«Μή φοβᾶσθε τόν Γολγοθᾶ,
γιατί ἀπό ἐκεῖ καί μόνο θά
ἀνατείλει τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως»
Dimitri Doudko
Γολγοθάς! Μία τοποθεσία που έγινε πασίγνωστη εξ’ αιτίας ενός θεϊκού καταδίκου. Ναζαρέτ· μία άσημη και κακόφημη κωμόπολη που απέκτησε υπόσταση, λόγω αυτού που «επωμίστηκε» το προσωνύμιο Ναζωραίος. Βηθλεέμ· μία πόλη που ακούστηκε στα πέρατα της οικουμένης διακρινόμενη και έκτοτε παρέμεινε στην θύμηση κάθε θνητού, λόγω της ιδιότητός της ως γενέτειρας ενός Θεού.
Πέρα όμως από την φήμη που αποκτούν κάποια πράγματα στη γη, λόγω ποικίλων ιδιαιτεροτήτων, το σπουδαιότερο επιτελείται στον τομέα της αλληγορικής εξύφανσής τους, όπου προσδίδεται χαρακτήρας συμβόλου. Έτσι λοιπόν ο Γολγοθάς μπορεί εκ πρώτης ακοής και όψεως να θυμίζει το γεγονός της σταύρωσης του Θεανθρώπου πάνω σε ένα ύψωμα, αλλά το βαθύτερο και ουσιωδέστερο νόημα της εννοίας, εντοπίζεται σ’ ένα πνευματικό σεισμικό επίκεντρο, που ενσπείρει μυστηριώδεις δονήσεις σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, στέλνοντας ιδιόρρυθμα και κωδικοποιημένα μηνύματα. Γιατί ο Γολγοθάς αποτελεί το συνώνυμο της οδύνης, των βασάνων, της θυσίας, αλλά μέσω αυτών απορρέει σαν πολύτιμο απόσταγμα το μήνυμα της ελπίδος που κορυφώνεται ενεργητικά και νικηφόρα πλέον με το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. Μέσα απ’ αυτήν ξεπηδάει και το δικό μας φως, της δικής μας αναστάσεως. Γιατί νεκροί ήμασταν και ανεζήσαμεν· απολωλότες και ευρέθημεν… Συν τοις άλλοις προσδιορίζει μία κατάσταση της επί γης ζωής μας, άγνωστη από πλευράς περιεχομένου και αόριστη χρονικά μεν, αλλά γνωστή και οριστική ένεκα της λύτρωσης που εγγυάται στους πιστεύοντας και τους θέλοντας ευσεβώς ζην.
Μπορεί λοιπόν το μήνυμα του Γολγοθά να ακούγεται περίεργο και πρωτάκουστο λόγω της θυσίας που απαιτεί, αλλά επιφυλάσσει μία χαρά και ευτυχία μοναδική και ανείπωτη. Όλα τα πνευματικά αγαθά υπόκεινται σε θυσίες δακρύβρεχτες και πολύ περισσότερο αιμοστάλακτες. Πολύ παραπάνω το αγαθό του παραδείσου που προϋποθέτει βίωση χριστιανική. Μίμηση Χριστού! Άλλωστε αυτή η εναλλαγή και μετάθεση καταστάσεων επισημοποιείται έμπρακτα πλάι μας, στην φύση που δημιούργησε ο Θεός· στον μέγα αυτό διδάσκαλο. Η διαδοχή των τεσσάρων εποχών αποτελεί την ενυπόγραφη επιβεβαίωση από τον ίδιο τον δημιουργό. Έτσι λοιπόν, όταν έλθει ο καιρός της άνοιξης, ξεχνιέται η φοβερή ψυχρότης του παγερού χειμώνος. Το ίδιο ακριβώς επιτελείται και στις ψυχικές εναλλαγές. Όταν ανατείλει το φως της Βηθλεέμ, όλα τα άλλα σκοτίζονται λόγω του ψευδεπίγραφου χαρακτήρος τους, οπότε υπερισχύει βασιλεύοντας ο μοναδικός γνήσιος βασιλεύς. Ο ήλιος της Ορθοδοξίας που φωτίζει, θερμαίνει και εκπέμπει άπλετη ενέργεια.
* * *
Μάρτιος 2020. Τα πρώτα βήματα της Μ. Τεσσαρακοστής. Ένας απρόσμενος Γολγοθάς αρχίζει να χαράσσεται αισθητά μπροστά στα μάτια των εναπομεινάντων Χριστιανών. Μία καλοσχεδιασμένη επιχείρηση με στόχο την ύπουλη σύλληψη του σώματος της Εκκλησίας, ύστερα από μία καμουφλαρισμένη ιογενή επίθεση από τα αθεϊστικά καταγώγια. Από τα υποχθόνια κέντρα της ανορθόδοξης αντιπαράταξης και αντιπαράθεσης των συγχρόνων δαιμονισμένων, έναντι στον μοναδικό ολόφωτο αστερισμό της υφηλίου, την Ορθοδοξία. Έτσι η βαρυχειμωνιά μιας ακάματης και ανέμελης, άκρως τυπικής θρησκευτικότητος ξαφνικά βρίσκει το τέλος της. Συμπίπτει με την παύση του φυσικού χειμώνος. Εισερχόμαστε στην εποχή της άνοιξης. Συνακόλουθα ξεκινάει και μία πνευματική άνοιξη κάτω από τα σκήπτρα μιας παράξενης ροής, που θα επιφέρει για μια ακόμη φορά αδυσώπητα το σταυρικό «Διψώ» στην ζωή των Χριστιανών. Ίσως εγκαθίσταται σταδιακά η καταλληλότερη ατμόσφαιρα για την ζωή της Εκκλησίας, που είναι προφανώς ο διωγμός, όπως υποστηρίζει η Τατιάνα Γκορίτσεβα.
Κυριακή της Ορθοδοξίας! Μάρτιος 2020. Προλαβαίνουμε ανύποπτοι να εορτάσουμε την μάνα μας την Ορθοδοξία, τιμώντες και ασπαζόμενοι τις ιερές εικόνες που μόλις προλάβαμε και αναστηλώσαμε. Ευτυχώς! Γιατί από την δεύτερη εβδομάδα των νηστειών αρχίζει και απλώνεται ένα παράφορο σκηνικό μιας άλλης «νηστείας», που θα απειλήσει δεινά την πνευματική ζωή όλων μας με τις νηστευτικές διατάξεις πρωτότυπων περιοριστικών μέτρων.
Τελευταία «ελεύθερη» θεία λειτουργία εν μέσω κορωνοϊκής εισβολής. Ήδη η πρώτη μομφή, αυτή της μετάδοσης νόσου μέσω των ιερών εικόνων, ρίχτηκε ανίερα σαν υποθαλάσσια τορπίλη. Το υπεστήριξαν πρώτοι απ’ όλους κάποιοι ακατήχητοι ιερωμένοι και λοιποί θρησκόληπτοι λαϊκοί. Όμως βόλεψε άριστα η σχετική κίνηση στα καιροφυλακτούντα όρνεα του υλισμού έξωθεν, παίρνοντας «άδεια» να διεισδύσουν ύπουλα εντός και να επιβάλλουν κυριαρχικά την άποψή τους. Οι εικόνες είναι μολυσματικές. Το ίδιο και το χέρι του ιερέως. Το ίδιο και το αντίδωρο. Οπότε άρχισε να προσφέρεται από μόνο του τυλιγμένο σε χαρτί και να λαμβάνεται από τους πιστούς «ασφαλές» πλέον, θωπεύοντας έτσι τις ασεβείς απαιτήσεις και ανοίγοντας έναν μακρύ δρόμο πολλαπλών υποχωρήσεων και συμβιβασμών με την ακόλαστη εξουσία.
Έχει ξεκινήσει λοιπόν «ευγενικά» μία ιδιότυπη εικονομαχία, διακυβεύοντας εκ νέου την πορεία των ιερών εικόνων. Πάντοτε ενοχλούσαν οι εικόνες και πολύ περισσότερο σήμερα, συνεχίζουν και ενοχλούν. Από εκείνα τα χρόνια που απεκλήθησαν μπογιατισμένα παλιόξυλα και οδηγήθηκαν στην πυρά… μέχρι τώρα. Στο σήμερα του ξηλώματος απ’ όλες τις κρατικές υπηρεσίες, νοσοκομεία, σχολεία, στρατώνες, σπίτια ικανοποιώντας παράλληλα και τις επιθυμίες των αλλοδόξων. Κάτω λοιπόν οι ιοβόλες εικόνες. Η κατάρριψη των ιερών συμβόλων, γεγονός. Εικόνες, λάβαρα, φλάμπουρα αιματοβαμμένα… τώρα καταχωνιασμένα. Γιατί… δυστυχώς διδάσκουν. Αν και «άψυχα», μεταδίδουν βιώματα αγιότητος και εκπάγλου ηρωισμού. Υφαίνουν υγιείς προσωπικότητες. Ήρεμες, γαλήνιες, συγκροτημένες, δημιουργικές, υποδειγματικές, παραδειγματικές, πρότυπα θυσίας! Αυτό όμως ενοχλεί τα ραμολιμέντα της χαοτικής διασποράς.
Ξήλωμα λοιπόν! Το σύνθημα της εποχής, της άκρως καταστροφικής και μηδενιστικής οχλοκρατίας. Βλέπουν σταυρό και φρηνιάζουν οι άθεοι. Χτυπιούνται δεινά αφρίζοντες οι δαιμονισμένοι. Δεν μπαίνουν στον κόπο να ξεσχίσουν τα ιμάτιά τους, γιατί πλέον τα αγοράζουν διαμπερή χωρίς ίχνος υφάσματος. Αν τους αντίκριζαν οι πάλαι ποτέ δαιμονισμένοι της Καινής Διαθήκης, θα πάθαιναν σοκ από την κατάντια τους. Λεγεώνες δαιμόνων πλέον έχουν καταλάβει όλα τα πόστα, επιβάλλοντας μία ιδιότυπη κατοχή.
Σε όλους αυτούς τους ψυχασθενείς απευθύνει ένα μήνυμα αφύπνισης ο άγιος Γαβριήλ ο Σαλός· «Εάν ξέρατε πόση ευλογία έρχεται στην θεία Λειτουργία, τότε θα μαζεύατε μέχρι και την σκόνη από το πάτωμα της εκκλησίας, για να πλύνετε με αυτήν τα πρόσωπα σας». Αλλά οι πρότεροι προτιμούν να παραμένουν άνιπτοι και στην όψη, πολύ περαιτέρω στα ανομήματα.
Όμως ας αφήσουμε να εκφρασθούν καθάρια, οι καθαροί τῇ καρδίᾳ, οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα, καθότι βλέπουν τον Θεό τον ίδιο. Ας αφήσουμε τα παιδιά να προσεγγίσουν την αγκαλιά του Χριστού. Είναι ο μόνος που τα φωνάζει, γιατί τα αγαπά, και είναι τα μόνα που μπορούν να ανακόψουν την οργή του Θεού σήμερα. Ας ακούσουμε μία παιδική φωνή να μας ταρακουνήσει συθέμελα. Είναι η κραυγή των εσχάτων καιρών· «Μαμά, δώσε μου Τον! Θέλω να Τον βλέπω! Θέλω να Του μιλάω».
Ακολουθεί μία συγκλονιστική ιστορία που εκτυλίσσεται στην άθεη Ρωσία του παρελθόντος αιώνος, γραμμένη από τον Ρώσο ιερέα Dimitri Doudko. Αναφέρεται σε μία μικρή παιδίσκη που βρέθηκε στο σπίτι μιας ξαδέλφης της, μεγαλύτερης ηλικίας. Μπήκε στο δωμάτιό μου τρέχοντας και όταν είδε τις εικόνες, το παιδί άρχισε να κάνει ερωτήσεις. Αυτό που μου έκανε κατάπληξη είναι ότι αυτό το μικρό κοριτσάκι δεν ανέβαινε πάνω στις καρέκλες, δεν έκανε αταξίες, αλλά, πολύ ήσυχη, παρατηρούσε τα πρόσωπα του Χριστού και της Παναγίας, που έβλεπε για πρώτη φορά στη ζωή της. Με μεγάλη δυσκολία προσπαθούσα να εξηγήσω στο παιδί, που ήταν η μικρή μου ξαδερφούλα, με τρόπο όσο το δυνατόν πιο απλό γι’ αυτήν, ό,τι έβλεπε στον τοίχο. Αλλά οι δυσκολίες μου αποδείχτηκαν εντελώς επιφανειακές.
«Ξέρεις», μου είπε, «το ήξερα ότι Εκείνος βρίσκεται παντού και με βλέπει όταν κάνω ανοησίες», (παρατηρείστε τις λέξεις που χρησιμοποιεί το παιδί, την καθαρότητα της κατανοήσεως και την απόλυτη ακρίβεια D.D). «Μόνο που τον φοβάμαι μερικές φορές. Πώς πρέπει να του μιλάω;». Κατάπληκτη από τα λόγια του παιδιού του έδειξα πώς να κάνει το σημείο του σταυρού και δοκίμασα μία ξεχωριστή συγκίνηση βλέποντας τα μικρά της χεράκια να σχηματίζουν το σημείο του σταυρού πάνω στο εύθραυστο κορμάκι της…
«Και τώρα, μήπως μπορώ να τον φιλήσω;» συνέχισε το παιδί για μεγάλη μου κατάπληξη. «Μόνο που δεν θα τον φιλήσω στο πρόσωπο, στο μάγουλο, όπως τη μαμά μου, γιατί είναι πιο σπουδαίος και πιο καλός από την μαμά μου. Τα βλέπει όλα και δεν θυμώνει ποτέ μαζί μου. Είναι καλύτερος από όλο τον κόσμο. Και με αγαπά. Δώσε μου τον, σε παρακαλώ. Θέλω να τον βλέπω πάντοτε. Θα τον κρεμάσω πάνω από το κρεβάτι μου, Εκείνον και τη Μητέρα του. Δώσε μου τον!» Συγκλονισμένη απ’ αυτές τις αποκαλύψεις, ξεκρέμασα από τον τοίχο την εικόνα του Σωτήρα και της Παναγίας και έψαχνα να βρω ένα χαρτί για να την τυλίξω. Το κοριτσάκι θέλησε να με βοηθήσει.
«Θέλω να την τυλίξω σ’ ένα άσπρο χαρτί, θα μου βρεις άσπρο χαρτί, σύμφωνοι;», μου είπε. «Δεν θέλω να βλέπουν, και οι δύο, τα μαντήλια και τα κραγιόνια μέσα στην τσάντα της μαμάς. Υπάρχει πάντοτε τόση ακαταστασία στα πράγματα της μαμάς!»
Τη συνομιλία μας διέκοψε η άφιξη της μητέρας της, της θείας μου. «Μαμά, φώναξε το παιδί, έλα εδώ γρήγορα! Φίλησέ Τον, σ’ αγαπάει κι εσένα. Επιτέλους, είδα το πρόσωπό Του. Τον γνωρίζω εδώ και τόσον καιρό! Μαμά, αγόρασέ μου έναν σταυρό για να τον φορώ στο λαιμό μου. Μαμά, γιατί πήρες ξαφνικά τόσο αυστηρό ύφος;».
Με σφιγμένο πρόσωπο εκείνη, άρχισε να ντύνει αργά το κοριτσάκι, αφού πρώτα έκρυψε την εικόνα στην τσάντα της, που ήταν πραγματικά γεμάτη. Το παιδί ήταν ολότελα σαστισμένο. «Μαμά γιατί σωπαίνεις; Μαμά, μίλησέ μου για Κείνον. Θέλω να ξέρω τα πάντα γι’ Αυτόν. Τον έχω τόσο ανάγκη» (Προσέξτε τα λόγια αυτού του παιδιού, θέλω να ξέρω τα πάντα γι’ Αυτόν. Τον έχω τόσο ανάγκη. D.D).
* * *
Γι’ αυτό «κυνηγήθηκαν και κυνηγιούνται» οι εικόνες. Γιατί μιλούν από μόνες τους. Εμπνέουν. Εξασφαλίζουν ένα ήρεμο και στιβαρό μέλλον. Αγιάζουν! Ψυχώνουν! Και γι’ αυτό σκοτώνουν τα παιδιά πριν γεννηθούν. Γιατί διακηρύσσουν την αλήθεια της αγιοσύνης εκσφενδονίζοντας μομφές απέναντι στους ανήθικους γεννημένους. Αλλά γι’ αυτό κι εμείς στερήσαμε τα παιδιά μας από κάθε όσιο και ιερό, φοβούμενοι μήπως γίνουν καλόγεροι και καλογριές. Λες και είναι τόσο εύκολο κι απλό… φοβούμενοι να μην παραμείνουν αγνοί και άσπιλοι και θεωρηθούν ανώμαλοι μέσα στην «ομαλή» κοινωνία των Σοδόμων. Την καθ’ εαυτού κοινωνία των διεστραμμένων ανωμάλων. Φοβούμενοι να μην προβούν σε χριστιανικούς γάμους και χαρακτηρισθούν θρησκευόμενοι και οπισθοδρομικοί. Ως εκ τούτου τους επιβάλαμε «νόμιμες» εκτρώσεις, πολιτικούς γάμους, αυτόματα διαζύγια, απαιτήσαμε όμως από την δούλα Εκκλησία να βαπτίζει τα εξώγαμα και νόθα παιδιά. Τους δωρίσαμε νυχτερινή ζωή, ασωτία, κραιπάλη, τεμπελιά, αχρηστία, ναρκωτικά, ασυδοσία και αποστασία μέσα στην αχανή αθεΐα. Σκορπίσαμε πληθωρικά την κοπριά μας, γιατί ήταν το μόνο που κατείχαμε. Αλλά μέσα σ’ αυτήν την κοπριά κάποια στιγμή θα βλαστήσει η πολυσήμαντη ανάσταση. Γιατί ό,τι και αν κάνουμε, είμαστε σκλάβοι και ένας σκλάβος δεν εργάζεται ποτέ για τον εαυτό του. Ό,τι κάνει το κάνει για τον αφέντη του. Αφέντης μας όμως είναι ο Κύριός μας. Ο Θεός μας! Είτε μας αρέσει είτε όχι. Εμείς όμως για εκδίκηση και πιο πείσμονες, κυνηγάμε την θρησκεία και καταντάμε οι ίδιοι θήραμα του πανικού. Χλευάζουμε την πίστη και νομίζουμε ότι γίναμε σοφοί. Κι όμως χωρισμένοι από τον Θεό βαδίζουμε στον όλεθρο. Μπροστά μας είναι… Αύριο όμως θα βρισκόμαστε στη ζωή; Όταν ο θάνατος δηλώσει την παρουσία του αδυσώπητα ενώπιόν μας, τι θα κάνουμε; Κατηγορούμε την Εκκλησία ότι βρίσκεται στα κακά χάλια της, για να υποκρύψουμε τα δικά μας εγκλήματα. Δεν αναρωτηθήκαμε όμως ποτέ, τι και ποιος είναι Εκκλησία; Η Εκκλησία παρ’ όλα αυτά ήταν και παραμένει αγία και δεν έχει την ανάγκη κανενός μας. Έχει τους ανθρώπους της! Εμείς όμως την έχουμε ανάγκη. Γιατί εμείς είμαστε κολασμένοι, καθότι βουτηγμένοι μέσα στην αμαρτία μας. Γιατί κόλαση, κατ’ ουσίαν, είναι η ίδια η αμαρτία μας.
Ο Γολγοθάς τελικά είναι ένας ασίγαστος άμβωνας που καταρτίζει ψυχές ανθρώπινες και δεν υπόκειται σε καμμία αισχρή λογοκρισία. Έτσι στις μέρες μας διακηρύσσει από πλευράς του. Ο ιός ήλθε για να μείνει. Μόνο έτσι θα αναγκασθούν να ξεπατωθούν «οι μνηστήρες» που έχουν καταχωνιαστεί στα βάθη της ψυχής μας, βιάζοντάς την ανεπανόρθωτα. Όπου μνηστήρες, καταγράφονται τα πολυπληθή πάθη μας, που μαστίζουν ανηλεώς το είναι μας, αχρηστεύοντας μας ολοτελώς. Γιατί μόνος του το λέει ο Σάρτρ: «Έκπληκτο παράσιτο, δίχως πίστη, δίχως νόμο, δίχως αιτία, κι ούτε σκοπό, ζητούσα τη χαρά στριφογυρίζοντας, τρέχοντας, πετώντας από απάτη σε απάτη…». Δικαιωματικά λοιπόν αντηχεί η κραυγή της παιδίσκης, απευθὐνοντας ένα δριμύ κατηγορώ στην ευνουχισμένη κοινωνία των παρασίτων και των απατεώνων, διεκδικώντας σθεναρά την ελευθερία της ψυχής της και την πνευματική τροφοδοσία της.
«Θέλω να ξέρω τα πάντα γι’ Αυτόν. Τον έχω τόσο ανάγκη».
Μη λοιπόν τον στερούμε από τα παιδιά μας!
