Από απόψε η σεπτή μνήμη του Οσίου Νικηφόρου του λεπρού.
Αντικρίζοντας τις μελανές σελίδες της ζωής του Αγίου αντιλαμβάνεσαι ότι η ασθένεια, ο πειρασμός, η δοκιμασία, ο πόνος, παρά την σκοτοδίνη που απλώνει στο τοπίο μέσα σου, μέσα από την στεναχώρια, μπορεί να γίνει, με την Χάρη του Θεού, από εμπόδιο στη θέα Του, το σκαλί για να Τον πλησιάσεις ακόμα πιο κοντά…
Τίποτα δεν πάει χαμένο.....Όλα έχουν την δική τους αξία, τον σκοπό τους στη πορεία της ζωής μας...
Το σκαμμένο του κορμί από την αρρώστια από τη μια, και τα ζωογόνα δάκρυα της μετάνοιας και της δοξολογίας από την άλλη, έφεραν στην επιφάνεια τόσους χυμώδεις καρπούς των Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος...
Πόσες ψυχές δεν ξεδίψασαν με την Χάρη του Θεού (θαύματα) που έρεε από τον ''Σταυρό'' του Αγίου;
Η παραμόρφωσή του βοήθησε να καλλιεργηθεί η Ένθεη μεταμόρφωση όλης της ύπαρξης του…
Για τα μάτια του κόσμου όλα αυτά (τα πνευματικά) φαντάζουν αλλόκοτα παρά το γεγονός ότι πολλά ''σημεία'' δεν είναι απλές ειδήσεις, μα αποκαλύψεις που τις ψηλαφάς, κι όμως ο νους του κόσμου τούτα δεν τα αντέχει... τα ξερνάει, δεν χωράνε στην τετράγωνη λογική του (κόσμου) μήτε στην στενάχωρη καρδιά του, κείθε χωρούν μονάχα αριθμοί (χρήματα), πάθη κι αμαρτίες....
Βλέπεις, στα μάτια του κόσμου, που έχει το δικό του ζύγι, ο λεπρός Νικηφόρος ίσως να ήταν ένα ξεγραμμένο χαρτί, ένα μισολιωμένο κερί στη γωνιά ενός σκοτεινού δωματίου, σ' ένα νοσοκομείο απλησίαστο….
Κι όμως τούτο το κεράκι και τότε και σήμερα και πάντα δεν έπαψε να κερνά με το Φως του ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ όλες κείνες τις ψυχές που με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη το πλησιάζουν.....
Το 1957 έκλεισε το λεπροκομείο της Χίου,σημειωτέο το φάρμακο κατά της λέπρας βρέθηκε το 1947.
Tους εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον π. Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας των Αθηνών. Εκεί ο όσιος π. Νικηφόρος πέρασε όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου, ο πνευματικός πατέρας του Νικηφόρου, στην συστατική επιστολή προς τον τότε εφημέριο του προαναφερθέντος Σταθμού, πατέρα Ευμένιο έγραφε να προσέξει «τον θησαυρό που του στέλνει η Παναγία.» Έτσι έβλεπε ο πνευματικός πατέρας το πνευματικοπαίδι του, τον ένιωθε ως ένα ΘΗΣΑΥΡΌ της Παναγίας.....
Για δες πόσο διαφορετικά, αλλιώτικα βλέπουν τα μάτια που Αγαπάνε, που εκτιμάνε τον άλλον σαν μια πολύτιμη Εικόνα του Θεού….
Ας μας δίνει ο Άγιος Νικηφόρος λίγη από την δύναμη, την Ιώβειο υπομονή, την ταπείνωση, την Χάρη του!
Να σκεπάζει με τις πρεσβείες του ολάκερο τον κόσμο!!!
π. Ιωάννης Παπαδημητρίου
Αντικρίζοντας τις μελανές σελίδες της ζωής του Αγίου αντιλαμβάνεσαι ότι η ασθένεια, ο πειρασμός, η δοκιμασία, ο πόνος, παρά την σκοτοδίνη που απλώνει στο τοπίο μέσα σου, μέσα από την στεναχώρια, μπορεί να γίνει, με την Χάρη του Θεού, από εμπόδιο στη θέα Του, το σκαλί για να Τον πλησιάσεις ακόμα πιο κοντά…
Τίποτα δεν πάει χαμένο.....Όλα έχουν την δική τους αξία, τον σκοπό τους στη πορεία της ζωής μας...
Το σκαμμένο του κορμί από την αρρώστια από τη μια, και τα ζωογόνα δάκρυα της μετάνοιας και της δοξολογίας από την άλλη, έφεραν στην επιφάνεια τόσους χυμώδεις καρπούς των Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος...
Πόσες ψυχές δεν ξεδίψασαν με την Χάρη του Θεού (θαύματα) που έρεε από τον ''Σταυρό'' του Αγίου;
Η παραμόρφωσή του βοήθησε να καλλιεργηθεί η Ένθεη μεταμόρφωση όλης της ύπαρξης του…
Για τα μάτια του κόσμου όλα αυτά (τα πνευματικά) φαντάζουν αλλόκοτα παρά το γεγονός ότι πολλά ''σημεία'' δεν είναι απλές ειδήσεις, μα αποκαλύψεις που τις ψηλαφάς, κι όμως ο νους του κόσμου τούτα δεν τα αντέχει... τα ξερνάει, δεν χωράνε στην τετράγωνη λογική του (κόσμου) μήτε στην στενάχωρη καρδιά του, κείθε χωρούν μονάχα αριθμοί (χρήματα), πάθη κι αμαρτίες....
Βλέπεις, στα μάτια του κόσμου, που έχει το δικό του ζύγι, ο λεπρός Νικηφόρος ίσως να ήταν ένα ξεγραμμένο χαρτί, ένα μισολιωμένο κερί στη γωνιά ενός σκοτεινού δωματίου, σ' ένα νοσοκομείο απλησίαστο….
Κι όμως τούτο το κεράκι και τότε και σήμερα και πάντα δεν έπαψε να κερνά με το Φως του ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ όλες κείνες τις ψυχές που με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη το πλησιάζουν.....
Το 1957 έκλεισε το λεπροκομείο της Χίου,σημειωτέο το φάρμακο κατά της λέπρας βρέθηκε το 1947.
Tους εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον π. Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας των Αθηνών. Εκεί ο όσιος π. Νικηφόρος πέρασε όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου, ο πνευματικός πατέρας του Νικηφόρου, στην συστατική επιστολή προς τον τότε εφημέριο του προαναφερθέντος Σταθμού, πατέρα Ευμένιο έγραφε να προσέξει «τον θησαυρό που του στέλνει η Παναγία.» Έτσι έβλεπε ο πνευματικός πατέρας το πνευματικοπαίδι του, τον ένιωθε ως ένα ΘΗΣΑΥΡΌ της Παναγίας.....
Για δες πόσο διαφορετικά, αλλιώτικα βλέπουν τα μάτια που Αγαπάνε, που εκτιμάνε τον άλλον σαν μια πολύτιμη Εικόνα του Θεού….
Ας μας δίνει ο Άγιος Νικηφόρος λίγη από την δύναμη, την Ιώβειο υπομονή, την ταπείνωση, την Χάρη του!
Να σκεπάζει με τις πρεσβείες του ολάκερο τον κόσμο!!!
π. Ιωάννης Παπαδημητρίου
