Η πιο επικίνδυνη φυλακή μέσα στον κόσμο είναι αυτή στην οποία αισθάνεσαι ότι είσαι πάντα καλά

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ

Όταν δέν απαντούν πλέον οι άνθρωποι στήν πρόσκλησι τής αγάπης του Θεού, πίπτουν στήν σκληρότητα τής δικαιοσύνης Του,

διότι γιά τήν παίδευσι καί κατα­στολή τής κακίας τών κακών άνθρώπων έπιτρέπονται οί πόλεμοι. Τότε η ζωή τού καθενός εύρίσκεται σέ κίν­δυνο θανάτου, καί αυτών πού είναι στά σπίτια τους καί αυτών πού είναι στό μέτωπο τού πολέμου.

* * *

Ό Θεός, πού είναι ελεήμων πρός τούς δικαίους, όσοι είναι αδιάφοροι ή καί αντίθετοι, μέ τήν βοήθεια τών ε­περχομένων κινδύνων, τούς πείθει νά θέλουν καί αυτοί ό, τι θέλει ο Θεός, δηλαδή τήν σωτηρία, πού είναι τό μοναδικό, αληθινά αναγκαίο, έργο μας επί της γης. Κά­τι άλλο, πού μάς βοηθάει, είναι νά γνωρίζουμε ότι αυτό πού επιτρέπει ό Θεός είναι καλό, διότι τίποτε δέν γίνε­ται στόν κόσμο χωρίς τήν θέλησι του Θεού οπότε νά χαιρώμεθα γιά τίς αποφάσεις Του, έστω καί άν δέν τίς καταλαβαίνουμε. Άς γνωρίζουμε ακόμη ότι μέ τίς άκούσιες δοκιμασίες καί τά βάσανα σώθηκαν οί μάρτυ­ρες, μέ τίς έκούσιες ταλαιπωρίες καί ασκήσεις σώθηκαν οί όσιοι. «Έτσι άκριβώς καί μέ τά βάσανα πού προκαλούν οί πόλεμοι σώζονται πολύ περισσότεροι άπ’ αυ­τούς πού παραμένουν ειρηνικά στά σπίτια τους.

* * *

Συνήθως ό κόσμος πιστεύει ότι στόν πόλεμο πεθαί­νουν οί κακοί καί σώζονται οί καλοί. Αύτό δέν είναι σωστό, διότι μόνο ό Θεός γνωρίζει καί έχει τόν λογα­ριασμό Του γιά τόν καθένα. Κατόπιν, μόνο ό Θεός γνωρίζει -καί καθώς γνωρίζει πράττει- εάν γιά κάποιον είναι ωφελιμώτερο νά ζή ή είναι προτιμώτερο νά μετοικήση άπ’ αυτήν τήν ζωή στήν άλλη. Μετά, ο Θεός, μέ βάσι τήν παντοδυναμία Του, ωφελεί καί τούς κα­κούς, τούς άπιστους καί τούς αθέους. Ακόμη καί τούς δαίμονες θέλει νά βοηθήση, άν δέχωνται, προκειμένου νά τούς φέρη στήν σωτηρία.

* * *

Ο πνευματικός πόλεμος αρχίζει κυρίως από τήν στιγμή πού κάποιος απεφάσισε νά κάνη μία πιό συντο­νισμένη ζωή, σύμφωνα μέ τίς θείες εντολές.

* * *

Όσο καιρό βαδίζουμε μέ τό ρεύμα τών κυμάτων τού κόσμου, δέν έχουμε κανένα πόλεμο καί δέν έγειρόμεθα άπό τίς παγίδες του έχθρού όπου είμεθα έγκλωβισμένοι (Β’ Τιμ. 2, 26). Έχουμε τήν πεποίθησι ότι πάμε καλά, κατορθώνουμε νά περνάμε τίς ημέρες μας μέ εύτυχία καί τέλος, κατεβαίνουμε μέ τίς αμαρτίες μας στόν άδη! Έάν, όμως, ξαφνικά ανανήψουμε καί μάθουμε μέ τί χαρίσματα είμεθα προικισμένοι καί εγερθούμε γιά νά κά­νουμε αύτά πού πρέπει, θά αναπηδήσουν κατεπάνω μας οί δυνάμεις του άδου νά μάς ελέγξουν γιά άνυποταξία. Δέν θά μάς επιτεθούν μέ όλο τό μίσος τής κακίας τους, εάν δέν τίς επιτρέψη ό Θεός, άλλά μέ πονηριές καί παγίδες, μέ άπάτες καί φοβερές εμφανίσεις θά θελήσουν νά μάς τρομοκρατήσουν. Γι’ αύτό λέγει καί ό σοφός Σειράχ: «Παιδί μου, έάν θελήσης νά πλησιάσης γιά νά υπηρετήσης τόν Κύριο, νά ετοιμάσης τήν ψυχή σου γιά πειρασμούς» (Σοφία Σειράχ 2, 1).

Ό πνευματικός πόλεμος ομοιάζει σέ μερικά μέ τόν πόλεμο του κόσμου. Καί ό ένας καί ό άλλος μπορούν νά σέ πετάξουν έξω άπό τήν ζωή. Ωστόσο μόνον οί πει­ρασμοί, οί στενοχώριες καί κάθε είδος δοκιμασίας του αοράτου πολέμου κατορθώνουν νά μάς φέρουν άποστροφή γι’ αύτόν τόν κόσμο καί νά μάς οδηγήσουν σ’ έ­να είδος θανάτου ώς πρός τήν άμαρτία, πρό τοϋ σωμα­τικού μας θανάτου, άπό όπου μέ τήν ταπείνωσι καί τήν αδιάκοπη προσευχή συνανιστάμεθα μέ τόν Ιησού Χρι­στό.

Ή πιό επικίνδυνη φυλακή μέσα στόν κόσμο είναι αύ­τή στήν όποία αισθάνεσαι ότι είσαι πάντα καλά. Δέν θέλεις νά έξέλθης άπ’ αύτήν ούδέποτε

* * *

Όποιος έχει τό χάρισμα τής αγάπης, τής υπομονής, καί τών ταπεινών στοχασμών, στόν καιρό τής μάχης -έ­άν ή μάχη γίνεται κατά τόν νόμον (Β’ Τιμ. 2, 5) τής αγάπης- ήμπορει νά ίδή θαυμαστά πράγματα, επιστροφές απροσδόκητες στόν Θεό.

* * *

Άκόμη καί οί προικισμένοι μέ τίς δωρεές του Βαπτί­σματος, δέν είναι άπηλλαγμένοι άπό τόν πόλεμο τών παγίδων. Τό δόλωμα, χωρίς άκόμη νά είναι άμαρτία, παραχωρείται άπό τόν Θεό γιά νά ζυγισθή ή ελευθερία μας.

* * *

Ή κόλασις, ή τρέλα καί τό χάος δέν είναι λογοτε­χνία, άλλά είναι πραγματικότητες πού ένίοτε εμφανίζο­νται μπροστά μας καί ζητούν νά κλονίσουν τήν ισορρο­πία τής ύπάρξεώς μας. Άπό αύτά μόνο ό Θεός ήμπορει νά σέ λυτρώσει.

* * *

Ή νίκη τού Σωτήρος είναι μοναδική. Χωρίς αύτόν κανείς δέν ήμπορει νά έπιτύχει νά νικήση τόν εχθρό. Νά έχεις μέσα σου Τόν Χριστό καί μή φοβάσαι όταν οι δυνάμεις του κακού σέ περικυκλώνουν καί ό κατακλυ­σμός είναι μπροστά σου. Υπάρχει κάποιος πού είναι μαζί σου καί άναχαιτίζει τό χάος, σέ βοηθεί στήν πνευ­ματική σου πρόοδο καί θά σου δώση τό φωτοστέφανο τής δόξης!

* * *

Οί δοκιμασίες καί οί άνησυχίες τών καιρών μας έ­χουν κι αύτό τόν καλό σκοπό: μάς προκαλούν νά βρε­θούμε κοντά στόν Θεό, πού είναι τό τελευταίο στήριγμα γιά τήν αιώνια άνάπαυσι μας.

Η ίδια η ύπομονή στόν αόρατο πόλεμο έχει γιά στήριγμά της τήν προσευχή.

από το βιβλίο: ΒΙΟΣ, ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ (1910-1989)

simeiakairwn