Η ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ ΜΙΑΣ ΟΔΟΥ...

τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.

«Στὴν Ἁγία Παρασκευὴ καὶ στὸ Δημοτικὸ Κατάστημα σήμερα τὴν 29-04-2013 ἡμέρα Μ. Δευτέρα καὶ ὥρα 21.00 συνῆλθε σὲ Τακτικὴ Συνεδρίαση τὸ Δημοτικὸ Συμβούλιο Ἁγίας Πα­ρα­σκευ­ῆς ὕστερα ἀπὸ τὴν ὑπ’ ἀριθμ. πρωτ. 15387/25-04-2013 ἔγγραφη πρόσκληση τοῦ Προέδρου τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου ποὺ ἐ­πι­δό­θη­κε σὲ καθέναν ἀπὸ τοὺς Δημοτικοὺς Συμβούλους σύμφωνα μὲ τὶς διατάξεις τοῦ Ν. 3852/2010 (ΦΕΚ Α/87/7-6-10).
Ἀφοῦ διαπιστώθηκε ὅτι ὑπάρχει ἀπαρτία δεδομένου ὅτι ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν -33- μελῶν βρέθηκαν παρόντα τὰ -21- ἀρχίζει ἡ συνεδρίαση. Κληθεῖς νόμιμα παρίσταται καὶ ὁ κ. Δήμαρχος».

Αὐτὰ ἀναφέρονταν στὰ πρακτικά τῆς 14/2013 Συνεδρίασης τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου τοῦ Δήμου Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀτ­τι­κῆς, μιᾶς πραγματικὰ σημαντικῆς Συνεδρίασης.

Ἦταν μιὰ ἐξαιρετικὴ Συνεδρίασης γιὰ μᾶς, γιὰ ὅσους δηλαδὴ ζήσαμε τὸν π. Ἀντώνιο Ἀλεβιζόπουλο ἀπὸ κοντά. Ἦταν ἡ Συνεδρίαση, ποὺ τὸ Δημοτικὸ Συμβούλιο θὰ μετονόμαζε μία ὁδὸ στὸ Δῆμο μας ὡς ὁδὸ «Ἱερέως Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπουλου». Ἡ πρά­ξη αὐτή, ποὺ ἐπιβεβαίωνε τὴν μετὰ θάνατον ἀναγνώριση, ἐκ μέρους τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης, τοῦ τεράστιου ἔργου τοῦ π. Ἀντωνίου, δρομολογήθηκε ἀπὸ πρόσωπα προσκείμενα στὸ ἔργο τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας μὲ προεξάρχοντα τὸν Πρωτοπρεσβύτερο π. Σταῦρο Τρικαλιώτη, ἀλλά καί τόν τότε Ἀρ­χι­μαν­δρί­τη καὶ νῦν Μητροπολίτη Μάνης κ. Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος μεταξύ τῶν ἄλλων ἐνεργειῶν διεβίβασε στὸ Δῆμο καὶ τὸ παρακάτω βιογραφικὸ σημείωμα, ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἀξίζει νὰ ἐνημερω­θοῦμε, καθὼς λίγα εἶναι γνωστά, στὸ εὐρὺ κοινό, σχετικὰ μὲ τὴν προσωπικότητα καὶ τὸ ἔργο τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπο­υλου: Ὁ π. Ἀντώνιος, γεννήθηκε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1931 στὰ Δουβρέϊκα - Καζάρμα Μεσσηνίας. Ὑπῆρξε ὁ ἑνδέκατος καὶ τελευταῖος γιὸς πολύτεκνης οἰκογένειας, μεταξὺ ἐννέα γιῶν καὶ δύο θυγατέρων.

Ἔλαβε τὴν στοιχειώδη ἐκπαίδευση στὴν Καζάρμα καὶ τὴ Γυ­μνα­σια­κὴ στὴν Καλαμάτα. Ἀπεφοίτησε ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν τὸ 1957 καὶ ἀπέκτησε διδακτορικὸ δίπλωμα στὴ Φιλοσοφικὴ στὴν πόλη Mainz τῆς Γερμανίας. Ὑ­πη­ρέ­τη­σε ὡς βοηθὸς στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Μύνστερ. Ἀσχολήθηκε ἐκτενῶς μὲ τὰ ποιμαντικὰ θέματα τῶν ἑλλήνων μεταναστῶν στὴ Γερμανία καὶ ἐνῶ προδιαγραφόταν λαμπρὴ σταδιοδρομία ὡς Καθηγητὴς στὴ Γερμανία ἀποφάσισε νὰ χαριτώσει τὴν κλήση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ χειροτονηθεῖ.

Νυμφεύθηκε τὴν Ἀντωνία, κόρη τοῦ Πάστορα Λέντς, ἡ ὁποία ἔγινε ὀρθόδοξη καὶ μὲ τὴν ὁποία ἀπέκτησε τρεῖς γιούς.

Χειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν Ἀρ­χι­ε­πί­σκο­πο Θυατείρων καὶ Μ. Βρετανίας Ἀθηναγόρα, τὸ ἔτος 1962, στὴν Στουτγάρδη καὶ ὑπηρέτησε ὡς ἐφημέριος στὸ Ἀνόβερο καὶ Κολωνία. Στὴ κάτω Σαξονία ὀργάνωσε ἕνα εὐρύτατο ποιμαντικὸ ἔργο, ὅπου ἀξιοποίησε στὸ καλύτερο δυνατὸ βαθμὸ τὸ ἑλληνορθόδοξο λαϊκὸ στοιχεῖο καὶ ἐξέδωσε τὸ περιοδικὸ Γέφυρα, ἐνῶ ὀργάνωνε συνέδρια καὶ συνάξεις ὅπου μεταξύ τῶν ἄλλων ἐπεδίωκε νὰ ἀμβλύνει καὶ τὰ ἔντονα πολιτικὰ πάθη καὶ τὶς διαμάχες μεταξύ των ἑλλήνων μεταναστῶν.

Ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα τὸ 1968 ὅπου ἀπέκτησε τὸ διδακτορικὸ δίπλωμα στὴ Θεολογικὴ στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν καὶ διορίστηκε ἐφημέριος στὸν Ἱ. Ν. Ἁγίας Τριάδος Ἀμπελοκήπων καὶ στὴ συνέχεια στὴν Ἁγία Παρασκευὴ Ἀττικῆς, ὅπου ὑπηρέτησε ὡς τὴν κοίμησή του.

Συγχρόνως διορίσθηκε Γραμματέας τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ καὶ τὸ 1980 Γραμματεὺς τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν αἱρέσεων.

Διοργάνωσε τοὺς ἑξῆς τομεῖς δραστηριότητος: «Φροντιστήριο Στε­λε­χῶν Ἐκκλησιαστικῆς Προνοίας» 1968, «Σχολὴ Ἐθελοντῶν Διακονίας» 1971, «Φροντιστήριο Ἀντιμετωπίσεως Αἱρέσεων» 1976.

Ἐπίσης διετέλεσε, Διευθυντὴς τοῦ Γραφείου Ποιμαντικῆς Ἀν­τι­με­τω­πί­σε­ως τῶν Αἱρέσεων στὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν, Δι­ευ­θυν­τὴς τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καὶ Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, Πρόεδρος τοῦ Πνευματικοῦ Συμβουλίου τῆς «Πα­νελ­λη­νί­ου Ἑνώσεως Γονέων γιὰ τὴν Προστασία τοῦ Ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξου Πολιτισμοῦ τῆς Οἰκογενείας καὶ τοῦ Ἀτόμου», Πρῶτος Ἀντιπρόεδρος τοῦ «Ὀρθόδοξου Ἐπιμορφωτικοῦ Κέντρου Ἐ­νη­με­ρώ­σε­ως καὶ Διαλόγου», Πρόεδρος τοῦ Πνευματικοῦ Συμβουλίου τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου Ἁγίας Παρασκευῆς, Α΄ Ἀντι­πρόεδρος τοῦ «Διορθοδόξου Συνδέσμου Πρωτοβουλιῶν Γονέων».

Ὡς Γραμματέας τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς διοργάνωσε πληθώρα Κληρικολαϊκῶν Συνάξεων, Συνεδρίων, Σεμιναρίων, Ἡμερίδων, Πανελλαδικῶν καὶ Πανορθοδόξων Συνδιασκέψεων, τὸ «Σεμινάριο Πίστεως», τὸ «Σεμινάριο Οἰκοδομῆς στὴν Ὀρθοδοξία», τὸ «Σε­μι­νά­ριο Ὀρθοδόξου Πίστεως», τὸ «Θεολογικὸν Σεμινάριον».

Συνέγραψε 40 βιβλία ποικίλου ποιμαντικοῦ περιεχομένου, ποὺ καλύπτουν τοὺς τομεῖς τῆς ἐνοριακῆς δραστηριότητας, τὴν ὁ­ρι­ο­θέ­τη­ση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ τῆς ποιμαντικῆς στρα­τη­γι­κῆς της Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν ποικίλων αἱρέσεων.

Συνέτασσε μὲ συνεργάτες τὰ Δελτία: «Μαρτυρία», «Πλη­ρο­φο­ρεῖν», «Δελτίον Ἐνημερώσεως», «Δελτίον Ἐπικοινωνίας». Πολλὰ ἄρθρα του δημοσιεύθηκαν στὶς καθημερινὲς ἐφημερίδες καὶ περιοδικά. Μίλησε σὲ πλεῖστες πόλεις τῆς Ἑλλάδας καὶ σὲ Γυμνάσια καὶ Λύκεια. Εἶχε δύο τακτικὲς ἐκπομπὲς στὸ Ραδιοφωνικὸ Σταθμὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Συμμετέσχε σὲ πλεῖστα Διεθνῆ Συνέδρια Πρωτοβουλιῶν Γονέων στὸ Ἐξωτερικό, σὲ συνελεύσεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καὶ Συνεδρίων Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων καὶ σὲ συνέδρια ἀντιαιρετικοῦ χαρακτήρα σὲ πολλὲς χῶρες στὸ ἐ­ξω­τε­ρι­κό.

Ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον τὴν 3η Μαΐου 1996 ἔχοντας ἀφιερώσει τὴ ζωή του στὴν Ἐκκλησία καὶ ἔχοντας προσφέρει μεγάλες ὑ­πη­ρε­σί­ες στὴ στήριξη τῆς Ἀλήθειας τῆς Πίστεως καὶ στὸ Ποι­μαν­τι­κὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνα περίπου ἔτος ἀργότερα τὸν ἀ­κο­λού­θη­σε στὴν ἐκδημία καὶ ἡ πρεσβυτέρα Ἀντωνία. Ἡ πρεσβυτέρα ὑ­πῆρ­ξε γι' αὐτὸν πολύτιμη σύζυγος, ἀξία μητέρα καὶ ἀ­ναν­τι­κα­τά­στα­τη βοηθὸς στὴ ζωή, καλύπτοντάς τον σὲ ὅλους τούς τομεῖς, ὥστε ἀπερίσπαστος νὰ μπορεῖ νὰ ἐπιδοθεῖ στὸ πράγματι μεγάλο καὶ οὐσιαστικὸ Ἐκκλησιαστικὸ ἔργο του.

Ἦταν μιὰ ξεχωριστὴ προσωπικότητα, ἄνθρωπος εὐρύτατης παι­δεί­ας καὶ ἤθους. Ἰδιαίτερα τιμᾶ τὸν Δῆμο Ἁγίας Παρασκευῆς, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν ἐκλεκτὸς δημότης[1].

Ἡ ὑπηρεσία ἐξετάζοντας τὸ αἴτημα τῆς μετονομασίας εἶχε μερικὲς σημαντικὲς ἐπισημάνσεις, μετὰ τὸ πέρας τῶν ὁποίων τὸ Δημοτικὸ Συμβούλιο ἐνέκρινε τὴ μετονομασία ὁδοῦ τῆς περιοχῆς Πευκακίων, τοῦ Δήμου Ἁγίας Παρασκευῆς, σὲ ὁδὸ Ἱερέως Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπουλου γιὰ νὰ τιμηθεῖ τὸ ἔργο, ἡ προ­σω­πι­κό­τη­τα καὶ τὸ ἦθος τοῦ Ἱερέως Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπου­λου μὲ τὴν ἀπόφαση 132/2013.

Βασικὸς μοχλὸς τῆς ὅλης προσπάθειας, ὅπως ἤδη αναφέραμε, ὑπῆρξε ὁ ἐφημέριος του Ἱ. Ναοῦ Ἁγίων Ἀναργύρων Πευκακίων, π. Σταῦρος Τρικαλιώτης, ὁ ὁποῖος στὶς 21/3/2013 κατὰ τὴν ἐ­πί­σκε­ψη τοῦ Δημάρχου Ἁγίας Παρασκευῆς στὸν χῶρο ἀνέγερσης τοῦ Ἱ. Ναοῦ ὑπενθύμισε τὸ θέμα καὶ ἐπεμελήθη καὶ τῆς φιλοτέχνησης τῆς προτομῆς τοῦ ἀειμνήστου π. Ἀντωνίου, τὰ ἀ­πο­κα­λυ­πτή­ρια τῆς ὁποίας ἔγιναν τὴν 21^η Νοεμβρίου 2019 ἀπὸ τὸν Δήμαρχο Ἁγίας Παρασκευῆς.

Βλέπουμε ὅτι ἡ ἀπόδοση τιμῆς ἀπὸ τὴν Πολιτεία κατόπιν ἑορτῆς εἶναι μιὰ συνήθης τυπικὴ διαδικασία πρὸς πρόσωπα ποὺ ἐπιτέλεσαν σημαντικὸ ἔργο. Ὁ π. Ἀντώνιος ἀνάλωσε κυ­ρι­ο­λε­κτι­κὰ τὴν ζωή του στὸ ἀντιαιρετικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας· ἔθεσε τὶς βάσεις καὶ ἑτοίμασε συνεργάτες. Καθ' ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς του εἰσέπραξε τὴν ἀπαξίωση ἐκ μέρους ἀντι­εκκλησιαστικῶν προσώπων, εἰδικὰ ἀριστεριστῶν δημοσιογράφων, ποὺ ὑπὸ τὴν καθοδήγηση παραθρησκευτικῶν ὀργανώσε­ων -βλέπε: Κ.Ε.Φ.Ε. (Σαηεντολογία), ΠΑΝ.Ι.Φ.Ε. κ.ἄ.-, προσπάθησαν γιὰ τὴν φυσικὴ καὶ πνευματική του ἐ­ξόν­τω­ση, συχνὰ συνεπικουρούμενοι κι ἀπὸ ψευδαδέλφους στοὺς χώρους τῆς ὑπηρεσιακῆς διακονίας του. Στήριξη εἶχε ἀπὸ τὴν Πρεσβυτέρα του, τοὺς Πατέρες στὴν Ἁγία Παρασκευὴ καὶ κάποιους λαϊκοὺς συνεργάτες του -τὰ λίγα τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του κι ἀπ' τὸν μακα­ριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, ποὺ ἀντελήφθη, παρ' ὅλες τὶς ἀρνητικὲς εἰσηγήσεις «ἡμετέρων», τὴν πραγματικότητα πε­ρὶ τοῦ ἀνδρός.

Σήμερα, τόν π. Ἀντώνιο τόν «διεκδικοῦν» πολλοί... Κάποιοι, μάλιστα, ἀρέσκονται νά διαδίδουν, μετὰ τὴν κοίμησή του, ὅτι ὁ π. Ἀντώνιος εἶναι δικός τους· ἀνήκει κληρονομικὰ στὴ δική τους παράταξη... Ὁποία πλάνη! Οὐδείς ἔχει, κληρονομικῶ τῶ τρόπω, κάποια δικαιοδοσία διαδοχῆς ἐπί τοῦ προσώπου τοῦ π. Ἀν­τω­νίου. Κάποιοι δέν μποροῦν νά κατανοήσουν ὅτι ὁ π. Ἀν­τώ­νιος δέν ἀνήκει σέ κανέναν. Ὁ π. Ἀν­τώ­νιος ἀνήκει μόνον στὸν Κύριο, ἀνήκει μόνον στὴν Ἐκ­κλη­σί­α καὶ σὲ κανέναν ἄλλον!

Ὅσο γι' ἐμᾶς, ἕναν μικρό χῶρο στήν καρ­διά μας, τόν ἔχουμε πραγματικά φυλαγμένο γι' αὐτόν· κάποιοι ἀπό ἐμᾶς· σίγουρα, ὄχι ὅλοι...

Πάτερ Ἀντώνιε, πρέσβευε ὑπὲρ ἠμῶν!

---

[1] http://archive.is/wlZpp