ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ
1. ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ
Δεν υπάρχει ψυχή που να μη σφυροκοπείται από τους λογισμούς της υπερηφάνειας. Σε κάθε της καλό λόγο. Σε κάθε της καλή πράξη. Σε κάθε της αρετή ο διάβολος αρχίζει τον ψίθυρο. Τον αιώνιο ψίθυρο. Τον ακατάπαυστο ψίθυρο. Τους λογισμούς της υπερηφάνειας. Πράγματα που η ψυχή τα πέτυχε όχι μόνο με τον προσωπικό της αγώνα, αλλά και με τη προσευχή και με τη χάρη του Θεού, αυτά ο αντικείμενος της τα παρουσιάζει, με τους λογισμούς, σαν τα δικά της κατορθώματα.
Αφορμές για να υποβάλει ο διάβολος στην ψυχή τους λογισμούς της υπερηφάνειας είναι πολλές. Η νηστεία. Η προσευχή. Η αγρυπνία. Η μελέτη της Αγίας Γραφής. Η ψαλμωδία. Η ελεημοσύνη. Η μακροθυμία. Κάθε αρετή. Κάθε πνευματική εργασία. Και δυστυχώς πολλές ψυχές υποκύπτουν εύκολα στις προσβολές του Διαβόλου. Κι αυτό, είναι γιατί δεν έχουν σύνεση. Δεν είναι καλλιεργημένες πνευματικά σε βάθος. Ρηχές ψυχές. Και αρχίζουν τότε να νιώθουν υπερήφανες. Εωσφορικά υπερήφανες.. αρχίζουν να κάνουν λόγο για τον εαυτό τους. Για τα έργα τους. Και πάντα ταπεινολογώντας, για να δείξουν τάχα πνεύμα ταπεινοφροσύνης. Τι ειρωνεία!
Βέβαια πρέπει να ομολογήσουμε πως ο πόλεμος των λογισμών της υπερηφάνειας είναι μεγάλος. Δυνατός. Όμως η ψυχή του Χριστού μπορεί και σ’ αυτόν τον πόλεμο να βγει νικήτρια. Όπλα της τα λόγια του Απ. Παύλου:
* «Τι έχεις ο ουκ έλαβες;» (Α’ Κορ. 4, 7). Ποιο χάρισμα έχεις που να μην το πήρες από το Θεό; «τι, λοιπόν, έχεις, παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, που δεν το πήρες από το Θεό, αλλά συ ο ίδιος, με τις δικές σου μόνο δυνάμεις, το πέτυχες;». Και ακολουθεί ο Ωριγένης με τούτον τον κατηγορηματικό λόγο: «Παν κτήμα ο έχομεν λαβόντες, από Θεού έχομεν».
* «Χάριτι Θεού ειμί ο ειμί» (Α’ Κορ. 15,10). Ότι είμαι το οφείλω στο Θεό και μόνο. Γεμάτος ενθουσιασμό ο ερμηνευτής Ζιγαβηνός από το λόγο τούτο του Αποστόλου σημειώνει: «Όρα δε και άλλην ταπεινοφροσύνης υπερβολήν».
Όλες οι ταπεινές ψυχές αχρηστεύουν τα βέλη των λογισμών της υπερηφάνειας. Τα αχρηστεύουν με το ταπεινό τους φρόνημα. Σαν τον Απ. Παύλο. Και σαν τον ιερό Αυγουστίνο, που έλεγε: «Κάθε καλό που βλέπετε σε μένα είναι του Θεού. Και κάθε κακό είναι δικό μου». Και, όπως άλλοι παρατηρούν, ο καθένας μας είμαστε ένα μηδενικό. Ένα μηδενικό όμως που παίρνει αξία, όταν μπροστά από αυτό μπαίνει η μεγάλη μονάδα, ο Χριστός.
Αδελφές ψυχές,
Με αυτές τις σκέψεις, με αυτό το φρόνημα, διώξτε τα πεπυρωμένα βέλη των λογισμών της υπερηφάνειας. Και μείνετε για πάντα ψυχές ταπεινές, όπως ταπεινός ήταν και ο Ιησούς μας.
Πρόσεχε τις παγίδες (Από το ομώνυμο βιβλίου του Αρχιμ. Γερβασίου Ιωαν. Ραπτοπούλου)
