Κάνουμε και απόψε αγρυπνία, γιατί είναι η εορτή του αγίου Συμεών, αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Άγιος, μεγάλος άγιος. Παραδόξως, δεν είχε αναγνωριστεί επισήμως ως άγιος. Εμείς βέβαια που μελετούσαμε τα συγγράμματά του –υπάρχει ένας ολόκληρος τόμος στην Πατρολογία του Μigne, που έχει δικά του έργα και είναι όλα λειτουργικά– τον είχαμε σε πολλή ευλάβεια, πολύ πριν τον αναγνωρίσουν ως άγιο.
Τώρα τελευταία ο νυν μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (Παντελεήμων Β’) ενήργησε και ενεγράφη εις τας δέλτους των αγίων, στα δίπτυχα, αλλά πάντοτε τον αποκαλούσα: ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης. Είναι τα έργα του όλο Πνεύμα Άγιο. Θεωρείται ο μεγαλύτερος ορθόδοξος λειτουργιολόγος, και ευτυχώς είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα με αυτόν ο μακαριστός Φουντούλης, ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής.
Να έχουμε την ευχή του, να έχουμε τις πρεσβείες του, να έχουμε την όλη αγάπη του που είχε προς το ποίμνιό του. Και εμείς εδώ στη Θεσσαλονίκη, τρόπον τινά, ανήκουμε στο ποίμνιό του. Ευχής έργον θα ήταν να έλθει κάποτε η ώρα να λάβουν όλοι γνώση του τι γράφει για τα πάντα, και για τον ναό και για τα άμφια και για τα μυστήρια, και ειδικότερα για τη θεία Λειτουργία.
Σήμερα, λοιπόν, που κάνουμε την αγρυπνία για τον άγιο Συμεών, έχουμε την ευκαιρία να τιμήσουμε ακόμη έναν άγιο της Εκκλησίας και να γίνουμε κοινωνοί της χάριτός του, της αγιότητός του, κοινωνοί των δωρεών που έλαβε από τον Θεό.
Ακόμη μια φορά μας αξιώνει ο Θεός, ενώ βρισκόμαστε στη γη, καθώς είμαστε μέσα στο μυστήριό του, να είμαστε μέσα στη βασιλεία του, μέσα στον παράδεισο. Και μας δίνει τη δυνατότητα να απολαύσουμε το μυστήριο, τη μυστική χάρη, αλλά και να ακούσουμε τον λόγο του, που κάθε λέξη του είναι αποκάλυψη. Να ακούσουμε όλα αυτά που το Πνεύμα το Άγιον υπαγόρευσε στους αγίους πατέρες και διατύπωσαν ως ύμνους, ως ευχές.
Είναι μερικοί άνθρωποι – τι να πει κανείς; – τυφλοί. Είναι τόσο πολύ επηρεασμένοι από το δικό τους φως που είναι σκοτάδι, ώστε μένουν εκεί στο σκοτάδι. Δεν βλέπουν πιο πέρα τίποτε· τίποτε. Αλλά δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Ζει Κύριος Παντοκράτωρ. Πιστεύω ακραδάντως ότι δεν υπάρχει κανείς που έτσι θα χαθεί στο σκοτάδι του. Δεν υπάρχει κανείς ο οποίος δεν μπορεί, χρησιμοποιώντας και αξιοποιώντας ό,τι του έχει δώσει ο Θεός – που του έχει δώσει λογική να σκεφτεί – να ελπίσει στον Κύριο, ο οποίος είναι Σωτήρ και σώζει τον καθένα.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ας ακούσουμε ακόμη μια φορά τον απόστολο Παύλο που λέει: «Έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών, και επιφαύσει σοι ο Χριστός» (Εφ. 5:14). Ας μη χρονοτριβούμε περισσότερο στο σκοτάδι αυτό, στο να είμαστε αιχμάλωτοι του ληστή, του κλέφτη, και να ρημάζεται κυριολεκτικά η ψυχή μας.
Ας κράξουμε, ας φωνάξουμε. Και ο Κύριος, ο οποίος είναι η θύρα, ο οποίος είναι ο Σωτήρ, ο οποίος ήρθε να φέρει ζωή και να δώσει ζωή, θα σπεύσει και – ω του θαύματος! – θα δώσει και σ’ εμάς αυτό που ακούμε ότι το είχαν και ο άγιος Συμεών, που γιορτάζουμε σήμερα, και όλοι οι άγιοι. Αλλά και σήμερα το έχουν κάποιοι, και σαν να μην πιστεύουμε ότι μπορεί να δοθεί και σ’ εμάς.
Θα το δώσει και σ’ εμάς ο Κύριος με τις πρεσβείες του αγίου Συμεών και όλων των αγίων, και θα τον υμνούμε, θα τον δοξάζουμε και θα δίνουμε μαρτυρία και στους άλλους.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Σεπτέμβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2017, σελ. 164 (αποσπάσματα).
