Κάθε μήνα ἔψαχνε ἡ Ἑλένη ἕνα θέμα, γιὰ νὰ γράψει ἕνα ἁπλὸ ποιηματάκι γιὰ τὰ «Ἐνοριακὰ Νέα». Γιὰ τὸ τεῦχος Ἰανουαρίου δὲν ἔψαξε. Βγῆκε κάτι αὐθόρμητα ὕστερα ἀπὸ μιά γιορτή. 19 τοῦ Γενάρη. Ἡμέρα ξεχωριστή. Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ τοῦ μεγάλου ὑπερασπιστῆ τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ καιροὺς ζοφερούς, σὲ χρόνους δύσκολους, ὅταν ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, δηλαδὴ ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει ἀπὸ αὐτήν, κινδύνευε νὰ πέσει στὰ βέβηλα χέρια τῶν Ὀθωμανῶν καὶ ἔγινε ἐπαίτης στοὺς Δυτικούς. Τὸν τουρκικὸ κίνδυνο τὸν ἔβλεπαν ὅλοι. Ὁ ἄλλος κίνδυνος ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς ἦταν ὕπουλος καὶ πολλοὶ δὲν τὸν ἔβλεπαν, ἀκόμη καὶ μορφωμένοι καὶ κληρικοί.
Ὁ ἅγιος Μᾶρκος, φωτισμένο μυαλὸ καὶ γενναῖος μαχητὴς τῆς ὀρθῆς ἀνόθευτης πίστης, ὅπως παραδόθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Πατέρες, δὲν ἀνεχόταν νόθες διδασκαλίες καὶ πονηρὲς «καινοτομίες». Καὶ δὲν ἦταν μόνος σὲ αὐτὸ τὸν ἀγώνα. Ἐξέφραζε μὲ τὴ στάση του αὐτὴ τὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ. Ἦταν ἄλλωστε σχετικὰ νωπὲς οἱ ἀγιάτρευτες πληγὲς ἀπὸ τὴ φριχτὴ ἀνελέητη ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπὸ τοὺς «ὁμόθρησκους» Δυτικούς, τοὺς «Σταυροφόρους». Γι’ αὐτὸ μὲ πόνο ἔλεγαν τὸν πικρό, πικρότατο λόγο: «Κάλλιον φακιόλιον τουρκικόν, παρὰ καλύπτραν λατινικήν». Ἀπορεῖ κανεὶς πῶς πίστευαν κάτι τέτοιο. Ἡ ἱστορία ὅμως τοὺς δικαίωσε καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ τοὺς δικαιώνει. Ὑπέρμαχος Ὀρθοδοξίας καὶ ὁ παπα– Μᾶρκος. Ἐνσυνείδητα πῆρε τὸ βαρυσήμαντο αὐτὸ μοναχικὸ ὄνομα, γιὰ νὰ ὑπηρετήσει πιστὰ χωρὶς ὑποχωρήσεις, μὲ παρρησία καὶ σθένος τὴν Ὀρθοδοξία.
Ὁ ἅγιος Γιώργης πανηγυρίζει διπλά, γιὰ τὸν Ἅγιο καὶ γιὰ τὸν ἐφημέριο. Ὁ Ἅγιος ἀγάλλεται ἀπὸ ψηλά. Ὁ ἐφημέριος χαίρεται στὴ γῆ γιὰ τὴν εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα.
Δὲ θέλει ἐπαίνους, οὔτε θυμιάματα. Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ ἀντισταθεῖ στὴν ἐπιδρομὴ ἀγάπης τῶν συνεργατῶν του καὶ τοῦ κόσμου. Ἀκούει μὲ ἐλαφρὰ γυρτὸ τὸ κεφάλι τὴ σύντομη ὁμιλία μὲ εὐχαριστίες γιὰ τὴν προσφορά του ἀπὸ τὸν ἐπίτροπο, χωρὶς νὰ ἀλλάζει ἡ ἔκφρασή του, γαλήνιος καὶ ἁπλός, σὰν νὰ μιλοῦν γιὰ κάποιον ἄλλο.
Τὸ ἴδιο καὶ στὴν «τράπεζα ἀγάπης», ποὺ ἑτοίμασαν οἱ κυρίες τῆς Ἐνοριακῆς Δράσης. Μὲ ἰδιαίτερη ἀγάπη ἑτοίμασαν τὰ ἐδέσματα γιὰ ὅλον τὸν κόσμο. Καὶ ὁ κόσμος εἶναι πάρα πολύς. Ὅλοι εἶναι εὐεργετημένοι καὶ ἔχουν λάβει τὴν πνευματική, τὴν ψυχικὴ καὶ (ὁρισμένοι) τὴν ὑλικὴ συμπαράσταση τοῦ παπα– Μάρκου.
Αὐτὴ ἡ ὄμορφη καὶ εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα κίνησε κάτι μέσα στὴν ψυχὴ τῆς Ἑλένης. Καὶ αὐθόρμητα ἔγραψε ἕνα ἁπλὸ ποιηματάκι γι’ αὐτὴ τὴν ἁγία ἡμέρα. Τὴν ἑπομένη, ὅταν πῆγε γιὰ ἐξομολόγηση, τὸ εἶπε στὸν παππούλη.
-Κάθε μήνα δὲ γράφω ἕνα ποίημα γιὰ τὰ «Ἐνοριακὰ Νέα»; Αὐτὸ τὸ μήνα ἔγραψα κάτι γιὰ τὴν ἡμέρα τῆς γιορτῆς σας. Εἶναι εὐλογημένο νὰ δημοσιευτεῖ;
Χαμηλόφωνα ἀπάντησε. Τόσο, ποὺ μὲ δυσκολία ἀκουγόταν. Μᾶλλον πῆρε τὸ αὐτί της: “Νὰ γράφετε γιὰ ἄλλους. Ὄχι γιά μᾶς”.
Πάλι ὁ πληθυντικός τῆς ταπείνωσης. Πάλι ἀπέφυγε τὸ «ἐγώ», τὸ «ἐμένα». Ὁ τόνος ἤπιος, ὅπως τὸ συνήθιζε, χωρὶς νὰ προσβάλει, χωρὶς νὰ μειώσει. Δὲν μπῆκε στὸν κόπο οὔτε κἄν νὰ τὸ διαβάσει. Νὰ δεῖ πὼς δὲν ὑπῆρχε κανένας ἰδιαίτερος ἔπαινος γιὰ τὸ πρόσωπό του. Καὶ μόνο ποὺ ἄκουσε πὼς ἦταν γιὰ τὴ γιορτὴ του τὸ ἀπέρριψε. Ἡ εὐγενικὴ μὰ κατηγορηματικὴ ἄρνησή του δὲν ἔδινε περιθώρια συζήτησης. Καὶ ἡ ἄστοχη … στιχουργὸς τί μποροῦσε νὰ κάνει; Ἔκανε ὑπακοὴ καὶ ἀναγκάστηκε νὰ γράψει κάτι ἄλλο γιὰ τὸ τεῦχος τοῦ Ἰανουαρίου.
ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ, «ΕΝΑΣ ΟΣΙΟΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ», Ὁ πατὴρ Μᾶρκος Μανώλης μὲ τὸ βλέμμα μιᾶς ἐνορίτισσας, τοῦ ἁγίου Γεωργίου Διονύσου, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΚΑΝΙΓΓΟΣ 10, 10677 ΑΘΗΝΑ 2019
