«Στήκετε ἐν τῇ πίστει»

Κυριακὴ ΙΓ΄ Ματθαίου (Α΄ Κορ. ιστ΄ 13-14)
† Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Φλωρίνης

Καὶ πάλι, ἀγαπητοί μου, καὶ πάλι ὁ Παῦλος μιλάει. Ἂς τὸν ἀκούσουμε. Εἶναι σὰν ν’ ἀκοῦμε τὸν ἴδιο τὸ Χριστό. Γιατί στόμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὁ Παῦλος. Δὲν ἔλεγε τίποτε ποὺ νὰ εἶναι ἔξω ἀπ’ τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Κήρυττε μὲ πίστι. Τὰ λόγια του ἔβγαιναν ἀπ’ τὸ στόμα του σὰν φωτιά, ποὺ πέφτει μέσ’ στ’ ἀγκάθια καὶ τὰ καίει. Πόθος του ἦταν, νὰ κηρυχθῇ ὥς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου τὸ Εὐαγγέλιο. Πόθος του ἦταν, νὰ φύγη τὸ σκοτάδι καὶ νὰ ’ρθῇ τὸ φῶς. Πόθος του ἦταν, νὰ νικήσῃ καὶ νὰ θριαμβεύσῃ παντοῦ ὁ Χριστός.

Ὁ Παῦλος βρισκόταν πάντα σὲ πόλεμο. Ἔδινε καθημερινὰ μάχες καὶ καλοῦσε τοὺς χριστιανοὺς ν’ ἀγωνιστοῦν κι αὐτοὶ κάτω ἀπ’ τὴν ἔνδοξη σημαία τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ νικήσουν τὸν ἐχθρό. Κανένας νὰ μὴ ἐγκαταλείψῃ τὴν ἱερὰ παράταξη. Κανένας νὰ μὴ φοβηθῇ. Κανένας νὰ μὴ πετάξῃ τὰ ὅπλα καὶ γίνη λιποτάκτης. Κανένας νὰ μὴ προδώσῃ τὸ Χριστό.

…Πέντε παραγγέλματα τοῦ Παύλου ἀκούγονται στὸ σημερινὸ Ἀπόστολο. «Γρηγορεῖτε» εἶναι τὸ πρῶτο παράγγελμα. «Στήκετε ἐν τῇ πίστει» εἶναι τὸ δεύτερο. «Ἀνδρίζεσθε» εἶναι τὸ τρίτο. «Κραταιοῦσθε» εἶναι τὸ τέταρτο. «Πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω» εἶναι τὸ πέμπτο παράγγελμα. Θεόπνευστα ὅλα τὰ παραγγέλματα. Εἶναι παραγγέλματα ποὺ ἀπευθύνονται σ’ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ ὅλων τῶν αἰώνων. Ἐὰν τὰ ἐφάρμοζαν ὅλοι οἱ χριστιανοί, ἡ χριστιανικὴ παράταξις θα ἦταν ἀήττητη. Ὅλοι στὸν ἱερὸ ἀγῶνα! Ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Παύλου. Κι ὅπως ἕνας γενναῖος στρατηγὸς τὴν ὥρα τῆς μάχης δὲν κοιμᾶται, ἀλλὰ τρέχει παντοῦ καὶ ἐπισκέπτεται τὸ στρατὸ καὶ φτάνει μέχρι τὴν πρώτη γραμμὴ καὶ ἐνθαρρύνει τοὺς στρατιῶτες, ἔτσι κάνει κι ὁ Παῦλος. Εἶναι κι αὐτὸς στρατηγός. Ἀλλὰ τί στρατηγός! Στρατηγὸς ἀσύγκριτα ἀνώτερος ἀπὸ κάθε ἄλλο στρατηγό. Εἶναι πνευματικὸς στρατηγός. Ὁ λόγος ποὺ κηρύττει εἶναι τὸ σπαθί του· σπαθὶ κοφτερό, ποὺ δὲν κόβει κεφάλια ἀνθρώπων, ἀλλ’ ἀκονισμένο καὶ ἀστραφτερὸ νικᾶ καὶ συντρίβει κάθε σατανικὴ ἀντίσταση. Κι ὅπως ὁ στρατηγὸς δίνει παραγγέλματα, ἔτσι κι ὁ Παῦλος δίνει παραγγέλματα, ποὺ πρέπει οἱ χριστιανοὶ νὰ τὰ ἐκτελέσουν, ἂν θέλουν νὰ νικήσουν καὶ νὰ θριαμβεύσουν.

Τὰ λόγια, ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς καὶ κήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ εἶναι γραμμένα στὴν Ἁγία Γραφή, αὐτὰ τὰ λόγια εἶναι ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ ἀληθινὰ καὶ θὰ ἔπρεπε στὰ λόγια αὐτὰ οἱ ἄνθρωποι νὰ ἔχουν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη. Θὰ ἔπρεπε νὰ πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς ἰατρός, ποὺ μπορεῖ νὰ τοὺς θεραπεύση ἀπὸ τὴν τρομερὴ ἀρρώστια ποὺ λέγεται ἁμαρτία. Νὰ πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς ὁδηγός, ποὺ μὲ ἀσφάλεια μπορεῖ νὰ τοὺς ὁδηγήση ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Νὰ πιστεύουν πὼς ὅτι δώσουν γιὰ τὸ Χριστό, καὶ μία ἀκόμη δραχμή, δὲν θὰ χαθῆ, ἀλλὰ θὰ πολλαπλασιασθῇ. Καμμιὰ τράπεζα δὲν εἶναι τόσο ἀσφαλὴς καὶ δὲν δίνει τόσο μεγάλο τόκο, ὅσο ἡ τράπεζα ποὺ ἔχει ἀνοίξει ὁ Χριστὸς καὶ λέγεται ἐλεημοσύνη.

Ἀλλ’ ἐδῶ εἶναι τὸ τραγικό. Ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι δίνουν πίστη σὲ ὅλους καὶ σὲ ὅλα, δὲν δίνουν πίστη στὸν Θεό! Κι ὅσο πλησιάζει τὸ τέλος τοῦ κόσμου, οἱ ἄπιστοι γίνονται πιὸ πολλοὶ καὶ μὲ πιὸ μεγάλο φανατισμὸ πολεμοῦν τὸ χριστιανισμό. Οἱ ἄπιστοι ἔχουν μανία νὰ ξερριζώσουν ἀπ’ τὶς καρδιὲς ὅλων καὶ τῶν μικρῶν ἀκόμη παιδιῶν, τὴν πίστη στὸ Χριστό.

Ὑπῆρχαν, ἀγαπητοί μου, στὴν ἐποχὴ τοῦ Παύλου ἄνθρωποι ποὺ πολεμοῦσαν τὴν πίστη. Ἀλλ’ ὑπάρχουν καὶ σήμερα αὐτοὶ ποὺ πολεμοῦν τὴν πίστη. Ἀπιστία στὸ Χριστό, στὸν ἀληθινὸ Θεό, εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη ἁμαρτία, ἀλλὰ καὶ ἡ πιὸ μεγάλη συμφορά. Χίλιες φορὲς προτιμότερο νὰ σβήση ὁ ἥλιος, παρὰ νὰ σβήσῃ μέσ’ ἀπ’ τὶς καρδιὲς ἡ πίστη στὸ Χριστό. Ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει νὰ σᾶς ὠφελήση τίποτα, λένε οἱ ἄπιστοι. Καὶ δυστυχῶς πολλοί, ποὺ τοὺς ἀκοῦνε, χάνουν τὴν πίστη τους, φεύγουν ἀπ’ τὸ Χριστό, καὶ πηγαίνουν σ’ αὐτοὺς τοὺς ψεῦτες, τοὺς ἀπατεῶνες καὶ τοὺς ἐκμεταλλευτές. Πιστεύετε στοὺς μάγους καὶ στὶς μάγισσες, πιστεύετε στοὺς ἀνθρώπους, στὶς ἡδονές, στὴν ἐπιστήμη, στὸν μαμωνᾶ, πιστεύετε σ’ ὅλους τοὺς διαβόλους, ἀλλὰ στὸ Χριστὸ ὄχι. Κόλασις αἰώνια μᾶς περιμένει. Κακὸ τέλος θὰ ἔχουν. Χίλιες φορὲς εἶναι προτιμότερο νὰ σβήσει ὁ ἥλιος, παρὰ νὰ σβήσῃ ἡ πίστη στὸν Χριστὸ μέσα ἀπὸ τὶς καρδιές μας.

Γι’ αὐτὸ καὶ ὅσοι ἀπὸ μᾶς ποὺ ζοῦμε στὸν αἰῶνα αὐτὸ τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς διαφθορᾶς θέλουμε νὰ μείνουμε κοντὰ στὸ Χριστὸ καὶ τὴν ἁγία του Ἐκκλησία, τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ποὺ κρατεῖ καθαρὴ καὶ ἀνόθευτη τὴ διδασκαλία Του, ἂς προσέχουμε πολύ, καὶ ποτὲ νὰ μὴ ξεχνᾶμε τὸ οὐράνιο παράγγελμα  τοῦ Παύλου «Στήκετε ἐν τῇ πίστει», «γρηγορεῖτε», «ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε» καὶ «πάντα ὑμῶν ἐν ἀγάπῃ γινέσθω». Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζῆ καὶ ἀναπνέει τὴν ἀτμόσφαιρα τῆς πίστεως καὶ τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ αἰσθάνεται μιὰ βεβαιότητα ὅτι ἀνήκει στὸν Χριστό, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι κοντά Του καὶ τὸν ἀγαπάει καὶ δὲν θὰ τὸν ἐγκαταλείψει. Αὐτὴ εἶναι ἡ σχέση καὶ ἡ κοινωνία τοῦ πιστοῦ μὲ τὸν Χριστό, ποὺ συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό, καὶ αὐτὴ ἡ ἕνωσις ὀνομάζεται γάμος τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία Του. Ὁ Χριστὸς μένει πιστὸς στὴν ἀγάπη Του. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ πιστοῦ χαίρεται καὶ ἀγάλλεται ὡσὰν μία πρόγευση τῆς μεγάλης ἐκείνης χαρᾶς, τὴν ὁποία θὰ ἀπολαύσουν οἱ πιστοὶ στὴν ἄλλη ζωή. Ἐκεῖ, στὴν ἄλλη, στὴν μακαρία ζωὴ θὰ γίνῃ ὁ γάμος τοῦ Χριστοῦ μὲ τὶς ψυχές ποὺ Τὸν ἀγάπησαν καὶ τὸν ἐλάτρευσαν, πάνω ἀπ’ ὅλα τὰ πρόσωπα καὶ τὰ πράγματα στὴν ἐδῶ ζωή. Θὰ εἶναι γάμος πνευματικὸς καὶ ἀφάνταστος σὲ μεγαλοπρέπεια, καὶ κανεὶς πιὰ δὲν θὰ μπορέσῃ νὰ χωρίσῃ τὶς ψυχὲς αὐτὲς ἀπ’ τὸν Χριστό. Ἐδῶ οἱ πιστοὶ ἔχουν τὸν ἀρραβῶνα, ἐκεῖ ὅμως θὰ εἶναι ὁ γάμος. Κι αὐτὰ εἶναι πράγματα ἱερὰ καὶ βέβαια. Δὲν εἶναι ὄνειρα καὶ παραμύθια, ὅπως λέγουν οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ ἄθεοι.

Ὅποιος πιστεύει στὸν Χριστό, τὸν ἀκολουθεῖ καὶ τηρεῖ τὶς ἐντολές Του, σὰν γνήσιος χριστιανὸς καὶ μαθητής Του, μὲ τὴν δύναμή Του. Ἔχετε ὑποχρέωση νὰ ζῆτε μιὰ ἁγία ζωή, ὄχι ὅπως θέλει ὁ κόσμος, ἀλλὰ ὅπως θέλει ὁ Θεός. Ἀλλά, ἰδοὺ τὸ ἐρώτημα: Εἴμαστε λαὸς τοῦ Θεοῦ; Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἔλεγε ὅτι «ὅπου πολεμεῖται ἡ ἰδιοτέλεια καὶ καλλιεργεῖται τὸ γνήσιο πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἐκεῖ ὑπάρχει εὐτυχία. Ἕνας δὲ πραγματικὸς χριστιανὸς μπορεῖ μὲ τὸ ζῆλο του νὰ διορθώσῃ ὁλόκληρο δῆμο, ὁλόκληρο λαό». Καὶ ὅτι αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια ἔχουμε τὸ παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων. Δυστυχῶς, ἐμεῖς σήμερα δὲν εἴμαστε εὐσεβὴς λαός, καὶ δὲν τιμοῦμε τὸν Κύριο, δὲν εἶναι Αὐτὸς καύχημα καὶ ἡ ἐλπίδα μας πιὰ στὴν μικρὴ Πατρίδα μας.

«Σύντομα Κηρύγματα»

Ἀθήνα 2001 Ἐκδ. «Σταυρός