Ὁ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος τονίζει ὅτι ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας βγαίνουν ὅλοι οἱ κακοὶ διαλογισμοί:«κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη·» (Μᾶρκ. ζ΄, 22). (δηλ: κλοπές, παντὸς εἴδους ἀδικίες, ποὺ προέρχονται ἐκ τῆς πλεονεξίας, μοχθηρίες καὶ κακίες, ἀπάτες, ἠθικὴ παραλυσία καὶ ἀκράτεια, μάτι φθονερὸ καὶ κακό, βλασφημία, ὑπερηφάνεια, τρέλλα καὶ ἀμυαλοσύνη, ποὺ τὴν γεννᾷ ὁ σκοτισμὸς τῆς ἁμαρτίας).
Μεταξὺ αὐτῶν εὑρίσκεται ἡ βλασφημία, ποὺ ἔχει ρίζα στὴν ὑπερηφάνεια.
Δὲν ὑπάρχει καμμία δικαιολογία γιὰ τὴν βλασφημία.
«Ἄν γινόταν αἰτία τῶν βλασφημιῶν ἡ θλίψη τοῦ πειρασμοῦ καὶ τῆς φτώχειας, ἔπρεπε ὅλοι οἱ φτωχοὶ νὰ βλασφημοῦν. Τώρα ὅμως ἀπ’ αὐτούς, ποὺ ζοῦν μέσα στὴν πιὸ χειρότερη φτώχεια, πολλοὶ συνεχῶς εὐχαριστοῦν, ἐνῶ ἄλλοι, ἄν κι ἀπολαμβάνουν τὸν πλοῦτο καὶ τὴν τρυφή, δὲν παύουν νὰ βλασφημοῦν. Ἔτσι ὄχι ἡ φύση τῶν πραγμάτων, ἀλλ’ ἡ προαίρεσή μας προξενεῖ κι αὐτὸ κι ἐκεῖνο» (Ἀπ’ τὴν Γ΄ Ὁμιλία του «ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΤΩΧΟΝ ΛΑΖΑΡΟΝ»).
Ἑπομένως μὴ μολύνης τὴν γλώσσα σου μὲ τὶς βλασφημίες, γιὰ νὰ μὴ πῆ καὶ σ’ ἐσένα ὁ Θεός: «Ἄν αὐξήσετε τίς προσευχές σας, δέν θά σᾶς ἀκούσω» (Ἡσ. 1, 15), γιατί «ἀπό τή γλῶσσα ἐξαρτᾶται ἡ ζωή καί ὁ θάνατος» (Παροιμ. 18, 21) καί «ἀπό τά λόγια σου θά δικαιωθῆς καί ἀπό τά λόγια σου θά καταδικαστῆς» (Ματθ. 12, 37). Φύλαγε τή γλώσσα σου περισσότερο ἀπό τά μάτια σου. Ἡ γλώσσα εἶναι σάν ἄλογο βασιλικό. Ἄν τῆς βάλης χαλινάρι καί τή μάθης νά κινῆται πειθαρχημένα, θά μπορέση νά καθήση πάνω της ὁ βασιλιάς. Ἄν ὅμως τήν ἀφήσης χωρίς χαλινάρι νά γυρίζη πέρα-δῶθε καί νά ἀτακτῆ, τότε γίνεται ὄχημα τοῦ διαβόλου καί τῶν δαιμόνων.
Σκέψου πώς, ὅταν κοινωνᾶς, δέχεσαι στό στόμα σου τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί φύλαγε καθαρή τή γλώσσα ἀπό αἰσχρολογίες, βρισιές, βλασφημίες, ἐπιορκίες κ.λπ. Γιατί εἶναι ὀλέθριο πρᾶγμα, τή γλώσσα πού βάφτηκε μέ τό Δεσποτικό Αἷμα κι ἔγινε χρυσό μαχαίρι, ἐσύ νά τή χρησιμοποιῆς σέ βλασφημίες. Σεβάσου τήν τιμή μέ τήν ὁποία τήν τίμησε ὁ Θεός καί μή τήν κατεβάσης στήν εὐτέλεια τῆς ἁμαρτίας.
- Ὁ Ὅσιος Γέροντας π. Φιλόθεος Ζερβάκος τονίζει ὅτι τὴν βλασφημία τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν θείων ὡς καὶ τὴν διαφθορὰ καὶ ἁμαρτωλότητα τῶν κατοίκων τῆς Σμύρνης θεωρεῖ ὡς αἰτία τῆς ἐγκαταλείψεώς μας ἀπὸ τὸν Θεὸ κατὰ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή. «Πῶς ἦτο δυνατὸν τοιοῦτος στρατός, ὅσον γενναῖος καὶ καρτερικός ἐὰν ἦτο, νὰ ἔχη καλὰ ἀποτελέσματα; Εἰς καιρὸν καθ’ ὅν ἔπρεπε νὰ ζητῇ τὴν βοήθειαν καὶ συμμαχίαν τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ καὶ Βασιλέως καὶ τῆς Κυρίας Θεοτόκου, οἱ πλεῖστοι ἀξιωματικοὶ καὶ ὑπαξιωματικοὶ καὶ στρατιῶται, ἐκτὸς ὀλίγων ἐξαιρέσεων, ἐβλασφήμουν καὶ ὕβριζον τὸ ὄνομα τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ Τιμίου Σταυροῦ; Πῶς ἦτο δυνατὸν ἡ πόλις Σμύρνη νὰ μὴ παραδοθῆ εἰς ἀφανισμόν, ἀφ’ οὗ ἡ διαφθορὰ καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς ἔφθασαν ἕως τὸν οὐρανόν; Δάκτυλος Θεοῦ ἐστί».
- Σέ ἔκδοση τῆς Ἱ. Μ. Παρακλήτου περὶ βλασφημίας καταγράφεται τὸ ἀκόλουθο συνταρακτικὸ γεγονός:
«Στὴ γειτονική μας ὁμόδοξη καὶ μαρτυρικὴ Σερβία, διηγοῦνται μέχρι σήμερα τὸ ἀκόλουθο περιστατικό:
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1891 σ’ ἕνα σερβικὸ χωριὸ ἔπεσε τόσο πολὺ χαλάζι, ποὺ κατέστρεψε ὅλα τ’ ἀμπέλια καὶ τὰ χωράφια. Μετὰ τὴν θεομηνία, πολλοὶ χωρικοὶ ἦταν μαζεμένοι σὲ ἕνα καφενεῖο καὶ ἔκλαιγαν τὴν «μοῖρα» τους. Ἐνῷ ὁ ἕνας καταριόταν καὶ ὁ ἄλλος βλαστημοῦσε, ὁ καφετζής, πιὸ ὀργισμένος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀφοῦ ξεστόμισε πολλὲς βλαστήμιες, εἶπε:
– Πάω νά… τουφεκίσω αὐτὸν τὸν Θεό, ποὺ μᾶς ἔστειλε τὸ χαλάζι!
Ξεκρέμασε τὸ τουφέκι του καὶ βγῆκε ἔξω, γιὰ νά …τουφεκίση τὸν οὐρανό! Τὸν ἀκολούθησε καὶ ἕνας τσιγγάνος, φοβερὰ βλάσφημος καὶ αὐτός!
Ἀλλά, μόλις ὁ καφετζὴς τράβηξε τὴν σκανδάλη, ἕνας κεραυνὸς ἔπεσε ἐπάνω τους καὶ τοὺς ἄφησε νεκροὺς καὶ τοὺς δύο!…».
