τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.
Ἔχουμε ἐπανειλημμένα ἀναφερθεῖ στήν ἱστοσελίδα, πού διατηρεῖ ἡ Ὁμάδα Ἐργασίας μας στό Facebook[1] -ἡ Ὁμάδα Ἐργασίας γιά τόν Ἀποκρυφισμό καί τή Νέα Ἐποχή, στά πλαίσια τοῦ φορέα, πού ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος εἶχε ἱδρύσει γιά τήν προστασία τῆς οἰκογένειας καί τοῦ ἀνθρώπου.
Στήν ἱστοσελίδα αὐτή ἀναρτοῦμε, οἱ συνεργάτες, ἐρωτήσεις γιά σέκτες καί πρόσωπα ἀναμεμειγμένα στόν ἀποκρυφισμό καί τήν παραθρησκεία καί στή συνέχεια προσπαθοῦμε μέ σχετικές ἀναρτήσεις νά σχολιάσουμε καί νά προσθέσουμε νέα στοιχεῖα γιά τήν προστασία τῶν ἐνδιαφερομένων καί τήν οἰκοδομή.
Πρόσφατα ἡ ἱστοσελίδα μας φιλοξένησε ἀνάρτηση τῆς σελίδας «Annie Giavasi (annie)»[2] σχετική μέ τό «φιλοσοφικό» θέμα «Περί Γνώσης. Ὑπάρχουν δύο Γνώσεις, ἡ Ἐξωτερική καί ἡ Ἐσωτερική»[3] τό ὁποῖο, θέμα, ὑπογράφει ὁ Νικόλαος Ἀ. Μαργιωρής.
Ἀλλά ἄς ἐπιχειρήσουμε κάποιες διευκρινήσεις σχετικά μέ τά ἀνωτέρω ἀναφερόμενα.
Ἐκ πρώτης ὄψεως ἡ «Annie Giavasi (annie)» δείχνει νά εἶναι μία συμπαθής μεσῆλιξ κυρία, ἡ σελίδα τῆς ὁποίας εἶναι γεμάτη μέ λουλούδια, πεταλουδίτσες, καρδοῦλες, τρούλους ἐκκλησιῶν μέ τούς σταυρούς τους, μία εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, μία τοῦ Ταξιάρχη Μιχαήλ... προφίλ, λοιπόν, εὐαίσθητης, θρησκευόμενης γυναίκας.
Παράλληλη ὅμως ἔρευνα ἀνακαλύπτει σέ ἄλλες σελίδες τήν Ἄννα Γιαβάση, συγγραφέα τοῦ βιβλίου «Ὁ ἐλεύθερος ἄνθρωπος», πού ἔχει καταγωγή ἀπό τίς Μενετές Καρπάθου καί ἔχει χτίσει ἕνα ὄμορφο ξωκλήσι πρός τιμή τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στό ὕψωμα πάνω ἀπό τίς Μενετές[4], ἀλλά πού εἶναι συγχρόνως ἀπό τούς λίγους Καρπάθιους, πού ἀνοίγουν δρόμους στόν τομέα τοῦ μυστικισμοῦ καί τῆς γιόγκα κι ἀκόμη, πού εἶναι μαθήτρια τοῦ Νικόλαου Μαργιωρῆ καί ἀκολουθεῖ τά χνάρια τοῦ δασκάλου της.
Ἀλλά, ἄς δοῦμε ποιός εἶναι ὁ Νικόλαος Μαργιωρής καί σέ τί εἶναι «δάσκαλος» τῆς Ἄννας Γιαβάση, πού μένει στή Γλυφάδα καί συχνά φωτογραφίζεται σέ κοινωνικές ἐκδηλώσεις τῆς περιοχῆς.
Ἀνατρέχοντας στήν Ἑλληνική Βικιπαίδεια στό λῆμμα «Νικόλαος Μαργιωρής», διαβάζουμε ὅτι ὁ περί οὗ ὁ λόγος γεννήθηκε στή Σάμο, τό 1913, ἐκπαιδεύτηκε γιά 13 χρόνια στήν Ἰνδία καί στό Θιβέτ κι ἔζησε γιά πολλά χρόνια στήν Ἀλεξάνδρεια[5]. Συνέγραψε πολλά βιβλία, δίδαξε στήν Αἴγυπτο καί στή Ἑλλάδα καί ἀπεβίωσε τό 1993.
Διαβάζουμε ἀκόμη ὅτι ὁ Μαργιωρής θεωροῦσε τή Μεταφυσική σάν τή μόνη Ἀλήθεια, πιστεύοντας πώς εἶναι δυνατό ὁ ἄνθρωπος νά πραγματώσει τήν Ἀλήθεια. Ὅλες του οἱ διδασκαλίες καί τά βιβλία του, οἱ μελέτες του καί οἱ κλάδοι σπουδῶν τοῦ ἐσωτερισμοῦ προέρχονται καί ἀπορρέουν ἀπό τά βαθιά μυστικιστικά του βιώματα. Τό συγγραφικό του ἔργο ἀσχολεῖται μέ θέματα ὅπως ἡ ἀριθμοσοφία, πού θεωροῦνται ψευδομαθηματικά ἤ ψευδοεπιστήμη, ἀπό τούς ἐπιστήμονες. Βιβλία του ὅπως τό «Δραβίδες οἱ πρόγονοι τῶν Ἑλλήνων» ἀνήκουν στό ρεῦμα τοῦ νεοπυθαγορισμοῦ. Ἐπικαλεῖται ὡς γεγονότα μύθους, ὅπως ὁ πόλεμος τῶν Ἀτλάντων ἐναντίον τῶν Δραβιδῶν, τόν ὁποῖο προσδιορίζει χρονικά στά 12-16,000 χρόνια π.Χ., ἐποχή γιά τήν ὁποία δέν ὑπάρχουν μαρτυρίες. Στή «Θεραπευτική μέ δίχως φάρμακα, χειροπλαστική» παρουσιάζει ἐναλλακτικές θεραπευτικές μεθόδους, οἱ ὁποῖες σύμφωνα μέ τούς σκεπτικιστές, ἐμπίπτουν στήν ἀγυρτεία.
Ἀντιλαμβανόμαστε ἐκ τῶν ἀνωτέρω ὅτι τό λῆμμα στήν Βικιπαίδεια προέρχεται πιθανῶς ἀπό ὀπαδούς του -«ψευδοεπιστήμη», ἀπό τούς ἐπιστήμονες ἤ «ἐναλλακτικές θεραπευτικές μέθοδοι» σύμφωνα μέ τούς σκεπτικιστές- ἤγουν, μόνον οἱ ἐπιστήμονες καί οἱ σκεπτικιστές δέν ἐκτιμοῦν τό «ἔργο» τοῦ «διδασκάλου»...
Ὁ Μαργιωρής ἵδρυσε τό 1972 τό σωματεῖο «Εὐσεβεῖς Προσκυνητές τοῦ Ἀκτίστου Φωτός, ὁ Ἅγιος Πατάπιος» καί τό 1976 προχώρησε στήν ἵδρυση τοῦ σχολείου «Ὁμακοεῖο Ἀθηνῶν», τό ὁποῖο ἦταν καί συνεχίζει μέχρι σήμερα ὡς μία Σχολή Μεταφυσικῆς Φιλοσοφίας καί Γιόγκα. Σέ αὐτό δίδαξε τήν Ἐσωτερική Φιλοσοφία: τή μέθοδο ἀνύψωσης τοῦ νοῦ στήν ὑπερσυνείδηση (Ράτζα Γιόγκα) τήν ψυχοσωματική θεραπεία (Κρίγια Γιόγκα) κ.ἄ.
Ἀξίζει, γιά τήν ἱστορία, νά διευκρινίσουμε ὅτι ὁ τίτλος «Ὁμακοεῖο» προέρχεται ἀπό τό ὄνομα τῆς Σχολῆς πού ἵδρυσαν στόν Κρότωνα τῆς κάτω Ἰταλίας οἱ ὀπαδοί τοῦ Πυθαγόρα, ὅπου ἀφοῦ ἀπεδέχθησαν ὁρισμένους Νόμους καί παραγγέλματα ἀπό τόν Πυθαγόρα ὡς θεῖες ὑποθῆκες, ἔξω ἀπό τίς ὁποῖες τίποτε δέν ἔκαναν, παρέμειναν μέ ὁμόνοια μαζί μέ τό σύνολο τῶν μαθητῶν ἐπευφημούμενοι καί μακαριζόμενοι ἀπό τόν περίγυρο των. Τίς δέ περιουσίες των ἔθεταν σέ κοινή χρήση (κοινά τά τῶν φίλων) καί συγκατέλεγαν τόν Πυθαγόρα μεταξύ τῶν Θεῶν.
Ὁ Μαργιωρής εἶχε τιμηθεῖ μέ τό σταυρό τοῦ Ἁγίου Μάρκου (δίς), γιά τήν προσφορά του στήν Ἐκκλησία ἀπό τούς Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας, Χριστόφορο καί Νικόλαο τόν 6ο.
Ἀπό ἄλλη πηγή -τήν Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλᾶδος[6]- πληροφορούμεθα ὅτι «Μετά ἀπό μία τυχαῖα συνάντηση πού εἶχαν οἱ γνωστοί μεταξύ τους ἀπό τήν γενέτειρα τους τήν Αἴγυπτο, ἀδ. ἀδ. Νικ. Μαργιωρής καί Σταμ. Βαζακόπουλος, ξεκίνησαν τό 1962 οἱ βολιδοσκοπήσεις παλαιῶν τεκτόνων ἀπό τήν Αἴγυπτο, γιά τήν ἵδρυση μίας Στοᾶς Αἰγυπτιωτῶν». Ἀπό τίς ἐνέργειες αὐτές προέκυψε ἕνας μακρύς κατάλογος ἐνδιαφερομένων, ὁπότε ὁ ἀδ. Νίκ. Μαργιωρής ἀνέλαβε νά μεταφέρει τήν ἐπιθυμία αὐτή τῶν Ἑλλήνων τεκτόνων ἀπό τήν Αἴγυπτο, στόν τότε Προσθ. Μέγ. Διδ. Ἔνδοξ. ἀδ. Μίλτ. Πουρή, ὁ ὁποῖος παρουσίασε τό θέμα στόν Μέγ. Διδ. Ἔνδοξ. ἀδ. Ἀλέξ. Τζαζόπουλο.
Ὡς ἀποτέλεσμα τῶν ἀνωτέρω ἐνεργειῶν ἱδρύθηκε ἡ ὑπ' ἀριθ. 117, ἐν Ἀνατ. Ἀθηνῶν, Στοά «ΟΣΙΡΙΣ» μέ ἡμερομηνία ἐγκαθιδρύσεως 26 Νοεμβρίου 1964.
Τήν ἐποχή ἐκείνη καί εἰδικά στόν ἀπόδημο Ἑλληνισμό οἱ ρόλοι Διοικούσης Ἐκκλησίας καί Τεκτονισμοῦ δέν θά ἦσαν ἀπόλυτα διακριτοί γιατί πῶς ἀλλιῶς νά ἑρμηνεύσουμε τήν παρασημοφόρηση τοῦ Μαργιωρῆ ἀπό τούς Πατριάρχες Ἀλεξανδρείας;
Πάντως, ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου ὁ ρόλος καί ἡ δράση τοῦ Νικόλαου Μαργιωρῆ καί τοῦ «Ὁμακοείου» του ἀπεκαλύφθησαν πλήρως μέ ἀποτέλεσμα τήν ἔνταξη τῶν ὁμάδων αὐτῶν στόν κατάλογο τῶν ἀσυμβίβαστων μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη ὁμάδων, πού καταρτίσθηκε ἀπό τήν «Ζ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας»[7], ὑπό αὔξ. ἀριθμ.: 272 (Ὁμακοεῖο Ἀθηνῶν), 354 (Σύλλογος Προσκυνητῶν Ἀκτίστου Φωτός «Ἅγιος Πατάπιος») καί 422 (Ψυχολογική Σχολή τῆς Ράτζα Γιόγκα).
Παρά ταῦτα -καί ἤδη πρό τοῦ θανάτου τοῦ Νικόλαου Μαργιωρῆ- οἱ «μαθητές» του συνέχιζαν νά «ἐμπλουτίζουν» τή δράση τους προβάλλοντας τό «ἔργο» τους παντοιοτρόπως[8].
Τό «Ὁμακοεῖο Ἀθηνῶν» ἐπεξετάθη καί σήμερα ὑπάρχουν «Ὁμακοεῖα» στά Τρίκαλα, Λαμία καί Θεσσαλονίκη. Μετά τόν θάνατο τοῦ Νικόλαου Μαργιωρῆ -λένε οἱ διάδοχοί του: Δημήτρης Τσαπάρας, Ἠλίας Κατσιάμπας καί Σμάρω Κοσμάογλου- ἱδρύθηκαν καί νεότερα Ὁμακοεῖα καί ἄτυπες ὁμάδες εἴτε ἀπευθείας ἀπό μαθητές του (Νίκη Φούφα-Κορναράκη, Ἑλένη Ἀντωνιάδου, Λένα Τσάτσου, Ἑλένη Κοσσυφίδου, Ἄννα Γιαβάση, Ἑλένη Μαυράκη), εἴτε ἀπό μαθητές τῶν πρώτων τριῶν ἐκπαιδευτῶν του (Κώστας Διμελής, Σούλα Πουλιάση καί Γιάννης Σγοῦρος, Λευτέρης Τσιάπουλας κ.ἄ.)[9].
Εἰδικά, ἡ Ἄννα Γιαβάση ὁρίζεται ὡς ἡ ἐπιτετραμμένη γιά τήν περιοχή τῆς Γλυφάδας.
Εἶναι λυπηρό νά προβάλλεται καί νά διδάσκεται ὁ ἀποκρυφισμός καί οἱ ἐναλλακτικές μέθοδοι ὡς δῆθεν φιλοσοφία ἀπό μέλη παραθρησκευτικῶν ὀργανώσεων πού πιθανῶς πιστεύουν ὅτι συμβιβάζονται οἱ ἐπιλογές τους μέ τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας κι ὅτι ἐπιτελοῦν ἔργο πρός τήν Ἀνθρωπότητα ἐνῶ «... ὁδηγοί εἰσι τυφλοί τυφλῶν· τυφλὸς δὲ τυφλὸν ἐὰν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται» (Ματθ. ιε 14).
Τὰ περιεχόμενα τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου ἐκφράζουν θέσεις ἐκκλησιαστικὲς καὶ ἀντιαιρετικές καὶ δὲν ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ προσβάλουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη κανενός, τὶς ὁποῖες δηλώνουμε ὅτι σεβόμεθα δεόντως.
