Ὁ “σκανδαλισμὸς” καὶ ἡ… Κρίσις!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2020
Ἀπόστολος: Φιλιπ. δ΄ 4-9
Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. ιβ΄ 1 – 18
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

“Εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς· ἄφες αὐτήν” (Ἰωάν. ΙΒ΄ 7)

Ὁ “σκανδαλισμὸς” καὶ ἡ… Κρίσις!

Ἕνα μικρὸ ἐπεισόδιο μᾶς περιγράφει σήμερα τὸ ἱερὸν Εὐαγγελικὸν ἀνάγνωσμα. Ἕνα ἐπεισόδιον τὸ ὁποῖον συνέβη ὀλίγας ἡμέρας πρὸ τοῦ Θείου Πάθους. Συγκεκριμένως, …ὁ Κύριος εὑρίσκεται εἰς τὴν Βηθανίαν, εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Λαζάρου τὸν ὁποῖον, πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν, ἀνέστησεν ἐκ νεκρῶν. Οἱ οἰκεῖοι τοῦ Λαζάρου ἔχουν διοργανώσει δεῖπνον πρὸς τιμὴν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ Μάρθα διακονεῖ εἰς τὰ τοῦ δείπνου. Ἡ ἑτέρα ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου, Μαρία, ἐκφράζουσα τὴν εὐγνωμοσύνην της πρὸς τὸν Διδάσκαλον, διὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ ἀδελφοῦ της, εἰσέρχεται εἰς τὸν χῶρον τοῦ δείπνου φέρουσα μύρον πολυτελές, διὰ τοῦ ὁποίου “ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ” (Ἰωάν. ΙΒ΄ 3).

Ὁ χῶρος ὅλος εὐωδίασεν ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου, ἀλλά… ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης – ὁ μετ’ ὀλίγον προδότης, – καταγγέλλει – θὰ ἐλέγομεν – τὴν “δαπάνην” ταύτην ὡς ἄστοχον καὶ σκανδαλώδη διότι… τόσα χρήματα ὅσα ἐχρειάσθησαν διὰ τὴν ἀγορὰν τοῦ μύρου, θὰ ἠδύναντο νὰ καλύψουν… ἀνάγκας τῶν πτωχῶν! Βεβαίως, ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής, προσθέτει… ὅτι, “οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν” (Ἰωάν. ΙΒ΄ 6). Καὶ τότε, τὸν λόγον λαμβάνει ὁ “γινώσκων καρδίας καὶ νεφρούς”, ἀφ’ ἑνὸς διὰ νὰ δικαιώσῃ τὴν Μαρίαν, ἡ ὁποία ἠγόρασε καὶ ἐδαπάνησε τὸ μύρον πρὸς τιμὴν τοῦ Εὐεργέτου της, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ δείξῃ εἰς… ἅπαντας ὅτι ἡ, πρὸς τὸν Θεόν, ἀγάπη, προηγεῖται πάσης ἄλλης ἀγαθοεργίας.

Ἡ, “κατ’ ὄψιν”, κρίσις

Ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ὡς ἄνω συμβάντος, ἀναποφεύκτως συγκλίνομεν εἰς ἕν ἁμάρτημα, περὶ τοῦ ὁποίου ἔχουν εἰπωθῆ καὶ γραφῆ, πάρα πολλὰ καὶ εἰς τὸ Θεόγραφον βιβλίον τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, εἰς τὴν συνέχειαν. Εἰδικῶς εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, ὁ Κύριος καὶ Διδάσκαλος ὡμίλησε καὶ ἐδίδαξε περὶ τούτου τοῦ ἁμαρτήματος (τῆς κατακρίσεως), διὰ τῶν πλέον χαρακτηριστικῶν καὶ ἐντόνων λόγων Του! “Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε” καὶ “Τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς;” (Ματθ. Ζ΄ 1-3) καὶ “Μὴ κρίνετε κατ’ ὄψιν, ἀλλὰ τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνατε” (Ἰωάν. Ζ΄ 24) καὶ “Καὶ μὴ κρίνετε, καὶ οὐ μὴ κριθῆτε· μὴ καταδικάζετε, καὶ οὐ μὴ καταδικασθῆτε· ἀπολύετε, καὶ ἀπολυθήσεσθε” (Λουκ. ΣΤ΄ 37). Κατὰ μίμησιν δὲ τοῦ Χριστοῦ μας, καὶ ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ καὶ κινεῖται… “εἰς τὸ ἴδιον μῆκος κύματος”! “Σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; Τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν” (Ρωμ. ΙΔ΄ 4), δηλαδή, “Ποιός εἶσαι σὺ ποὺ κρίνεις ξένον ὑπηρέτην; Τὸ ἂν θὰ σταθῇ ἢ θὰ πέσῃ ἀφορᾷ τὸν δικόν του κύριον, θὰ σταθῇ ὅμως, διότι ὁ Θεὸς ἔχει τὴν δύναμιν νὰ τὸν κάνῃ νὰ σταθῇ”.

Εἰς τὴν κρίσιν τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἔχει τὴν τελείαν κρίσιν, περὶ τῆς “χειρονομίας” τῆς Μαρίας, διαψεύδονται αἱ ἀρνητικαὶ ἀπόψεις τοῦ Ἰούδα. Κρίνει οὗτος, ἐντελῶς λανθασμένως καὶ μάλιστα κατὰ τὰς ἁμαρτωλὰς διαθέσεις του, αἱ ὁποῖαι ἐκκινοῦν ἐκ τοῦ πάθους τῆς φιλαργυρίας του. Στηριζόμενος, – δῆθεν – εἰς τήν, περὶ ἐλεημοσύνης, διδασκαλίαν τοῦ Σωτῆρος, καταγγέλλει δημοσίως τὴν Μαρίαν, ἔχων τὴν ἐντύπωσιν ὅτι θὰ εὕρῃ τὸν Κύριον ὑποστηρικτήν του εἰς τὴν ἄποψίν του! Βεβαίως, ὀλίγον ἀργότερον, ὡς εἶναι γνωστόν, “… ὁ Ἰούδας, τὸ τῆς φιλοπτωχείας κρύπτει προσωπεῖον, καὶ τῆς πλεονεξίας ἀνακαλύπτει τὴν μορφήν· οὐκέτι τῶν πενήτων φροντίζει, οὐκέτι τὸ μύρον πιπράσκει, τὸ τῆς ἁμαρτωλοῦ, ἀλλὰ τὸ οὐράνιον μύρον, καὶ ἐξ αὐτοῦ νοσφίζεται τὰ ἀργύρια…” (Ἀπόστιχον ὄρθρου Μ. Πέμπτης)!

Ποσάκις, ἆραγε, δὲν κινούμεθα καὶ ἡμεῖς ἀντιστοίχως; Ποσάκις δὲν προτρέχομεν διὰ νὰ δικαιώσωμεν ἤ, ἀντιθέτως, διὰ νὰ καταδικάσωμεν ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι κινοῦνται καὶ λέγουν καὶ πράττουν κατὰ τὴν διάθεσιν τῶν καρδιῶν των; Γνωρίζω ἐγὼ ἢ γνωρίζεις σύ, φίλε μου ἀναγνῶστα, τί κρύπτει ὁ καθεὶς εἰς τὰ ἀπόκρυφα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Τί θὰ ἐλέγωμεν, ἆραγε, ἐὰν ἐκρινόμεθα ὑπὸ τῶν ἄλλων κατὰ τὰς κινήσεις καὶ τὰ λόγιά μας καὶ τὰς πράξεις ἡμῶν; Δὲν θὰ ἐδυσφορούσαμεν καὶ δὲν θὰ ἐθλιβόμεθα, ὅταν τινὲς προτρέχουν διὰ νὰ “μαντεύσωσι” καὶ καταδικάσουν ἡμᾶς μόνον καὶ μόνον… διότι τοιουτοτρόπως ἐνόμισαν;

Ναί, …τὰ μύρα καὶ οἱ καλλωπισμοὶ καὶ αἱ δαπάναι διὰ τοιαῦτα πράγματα, ὅταν τὰ τοιαῦτα ἀφοροῦσιν εἰς τὴν ἐμφάνισιν ἡμῶν καὶ τὸν ἐντυπωσιασμὸν καὶ τόν… ἐγωϊσμὸν ἡμῶν, ἀναμφιβόλως… ἀπαγορεύονται καὶ καταδικάζονται˙ ὅταν ὅμως τὰ ἴδια ταῦτα μύρα, προσφέρωνται διὰ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ ὡς δῶρον ἀγάπης καὶ ἀφοσιώσεως, τότε… ὁ Κύριος προσδέχεται ταῦτα ἔστω καὶ ἄν… ἐπαλείφουν ταῦτα, ἐπὶ τῆς κεφαλῆς Αὐτοῦ, – εἰς ἑτέραν περίπτωσιν, – αἱ ἁμαρτωλαὶ χεῖρες τῆς… πόρνης γυναικός!!!

“Μὴ κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε” (Ματθ. Ζ΄ 1)

Κλείω τὸ παρόν μὲ μίαν ὠφέλιμον διήγησιν, ἐκ τοῦ “Γεροντικοῦ”.

Ἦτο, κάποτε, εἰς μίαν μονήν, κάποιος μοναχὸς ὀλίγον ἀμελὴς διὰ τὰ μοναχικὰ του καθήκοντα! Ἤργει εἰς τὰς ἀκολουθίας, ἠμέλει τὴν καθ’ ἡμέραν διακονίαν του, περιεφρόνει συχνῶς τὸν μοναχικόν του “κανόνα”, κ.λπ. Ὅταν, ἡμέραν τινά, ἠσθένησε σοβαρῶς καὶ ἡ ὑγεία του συνεχῶς ἐπεδεινώνετο καὶ ἐθεώρει ὅτι ἐπέρχεται ὁ θάνατος, ἔβλεπον ἅπαντες οἱ λοιποὶ πατέρες, νὰ εἶναι ἤρεμος καὶ χαρίεις καὶ νά… ἀναμένῃ τὸν θάνατον… ἥσυχος! Ἀνησυχῶν ἐντόνως ὁ ἡγούμενος διὰ τὴν ψυχήν του καὶ ἐπειδὴ ἐγνώριζε τὴν ἀμέλειάν του, τὸν ἠρώτησε: “Πάτερ, δὲν ἀνησυχεῖς τώρα ποὺ πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς ἀπολογίας σου; Ὅλοι γνωρίζομεν ὅτι δὲν ἤσουν ὅσον θὰ ἔπρεπεν, ἐπιμελὴς εἰς τὰ μοναχικά σου χρέη καὶ τοῦτο θὰ ἔπρεπε νὰ σὲ ἀνησυχῇ”. Τότε ὁ μοναχὸς ἐκεῖνος, ἀπήντησε: “Γέροντα, πράγματι, εἰς τὸν μοναχικὸν μου βίον ὑπῆρξα ἀμελὴς καὶ ἔνοχος… Ὅμως, μὲ βλέπετε ἤρεμον, διότι ἀπὸ τὴν στιγμὴν ποὺ ἔλαβον τὸ μοναχικὸν σχῆμα, οὐδέποτε ἔκρινα οὐδένα… ! Πίστεύω, λοιπόν, ὅτι ὁ Κύριος ποὺ ἔδωσε τὴν ὑπόσχεσιν, ὅτι, “μὴ κρίνετε ἵνα μὴ κριθῆτε”, θὰ τηρήσῃ τὸν λόγον Του καὶ δὲν θὰ μὲ κρίνῃ!” Ταῦτα εἶπε καὶ μετ’ ὀλίγον… “ἔφυγε”˙ καὶ ὅλοι ἐθαύμασαν ὅτι, διὰ μικροῦ κόπου, ἀπέκτησε τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Ἀφ’ ἑνός, ἡ κατάκρισις τοῦ Ἰούδα, ἀφ’ ἑτέρου ἡ Θεία Κρίσις, τέλος δέ, καὶ τὸ διδακτικώτατον τοῦτο ἱστόρημα, ἀρκοῦν διὰ νὰ ἐννοήσωμεν καὶ παρακαλῶμεν… “δώρησαί μοι, τὸ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου”. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου , Ἱεροκήρυξ Ἱ. Μ. Πατρῶν