ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ρωμ. ιβ΄ 1-3
1 Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν, 2 καὶ μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον. 3 Λέγω γὰρ διὰ τῆς χάριτος τῆς δοθείσης μοι παντὶ τῷ ὄντι ἐν ὑμῖν, μὴ ὑπερφρονεῖν παρ᾿ ὃ δεῖ φρονεῖν, ἀλλὰ φρονεῖν εἰς τὸ σωφρονεῖν, ἑκάστῳ ὡς ὁ Θεὸς ἐμέρισε μέτρον πίστεως.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Μρ. θ΄ 2-9
2 Καὶ μεθ᾿ ἡμέρας ἓξ παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ τὸν Ἰάκωβον καὶ τὸν Ἰωάννην καὶ ἀναφέρει αὐτοὺς εἰς ὄρος ὑψηλὸν κατ᾿ ἰδίαν μόνους· καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, 3 καὶ τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο στίλβοντα, λευκὰ λίαν ὡς χιών, οἷα γναφεὺς ἐπὶ τῆς γῆς οὐ δύναται οὕτω λευκᾶναι. 4 καὶ ὤφθη αὐτοῖς Ἠλίας σὺν Μωϋσεῖ, καὶ ἦσαν συλλαλοῦντες τῷ Ἰησοῦ. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος λέγει τῷ Ἰησοῦ· 5 ῥαββί, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· καὶ ποιήσωμεν σκηνὰς τρεῖς, σοὶ μίαν καὶ Μωϋσεῖ μίαν καὶ Ἠλίᾳ μίαν. 6 οὐ γὰρ ᾔδει τί λαλήσῃ· ἦσαν γὰρ ἔκφοβοι. 7 καὶ ἐγένετο νεφέλη ἐπισκιάζουσα αὐτοῖς, καὶ ἦλθε φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε. 8 καὶ ἐξάπινα περιβλεψάμενοι οὐκέτι οὐδένα εἶδον, ἀλλὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον μεθ᾿ ἑαυτῶν. 9 καταβαινόντων δὲ αὐτῶν ἀπὸ τοῦ ὄρους διεστείλατο αὐτοῖς ἵνα μηδενὶ διηγήσωνται ἃ εἶδον, εἰ μὴ ὅταν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΑΝΩΡ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ
Στὶς 7 Αὐγούστου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴ μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικάνορος τοῦ
θαυματουργοῦ, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη κι ἔζησε τὸν 14ο μ.Χ
αἰώνα. Οἱ γονεῖς του ἦταν πλούσιοι καὶ στὰ ὑλικὰ καὶ στὰ πνευματικὰ
ἀγαθά. Μοναδικὴ τους ἔγνοια ἦταν τὸ παιδί τους νὰ ἀνατραφεῖ σύμφωνα μὲ
τὰ διδάγματα τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Συναξαριστὴς μᾶς πληροφορεῖ σχετικά: «Ὁ
μικρὸς Νικόλαος (αὐτὸ ἦταν τὸ κοσμικό του ὄνομα) ηὔξανε καὶ προέκοπτεν
εἰς χάριτας σωματικὰς καὶ ψυχικάς, ἀποτελῶν τοιουτοτρόπως τὴν μεγάλην
χαρὰν καὶ τὸ σεμνὸν καύχημα τῶν γονέων του». Ὅταν οἱ γονεῖς τοῦ
Νικάνορος ἐκοιμήθησαν, ὁ ἴδιος ἀκολούθησε τὴ μοναχικὴ ὁδό, ἀφοῦ
προηγουμένως μοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχούς. Ὡς μοναχὸς εἶχε
μεγάλη φήμη καὶ πολὺς κόσμος ὠφελοῦνταν πνευματικὰ ἀπὸ τοὺς λόγους του.
Μεγάλη ὑπῆρξε ἡ δράση του στὸ ὄρος Καλλίστρατο, ὅπου εἶχε χτίσει καὶ
μοναστήρι. Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ σὲ ἡλικία 56 ἐτῶν.
Πρωτ. Δ.Δ.Τ.
Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος γ’. Θείας Πίστεως.)
Νίκης εἴληφας, ἄφθαρτον στέφος, πάτερ Ὅσιε, παρὰ τοῦ Κτίστου, τῶν σῶν ἀγώνων ἀντάξιον ἔπαθλον· τὴν γὰρ πατρίδα λιπὼν τὴν ἐπίγειον, τῆς οὐρανίου οἰκήτωρ γεγένησαι· ὅθεν πάντες σε πίστει καὶ πόθῳ γεραίρομεν· χαίροις Νικάνορ, Ὁσίων ὁμόσκηνε.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις, ω Νικάνορ θαυματουργέ, των Καστοριέων, πρέσβυς ένθερμος προς Θεόν, υς διαφυλάττοις εκ νόσων και κινδύνων και πάσης επηρείας του πολεμήτορος.
