«καὶ δι’ αὐτοῦ ἀποκαταλλάξαι τὰ πάντα εἰς αὐτόν, εἰρηνοποιήσας διὰ τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ, δι’ αὐτοῦ εἴτε τὰ ἐπὶ τῆς γῆς εἴτε τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Κολ. α΄, 20). (: Καὶ διαμέσου αὐτοῦ ὁ Θεὸς εὐαρεστήθηκε νὰ συνδιαλλάξη καὶ καὶ νὰ συμφιλίωση τὰ πάντα μὲ τὸν ἑαυτόν του. Καὶ μὲ τὸ αἷμα καὶ τὴν θυσία τοῦ σταυρικοῦ του θανάτου εἰρήνευσε καὶ τοὺς ἀνθρώπους πάνω στὴ γῆ μὲ τὸν Θεό, καθὼς καὶ τοὺς ἀνθρώπους μεταξύ τους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ οὐρανοῦ τοὺς συμφιλίωσε μὲ ὅλους μας).
Λέγει κάποια εὐχὴ τῆς θείας Μεταλήψεως «Καὶ ἀξίωσόν με ἀκατακρίτως μετασχεῖν τῶν ἀχράντων Σου μυστηρίων, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον. Ἀμήν».
- Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέγει γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία:
«Ἐρώτησε κι αὐτὸν τὸν διάβολο ἀκόμη, καὶ πές: Ἀπὸ ποῦ ἔχεις λάβει τὴν πληγὴ τὴν ἀθεράπευτη; Ἐξ αἰτίας τίνος δὲν ἔχεις καμμιὰ δύναμη; Ἀπὸ ποῦ κυριεύθηκες; Ἀπὸ ποιὸν δέθηκες, ὅταν ἔφευγες; Καὶ δὲν θὰ ἀναφέρη τίποτ’ ἄλλο, παρὰ τὸ Σῶμα ποὺ σταυρώθηκε. Μ’ αὐτὸ κατατσακίστηκαν τὰ κεντριά του, μὲ αὐτὸ συντρίφθηκε ἡ κεφαλή του, μ’ αὐτὸ καταντροπιάστηκαν οἱ πονηρὲς ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες. Γιατί, ἀπογύμνωσε, λέγει, μ’ αὐτὸ τὶς πονηρὲς ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες καὶ τὶς διαπόμπευσε μπροστὰ σὲ ὅλους κι ἔσυρε τοὺς δαίμονες νικημένους καὶ σὲ θριαμβευτικὴ πομπὴ (Κολ. 2, 15).
Ἐρώτησε καὶ τὸν θάνατο καὶ πές του: Ἀπὸ ποῦ καταστράφηκε τὸ κεντρί σου; Ἀπὸ ποῦ καταλύθηκε ἡ νίκη σου ἐπάνω στοὺς ἀνθρώπους; Ἀπὸ ποῦ ἐκβλήθησαν τὰ νεῦρα σου, κι ἔγινες καταγέλαστος καὶ σὲ γυναῖκες καὶ σὲ παιδιά, ἐσὺ ποὺ ἤσουν φοβερὸς καὶ σὲ τυράννους καὶ σὲ δικαίους πρὶν ἀπὸ αὐτό; Καὶ θὰ σοῦ πῆ ὅτι ἡ αἰτία εἶναι αὐτὸ τὸ Σῶμα. Γιατί, ὅταν αὐτὸ σταυρωνόταν, τότε ἀναστήθηκαν οἱ νεκροί, τότε σχίσθηκε ἐκείνου τὸ δεσμωτήριο καὶ συντρίφθηκαν οἱ χάλκινες πύλες κι ἀφέθηκαν ἐλεύθεροι οἱ νεκροὶ καὶ οἱ φρουροὶ τοῦ Ἅδη ὅλοι τρόμαξαν. Μολονότι βέβαια κι ἂν ἦταν ἕνας ἀπ’ τοὺς πολλούς, τὸ ἀντίθετο ἔπρεπε νὰ συμβῆ, ὁ θάνατος δηλαδὴ νὰ φανῆ δυνατότερος. Ἀλλὰ δὲν συνέβη αὐτό, γιατί δὲν ἦταν ἕνας ἀπ’ τοὺς πολλούς. Γιὰ τοῦτο διαλυόταν ἐκεῖνος».
Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ ἀξία τῆς Θείας Κοινωνίας. Εἶναι αὐτὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου. Εἶναι τὸ πᾶν.
- Στὸ Γεροντικὸ διαβάζουμε σχετικά:
«Ὁ Ἰσαάκ, ὁ μαθητὴς τοῦ Ἀββᾶ Ἀπολλώ, ἀνάμεσα στὶς ἄλλες ἀρετές του, εἶχε καὶ ξεχωριστὴ εὐλάβεια γιὰ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια.
Ὅταν ἐπρόκειτο νὰ κοινωνήση, ἑτοιμαζόταν πολλὲς ἡμέρες πρὶν μὲ προσευχὴ ἰδιαίτερη καὶ πνευματικὴ μελέτη. Ὅσο διαρκοῦσε ἡ θεία Λειτουργία, δὲν ἄφηνε κανένα, ὁποιαδήποτε ἀνάγκη κι ἂν παρουσιαζόταν, νὰ τοῦ μιλήση μέσα στὴν ἐκκλησία. Ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀπόλυση ἔτρεχε στὸ κελλί του, σὰν νὰ τὸν κυνηγοῦσαν.
Εἶχε γίνει συνήθεια στὴ σκήτη νὰ δίνουν στοὺς Ἀδελφούς, μετὰ τὴ Λειτουργία, ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὴν προσφορὰ κι ἕνα ποτήρι κρασί. Ὁ Ἰσαὰκ ποτὲ δὲ στάθηκε νὰ πάρη, γιὰ νὰ μὴ χρονοτριβήση ἔξω ἀπὸ τὸ κελλί του καὶ σκορπιστῆ ὁ νοῦς του.
Γιατί μᾶς ἀποφεύγεις, Ἀββᾶ, ὅταν ἔρχεσαι στὴν ἐκκλησία; τὸν ρώτησαν κάποτε οἱ νεώτεροι.
-Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς πληροφορήση, Ἀδελφοί μου, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, πὼς δὲν ἀποφεύγω ἐσᾶς, ἀλλὰ τὴν πονηρία τοῦ διαβόλου. Ὅταν κρατᾶς ἀναμμένη λαμπάδα καὶ σταθῆς πολλὴ ὥρα στὸν ἀέρα, δίχως ἄλλο θὰ σοῦ σβήση. Τὸ ἴδιο παθαίνει κι ὁ νοῦς. Φωτίζεται ἀπὸ τὴ Χάρη τῶν Μυστηρίων στὴν ἐκκλησία, μὰ σὰν ἀργοπορήσουμε ἔξω ἀπὸ τὸ κελλί μας, φυσᾶ σ’ αὐτὸν ὁ ἄνεμος τῆς πολυπραγμοσύνης καὶ σβήνει ὁ ταλαίπωρος».
«ΔΙΗΓΟΥΝΤΑΙ οἱ βιογράφοι τοῦ Ὁσίου Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου, πὼς ἀνάμεσα στ’ ἄλλα χαρίσματα ποὺ τοῦ εἶχε δώσει ὁ Θεός, ἦταν καὶ τοῦτο: Ὅταν ἱερουργοῦσε -γιατί εἶχε τὸ ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης- ἔβλεπαν οἱ μαθηταί του, ὅσοι τοὐλάχιστον ἦσαν ἄξιοι, Ἅγιο Ἄγγελο νὰ τὸν ἐξυπηρετῆ μέσα στὸ Ἅγιο Βῆμα.
Ὅταν οἱ Μοναχοί του πλησίαζαν νὰ κοινωνήσουν, ἔβλεπε στὰ πρόσωπά τους ὁ Ὅσιος ποιοὶ ἦταν προετοισμένοι καὶ ποιοὶ ἀπροετοίμαστοι ἢ καὶ ἀνάξιοι νὰ προσέλθουν κι εὐθὺς τοὺς ἐμπόδιζε. Ὕστερα τοὺς καλοῦσε σὲ Ἐξομολόγηση, γιὰ νὰ καθαρίσουν τὴν ψυχή τους».
