«Εἰ τις φθείρῃ τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός».
Το βιβλίο «Γένεσις» της Παλαιάς Διαθήκης, πραγματεύεται διεξοδικά την δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου υπό του Θεού. Αναφέρεται στην πλάση του ανθρώπου από τον αιώνιο πλάστη. Του ανθρώπου που προικίστηκε με το αξίωμα του ιερέα και βασιλιά της δημιουργίας. Του ανθρώπου που αποτελεί «την περηφάνια» του ιδίου του Θεού. Βάσει των βουλών αυτού η δημιουργία άνευ της παρουσίας–υπάρξεως του ανθρώπου, δεν θα είχε κανένα νόημα–αξία.
Αφιέρωσε λοιπόν ο πλάστης όλη του την προσοχή και το ενδιαφέρον, για να δημιουργήσει το «κατ’ εικόνα» του. Η υψίστη των τιμών του δημιουργού προς το δημιούργημα. Του αιωνίου γλύπτου προς το μοναδικό έμψυχο γλυπτό.
Ας προσεγγίσουμε με ιερό δέος τα αναγραφόμενα γεγονότα από τον θεόπτη Μωυσή και ας θηρεύσουμε ψήγματα πνευματικού χρυσού, για να τα επενδύσουμε στην δεινώς χειμαζομένη ψυχική μας ανθρωπίνη ύπαρξη. Στη σύγχρονη ζωή, που χαρακτηρίζεται από την απόλυτη έλλειψη ενδιαφέροντος για κάθε τι το πνευματικό και στιγματίζεται αποτρόπαια από την ατέρμονα αδιαφορία για κάθε τι ιερό. Μία αδιαφορία που αχρηστεύει ακόμη και την οποιαδήποτε αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Σύγχρονος χριστιανός διανοούμενος αναφέρει ότι ζηλεύει τους χρόνους των διωγμών. Όταν σε κυνηγούν σε υπολογίζουν και θέλουν να σε εξοντώσουν. Σήμερα όμως στον αιώνα της αδιαφορίας χάθηκε και ο διωγμός. Και χάθηκε και από έλλειψη κάθε αντιστάσεως των χριστιανών στο σύγχρονο αντίχριστο τρόπο ζωής που μας σερβίρουν ολοένα και πιο προκλητικά.
Την έκτη μέρα λοιπόν της δημιουργίας του ο Θεός, την αφιερώνει στην κορωνίδα του, στο καμάρι του τον άνθρωπο.
Ας αφουγκραστούμε την επιθυμία του.
«Καί εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡμετέρα καί καθ’ ὁμοίωσιν».
Ας γονατίσουμε την σκληρή και απαθή σκέψη μας και ας ατενίσουμε την εκλέπτυνση, το μέγεθος της αγάπης και του ενδιαφέροντος του Θεού για τον άνθρωπο.
Ο Θεός δεν δίνει στην προκειμένη περίπτωση εντολή, όπως ενήργησε με το προηγούμενη δημιουργία. Αλλά στέκεται και διαλέγεται· συζητάει με την ύπαρξη του· συσκέπτεται με τον εαυτό του για το σχέδιό του. Το εγχείρημα σοβαρό!
Μεγάλη τιμή για τον άνθρωπο, ο εν λόγω θεϊκός τρόπος.
Όπως ο αγγειοπλάστης λαμβάνει το ανάλογο χώμα και με την κατάλληλη διεργασία δημιουργεί το αγγείο του, κάπως έτσι να μιλήσουμε ταπεινά και στην ανθρώπινη γλώσσα, ο μέγας πλάστης του σύμπαντος με την δική του μοναδική θεϊκή διεργασία «σκύβει, λαμβάνει χώμα με τα χέρια του» από την γη, πλάθει τον άνθρωπο και φυσώντας πνοή ζωής παρουσιάζει το δικό του εκλεκτό αγγείο, εκπάγλου δόξης και μοναδικότητος σκεύος. Το ανθρώπινο όν!
Το χώμα το λαμβάνει από την μάνα γη που είναι ιδιοκτησία του. Το πνεύμα δεν το πλάθει, το χορηγεί άμεσα από τα ανεξάντλητα ιερά δικά του αποθέματα. Δίνει με λίγα λόγια, μέρος «του εαυτού του» στον άνθρωπο.
Με το θείο του εμφύσημα χαρίζει την πνευματική και αθάνατη ψυχή σ’ αυτόν.
Σώμα χωρίς ψυχή ζώσα, είναι νεκρό–άχρηστο. Όλη αυτή η προσωπική φροντίδα και εργασία υπό του Θεού, στοχεύει στην ανέγερση του ανθρωπίνου ναού, ενός ιδιορρύθμου και σπανίου–μοναδικού τοιούτου, όπου θα φιλοξενηθεί το άγιο πνεύμα.
Ο Θεός είναι πλουσιοπάροχος στις ποικίλες δωρεές του, αλλά ζητάει και ανταλλάγματα και εγγυήσεις. Είναι απαιτητικός πνευματικός δανειστής. Στην προκειμένη περίσταση το αντάλλαγμα που απαιτεί είναι η ΥΠΑΚΟΗ!
Τα πάντα δικά σας στον παράδεισο. Τον δουλεύετε, τον φυλάγετε και τον απολαμβάνετε. Δικός σας. Όμως! Υπάρχει ένα όμως, που υποδηλώνει κάποια στέρηση, κάποια δοκιμασία. Αυστηρή εντολή! Αποχή της βρώσεως από το κεντρικό δέντρο του παραδείσου. Αυτό είναι δικό μου, το κρατώ για εμένα. Όλα τα υπόλοιπα, όλος ο παράδεισος είναι δικός σας. Δεν σας αρκεί;
Λοιπόν μακριά από το δέντρο που δεσπόζει στο μέσο του παραδείσου, το περίοπτο, με την ζηλευτή κορμοστασιά, με τους ωραίους και γλυκείς καρπούς, το απόλυτα θεϊκό! Αυτό δεν το εγγίζετε, μόνο το βλέπετε. Το αγγίξατε; ΚΙΝΔΥΝΟΣ–ΘΑΝΑΤΟΣ! Ψυχική ηλεκτροπληξία.
Γιατί ο Θεός θέτει αυτή την εντολή με αυτούς τους αυστηρούς όρους;
Γιατί, απαντά ο άγιος Χρυσόστομος, αν ο Θεός δεν έθετε κάποια πνευματική γυμνασία στον άνθρωπο, ο άνθρωπος θα κατέρρεε από μόνος του, χωρίς να τον ενοχλήσει ο Διάβολος. Ας βγάλουμε τα σήματα της τροχαίας, για να δούμε τι κυκλοφοριακό χάος θα προκύψει και με τι ανυπολόγιστες για τον άνθρωπο συνέπειες.
Όμως πάντοτε το απαγορευμένο ήταν και είναι ερεθιστικό, ποθητό. Έλκει μυστηριωδώς. Έτσι η παράβαση της εντολής λόγω απειθαρχίας, απληστίας, υπερηφανείας και απιστίας, κατέστησε τους πρωτοπλάστους συνενόχους του Διαβόλου.
Άμεση συνέπεια η απώλεια των θείων δωρημάτων. Σκοτίζεται ο νους, εξασθενεί η θέληση, χάνεται η αγιότης και αθωότης των τωρινών ενόχων. Το πνεύμα του ανθρώπου επαναστάτησε κατά του Θεού και ενός κακού μύρια έπονται.
Η ομολογία της ευθύνης θα άλλαζε την πορεία των πραγμάτων. Η μετάνοια θα ήταν ο τέλειος ψυχικός εναγκαλισμός με τον Θεό πατέρα. Όμως η μετάθεση της ενοχής από τον ένα στον άλλο και η τελική επίρριψη ευθύνης στον ίδιο τον Θεό, επισύρει την οργή του με τις ανάλογες συνέπειες.
Ο μεν Αδάμ στερείται της ηγεμονίας του επί της φύσεως και θα είναι αντιμέτωπος με τον συνεχή ιδρώτα και κόπο στην υπόλοιπη ζωή του, η δε Εύα γίνεται υπόδουλη στον άντρα και ο πόνος θα είναι η ατμόσφαιρα και το στοιχείο της ζωής της. Το βασικώτερο! Τιμωρούνται και οι δύο με τη έξοδό τους από τον παράδεισο. Στην εξορία, κοντά, απέναντι από τον παράδεισο για να τον βλέπουν. Τον παράδεισο που διετάχθησαν να τον φυλάγουν και να φροντίζουν να μη τον χάσουν με τις παραβάσεις τους. Κι όμως τον έχασαν, ο Αδάμ και η Εύα. Τώρα, βλέποντάς τον από μακριά, θα αναπολούν την πρότερη δόξα, απολαμβάνοντας την κατάντια τους.
Μαζί με την αποστροφή από μέρους του Θεού ο Αδάμ, αντιμετωπίζει και την αποστροφή του σύμπαντος· αυτού που μέχρι χθες ήταν βασιλιάς του! Η τραγικότης στο αποκορύφωμα.
Πολύ παραστατικά ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος περιγράφει:
«Καθώς ο Αδάμ εξήλθε του παραδείσου, όλη η κτίση βλέποντας την παρακοή του παραβάτου, αντέδρασε εχθρικά και δεν ήθελε πλέον να υπακούει σ’ αυτόν. Ο ήλιος δεν ήθελε να λάμψει. Η σελήνη να φανερωθεί. Τ’ άστρα να φανούν σ’ αυτόν. Οι πηγές δεν φρόντιζαν ν’ αναβλύσουν. Οι ποταμοί δεν σκέφτονταν να κυλίσουν. Ο αέρας έπαυσε να φυσάει και να δίνει αναπνοή στον ένοχο. Τα θηρία και τα ζώα της γης, αφού τον αντίκρισαν γυμνωθέντα από την πρώτη δόξα, αυτόν που τα ονομάτισε πριν λίγο καιρό, τον καταφρόνησαν και έγιναν απέναντί του εχθρικά. Η γη δεν άντεχε να τον έχει πάνω της. Ο ουρανός ήθελε να τον πλακώσει».
Επεμβαίνει όμως πάλι ο Θεός, αναστέλλει και συγκρατεί τα πάντα, λόγω ευσπλαχνίας και αγαθότητος, αναμένοντας την ανακαίνιση του Αδάμ με την έλευση του νέου Αδάμ.
Πέφτοντας όμως ο Αδάμ παρέσυρε και την φύση στην πτώση του.
«Τῇ γάρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη» (Ρωμ. 8.20) ένεκα της αποπείρας αυτονομίας του ανθρώπου και «ὑπετάγη οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλά διά τόν ὑποτάξαντα» και ο υποτάξας είναι ο άνθρωπος.
Ο δε άνθρωπος υποδουλώνοντας την κτίση στην «ματαιότητα», βρέθηκε ο ίδιος δουλωμένος σε αυτή την καινούργια κατάσταση της ύλης, όπου η ελευθερία του απολιθώθηκε.
Πολλοί πατέρες, προφήτες και άγιοι εκφράστηκαν για την συγκεκριμένη στιγμή της πτώσεως. Οι λέξεις, οι χαρακτηρισμοί τους και οι γενικότερες εκφράσεις προκαλούν δέος.
Ο Ιερεμίας θρηνεί λέγοντας:
«… ὁ χόρτος τοῦ ἀγροῦ ξηρανθήσεται ἀπό κακίας τῶν κατοικούντων ἐν αὐτῇ…», «…ἠφανίσθησαν κτήνη καί πετεινά…», «ἀφανισμῷ ἠφανίσθη πᾶσα ἡ γῆ», «Τά ὄρη ἦν τρέμοντα… ἀνασεισμός ἐν τοῖς ὑψίστοις», «ὁ κῆπος ἔρημος…», «ἡ γῆ ἐπικατάρατος», «… ἄκανθες καί τρίβολοι ἐφύησαν…».
«Ἐπένθησεν ἡ γῆ καί ἐφθάρη ἡ οἰκουμένη» συμπληρώνει ο Ησαΐας.
Όλα αυτά γιατί ο Αδάμ «βοράν τῷ θανάτῳ, τήν ἅπασαν φύσιν παρέδωκεν».
Έτσι Αδάμ «γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γεν. 3,19).
Όμως η ιστορία του Θεού και του ανθρώπου συνεχίζεται. Πρέπει να συνεχισθεί. Το σχέδιό του δεν ολοκληρώθηκε. Μάλλον τώρα αρχίζει να εκτυλίσσεται…. Στην ιστορία αυτή όμως η αγάπη πλέον αναμειγνύεται με τον θάνατο και το αίμα. Στοιχεία απαραίτητα - παιδαγωγικά για να μας προετοιμάσουν για την έλευση του Νέου Αδάμ. Αυτά που διέλυσε ο πρώτος Αδάμ, ανέλαβε να τα συναρμολογήσει η έλευση του δευτέρου. Του Νέου Αδάμ που ακτινοβολεί τον επίγειο παράδεισο που φέρει μέσα του:
«Σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ».
«Ω εσύ, που είσαι μόνος ανάμεσα στους μόνους και που είσαι όλος στο παν, ας έχουν οι ουρανοί το πνεύμα σου και ο παράδεισος την ψυχή σου, αλλά το αίμα σου ας είναι στην γη».
Γιατί το αίμα αυτό που έχυσε θεληματικά ο Θεός σαν άνθρωπος, το αίμα από τον φόνο του Θεού για να το πούμε λαϊκότερα, γίνεται θυσία που καθαγιάζει την γη.
Αν ο πρώτος Αδάμ είναι αδικαιολόγητος για την ανυπακοή του έναντι στον Θεό και υπόλογος για την μετέπειτα πτωτική πορεία της δημιουργίας, εμείς οι σύγχρονοι αποτελούμε την ενσάρκωση της ιεροσυλίας και της αποστασίας.
Ο λόγος;
Ενώ περιμέναμε τον σωτήρα, τον Νέο Αδάμ, χρόνια ολόκληρα για να μας απαλλάξει από την κατάρα της πτώσεως, μόλις τον αντικρίσαμε, τον δολοφονήσαμε, τον σταυρώσαμε κατά τον χειρότερο τρόπο και κατόπιν «καθίσαμε» άνετα πάνω στον σταυρό αυτόν, σιγουρεμένοι για τον θάνατό του και «λύσαμε» όλα τα θέματά μας, έχοντάς τον εξορίσει για μία πολλοστή φορά, μακριά από την ζωή μας.
Εμείς· οι κρυφοί ακόλουθοι και μιμητές του πρώτου Αδάμ, του αμαρτωλού προπάτορός μας, οι λάτρεις της συνεχούς πτώσεως και απειθαρχίας, του εγωισμού και της υπεροψίας έναντι στον Θεό. Έτσι στερημένοι από την θεία χάρη του αγίου πνεύματος, ξεμείναμε στον αφηρημένο σχεδιασμό μιας χαοτικής τροχιάς στα άνυδρα και άγονα μονοπάτια της αρνήσεως του μοναδικού Σωτήρος.
Μέλημά μας μοναδικό, η πρόκληση και παράλληλη περιφρόνηση του Θεού, ειδικά όταν εκείνος ησυχάζει στην θεϊκή του σιωπή και ιερή απραξία, «αναπαυόμενος» παραμένοντας ένας απογοητευμένος θεατής μιας τραγωδίας εν εξελίξει. Πρόκληση με το μέγεθος των ανομημάτων μας και των παραβάσεών μας, ειδικά όμως με την σοδομική ζωή των ημερών μας.
Έτσι μετατρέψαμε τους εσωτερικούς μας ψυχικούς ναούς σε ειδωλολατρικά θυσιαστήρια, με ιέρειες το πλήθος των ανομιών μας, προσβάλλοντας αναιδώς για μία ακόμη φορά τον θεμελιωτή αυτού του ναού.
Ανίεροι και αναίσχυντοι, κυκλοφορούμε στους δρόμους σαν ελεεινές και κατατρεγμένες υπάρξεις, που δεν θυμίζουν τίποτα από το κατ’ εικόνα του Θεού.
Σύγχρονοι δαιμονισμένοι, που όμως δεν σχίζουμε τα ιμάτιά μας όπως παλιά, ούτε αφρίζουμε. Απλούστατα τ’ αγοράζουμε και τα φοράμε ήδη ξεσχισμένα και κουρελιασμένα, πληρώνοντάς τα αδρά, δηλώνοντας για μία πολλοστή φορά την αποξένωσή μας από την θεϊκή συγγένεια και την γενική μας κατάπτωση. Το άφρισμα εμφανίζεται με το κυριολεκτικά δυσώδες λεξιλόγιό μας, που εκσφενδονίζεται από ανάλογο στόμα.
Συν τοις προηγουμένοις, φορτώσαμε τα ημίγυμνα δαιμονικά μας σώματα με πλήθος σκουλαρικιών, περιέργων σχημάτων και παραστάσεων, που δεν γνωρίζω τι υποδηλώνουν και μία άφθονη ζωγραφική τέχνη επί του δέρματος, που ονομάζεται τατουάζ. Προδρομικά σφραγίσματα όλα αυτά, προς απόλυτη εξοικείωση του ανθρώπου, πριν την εφαρμογή του τελικού σφραγίσματος, που θα ολοκληρώσει την σατανοποίηση της ξεπεσμένης εικόνας του Θεού.
Για να μην είμαστε άδικοι όμως, παρεισφρέουν και ποικίλα κομποσχοίνια που στολίζουν τα ανάλογα σώματα επιπροσθέτως, αποδεικνύοντας και την θρησκοληπτική μας εξάρτηση και την συγγένειά μας μ’ αυτό που θεωρεί ο καθένας θείο.
Ειδικά η γυναίκα απελευθερωμένη τώρα, πλήρως χειραφετημένη, πιστή στις επιταγές του φεμινισμού, ευπειθέστερη στις προσταγές της θεάς μόδας, της καθοδηγητρίας των οίκων μόδας, αυτών των εξευγενισμένων οίκων ανοχής, έχει αποβάλλει από πάνω της κάθε αίσθημα αιδούς, κυκλοφορούσα ολόγυμνη και πουλώντας ή μάλλον δωρίζοντας το κρέας της στον οποιοδήποτε επίβουλο ηδονοβλεψία και ουσιαστικό σαρκοφάγο. Αυτή είναι η εξύψωση της γυναικός, που διεσφάλισε «άριστα» το φεμινιστικό κίνημα. Ελεύθερη δούλα των ποικίλων ορέξεων. Ας απολαύσει την σκλαβωμένη ελευθερία της.
Κλείνοντας το απαισιόδοξο κεφάλαιο της ζωής της επαναστατημένης κοινωνίας κατά του Θεού, ερχόμαστε να επισημάνουμε τον φοβερό κίνδυνο που ελλοχεύει από μία εξαιρετικά λοιμώδη νόσο, που κανένας παγκόσμιος οργανισμός υγείας και κανένα ευαίσθητο κυβερνητικό σχήμα δεν έχει θίξει.
Είναι η νόσος του ορμητικού πορνοϊού, που καταστρέφει σταδιακά ψυχή και σώμα, ό,τι εναπέμειναν από τα συντρίμμια ενός περικαλεστάτου θεϊκού ναού.
Η επανεμφάνιση σταδιακά θεσμών του παρελθόντος με άλλη όψη, συμπληρώνουν το σκηνικό στην φιλελεύθερη προοδευτική κοινωνία μας, ξέμακρα από απολυταρχικές τάσεις, καταραμένων καθεστώτων του παρελθόντος, κοντά όμως «στην ευλογημένη μάνα δημοκρατία». Αυτό μας αρκεί και μας ηρεμεί!
Ο θεσμός της δουλείας με διαπρεπές προσωπείο και εξιδανικευμένη μορφή, έρχεται να κατακτήσει τα πάντα με το γάντι. Μία φιλελεύθερη δουλεία!; «Οι Έλληνες είναι ο πιο πειθαρχημένος λαός στις κρίσιμες ώρες». Έτσι αποφαίνονται οι διεστραμμένοι κοσμοκράτορες γλύφοντάς μας, γιατί έτσι τους συμφέρει και εμείς οι πτωχοί τῇ διανοίᾳ φουσκώνουμε από καμάρι και εθνική περηφάνια. … Να που υπάρχει ακόμη.
Αυτοί που μας εξαθλιώνουν καθημερινά· αυτοί που συνθλίβουν στην πρέσα του μηδενισμού και της ανυπαρξίας ό,τι ευγενές ψυχοσωματικό εναπέμεινε στον τόπο μας· αυτοί μας επικροτούν και μας εκθειάζουν, πικρά ειρωνευόμενοι.
Δεν μας λένε κάτι όμως.
Αυτοί, τι έχουν να επιδείξουν απέναντι στον λαό, ως γνήσιοι καθοδηγητές του;
Ποιο είναι το παράδειγμά τους πέρα από την θέσπιση διεστραμμένων νόμων;
Ποια η θυσία που υφίστανται πλάι στις πάμπολλες θυσίες του λαού;
Σε ποιο χρέος στέκονται μπροστά όρθιοι και αγέρωχοι; Μάλλον, γνωρίζουν την έννοια αυτή και την στάση την ανάλογη; Παλιά υποκρινόμενοι, εξ’ ανάγκης, την ανέφεραν ξερά και ανούσια σε ημέρες εθνικών εορτών για «πατριωτικό» καμουφλάρισμα. Τώρα ξεχάστηκε τελείως. ΧΡΕΟΣ για τους συγκεκριμένους, είναι η υποταγή των πολιτών στις ορέξεις των τρομοκρατών ηγητόρων.
Δυστυχώς συγκινούμαστε από κάθε λάγνο πολιτικάντικο φίλημα που μας καθοδηγεί στην άνομη υποδούλωση και πειθαρχούμε. Ενώ η έμπρακτη τιμιότης και ειλικρίνεια του Χριστού δεν μας συγκινεί. Η σταυρική του θυσία είναι τόσο λίγη…
Κι όμως αυτός δεν ζητά πειθαρχία. Μετάνοια κηρύττει! Μια μεγάλη αρετή που εξασφαλίζει μια εξ’ ίσου μεγάλη–συγκλονιστική συνάντηση αμαρτωλού τέκνου και ΠΑΤΕΡΑ!
Το χρονικό της μίας και μοναδικής συγχρόνου αποστασιοποιημένης κοινωνίας έναντι του Θεού σιγά–σιγά ολοκληρώνεται…Ο Θεός δεν βιάζεται, ούτε βιάζει. Επιτρέπει να ολοκληρωθεί πλήρως η ανθρώπινη σκέψη και παράλληλη ενέργεια.
Έρχεται όμως η ώρα να μιλήσει ελεγκτικά και αφυπνιστικά σ’ όλους μας. Μικρούς και μεγάλους. Άρχοντες και αρχομένους. Με λόγια και γεγονότα. Ας προσέξουμε εμείς που τον φυγαδεύσαμε από τη ζωή μας. «Ποῦ πορευθῶμεν» τότε «ἀπό τοῦ πνεύματός του καί ἀπό τοῦ προσώπου του ποῦ φύγωμεν»;
