Σε μερικές περιπτώσεις εκείνος που αγωνίζεται με συνέπεια να διορθώσει τον εαυτό του βλέπει πως όσο κι αν προσπαθεί πέφτει στα ίδια σφάλματα. Παραπονείται μάλιστα και στον πνευματικό του. Τα ίδια λάθη, οι ίδιες αμαρτίες τον βαρύνουν και φτάνει ν’ απογοητεύεται. Κατηγορεί τον εαυτό του για υποκριτή. Δεν είναι όμως έτσι.
Υποκριτής είναι αυτός που προσπαθεί να ξεγελάσει τους άλλους, τον εαυτό του, το Θεό. Ίσως οι άλλοι έχουν καλή εντύπωση γι’ αυτόν, ενώ ο ίδιος, που ξέρει τον εαυτό του, ξέρει πως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η καλή του φήμη. Μα τούτο θα πρέπει να γίνει ένα επιπλέον κίνητρο για να εντείνει τον αγώνα του. Όχι να πιστεύει πως υποκρίνεται.
Η διαπίστωση της αμαρτωλότητας πρέπει να κινεί σε μετάνοια και σε συστηματικότερη, πιο επίμονη, πάλη για το ξερίζωμα των αμαρτωλών συνηθειών. Ξεφεύγει έτσι κανείς και τον κίνδυνο να παρασυρθεί από τους επαίνους ή από την ανοχή των άλλων και να πιστέψει ο ίδιος πως όλα πάνε καλά.
Ο υποκριτής ενδιαφέρεται για την εντύπωση που θα προξενήσει στους άλλους. Ο ειλικρινής και τίμιος αγωνιστής πασχίζει ν’ αρέσει στο Θεό και να νιώθει ήρεμη τη συνείδησή του. Αυτό του δίνει δύναμη. Τον καθιστά γενναίο και ακλόνητο. Δεν απογοητεύεται.
Με την ελπίδα στου Θεού την αγάπη και τη δικαιοσύνη μάχεται χωρίς να επηρεάζεται από τη στάση εκείνων που συναναστρέφεται. Τον αφήνουν αδιάφορο οι έπαινοι. Δεν τον κάμπτουν οι άδικες επικρίσεις και ειρωνείες. Με το βλέμμα του στραμμένο στον εσωτερικό του κόσμο, στην ψυχή του, προσπαθεί να τον ομορφύνει και να τον ξεκαθαρίσει από καθετί σάπιο και ανώφελο. Εκεί, μέσα του, ακούει τη φωνή του Θεού. Συναντά τον ίδιο τον Κύριο. Συνεργάζεται μαζί Του και προχωρεί.
Η προσευχή του είναι της καρδιάς του ξεχείλισμα. Η φιλανθρωπία, η ελεημοσύνη του, είναι συνέπεια της αγάπης του της ειλικρινούς. Συμμετέχει στον πόνο των συνανθρώπων του. Χαίρεται στις χαρές τους.
Η προσφορά του είναι πάντα από το υστέρημά του. Στερείται για να συμπαρασταθεί. Δε διατυμπανίζει. Κρύβει τις καλές του πράξεις. Είτε μπροστά είτε πίσω από τον καθένα δείχνει την ίδια εκτίμηση. Δεν κατακρίνει. Του αρκούν οι δικές του αμαρτίες για να κρίνει και να καταδικάσει.
Καθώς ο ίδιος ο Κύριος, εκδηλώνει τη συμπάθεια και την καλοσύνη του. Όχι για να εντυπωσιάσει. Για να ικανοποιήσει της ψυχής του τις απαιτήσεις. Συντονίζει τη ζωή του στη θεϊκή παραγγελία «γίνεσθε οικτίρμονες καθώς ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί» (Λουκ. 6:36).
Δεν κρατεί σε κανέναν κακία. Συγχωρεί τους πάντες. Καθώς και ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Και είναι ειλικρινής. Δε συγχωρεί φαινομενικά για να επιφυλαχτεί και να εκδικηθεί σε άλλη ευκαιρία.
Να ποιος είναι ο ειλικρινής και γνήσιος χριστιανός. Να τι ζητεί ο Θεός. Το αντίθετο είναι υποκρισία και κακία.
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.
