Ἰεχωβᾶ κατά τήν μεταγενεστέραν προφοράν τῶν Μασοριτῶν*, Γιαχβέ κατά τήν ἀρχικήν ὀρθήν ἤ ὡς ἔγγιστα ὀρθήν προφοράν, εἶνε τό ὄνομα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ εἰς τά Ἑβραϊκά. Ὁ Θεός βεβαίως δέν ἔχει ὄνομα καθ’ ἑαυτόν. Οὔτε ὁμιλοῦνται ἐν οὐρανῷ Ἑβραϊκά! Ἀλλ’ εἰς τόν Μωϋσήν ἐμφανισθείς ὁ Θεός, ἔδωσεν εἰς ἑαυτόν συμβατικῶς τό ἐν λόγῳ ἑβραϊκόν ὄνομα, τό ὁποῖον παραδόξως εἶνε εἰς ῥηματικήν μορφήν καί εἰς τά Ἑλληνικά μεταφράζεται «ὁ Ἐστί». Διά τοῦ συμβατικοῦ καί παραδόξου αὐτοῦ ὀνόματος ὁ Θεός ἠθέλησε νά ἐκφράση τήν ἀλήθειαν, ὅτι αὐτός εἶνε ὁ ὤν, ὁ ὑπάρχων, τό ὄντως ὄν, ὁ αὐθύπαρκτος, ὁ ἀληθινός Θεός, ἐνῷ οἱ ἄλλοι θεοί δέν εἶνε, δέν ὑπάρχουν, εἶνε ψευδεῖς (Ἐξόδ. γ ' 13-15). Ἐάν ὁ Θεός ἐνεφανίζετο εἰς τόν Σωκράτη, ἀσφαλῶς δέν θά ἔδιδεν ἑβραϊκόν ὄνομα, ἀλλ’ ἑλληνικόν. Ἐν τούτοις οἱ Χιλιασταί ἐπιμένουν, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀνεξαρτήτως τῆς ἐθνικῆς καί μητρικῆς αὐτῶν γλώσσης, εἶνε ὑποχρεωμένοι νά ὀνομάζουν τόν Θεόν μέ τήν ἑβραϊκήν λέξιν Ἰεχωβᾶ, ἄλλως δέν σώζονται!
Τελείως ἀνατρέπει τόν ἰσχυρισμόν τοῦτον τῶν Χιλιαστῶν τό γεγονός, ὅτι οἱ ’Απόστολοι, εἰς τήν ἑλληνικήν γλῶσσαν γράψαντες τήν Καινήν Διαθήκην, οὐδεμίαν φοράν ὀνομάζουν τόν Θεόν μέ τήν ἑβραϊκήν λέξιν Ἰεχωβά ἤ Γιαχβέ. Οἱ ’Απόστολοι, ὡς καί οἱ Ἑβδομήκοντα (Ο'), ὡς ἐπί τό πλεῖστον ὀνομάζουν τόν Θεόν μέ τήν ἑλληνικήν λέξιν «Κύριος», ἡ ὁποία σημαίνει «ὁ ἔχων κῦρος», «ὁ ἔγκυρος», «ὁ γνήσιος», «ὁ πραγματικός», «ὁ ἀληθινός», ὅ,τι δηλαδή
σημαίνει καί ἡ ἑβραϊκή λέξις ’Ιεχωβᾶ ἤ Γιαχβέ. ’Επί πλέον δέ, ἡ ἑλληνική λέξις «Κύριος», πλουσιωτέρα τῆς ἑβραϊκῆς εἰς ἔννοιαν, σημαίνει τόν κύριον τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, τόν παντοκράτορα.
Τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἔχει σημασίαν ὡς ἔννοια, ὄχι ὡς λέξις. Διά τοῦτο οἱ Ο' καί οἱ ’Απόστολοι εἰς τά Ἑλληνικά τό μεταφράζουν «ὁ ’Ών» καί «ὁ Κύριος», ὥστε νά γίνεται καταληπτή ἡ ἔννοιά του. Οὕτω μεταφράζουν καί ἄλλα κύρια ὀνόματα. Π.χ. τό ὄνομα «Κηφᾶς» μεταφράζουν «Πέτρος» (Ἰωάν. α' 43) καί τό ὄνομα «Ταβιθά» μεταφράζουν «Δορκάς» (Πράξ. θ' 36,39). Οἱ δέ Χιλιασταί, ἀποδίδοντες σωτηριώδη σημασίαν εἰς τήν λέξιν, τήν ἑβραϊκήν λέξιν ’Ιεχωβᾶ, καταντοῦν ὅμοιοι μέ τούς μάγους καί τούς εἰδωλολάτρας. Ἄλλωστε, ὡς εἴπομεν, τό «’Ιεχωβᾶ», τό ὁποιον οἱί Μάρτυρες τοῦ ’Ιεχωβᾶ χρησιμοποιοῦν ὡς σωτηριώδη λέξιν, δέν εἶνε ἡ ὀρθή προφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Τό «’Ιεχωβᾶ» εἶνε παρεφθαρμένον ὄνομα.
Τό πραγματικόν ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἰς τά Ἑβραϊκά εἶνε ἄλλο. Καί συνεπῶς αὐτοί οἱ Χιλιασταί, οἱ ὁποῖοι κόπτονται διά τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἰς τά Ἑβραϊκά, ἐπιμένουν εἰς μίαν λέξιν, ἡ ὁποία δέν εἶνε τό πραγματικόν ὄνομα τοῦ Θεοῦ.
(*)
Οἱ Ἑβραῖοι ἐξ ὑπερβολικῆς εὐλαβείας καί κατά παρεξήγησιν τοῦ Λευϊτ. κδ' 16 ἀπέφευγον νά προφέρουν τό προσωπικόν ὄνομα τοῦ Θεοῦ, τό περίφημον
Τετραγράμματον. Οἱ δέ Μασορῖται, Ἰουδαῖοι λόγιοι κατά τό β' ἥμισυ- τῆς
α' χιλιετίας μ.Χ., εἰς τά σύμφωνα τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ προσέθεσαν τά
φωνήεντα ἄλλου ὀνόματος, τοῦ Ἀδωνάι, καί οὕτω προῆλθε τό νόθον ὄνομα Ἰεχωβᾶ.
Περισσότερα διά τό θεῖον ὄνομα ἰδέ εἰς τό ἡμέτερον βιβλίον «Ὁ Ἰησοῦς Γιαχβέ», ἔκδοσις β', Ἀθῆναι 1988, σελ. 15-39).
