Ἔφυγε καὶ ὁ τελευταῖος Μεγάλος
Ἔκτισεν Ἱ. Μονάς, ὠκοδόμησε ψυχάς,
ἐγκρέμισε, χωρὶς τὴν θέλησίν του, ἀρχιεπισκόπους!
Περίεργο καὶ γριφώδη θὰ θεωρήσουν τὸν τίτλο τοῦ παρόντος ἄρθρου μας
πολλοὶ ἀναγνῶστες. Ποῖος εἶναι αὐτὸς ὁ «Μεγάλος», ποὺ ἔφυγε, καὶ ποῦ
πῆγε;
Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι θεωροῦν μεγάλους τούς πολιτικούς, τοὺς
πανεπιστημιακούς, ἀκαδημαϊκούς, νομπελίστες, τοὺς καλλιτέχνες, τοὺς
ὀλυμπιονίκες καὶ πρωταθλητές, τοὺς μεγαλεμπόρους, ἐφοπλιστές, τοὺς
μεγιστάνες τοῦ πλούτου γενικῶς, κ.ἄ.
Ὁ «Μεγάλος», ὅμως, στὸν ὁποῖον ἐμεῖς θ’ἀναφερθοῦμε, δὲν ἀναδείχθηκε
μεγάλος σύμφωνα μὲ κοσμικὰ κριτήρια, ἀλλὰ μὲ κριτήρια πνευματικά. Τὸν
ἀνέδειξαν δὲ μεγάλο οἱ πολλὲς ἀρετές,ποὺ ἀπέκτησε μὲ πολυχρόνιους καὶ
σκληροὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ σπάνια χαρίσματα, ποὺ τοῦ χάρισε
ἀφειδώλευτα ὁ Θεός. Πρόκειται γιὰ τὸν Γέροντα Ἐφραὶμ τὸν Φιλοθεΐτη καὶ
μετέπειτα Ἀριζονίτη, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε ξημερώματα Κυριακῆς 8 Δεκεμβρίου
σὲ ἡλικία 91 ἐτῶν. Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ἦταν διορατικός, διάβαζε τὶς
σκέψεις τῶν συνομιλητῶν του καὶ μὲ τὸ διαπεραστικό του βλέμμα
ἀκτινογραφοῦσε, θὰ λέγαμε, πνευματικὰ τὶς καρδιὲς τῶν ἐξομολογουμένων σ’
αὐτὸν πνευματικῶν τέκνων καὶ προσκυνητῶν.Εἶχε ἐπίσης τὸ χάρισμα τῆς
νοερᾶς προσευχῆς,ὡς γνήσιος μαθητὴς τοῦ ὁσίου Γέροντός του Ἰωσὴφ τοῦ
Σπηλαιώτου ἢ Ἡσυχαστοῦ. Παρατηροῦσε τὰ Σημεῖα τῶν καιρῶν. Θεωροῦσε τὴν
ἐποχὴ μας ἀποκαλυπτικὴ καὶ ἀνησυχοῦσε πολὺ γιὰ τὴν ἄθλια πνευματικὴ
κατάστασή της, προσπαθώντας νὰ θωρακίση τὰ χιλιάδες πνευματικά του
παιδιὰ ἐπαρκῶς, γιὰ νὰ τὰ προστατεύση ἀπὸ τὶς μεθοδεῖες καὶ παγίδες τοῦ
διαβόλου. Εἶχε, ἐπίσης, ὁ μακαριστὸς Γέροντας θαυμαστὸ ἱεραποστολικὸ
ζῆλο,ποὺ τὸν ὤθησε νὰ ἐξέλθη ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ νὰ μεταβῆ στὴν
μακρινὴ καὶ ἀπέραντη ἀμερικανικὴ ἤπειρο ἱδρύοντας καὶ καθοδηγώντας 19
ἑλληνορθόδοξα μοναστήρια στὶς Η.Π.Α καὶ στὸν Καναδὰ (ἐκτὸς πολλῶν ἄλλων
στὴν Ἑλλάδα), ὑπερπολύτεκνος γενόμενος, ἐφόσον ἀπέκτησε ἐκεῖ χιλιάδες
πνευματικὰ τέκνα. Τὸ σπουδαῖο πνευματικὸ καὶ ἱεραποστολικὸ ἔργο, ποὺ
ἐπετέλεσε, δὲν εἶναι ἔργο «χειρῶν ἀνθρώπων», ὑπερβαίνει τὴν λογική,φέρει
δὲ ἀνεξίτηλη τὴν σφραγῖδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ δὲ παραδείσια Ἱ.Μ. τοῦ
Ἁγίου Ἀντωνίου, ποὺ δημιουργήθηκε μὲ σειρὰ θαυμάτων μέσα στὴν κατάξερη
ἔρημο τῆς Ἀριζόνας θὰ μποροῦσε κάλλιστα,ὅπως στὴν ἀρχαιότητα οἱ
κρεμαστοὶ κῆποι τῆς Βαβυλώνας, νὰ συμπεριληφθῆ μεταξὺ τῶν θαυμάτων τοῦ
συγχρόνου κόσμου! Μὲ τὶς θερμὲς προσευχὲς τοῦ Γέροντα συνέβη καὶ ἐκεῖ
τὸ ρηθὲν διὰ τοῦ Προφήτου «Εὐφράνθητι, ἔρημος διψῶσα, ἀγαλλιάσθω ἔρημος
καὶ ἀνθήτω ὡς κρίνον, καὶ ἐξανθήσει καὶ ὑλοχαρήσει καὶ ἀγαλλιάσεται τὰ
ἔρημα τοῦ Ἰορδάνου»! (Ἡσ.35)
Ἡ πρώτη ἐμπειρία μου μὲ τὸν Γέροντα Ἐφραὶμ ἦταν σὲ μία ἐξομολόγησή μου
στὴν Ἱ. Μονὴ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στὴν περιοχὴ Κὶνγκ Σίτυ, 45 χλμ.
Β.Δ. τοῦ Τορόντο. Καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου ὁ Γέροντας
εὐωδίαζε μὲ μία εὐωδία ἀπερίγραπτη, ποὺ δὲν εἶχε σχέση μὲ λιβάνι,γνωστὰ
λουλούδια ἢ ἀρώματα. Ἡ ἐμπειρία αὐτὴ μὲ ἔπεισε ὅτι ὁ Γέροντας ἐκεῖνος
δὲν ἦταν ἕνας συνηθισμένος ἱερομόναχος.
Τὸ 1994, ὀλίγους μῆνες μετὰ τὸν ἄδικο καὶ ἀντικανονικὸ ἀφορισμὸ τοῦ
ἀειμνήστου ὁμολογητοῦ θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου, ὅταν ἡ μητέρα μου
ἐπισκέφθηκε τὸν Γέροντα στὸ ἐξομολογητήριο καὶ τοῦ ἐξέφρασε τὴν λύπη της
γιὰ τὸ μέγα ἐκεῖνο σκάνδαλο, ποὺ συγκλόνισε τὴν Ἐκκλησία, ἐκεῖνος τῆς
ἀπάντησε: «Παιδί μου, ὁ ἀφορισμὸς αὐτὸς δὲν πρέπει νὰ μᾶς στενοχωρεῖ,
ἀλλὰ νὰ χαιρώμεθα, διότι ὁ Νικολάκης μ’αὐτὴ τὴν ἀδικία, ποὺ τοῦ ἔκαμαν,
εἶναι ἀπὸ τώρα μὲ τὸ ἕνα πόδι μέσα στὸν Παράδεισο»!
Τὸν δὲ Μάρτιο τοῦ 2003, ποὺ τὸν ἐπισκέφθηκα στὴν Ἀριζόνα, κατὰ τὴν
ἐξομολόγηση μὲ κατέλαβε τόση συγκίνηση,ποὺ τὰ δάκρυα ἔτρεχαν ὡς κρουνοὶ
ἀστείρευτοι ἀπὸ τὰ μάτια μου. Ἡ πρωτόγνωρη ἐκείνη κατάσταση, ἤμουν
βέβαιος, ὅτι δὲν ἦταν τόσον ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς μου μετανοίας, ὅσο τῆς
μοναδικῆς κατανύξεως, ποὺ προκαλοῦσε στὴν ψυχή μου ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος, ἡ ὁποία ἐνοικοῦσε μέσα στὴ φιλόθεη καὶ φιλάνθρωπη καρδιὰ τοῦ
ὁσίου Γέροντος πλουσίως.
Πόσο, ἆραγε, μεγάλος ἦταν ὁ Γέροντας Ἐφραίμ; Τὴν ἀκριβῆ ἀπάντηση
γνωρίζει μόνον ὁ Θεός. Ἐμεῖς φρονοῦμε ὅτι ἦταν ἐφάμιλλος τῶν μακαριστῶν
Ἰωσὴφ Ἡσυχαστοῦ, Ἐφραὶμ Κατουνακιώτου,καὶ τῶν προσφάτως
ἁγιοκαταταχθέντων Παϊσίου Ἁγιορείτου, Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου καὶ
Ἰακώβου Τσαλίκη.
Ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ δὲν ἦταν μόνο ἕνας ὅσιος ἀσκητὴς καὶ ζηλωτὴς
ἱεραπόστολος, ἀλλὰ καὶ ἕνας μάρτυρας. Διότι κατηγορήθηκε, συκοφαντήθηκε
καὶ διώχθηκε ἀπὸ πολλοὺς ἀνθρώπους- ὄργανα τοῦ μισόκαλου Σατανᾶ, ὁ
ὁποῖος πολὺ τὸν ἐμίσησε γιὰ τὸ ψυχοσωτήριο ἔργο του. Εἴμεθα δὲ βέβαιοι
ὅτι τώρα, ποὺ κοιμήθηκε, θὰ γραφοῦν πολλὰ ἐγκώμια γι’ αὐτόν, βιβλία
ὁλόκληρα θὰ ἐκδοθοῦν, περιέχοντα καὶ πολλὰ ἀπὸ τὰ θαύματα, ποὺ ἐπετέλεσε
ὁ Θεὸς μέσῳ τοῦ πιστοῦ αὐτοῦ δούλου του.
Ἐν κατακλεῖδι, στὴν συνείδηση τοῦ ἑλληνορθοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ
πληρώματος, ὅπως ὁ μακαριστὸς ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης μὲ τὰ
πύρινα κηρύγματα θεωρήθηκε σύγχρονος Χρυσόστομος καὶ ὁ Νικόλαος
Σωτηρόπουλος μὲ τοὺς σκληροὺς ἀντιαιρετικοὺς ἀγῶνες του θύμισε τὸν Μέγα
Ἀθανάσιο, ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας, χωρὶς καμμία ὑπερβολή, ἦταν
ἕνας σύγχρονος Μέγας Ἀντώνιος.
Ὅσιε Γέροντα Ἐφραίμ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ὑπὲρ πάντων ὅσων ἀνέπαυσες κάτω ἀπὸ τὸ ἁγιασμένο πετραχήλι σου.
