Είναι “κακό” να αφιερώσουμε τη ζωή μας στη μουσική;

Καλησπέρα, σε μία απάντησή σας στην ερώτηση “Τι μουσική να ακούμε” αναφέρετε ότι “Μπορούμε να αφουγκραζόμαστε μελωδίες και στίχους που μας συγκινούν, μπορεί να μας εκφράσει σε κάποια ιδιαίτερη στιγμή της ζωής ο λόγος ενός συγκροτήματος, όμως δεν μπορούμε να ταυτιζόμαστε και με την «κουλτούρα» που συνοδεύει οποιοδήποτε είδος μουσικής.”  και πιο κάτω ότι  “Κυρίως όμως, να προσέχουμε να μην γίνεται η μουσική μας ένας τρόπος ύπαρξης: Οι απόψεις του καλλιτέχνη, η φιλοσοφία ζωής των «φαν» του, οι ιδεολογικοί χώροι που εκείνοι κινούνται, οι καταστάσεις που δημιουργούνται στις συναυλίες, είναι συχνά αυτό που ονομάζει αλλού εύστοχα ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ως «κουλτούρα της πτώσεως».”
  -Τι γίνεται ,όμως,στην περίπτωση που κάποιος θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με την μουσική και να μάθει ένα μουσικό όργανο με αναφορές είτε στην δυτική μουσική είτε στην παραδοσιακή; Δεν είναι τότε η μουσική γι’αυτόν/ήν ένας τρόπος ύπαρξης; Με όποιο είδος μουσικής και να ασχοληθεί κάποιος/α νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να μην ταυτιστεί με την αντίστοιχη “κουλτούρα” της και να μην γίνει τρόπος ύπαρξης. Τώρα αν μου πείτε ότι θα πρέπει να περιοριστεί σε κάποιο είδος, τότε δεν ξέρω αν θα είναι και πολύ καλός μουσικός.

Ευχαριστούμε για την ωραία ερώτηση.

 Είναι όντως αλήθεια πως κάποιες κουλτούρες -πολιτισμικές ταυτότητες είναι εν γένει πιο κοντά στην Εκκλησία και στον δικό της τρόπο ζωής και κάποιες άλλες αρκετά πιο αδιάφορες.

Ωστόσο, ουδέποτε ειπώθηκε πως ο λόγος του Χριστού αφορά αποκλειστικά μόνον κάποιους συγκεκριμένους ιστορικά πολιτισμούς. Αυτό, δεν χρειάζεται απόδειξη. Μία ματιά στην ιστορία αρκεί: Όπως είπαμε και στο άρθρο ο λόγος Του αφορά δεκτικές καρδιές, όπου και εάν αυτές βρίσκονται, όποια μουσική και εάν αγαπάνε.

Όχι, η μουσική δεν ορίζει τόσο απόλυτα τον μουσικό ώστε να πρέπει να «ταυτιστεί με την αντίστοιχη “κουλτούρα” της» εάν βιοπορίζεται από αυτή. Πλήθος επαγγελματιών μουσικών έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν την προσωπική τους ζωή, δίχως η δεύτερη να παίρνει αναγκαστικά την ταμπέλα του “δυτικού” ή του “παραδοσιακού”.

«Εκ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί» λέει ο Χριστός.

Αν φέρουμε τον λόγο αυτόν στο παράδειγμα μας, θα λέγαμε πως η «ψυχή» που θα βγάλεις, η μουσική σου υπογραφή, το προσωπικό σου ύφος είναι πάντοτε δικό σου και δείχνει την καρδιά σου: Δεν το ορίζει ούτε ο παραδοσιακός ταμπουράς, ούτε το «δυτικό» ηλεκτρικό μπάσο. Το ορίζεις εσύ.

πηγή