Πέμπτη 30 Απριλίου 2020

Ἡ παιδαγωγικὴ ἐπέμβασις τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν ζωήν τῶν ἀνθρώπων



Εἶναι εὐρέως διαδεδομένη ἡ ἐσφαλμένη ἀντίληψη ὅτι οἱ ἀσθένειες ποὺ ἐμφανίζονται στοὺς ἀνθρώπους ἔχουν αἰτία τὶς ἁμαρτίες, ὡς τιμωρία τοῦ Θεοῦ. Βέβαια, ἐὰν ὁ Ἀδὰμ δὲν ἔπεφτε στὴν ἁμαρτία, δὲν θὰ ὑπῆρχαν ἀσθένειες στὸ ἀνθρώπινο γένος. «Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι κάθε ἀσθένεια ποὺ ἔρχεται, εἶναι ὁπωσδήποτε ἀποτέλεσμα μιᾶς συγκεκριμένης ἁμαρτίας. Μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ μιὰ δοκιμασία, τὴν ὁποία στέλνει ὁ Θεός. Πολλὲς φορές, ὅμως, εἶναι καὶ ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας, ὄχι σὰν τιμωρία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ σὰν παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δὲν τιμωρεῖ μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἐκδίκησης, ὅπως κάνουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Ὅταν λέμε ὅτι ὁ Θεὸς τιμωρεῖ, ἐννοοῦμε μία παιδαγωγικὴ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μᾶς κάνει νὰ Τὸν πλησιάσουμε», διευκρινίζει ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος.
Ὁ πιστὸς ἄνθρωπος ἀντιμετωπίζει τὰ δυσάρεστα τῆς ζωῆς μὲ ἕνα τρόπο πνευματικό, ἀκατανόητο στοὺς κοσμικούς. Τὰ θεωρεῖ εὐλογίες τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς τὸ «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Γιατί δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε ὅτι ὅλα χορηγοῦνται ἢ ἐπιτρέπονται ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα γιὰ τὴν πνευματικὴ προκοπὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως δὲν ἔχουν ὅλοι πίστη στὸ Θεὸ οὔτε καλὴ προαίρεση. Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ ἀποτελέσματα ἀπὸ τὶς διάφορες δοκιμασίες εἶναι διαφορετικὰ στοὺς καλοπροαίρετους καὶ διαφορετικὰ στοὺς κακοπροαίρετους. Συμβαίνει ὅ,τι βλέπουμε μὲ τὸν ἥλιο, ὁ ὁποῖος μαλακώνει τὸ κερὶ καὶ σκληραίνει τὴ λάσπη. Δηλαδή, οἱ καλοπροαίρετοι μαλακώνουν καὶ στρέφονται στὸ Θεὸ καὶ οἱ κακοπροαίρετοι σκληρύνονται καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸ Θεό. Ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος τονίζει σχετικά: «Ὁ Θεὸς στέλνει εὐκαιρίες στὸν ἄνθρωπο μήπως κάπου ὑπάρχει κάποια εὐαίσθητη χορδὴ καὶ τὴ θίξει ὁ πόνος, ὥστε νὰ ὁδηγηθεῖ σὲ μετάνοια. Ἂν εἶναι κακοπροαίρετος δὲν θὰ ὁδηγηθεῖ σὲ μετάνοια».
Αὐτὸ τὸ βλέπουμε καὶ στοὺς δύο λῃστές, ποὺ σταυρώθηκαν μαζὶ μὲ τὸ Χριστό. Ὁ καλοπροαίρετος λῃστὴς λέει «μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. κγ΄ 49) καὶ σῴζεται ἀμέσως, ἐνῷ ὁ κακοπροαίρετος λῃστὴς βρίζει καὶ χάνεται.
Ἕνα ἄλλο παράδειγμα εἶναι ἡ στάση τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στὸ θάνατο προσφιλῶν τους προσώπων. Ὑπάρχουν οἱ καλοπροαίρετοι ποὺ τὸ πικρὸ καὶ δυσάρεστο γεγονὸς τὸ βλέπουν ὡς παρέμβαση τοῦ Θεοῦ καὶ γίνεται ἀφορμὴ νὰ ἀκολουθήσουν μὲ ἀφοσίωση τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας ποὺ ὑποδεικνύει ἡ Ἐκκλησία καὶ νὰ δέχονται τὴν ἄνωθεν παρηγορία, ἐνῷ οἱ κακοπροαίρετοι καταφέρονται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ἀρνοῦνται καθετὶ ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὸ Θεὸ καὶ εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ τοὺς πλησιάσεις, γιὰ νὰ τοὺς διορθώσεις τὴν ἀρνητική τους στάση.
Εἶναι μακάριοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ καὶ στὶς δοκιμασίες διατηροῦν τὴν πίστη τους καὶ μὲ εὐγνωμοσύνη στρέφονται στὸ Θεὸ καὶ παρηγοροῦνται. Καὶ φυσικὰ ἡ πνευματική τους ὠφέλεια εἶναι μεγάλη καὶ ἡ ἐλπίδα τους σταθερὴ ὅτι θὰ ἀξιωθοῦν καὶ τῆς ἐπουρανίου βασιλείας.