«Παρ΄ ὅτι ἀφορᾶ τόν ἑαυτό μου, θά μέ συγχωρέσετε, θά τό πῶ, γιατί μοῦ ἔκανε πάρα πολλή ἐντύπωση. Ὅταν πηγαίνουν παιδιά μας στρατιῶτες, ἐδῶ ἴσως νά ὑπάρχει κανένας πού ξέρει τή συμβουλή αὐτή. Τή λέγω σέ ὅλους. Λέω τοῦτο: «Κοίταξε, πᾶς στρατιώτης, ἀλλά θά νηστεύεις». Ἐσεῖς ἀκούσατε πουθενά νά λέει ὁ πνευματικός στό στρατιώτη νά νηστεύει; Πού τό καζάνι καί ἡ καραβάνα δέν εἶναι τῆς δικαιοδοσίας, καί πού, ὑποτίθεται, δέν μπορεῖ νά βγαίνει ἔξω καί νά τρώει; Πῶς εἶναι δυνατόν νά νηστέψει; Καί ὅμως, ἀγαπητοί μου, τονίζω καί λέω: «Θά νηστέψεις, ὄχι Τετάρτη καί Παρασκευή μόνο, ἀλλά καί τίς Σαρακοστές ὁλόκληρες». Σᾶς τό λέω ἀλήθεια!
Καί τό τηροῦν τά παιδιά αὐτό λίγο–πολύ, ἄλλοι ἀπολύτως, ἄλλοι λιγότερο, τό τηροῦν. Καί λέω τό ἑξῆς στήν ἀπορία σας, πῶς μπορεῖ νά συμβεῖ αὐτό. Ὁ στρατός μαγειρεύει ὅλη τήν ἑβδομάδα, καί λέω τό ἑξῆς: Στό στρατό, ὅταν κάνουν μακαρόνια μέ κρέας ἤ κοτόπουλο, δέν ψήνουν τά μακαρόνια μαζί μέ τό κρέας, ὅπως τά κάνομε στό σπίτι μας. Βράζουν τά μακαρόνια χωριστά καί τό κρέας χωριστά. Λέω λοιπόν: «Ἔστω, ἄν ψήθηκε τό κρέας μέ τά μακαρόνια, θά βγάλεις τό κρέας, ἔστω καί ἄν ψήθηκε, θά βγάλεις τό κρέας ἀπό πάνω, θά τό δώσεις στό διπλανό σου. Ἄν σέ ρωτήσει γιατί, πές του: «Μή ρωτᾶς». Ἄν ἐπιμείνει, πές ὅτι: «Νηστεύω». Δέν εἶναι ὑπερηφάνεια αὐτό, εἶναι ὁμολογία πίστεως. Σήμερα, ἄν θρησκεύεις, θεωρεῖσαι κομπλεξικός καί κατώτερος ἄνθρωπος, με περιορισμένη ἀντίληψη καί ὀπισθοδρομικότητα! Ἄν τό πεῖς, δέν εἶναι ἐπίδειξη, εἶναι ὁμολογία. Θά βγάλεις λοιπόν τό κρέας, θά τό δώσεις στό διπλανό σου καί θά φᾶς τά μακαρόνια, ἔστω καί ἄν εἶναι μέ ζουμί τοῦ κρέατος. Ὁ Θεός πού σέ βλέπει ὅτι στερεῖσαι τό κρέας γιά Ἐκεῖνον, εἶναι νηστεία ἀνώτερη ἀπό ἐκείνη πού θά κάνω ἐγώ στό σπίτι μου, ἀλάδωτο.
Πῶς ἔγινε, καί στήν ἀρχή τούτης τῆς Σαρακοστῆς εἶχα πάρει σέ ἕνα γυναικεῖο Μοναστήρι στήν Ἀθήνα τηλέφωνο γιά μία ὑπόθεση, καί τό Μοναστήρι αὐτό συνδεόταν μέ τόν μακαρίτη π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς. Καί δέν φαντάζεστε, αὐτό τό εἶχα πεῖ στούς στρατιῶτες, γιατί ἔτσι τό ἔκρινα, ὅταν κρίνομε κατά πνεῦμα κάτι. Δέν φαντάζεστε τήν ἔκπληξή μου, ὅταν μοῦ εἶπε, πρίν ἐγώ ἀναφέρω τίποτε γιά παιδιά τοῦ Οἰκοτροφείου, Σέρβοι πού ἔρχονταν στήν Ἑλλάδα. Τούς εἶχε πεῖ ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἀκριβῶς τό ἴδιο πρᾶγμα, πού δέν ἦταν γραμμένο αὐτό πουθενά! Καί λέει κανείς: Τί γίνεται; Νά, ἁπλούστατα, αὐτό θά πεῖ: «Tό αὐτό φρονεῖν» μέσα στήν Ἐκκλησία! Νά ἔχω τό ἴδιο φρόνημα μέ τόν ὀρθόδοξο Γιαπωνέζο, Ἀφρικανό κτλ., γιατί πίσω ἀπό τόν Ἕλληνα, Ἀφρικανό, Γιαπωνέζο, εἶναι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ἀρκεῖ ταπείνωση, νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, καί τότε ὑπάρχει μία εὐθυγράμμιση. Αὐτό πού λέει ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Τῷ αὐτῷ κανόνι στοιχιεῖ»: νά εἴμαστε ὅλοι ζυγισμένοι σέ μία γραμμή καί αὐτό σημαίνει «τό αὐτό φρονεῖν»!».
