Κάποτε σ’ ἕνα χωριὸ ποὺ λέγεται Κεραμὲ στὰ νότια τοῦ νομοῦ Ρεθύμνης καὶ κοντὰ στὴ Μονὴ Πρέβελη ἔπεσε πολλὴ ἀκρίδα ποὺ ἔτρωγε ὅ,τι ἦταν πράσινο στὸ πέρασμά της. Οἱ φτωχοὶ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ ποὺ περίμεναν ἀπὸ τὶς καλλιέργειές τους νὰ ζήσουν τὶς φαμίλιες τους εἶδαν μπροστὰ στὰ μάτια τους νὰ ἐξαφανίζεται ἡ σοδειά τους. Μὲ τί μέσα νὰ πολεμοῦσαν τὴν ἀκρίδα; Μήπως ὑπῆρχαν γεωργικὰ φάρμακα τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὅπως τὴ σημερινή; Δὲν διέθεταν ἐπιστημονικὰ μέσα νὰ διώξουν ἢ νὰ σκοτώσουν τὸ νέφος τῶν ἀκρίδων. Εἶχαν ὅμως πίστη!
Κάποιοι ἀπὸ τοὺς χωριανοὺς εἴχανε τὴν εὐλογία νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν Κουδουμᾶ καὶ νὰ γνωρίσουν τοὺς Πατέρες. Ὅλο τὸ χωριὸ ἀπὸ στόμα σὲ στόμα γνώριζε τὰ θαύματα τῆς Παναγίας τῆς Κουδουμιανῆς ἀλλὰ καὶ τοῦ Ὁσίου Παρθενίου. Ἀποφάσισαν, λοιπόν, νὰ σταλεῖ ἐπειγόντως ἀντιπροσωπεία στὸν Κουδουμᾶ καὶ νὰ ζητήσει τὴν βοήθεια τῶν Πατέρων. Νὰ τοὺς παρακαλέσει νὰ ἔλθουν στὸν Κεραμὲ γιὰ νὰ λυτρώσουν τὸ χωριὸ μὲ τὴν προσευχή τους ἀπὸ τὴν ἀκρίδα. Συνοδευόμενος ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας Παρθένιος ἀπὸ τόν ἀδελφό του Ὅσιο Εὐμένιο, ἔκαμαν θ. Λειτουργία καί τέλεσαν μετὰ ἁγιασμό. Τὴν ὥρα τοῦ ἁγιασμοῦ ὁ Παρθένιος κρατώντας ἕνα σταυρὸ σταύρωνε τὴν περιοχή, τὸν ἀέρα καὶ τὴ γῆ. Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ Γέροντος θαυματούργησαν. Λὲς καὶ μιὰ βίαιη δύναμη ἔσπρωχνε τὶς ἀκρίδες οἱ ὁποῖες σχημάτισαν ἕνα μαῦρο σύννεφο καὶ ἔπεσαν στὴ θάλασσα. Γιὰ πολλὲς μέρες τὰ κύματα ἔβγαζαν στὴν ἄμμο ψόφιες ἀκρίδες. Ἀπὸ τότε, οἱ κάτοικοι τοῦ Κεραμὲ πρόσφεραν κάθε χρόνο στὸ Μοναστήρι ἑκατό ὀκάδες λάδι καὶ ἑκατὸ ὀκάδες ἐλιὲς ὡς ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης ἀλλὰ καὶ εἰς ἀνάμνησιν τοῦ θαύματος.
Τήν ἐξουσία ποὺ δώρισε ὁ Χριστὸς στοὺς Ἀποστόλους του λέγοντάς τους «ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ» τὴν ἔδωσε καὶ σὲ Ἁγίους Μάρτυρες τοὺς ὁποίους ἐνῶ οἱ δήμιοι ἔριχναν στὰ θηρία γιὰ νὰ τοὺς κατασπαράξουν, ἐκεῖνα παρέμεναν ἤρεμα καὶ τοὺς ἔγλυφαν τὰ πόδια ὅπως εἶχαν κάνει τὰ λιοντάρια καὶ στὸν Προφήτη Δανιήλ. Τὴν ἔδωσε καὶ σὲ πολλοὺς Ἁγίους, ὅπως τὸν ἅγιο Γεράσιμο τὸν Ἰορδανίτη, στὸν ἅγιο Ἐλευθέριο, στὸν ἅγιο Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ καὶ πολλοὺς ἄλλους.
Ὅταν δημιούργησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο ἔπλασε τελευταῖο τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν τοποθέτησε ὡς «βασιλέα τῆς κτίσεως» καὶ τοῦ πρόσφερε ὅλη τὴν ὡραία φύση γιὰ νὰ ἀπολαμβάνει τὰ ἀγαθά της, καὶ νὰ δώσει ὀνόματα σὲ ὅλα. Σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση ποὺ στὴ γλῶσσα τῆς θεολογίας λέγεται «προπτωτική κατάσταση», ὁ ἄνθρωπος εἶχε ἁρμονικὲς σχέσεις ἀκόμη καὶ μὲ τὰ ἄγρια ζῶα, ἐπειδὴ τότε δὲν ἦταν ἄγρια μὲ τὴ σημερινὴ ἔννοια τοῦ ὄρου. Συμπαρασύρθηκαν στὴ φθορὰ μετὰ τὸ προπατορικὸ ἀμάρτημα, δηλωτικὸ σημεῖο τῆς ὁποίας φθορᾶς εἶναι ἡ ἀγριαίνουσα συμπεριφορὰ ἔναντι τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι ἡ κορωνίδα τῆς δημιουργίας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων μελῶν τοῦ ζωϊκοῦ βασιλείου. Ὁ ἐκτροχιασμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ διαρκῆ κατεύθυνση πρὸς τὸ Δημιουργὸ του σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχέγονη στοιχειοθεσία (στόχος) εἶχε σὰν ἄμεση τραγικὴ συνέπεια νὰ παρεκκλίνει ἀπὸ τὸ πεδίο τῆς φυσικῆς διαγωγῆς ἡ ὑπόλοιπη ἄλογη δημιουργία ἡ ὁποία εἶχε σκοπὸ νὰ ἀποτελέσει ἀναγωγικὸ μέσο τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν προορισμό του ποὺ εἶναι ἡ ἕνωση μὲ τὸ Θεό.
Ὁ ἴδιος Δημιουργὸς Θεός, δηλαδὴ ὁ ἄσαρκος Λόγος μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ Ὁμοούσιος καὶ Ζωαρχικὴ Τριάς, εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ δίνει τὴ χάρη Του σ’ αὐτοὺς ποὺ διὰ πνευματικῶν ἀγώνων καθάρσεως, ἔφθασαν στὴν προπτωτική κατάσταση καὶ μποροῦν νὰ ἐναρμονίζουν τὴ σχέση τους μὲ τὰ ἄγρια ζῶα, νὰ τοὺς δίνουν ἐντολὲς κι' αὐτὰ νὰ ὑπακούουν. Αὐτὸ συμβαίνει, διότι μὲ σύντονο καὶ διαρκῆ ἀσκησομαρτυρικὸ ἀγῶνα, ἐξαγνίζουν τὸν χῶρο τῆς ψυχῆς καὶ ἀποκτοῦν προπτωτικοὺς λογισμοὺς καὶ συναισθήματα. Ἄρα διαβλέπουν ἀγιοπνευματικῶς καὶ τὴν πραγματικὴ σημασία τῶν ὑπολοίπων φυσικῶν ὑπάρξεων ποὺ συνθέτουν τὴ δημιουργία, δηλαδὴ τοὺς λόγους τῶν ὄντων ὅπως θεολογικὰ τὸ ἀποδίδει ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὀμολογητής. Ἀπὸ τὴν πλευρά τους τὰ ζῶα ἂν καὶ σὲ ἄλλα πλαίσια ζωῆς ἐνταγμένα ἀπὸ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, στὶς περιπτώσεις τῶν Ἁγίων ἀποδέχονται τὴν ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ ἐνστικτωδῶς καὶ ἐπανέρχονται στὸν τρόπο ζωῆς ποὺ εἶχε ὁρίσει ἡ ἄκτιστη ἀρχικὴ θεία βούληση. Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἄφησε τὸν Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο νὰ «ἐργάζεται καὶ νὰ φυλάττει» ὡς βασικὸς οἰκονόμος τῆς δημιουργικῆς κληρονομιᾶς, οἱ μέτοχοι στὴ δική του φύση ἀνάλογα μὲ τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρίσκονται δημιουργοῦν καὶ προϋποθέσεις συμπεριφορᾶς στὸ σύνολο τῶν ὑπάρξεων τῆς ὑπόλοιπης δημιουργίας. Οἱ ἄγιοι μεταδίδουν ἀγριότητα καὶ οἱ Ἅγιοι τὴν ἀγιοποιοῦν.
Ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Ἴδιος στὴν Παλαιὰ Διαθήκη (παράδειγμα μὲ τὸν προφήτη Δανιήλ), ὁ Ἴδιος καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη (ποὺ ἐπέτρεψε νὰ δαιμονισθοῦν οἱ χοῖροι στὴ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν καὶ νὰ πέσουν στὴ λίμνη καὶ νὰ πνιγοῦν), ὁ Ἴδιος καὶ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας διὰ τῶν ἐκλεκτῶν Του, τῶν Ἁγίων Του. Ὅπως ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ Ἅγιοι ποὺ θαυματουργοῦσαν πάνω στὸ ζωικὸ βασίλειο, θαυματουργοῦσαν ἐπικαλούμενοι τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ χρησιμοποιώντας τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἔτσι κι ὁ Παρθένιος ὡς Ἅγιος ποὺ εἶχε παρρησία ἐπειδὴ εἶχε ἀκριβῶς φθάσει στὴν προπτωτικὴ κατάσταση μποροῦσε καὶ διέταξε τὶς ἀκρίδες κι ἔφυγαν ἀπὸ τοὺς ἀγροὺς κι ἔπεσαν στὴ θάλασσα καὶ πνίγηκαν.
ΚΟΥΔΟΥΜΙΑΝΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ
