι κτίσθηκε ἀπό ἀνθρώπους, ἀλλά ἡ γῆ, τό ξύλο καί τό σίδερο ἀπό τά ὁποῖα φτιάχτηκε τό σπίτι εἶναι ἔργα τοῦ Θεοῦ.
-Ἀλλά τόν Θεό ποιός Τόν ἔκανε;
-Αὐτός δέν ἔχει ἀρχή καί τέλος. Εἶναι ὁ μόνος πού ἔπλασε τά πάντα.
-Ἀλλά πῶς εἶναι ὁ Θεός; Εἶναι σάν ἕνας ἄνθρωπος;
-Ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι ὅμοιος μέ τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ὁ Θεός εἶναι σάν τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Τόν ἄνθρωπο τόν βλέπεις, ἀλλά ἡ ψυχή, πού εἶναι ἐντός τοῦ ἀνθρώπου, δέν φαίνεται. Εἶναι ἀόρατη.
-Ἀλλά ὁ σατανᾶς ποιός εἶναι;
-Εἶναι ὁ λογισμός τῆς πονηρίας πού ὑπάρχει ἐντός τῶν ἀνθρώπων.
-Τότε ὁ Θεός εἶναι ὁ λογισμός τῆς καλωσύνης ἐντός ἀνθρώπων;
-Μπράβο, ἔτσι εἶναι! Θά πρέπει νά εἶσθε προσεκτικοί, γιά νά μήν δεχθεῖτε στόν νοῦ σας κάποιο λογισμό πονηρίας, ἀλλά μόνο τούς ἀγαθούς λογισμούς, διότι αὐτοί προέρχονται ἀπό τόν Θεό.
Ἡ ἐσωτερική ζωή ἄνοιγε γιά τά μικρά παιδιά ἀπό τήν τρυφερή τους ἡλικία. Ἤξεραν παραμύθια περί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, περί τῶν Ἁγίων, Ἡρώων καί τῶν μυθικῶν μορφῶν. Τούς ἔχει προφυλάξει ἀπό τό κλασσικό καί ἀηδές ἀνάγνωσμα καί τούς προσέφερε τόν πνευματικό πλοῦτο τῶν πιό ἐπιβεβαιωμένων ἀνθρωπίνων ἀξιῶν. Ἄρα ἦταν εὐχαριστημένος γιά τό παιδαγωγικό του ἔργο καί τό ἐσύγκρινε μέ τήν θρασύτητα, τίς παράλογες ἀπαιτήσεις καί τήν ψυχική κενότητα στήν ὁποία μεγάλωναν οἱ νέες γενιές.
Ὅταν τό μεγάλο παιδί ἔγινε 5 χρονῶν, τό ἐπῆγε στό νηπιαγωγεῖο.
Ἐγύρισε τό μεσημέρι τό παιδάκι κατσουφιασμένο στό σπίτι καί εἶπε:
-Παπποῦ, ἡ κυρία νηπιαγωγός μοῦ εἶπε ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός καί νά σταματήσω νά πιστεύω αὐτές τίς ἀνοησίες!
Ὁ φυλακισμένος (παπποῦς) περίμενε αὐτήν τήν ἀντιπαράθεση καί τοῦ εἶπε:
-Ἀλλά ἐσύ τί πιστεύεις;
-Ἐγώ πιστεύω αὐτά πού μοῦ εἶπες ἐσύ. Ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός καί τόν ἀγαπάω.
-Ἔτσι νά πεῖς καί στήν κυρία νηπιαγωγό κι ἄν σέ ρωτήσει ποιός σοῦ εἶπε ὅλα αὐτά, τότε νά τῆς πεῖς ὅτι ἐγώ σ᾿ ἔμαθα.
-Καλά, Παπποῦ, ἔτσι θά κάνω!
Τό παιδί ἄρχισε νά παίζει καί μετά νά τραγουδᾶ ἕναν κομουνιστικό ὕμνο.
-Ποιός σοῦ τό ἔμαθε αὐτό; Τόν ρώτησε ὁ παππούς.
-Ἡ κυρία νηπιαγωγός!
Ὁ φυλακισμένος ἔφριξε κι ἔτρεμε ὅλος. Θυμόταν τούς σοβιετικούς φαντάρους πού περπατοῦσαν σάν μία τρελή ἀγέλη πρός τό Βερολίνο, τραγουδώντας μπολσεβίκικους ὕμνους. Ὕστερα, ἀπό μικρό διάστημα, ἀκούει νά βροντάει μέσα στόν κεφάλι μέχρι σήμερον ἡ «Διεθνής Μελωδία» πού τήν τραγούδησαν γιά πρώτη φορά τά παιδιά τῶν ρουμάνων σ᾿ ἕναν στάδιο, στά πλαίσια μιᾶς μεγάλης ἑορτῆς.
Νοιώθει βαθειά μέσα του ψυχικό πόνο. Γογγύζει μέσα του ἀπό ἀδυναμία καί ἀπόγνωση. Δέν ἔχει τήν δυνατότητα οὔτε τόν ἴδιο τόν ἔγγονό του νά προφυλάξει ἀπό τό δηλητήριο τῆς ἐπανάστασης!
Γιά μιά ἀκόμα φορά κατάλαβε πόσο πολύ τόν προστάτευε ἡ φυλακή ἀπ᾿ αὐτό τό δράμα τῆς ἀνθρωπότητας. Καί εἶδε μέ τά νοερά του μάτια πῶς ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια παιδιά ἀπ᾿ὅλες τίς Χῶρες τοῦ κόσμου συλλαμβάνονται νοερά καί πνευματικά ἀπό τήν κενότητα τοῦ διαλεκτικοῦ ὑλισμοῦ. Τά παιδιά τοῦ μοντέρνου κόσμου βγαίνουν ἀπό τήν ἱερή προστασία τοῦ Θεοῦ καί μπαίνουν στό χῶρο τῶν σατανικῶν ἐνεργειῶν καί τό ἀποτέλεσμα εἶναι καταστρεπτικώτατο ἀπό κάθε ἄποψη.
Τό ἐγγονάκι του ἔνοιωσε ἕνα σφίγξιμο στό στῆθος μέ τό συναίσθημα ὅτι θά χαθεῖ ἡ δική του ψυχή. Ἀλλά εἶπε καί τά ἑξῆς στόν Παπποῦ:
-Παπποῦ, ἕνα παιδί εἶπε στήν κυρία νηπιαγωγό ὅτι ὁ πατέρας του βρίζει τόν Μάρξ καί τήν ἐπανάστασή του. Τί εἶναι αὐτός, παπποῦ;
Ἐκεῖνο τό συγκεκριμένο παιδί ἀνῆκε σέ μία ὀνομαστή οἰκογένεια. Ἡ κυρία νηπιαγωγός εἶχε κιτρινίσει.
Ὁ φυλακισμένος αἰσθάνθηκε μιά χαρά ἀπό μέσα του, πρᾶγμα πού ἀπεδείκνυε ὅτι ὁ κόσμος δέν χάθηκε καί κάποια ἡμέρα θά ἐπανορθωθεῖ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
