Πώς δικαιολογούνται οι πόλεμοι του Ισραηλιτικού λαού κατ’ εντολήν του Θεού;
Για να κατανοήσουμε τη στάση του Ισραηλιτικού έθνους απέναντι των άλλων λαών, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη την εποχή που όλα αυτά διαδραματίζονται και το τί ίσχυε την εποχή εκείνη.
Έτσι λοιπόν
Α. Ας σκεφθούμε τις συνήθειες, αξίες και ιδανικά της εποχής των πολέμων του Ισραήλ. Δεν είναι δίκαιο να κρίνουμε τον Ισραηλιτικό λαό με βάση τα σημερινά δεδομένα και τη χριστιανική συνείδηση που έχουμε εμείς. Εκείνη την εποχή ο άνθρωπος σαν άτομο δεν είχε καμία αξία. Αυτό που καθόριζε τις ενέργειες ενός λαού ήταν το συμφέρον του έθνους.
Β. Εκείνη την εποχή ίσχυε ο νόμος της δικαιοσύνης και όχι της αγάπης. Στην προ της χάριτος εποχή δεν υπήρχε άλλος τρόπος παιδαγωγίας. Η αμαρτία ξεπλενόταν με το αίμα των ενόχων. Έπρεπε να έρθει το πλήρωμα του χρόνου ώστε να έρθει ο Θεάνθρωπος για να μας χαρίσει την συγγνώμη και τη Χάρη με τη σταυρική Του Θυσία.
Γ. Το δίκαιο του πολέμου ήταν τότε διαφορετικό από το σημερινό. Σκεφθείτε ότι ακόμα και σήμερα που υπάρχει το διεθνές δίκαιο, πόσα εγκλήματα πολέμου γίνονται! Ο πόλεμος θα είναι πάντα πόλεμος, με ανυπολόγιστο κακό που αποθηριώνει τον άνθρωπο.
Πόσα κράτη παρεκτρέπονται ακόμα και στην εποχή μας σε ωμότητες πολύ χειρότερες από αυτές που γράφονται στην Παλαιά Διαθήκη; Ξεχνούμε τί έκανε ο Ναζισμός στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο; Πόσα θύματα! Ή ο άθεος Μαρξισμός στη Σοβιετική Ένωση, όπου 15 εκατομμύρια αθώοι δολοφονήθηκαν στο διάστημα των 72 χρόνων της εξουσίας των μπολσεβίκων;
Δ. Ο Θεός διέταξε την εξολόθρευση των εθνικών από τη γη Χαναάν. Τα έθνη που κατοικούσαν στη γη Χαναάν ήταν βυθισμένα σε μεγάλη και φοβερή ειδωλολατρία. Η εξολόθρευσή τους ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα τής δίκαιης οργής του Θεού κατά των απίστευτων οργίων και την τρομερής ανηθικότητας που επικρατούσε στις λατρείες τους. Επίσης, με αυτό τον τρόπο θα προστάτευε το λαό από την επιρροή τους.
Εδώ όμως μπορεί κάποιος να προβάλει μία ένσταση.
Πως είναι δυνατόν ένας Θεός που διατάζει την εξολόθρευση ενός ολόκληρου λαού να είναι αγαθός; Την απάντηση θα μας την δώσει ο Ωριγένης με ένα παράδειγμα.
Ο δικαστής προκειμένου να εξυπηρετηθεί το κοινό καλό, δεν σπλαχνίζεται ένα πρόσωπο. Αν παρουσιαστεί ενώπιον του δικαστού κάποιος φονιάς συμπαθητικός στην εμφάνιση, έρθει και η μητέρα του, και η σύζυγός του με τα παιδιά τους, κλαίγοντας, για να ζητήσουν έλεος για τον άνθρωπό τους, άραγε ο δικαστής θα παραβλέψει το κοινό συμφέρον και θα αθωώσει τον επικίνδυνο φονιά; Ασφαλώς όχι. Με την καταδίκη του ενός, προνοεί υπέρ του συμφέροντος των πολλών. Το ίδιο κάνει και ο γιατρός. Προκειμένου να σώσει τον άνθρωπο ακρωτηριάζει ένα μέλος του σώματός του χωρίς να ενδιαφέρεται για τους πόνους που θα του προκαλέσει. Έτσι ενεργεί και ο Θεός. Εξυπηρετεί το συμφέρον όχι ενός μόνο ανθρώπου αλλά οικονομεί το συμφέρον όλων. Κυβερνά τα πάντα, τόσο τα ουράνια όσο και τα επίγεια, με γνώμονα τη σωτηρία ολόκληρου του ανθρωπίνου γένους.
Πηγή: Νικόλαος Π. Βασιλειάδης, Η Παλαιά Διαθήκη στην Ορθόδοξον Εκκλησίαν. Απάντησι στους κατηγόρους της, εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθήνα 2002, σελ. 85-116.
