«Ἔσται πάντων δοῦλος»

Μᾶς προτρέπει ὁ Κύριος (Μαρκ. ι΄, 44-45): «Καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ἡμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦ­ναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Μετάφραση Π. Τρεμπέλα: «Καὶ ὁποιοσδήποτε θέλει νὰ γίνη πρῶτος ἀπό σᾶς, ὀφείλει νὰ γίνη δοῦλος ὅλων, ἀσκῶν μὲ πᾶσαν ταπεινοφροσύνην τὴν ἀγάπην. Διότι καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Μεσσίας, δὲν ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον διὰ νὰ ὑπηρετηθῆ, ἀλλ’ ἦλθε διὰ νὰ ὑπηρετήση καὶ δώση τὴν ζωὴν του λύτρον, ὅπως ἐξαγορασθοῦν καὶ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὸν θάνατον πολλοί».

Τὸ μεγάλο παράδειγμα τῆς διακονίας μᾶς τὸ δίδαξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Ἡ ἄκρα ταπείνωση» μὲ τὴν ζωή του. Ὁ ἴδιος ἔπλυνε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν του καὶ προσφέρθηκε ἑκουσίως νὰ σταυρωθῆ καὶ νὰ πεθάνη, ἐνῷ εἶχε τὴν θεϊκὴ δύναμη νὰ ἐξολοθρεύση τοὺς ἐχθρούς του μὲ ἕνα φύσημα καὶ νὰ χρησιμοποιήση βία γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Τονίζει ἐπίσης ὁ Κύριος ὅτι ὅποιος θέλει νὰ γίνη μέγας μεταξύ σας, ἂς εἶναι ὑπηρέτης σας καὶ ἂς φροντίζη νὰ εἶναι ἐξυπηρετικὸς στοὺς ἄλλους.

Δυστυχῶς στὸν κόσμο τό νά διακονῆς τούς ἄλλους θεωρεῖται ὑποτιμητικὴ ἀπασχόληση. Συνήθως οἱ περισσότεροι ἐπιδιώκουμε νὰ μᾶς ὑπηρετοῦν. Προτιμοῦμε νὰ εἴμαστε ἀφεντικὰ καὶ ὄχι διάκονοι, ἰδιαίτερα ὅταν λαμβάνουμε κάποια ἐξουσία, εἴτε πολιτική εἴτε ἐκκλησιαστική εἴτε ἐπαγγελματική, προϊστάμενοι, κλπ. χάνουμε τὸν ἔλεγχο.

Ξεχνοῦμε τελείως τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου ποὺ μᾶς συμβουλεύει νὰ συμπεριφερώμαστε ὡς διάκονοι καὶ ὑπηρέτες τῶν συν­ανθρώπων μας, ἐνῷ ἐμεῖς συμπεριφερόμαστε ὄχι μόνο ὡς ἐξουσία, ἀλλὰ ὡς ἰδιοκτῆτες, χωρὶς νὰ μᾶς ἀνήκη αὐτὸ ποὺ ὑπηρετοῦ­με. Ἀμέσως ἡ διακονία μετατρέπεται σὲ φιλαρχία. Ὅμως πολλὲς φορὲς δημιουργοῦνται προστριβὲς καὶ διαμάχες μεταξὺ τῶν προσώπων καὶ τότε μᾶς προδίδουν ὅλα τὰ πάθη ποὺ μᾶς κυβερνοῦν (ἐγωισμός, κενοδοξία, φιλαρχία κλπ.). Χάνουμε κάθε ἀρετή, τὴν ἀγάπη, τὴν ἀλληλεγγύη, τὴν πνευματικὴ ἀρχοντιά, δηλαδὴ τὴν θυσία ποὺ πρέπει νὰ μᾶς διακρίνη πρὸς τὸν ἀδελφό. Πρέπει λοιπὸν νὰ γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ εὑρίσκονται σὲ διακονία εἶναι εὐλογημένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δικαιολογημένοι γιὰ τυχὸν παραλείψεις.

• Νὰ ἀναφέρουμε ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ἁγίου Νεκταρίου.

«Κάποτε μία μοναχὴ πῆγε κλαίγοντας στὸν Ἅγιο Νεκτάριο καὶ τοῦ λέει: Σεβασμιώτατε, ὅλη τὴν βδομάδα δὲν πῆγα στὴν Ἐκκλησία, ἤμουν στὶς κατσίκες. Εἶμαι Χριστιανή; Καὶ ὁ Ἅγιος Νεκτάριος τὴν καθησύχασε λέγοντάς της: Παιδί μου, μὴ τὸ λὲς αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, γιατί ἤσουν σὲ διακονία. Ἄλλωστε νὰ σοῦ πῶ καὶ κάτι: Στὸ στασίδι σου ποὺ θυμιάτιζα, ὁ ἄγγελος φύλακάς σου ἦταν ἐκεῖ. Ἂν δὲν πάη κάποιος στὶς κατσίκες, αὐτὲς θὰ ψοφήσουν καὶ μετὰ ἡ μονὴ δὲν θὰ μπορῆ νὰ ἀποκομίζη κανένα ὄφελος ἀπὸ αὐτές. Ἔτσι εἶναι! Εἶναι ἄνθρωποι ποὺ δὲν εἶναι στὴν Ἐκκλησία καὶ εἶναι στὴν Ἐκκλησία, καὶ εἶναι ἄνθρωποι ποὺ εἶναι στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν εἶναι. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ πᾶνε στὴν Ἐκκλησία γιὰ εὔλογους- εὐνόητους λόγους (ἀρρώστια, διακονία, βρίσκονται σὲ ὑπηρεσίες π.χ. ἀστυνομία, νοσοκομεῖα κ.ἄ.) εἶναι δικαιολογημένοι καὶ εὐλογημένοι ἀπὸ τὸ Θεό».

Πρέπει λοιπὸν νὰ φερώμαστε ὡς διάκονοι καὶ ὄχι ὡς ἐξουσία. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἦταν Διευθυντὴς τῆς Ριζαρείου Σχολῆς. Ὡς διακονία ἐκτελοῦσε τὶς ὑπηρεσίες του μὲ διάκριση καὶ ταπείνωση, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Σχολὴ ἦταν στὴν ἐποχή του σὲ μεγάλη ἀκμή. Λέγεται ὅτι ἀπεφοίτησαν τότε ἀπὸ τὴν Σχολὴ ἀρκετοὶ, οἱ ὁποῖοι κατόπιν ἁγίασαν. Τέτοιο παράδειγμα πῆραν ἀπὸ τὸν Ἅγιο.

• Πρὶν λίγα χρόνια ἐπίτροπος ἱεροῦ Ἐνοριακοῦ Ναοῦ, ἐπειδὴ κατὰ τὴν διακονία του ὡς ἐπίτροπος διεσπᾶτο ὁ νοῦς του ἀπὸ τὶς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας, κυρίως ἀπὸ τὴν θεία Λειτουργία, εἶχε τὸν προβληματισμό ἂν ἔπρεπε νὰ παραιτηθῆ ἀπὸ τό διακόνημα τοῦ Ἐπιτρόπου. Ἔτσι θὰ μποροῦμε νὰ ἀφοσιώνεται στὶς Ἀκολουθίες κατὰ τὴν ρήση τοῦ Κυρίου «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά, ἑνὸς δὲ ἐστι χρεία» (Λουκ. ι΄ 41-42).

Κατὰ τὴν διάρκεια λοιπὸν τῆς διακονίας του ἔφεραν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἐνορίας του ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Ξενοφῶντος Ἁγίου Ὄρους τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου διὰ προσκύνηση.

Τὰ ἁγία Λείψανα τὰ συνώδευε ὁ π. Ἰωνᾶς. Ὁ ἐπίτροπος τοῦ ἐξέθεσε τὸν προβληματισμό του καὶ ὁ π. Ἰωνᾶς τοῦ ἀπάντησε: «Σὲ κάποια πανηγυρικὴ θεία Λειτουργία πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἐνῷ ὅλοι οἱ μοναχοὶ καὶ οἱ πιστοὶ ἦσαν μέσα στὸν Ἱερὸ Ναὸ καὶ ἀπελάμβαναν τὶς πανηγυρικὲς θεῖες Ἀκολουθίες, ὁ μάγειρας εὑρίσκετο στὸ μαγειρεῖο γιὰ τό διακόνημά του. Κάποια στιγμὴ ζήλεψε καὶ αὐτὸς καὶ εἶπε μὲ παράπονο στὸν Ἅγιο Γεώργιο: «Ἅγιέ μου Γεώργιε, ὅλοι εἶναι μέσα στὸν Ἱερὸ Ναὸ καὶ ἀπολαμβάνουν τὶς θεῖες ἀκολουθίες καὶ ἐγὼ μόνος τί κάνω, ἀσχολοῦ­μαι μὲ τὰ φαγητά». Τότε παρουσιάσθηκε ὁ Ἅγιος Γεώργιος καὶ τοῦ λέγει: «Δὲν εἶσαι μόνος, εἶμαι κι ἐγὼ μαζί σου». Μεγάλη ἡ ἀρετὴ τῆς διακονίας.

Διακρίθηκαν γιά τὴν κατὰ Χριστὸν διακονία πολλοί Ἄρχοντες, Αὐτοκράτορες ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βατάτζης ὁ ἐλεήμων, ὁ Ἰουστινιανός, ὁ Ἰουστῖνος, ὁ Μεγάλος Θεοδόσιος κλπ. Κρυφὰ ἔκαναν ἀσκητικὴ ζωή καὶ στὶς δημόσιες ἐμφανίσεις τυπικὰ παρουσιάζονταν, ἀλλὰ μὲ μεγάλη ταπείνωση.

Εἴθε νὰ τούς μιμηθοῦμε καὶ ἡ ζωή μας νὰ εἶναι μία κατὰ Χριστὸν διακονία.

orthodoxostypos