Θεϊκή προσταγή απευθύνεται προς τους τρεις μαθητές κατά την ώρα της μεταμορφώσεως του Χριστού στο όρος Θαβώρ. Το Θαβώρ που κατέστη σύμβολο του πνευματικού ύψους και της πνευματικής θεωρίας. «Αὐτοῦ ἀκούετε». Αυτόν να ακούτε, αυτόν να ακολουθείτε και με αυτόν να συμπορεύεσθε στην ζωή σας. Να ακούτε αυτόν, γιατί φανερώνει την αλήθεια και εκφράζει το θέλημά μου σε τέλειο βαθμό. Αυτόν να ακούτε, γιατί πρόκειται να θυσιάσει την ζωή του για την σωτηρία σας. Αυτόν και όχι όσους έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια του. Αυτόν και όχι τους ψευδοπροφήτες και τους παντοειδείς αγύρτες και απατεώνες της κοσμικής, αλλά και της νόθας θρησκευτικής εξουσίας. «μή πεποίθατε ἐφ’ ἐαυτοῖς ἐπί λόγοις ψευδέσιν» (Ιερ. 7,4). Γιατί αυτός είναι ο Υιός του Θεού και Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού.
Αυτή η προσταγή άλλωστε επιτείνεται, μεταφερόμενη μέσω των δύο διαθηκών. Της Παλαιάς και της Καινής. Της παλιάς συμφωνίας αλλά και της καινούργιας. Συμφωνήθηκε ο άνθρωπος να κάνει το θέλημα του Θεού. Να ακούει τον Θεό και εκείνος θα τον σώζει.
«Αὐτοῦ ἀκούετε». Γιατί είναι ο μοναδικός και μέγας βασιλιάς που μπορεί να βασιλεύσει στις ψυχές των ανθρώπων. Κανένα νήπιο δεν ονομάστηκε ποτέ βασιλιάς. Κι όμως οι μάγοι αυτό το νήπιο που αναζητούσαν στην Ιουδαία, ονόμαζαν βασιλιά, την ώρα που οι Ιουδαίοι είχαν βασιλιά· τον Ηρώδη. Πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητος συνέβη το νήπιο της Βηθλεέμ που κλαυθμήριζε, συγχρόνως να κυβερνά την γη, τους γαλαξίες, τους αγγέλους και τους αρχαγγέλους…
«Αὐτοῦ ἀκούετε». Γιατί είναι ο μόνος μέγας κυβερνήτης που έχει την δυνατότητα να διαφεντέψει τις καρδιές των ανθρώπων. Αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν στην Π. Δ. οι κριτές, οι βασιλείς και οι ιερείς, δηλαδή να κυβερνήσουν επιτυχώς, μπόρεσε και το έκανε και συνεχίζει να το κάνει μόνο ο Χριστός. Γι’ αυτό, «αὐτοῦ ἀκούετε». Μήπως κατόρθωσαν οι κατά καιρούς κυβερνώντες να το επιτύχουν; Το μόνο που πέτυχαν απόλυτα είναι να οδηγούν τους λαούς από το κακό στο χειρότερο. Από συμφορά σε συμφορά. Από τραγωδία σε τραγωδία με κατάληξη το αχανές αδιέξοδο. Έχει ειπωθεί, ότι η έλλειψη ισχυρής ηγετικής μορφής στον σημερινό διεθνή ορίζοντα, προετοιμάζει ψυχολογικά τους λαούς για την λατρεία ενός καινούργιου «σωσία» της ανθρωπότητος. Την έλλειψη αυτή και την παράλληλη ανικανότητα, την διαβλέπει κάθε σώφρων άνθρωπος μέσα στο στάδιο της πολύπαθης πατρίδος μας, αλλά και αδιόρθωτης από πλευράς λαού. Οι κυβερνήτες, ο ένας χειρότερος από τον άλλο. Επικίνδυνοι ερασιτέχνες, φτηνοί τυχοδιώκτες, άνευ ιδεολογίας και άνευ υψηλού οράματος. Όλοι τους όντα χοϊκά, άθεα και παντελώς αντίθεα. Δεν είναι απλά απαθείς και αδιάφοροι κομπάρσοι, αλλά δεινοί πολέμιοι του Χριστού, κατέχοντες υπεροπτικά, προπάντων προκλητικά, τον ρόλο του πρωταγωνιστού. Τον ρόλο του Ιουλιανού του παραβάτου καθότι και οι ίδιοι παραβάτες. Αυτό όμως υπερισχύει και σ’ όλη την επί γης επικράτεια. Μία αιμοσταγής και ψυχοκτόνα σπείρα παρανόμων στοιχείων καταδυναστεύει τους λαούς. Οι άρχοντες των λαών, οι συνηγμένοι κατά του Κυρίου. Τα πάντα ως εκ τούτου καλύπτονται από το σκότος που επιφέρεται στην δαιμονική γήινη επικράτεια, που δεν δέχτηκε το ΦΩΣ!
«Αὐτοῦ ἀκούετε». Γιατί είναι «φῶς μέγα». Αυτός είναι το πνευματικό φως. Το φως το αληθινό, που φωτίζει και οδηγεί, θερμαίνει, ζωογονεί και ομορφαίνει τον κόσμο που πιστεύει σ’ αυτόν.
«Αὐτοῦ ἀκούετε». Γιατί καταδέχτηκε να προέλθει και από αμαρτωλούς προγόνους για να διδάξει την ταπείνωση έμπρακτα και ότι κανένα δεν περιφρονεί, αλλά ήλθε για να σώσει όλους και τους πιο αμαρτωλούς, «ὡς καί οὗτος ὁ τελώνης». Από τους πρώτους ο Ματθαίος ο ευαγγελιστής, ο πρώην τελώνης, άκουσε το κάλεσμα του Ιησού και τον ακολούθησε εγκαταλείποντας το τελώνιό του. Από μέγας νόμιμος ληστής και απατεώνας, έγινε μέγας κήρυκας του ευαγγελίου, ακούγοντας έκτοτε τον Κύριο και κηρύττοντας το ευαγγέλιο.
«Αὐτοῦ ἀκούετε». Γιατί είναι ταυτόχρονα βασιλιάς, Θεός και άνθρωπος. Βασιλιάς, καθότι τιμήθηκε από τον ένα μάγο με χρυσό. Θεός, γιατί ο δεύτερος μάγος του πρόσφερε λίβανο. Άνθρωπος, γιατί ο τρίτος του πρόσφερε σμύρνα. Άνθρωπος όμως που ήλθε να πεθάνει και να ενταφιασθεί για τις αμαρτίες μας. «Οὗτος τάς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καί περί ἡμῶν ὀδυνᾶται… αὐτός δέ ἐτραυματίσθη διά τάς ἁμαρτιας ημων καί μεμαλάκισται (=ταλαιπωρήθηκε) διά τάς ἀνομίας ἡμῶν» (Ησ. 53,4).
«Αὐτοῦ ἀκούετε», όλοι οι πνευματικοί πρόσφυγες, γιατί πέρασε ο ίδιος και περνά από το στάδιο της καθολικής προσφυγιάς κυνηγημένος μέσα στην «πατρίδα» του. Ο ιδιοκτήτης, διωκόμενος από τους ενοίκους μέσα στην ιδιοκτησία του. Ο γιός του ιδιοκτήτου του αμπελώνος, φονευμένος από τους κακούς εργάτες γεωργούς.
«Αὐτοῦ ἀκούετε». «Ἀκούσατε μου, ἀκούσατε μου λαός μου καί οἱ βασιλεῖς» (Ησ. 51,4). Μην επαναλάβετε το εγχείρημα της ανταρσίας των πρωτοπλάστων. Γιατί όσο συνεχίζετε στον δρόμο αυτό της αποστασίας, τόσο οι πληγές του φαραώ θα αυξάνονται, τόσο οι ασθένειες θα πληθύνονται, κατατροπώνοντας την εγωιστική και υπεροπτική επιστήμη της ιατρικής, και τόσο οι παντοειδείς μάσκες θα πέφτουν ολονέν και χαμηλότερα καλύπτοντας περαιτέρω το ολόγυμνο δαιμονικό σας σώμα. Αυτό που κατήντησε κρησφύγετο του Σατανά. Όχι μόνο να ακούετε, αλλά και να βλέπετε ψηλά στα ουράνια, «ὅθεν ἥξει ἡ βοήθεια». Αρκετά η χαμαιτυπική και άκρως κραιπαλώδης ζωή σας.
Όσο δεν «ακούετε» τόσο θα παραμορφώνεστε ψυχικά λόγω των αντιχριστιανικών ιδεών και αντιλήψεών σας και τόσο τα σώματά σας θα παραμορφώνονται και αυτά, λόγω έξαλλης μόδας και δαιμονικής συμπόρευσης. Οπότε μην περιμένετε προκοπή σαν άτομα, σαν οικογένεια, σαν κοινωνία, σαν έθνος, σαν εκκλησία. Θα βαδίζετε από το κακό στο χειρότερο. Κακό δε είναι: η αμφιβολία, η ανασφάλεια, η απιστία, η ασέβεια, η σκληρότης, η ασυδοσία, η ακολασία, τα εγκλήματα, τα δράματα, οι απογοητεύσεις, η απελπισία, οι αυτοκτονίες. Γιατί «ἐθυμώθη ὀργῇ Κύριος ἐπί τόν λαόν αὐτοῦ» (Ησ. 5,25). Όσο είναι νωρίς «διορθώσατε τάς ὁδοῦς ὑμῶν» (Ιερ. 7,3).
Όμως το ερώτημα που προκύπτει είναι: Εισακούσθηκε τελικά ο Κύριος από τους ανθρώπους και πόσο; Έγινε δεκτός και πώς;
Η Γραφή μας ενημερώνει ότι ο Χριστός αναζητήθηκε και εισακούσθηκε, όσο θαυματουργούσε, γιατρεύοντας τους αρρώστους, ταΐζοντας τους πεινασμένους και δροσίζοντας τους διψασμένους. Όσο δηλαδή ικανοποιούσε τις μονόπλευρα σαρκικές και αφόρητα πιεστικές απαιτήσεις του πλήθους και όσο έκανε τα υλικά χατίρια του. Πόσο δε δοξάσθηκε; Στιγμιαία και απόλυτα συμφεροντολογικά. Γιατί τα ιδιοτελή συνθήματα του «ὠσαννά…» αντικατεστάθησαν πάραυτα με τα εγκληματικά συνθήματα του «σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν». Οι κατήδες των τότε λαϊκών δικαστηρίων με συνοπτικές διαδικασίες είχαν βγάλει την «έννομη» απόφασή τους και τα πιστά όργανά τους, ο όχλος, απαιτούσε ωρυόμενος την επίσημη εκτέλεση άμεσα. Έτσι λοιπόν η πρωτοφανής φρενίτιδα ενθουσιασμού κατά την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα με τις έκδηλες εκφράσεις, εκδηλώσεις και ανάλογους πανηγυρισμούς, κορυφώνονταν στο σύνθημα «ευλογημένος ο ερχόμενος…». Ο ερχόμενος όμως για να μας σώσει από τον ζυγό του κατακτητού. Κατ’ουσίαν η κραυγή τους, ήταν σύνθημα απειλητικό κατά του Ρωμαίου δυνάστου. Διέσπειρε το μήνυμα ότι, «ήλθε η ώρα σου, μάζεψέ τα και φύγε…», γιατί έχουμε τώρα τον δικό μας μεσσία. Ενθουσιασμένος ο λαός από τον βασιλιά Χριστό –όπως τον φανταζόταν και τον επιθυμούσε– λυπημένος και προβληματισμένος από τον λαό ο Χριστός, γιατί οι εκδηλώσεις του στερούνταν πνευματικού βάθους. Ήταν επιπόλαιες και άκρως συμφεροντολογικές. Ήταν ρηχές. Εξέφραζαν κοινά, εθνικά και πολιτικά συνθήματα ενάντια στο κατεστημένο, γι’ αυτό και η μεταστροφή του λαού, όταν δεν ικανοποιήθηκε η προσδοκία του, επετελέσθη αυτομάτως, αναμασώντας πλέον νέο σύνθημα· εγκληματικό αυτή τη φορά. «Σταύρωσον αὐτόν». Έτσι απλά και ανώδυνα χωρίς καν να συλλογισθεί ο όχλος τι απαιτούσε και τίνων τα σχέδια εξυπηρετούσε. Δυστυχώς όμως αυτός είναι ο απνευμάτιστος λαός. Ο μισθοφορικός. Ο ιδιοτελής. Άγεται και φέρεται από υλικά και πολιτικά συνθήματα και είναι ευμεταβολώτερος κοθόρνου. Ασταθής. Ρευστός. Ανερμάτιστος. Γιατί έχει εμπνευστή του και ίνδαλμά του τον Βαραββά. Τα πνευματικά και ουράνια συνθήματα δεν συγκινούν ούτε καν εγγίζουν τις μεγάλες μάζες, καθότι άψυχες. Συγκλονίζουν πάντοτε λίγους. Τους εκλεκτούς. Όμως ο Θεός πατέρας από αγάπη επιμένει.
«Αὐτοῦ ἀκούετε». Τα δικά του συνθήματα υψώστε ψηλά, κάνοντάς τα λάβαρα αιώνια. Όμως και πάλι ψυχρότης και πνευματική ραθυμία από την «μάζα» των αλλοιωμένων μεγάλων. Κατ’ ουσίαν μικρών. Νάνων. Αλλά τα μικρά παιδιά πάντοτε πρωτοπόρα, με αγνό ενθουσιασμό, προτάσσοντας την ειλικρίνειά τους, ελέγχουν τους «τρανούς», δοξολογώντας τον Κύριο «ἐν τῷ ἱερῷ» (Ματ. 21,15). «Ὠσαννά τῷ υἱῷ Δαβίδ…». Η ιστορία μαρτυρεί ότι πάντοτε εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων, καταρτίζεται αίνος προς πείσμα των εχθρών του Χριστού. Γι’ αυτό μελετάται επιμελώς σχέδιο «φίμωσης» των παιδικών ψυχών από μέρους των νοσηρών υπάρξεων των ημερών μας. Τότε απαιτούσαν οι αγανακτισμένοι φαρισαίοι να σιωπήσουν τα παιδιά, γιατί «ποιοῦν θόρυβο» και τους εκθέτουν, τους ελέγχουν, τους οδηγούν στο εδώλιο της υποκρισίας, τώρα οι σύγχρονες ορντινάντσες του Σατανά, τα πιο επικίνδυνα και θρασύδειλα στοιχεία, η εγκληματική σπείρα γονέων, γιατρών και άνομης εξουσίας μέσω της επιβαλλόμενης «σιωπηλής κραυγής» του απηνώς και ανάνδρως διωκομένου αγεννήτου εμβρύου.
Αλλά αυτή η προσταγή του Θαβώρ, ακούγεται πιο έντονα στις μέρες μας. Μέρες σημαδιακές και καθόλου τυχαίες. Μέρες παιδαγωγικές, αλλά και κηλιδωμένες από την εκτεταμένη αμαρτία. Επέτρεψε ο Θεός τόσο καιρό και επιτρέπει ακόμη να ηχούν τα ακούσματα της ύλης φλύαρα και κουραστικά μέσα στην εξ’ ίσου υλόφρονα, βαρετή και άνυδρη κοινωνία. Τα ακούσματα της δυσσεβούς εξουσίας και τις πρόχειρες προτροπές στον λαό για την αντιμετώπιση της κορωνοϊκής επιδρομής, έχοντας όμως εξόριστο τον Θεό από τους ποικίλους σχεδιασμούς. Τους ασχεδίαστους κατ’ ουσίαν και άκρα αντιφατικούς. Έχοντας και πάλι διωγμένο τον ουράνιο και θεϊκό βασιλέα στη νέα «Αίγυπτο» της υπεροπτικής περιφρόνησης. Προς Θεού, όχι άλλο πια θρησκεία. Αυτό κηρύσσουν οι σύγχρονοι βασιλείς, αυτούς ακούει ο λαός. Ο λαός που ακούει ανθρώπους βασιλιάδες και απαξιοί ν’ ακούσει για ουράνιους και θεϊκούς βασιλιάδες. Ο λαός που υποτάσσεται στην ύλη εύκολα, αρνείται όμως πεισματικά να υποταγεί στο πνεύμα του Θεού και να καθοδηγηθεί ανάλογα. Έτσι πλέον δεν συγκινείται από το «αὐτοῦ ἀκούετε». Το μόνο που τον ενδιαφέρει και θέλει ν’ ακούει, είναι η σωματική υγεία του και η τσέπη του. Η σύγχρονη διασκευή του πάλαι ποτέ «άρτος και θεάματα». Τα συνθήματα ίδια. Οι λέξεις αλλάζουν για να παρασύρουν εύκολα στις «αλλαγές». Αυτά λοιπόν απαρτίζουν το σύγχρονο ιδεολογικό πλαίσιο του νεοέλληνα. Όμως τα ως άνω ακούσματα παραμένουν λόγια κούφια. Άνευ ουσίας και αποτελέσματος. Γιατί όλα αποτελούν ένα υπερμεγέθες και άκρως υποκριτικό ψέμα. Μία απάτη που οδηγεί τον λαό αλλού. Οπότε επίλυση του προβλήματος ανύπαρκτη. Ο κίνδυνος αντί να αντιμετωπισθεί και αποσοβηθεί, μάλλον εντείνεται. Γιατί ο Θεός παραμένει εξόριστος από την κοινωνία μας. Ως εξ τούτου οι σύμβουλοί μας, λαοπλάνοι και εκμεταλλευτές, χειρίζονται μονοπωλιακά την έντεχνη κρίση, αποβλέποντας πολύ βαθιά, στο έρεβος και αποσκοπώντας ακόμη μακρύτερα, στο… χάος. Έτσι αφού απαλλαχτήκαμε από τα ιερά ακούσματα, περιφρονώντας τα και αφού αθετήσαμε την τήρηση των θεϊκών εντολών δεν πρόκειται να επιτευχθεί τίποτα θετικό αν δεν προηγηθεί μεταστροφή. Μετάνοια! Αυτό τουλάχιστον το μήνυμα στέλνει ο Θεός. Αυτή την έσχατη προσταγή· «λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, λούσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν» (Ησ. 1,16). «αἱ γάρ χεῖρες ὑμῶν αἵματος πλήρεις…».
Κύριοι υπαίτιοι των συμφορών οι ένδοξοι της γης. Γι’ αυτό φωνάζει ο Ησαΐας «πρόσθες αὐτοῖς κακά Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακά τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς» (26,15). Αλλά και τον λαό δεν τον αφήνει στο απυρόβλητο ο Κύριος. «προσέχετε νόμον Θεοῦ, λαός Γομόρρας» (Ησ. 1,10).
Προσέξτε καλά τον νόμο του Θεού, σεις ο λαός που μοιάζετε με τον λαό της Γομόρρας. Γιατί σας εχόρτασα και σας αηδίασα! Δεν θα υπομείνω πλέον τις αμαρτίες σας! (Ησ. 1,14). Ο λαός όμως προσέχει και πάλι στους λόγους των αρχόντων και επιμένει σατανικά. Παραμονές της κοίμησης της Παναγίας, ημέρες νηστείας και πένθους, τα γλεντοκοπήματα στο ζενίθ. Η μόνη αλλαγή συνίσταται στην αυστηρή απαγόρευση των λιτανειών και στους λατρευτικούς περιορισμούς. Κι όμως «αἱ χεῖρες σου ἐποίησαν με καί ἐπλασόν με· συνέτισον με καί μαθήσομαι τάς ἐντολάς σου» (Ψαλ. 118,73). Τις εντολές του τις γνωρίζουμε παιδιόθεν, αλλά δεν τις εφαρμόζουμε, άρα ακολουθεί το «συνέτισον» κι είναι πολύ οδυνηρό. Είναι πικρό όπως κάθε φάρμακο. Μια πίκρα όμως είναι πιο μεγάλη και ανυπόφορη. Η «σφαγή» των αγίων του Θεού στις μέρες μας από το αμαρτωλό πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο των συγχρόνων ανακτόρων. Η σφαγή μέσω σκληρών χρηματικών προστίμων, ανιέρων εκδικάσεων, απειλών και ιδιορρύθμων πογκρόμ ελεεινών διώξεων. Οι περιφέροντες μπουλοκηδόν ξόανα αλλά και περιφερόμενοι υπό του Σατανά, ελεύθεροι και νόμιμοι. Ο Ιερέας που τολμά και κάνει λιτανεία τιμωρείται με πρόστιμο 1.500 €.
Τον επίλογο καλείται να τον δώσει ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, γιατί τον δικαιούται: «Οχιές, φίδια φαρμακερά, ποιος σας είπε ότι θα ξεφύγετε απ’ τη μελλοντική οργή;» (Ματ. 3,8)
