Είναι καλύτερο να είμαστε επιεικείς ή
αυστηροί με τους άλλους; να ανεχόμαστε τα λάθη και τις αδυναμίες τους
αδιαμαρτύρητα ή να τους τα υποδεικνύουμε;
πηγήΤο αν πρέπει να υποδείξουμε στον άλλο το λάθος του ή όχι, σε μεγάλο βαθμό κρίνεται από το κίνητρο με το οποίο το κάνουμε. Εάν το κίνητρό μας είναι αγαθό, εάν μέσα μας επιθυμούμε από αγάπη τη διόρθωση του άλλου – για να γίνει καλύτερος, για να μην εκτίθεται κτλ- τότε ίσως είναι καλό με ευγένεια και διάκριση να πούμε κάτι ώστε να βοηθηθεί.Εάν όμως το κίνητρό μας δεν είναι αγαθό, αλλά υπάρχει μέσα μας κάποια ζήλια, διάθεση να μειώσουμε τον άλλο ή να τον εκδικηθούμε για κάτι που και εκείνος ίσως μας είπε κάποια στιγμή, τότε πρέπει να το ξανασκεφτούμε. Διότι με τέτοια εσωτερική διάθεση, θα μιλήσουμε με εμπάθεια και δε θα τον ωφελήσουμε.Ωστόσο, δεν αρκεί η καλή διάθεση και το αγαθό κίνητρο για να υποδείξουμε κάποιο λάθος. Πρέπει να το κάνουμε με ταπείνωση. Με τη σκέψη ότι και εμείς πέφτουμε καθημερινά σε πολλά λάθη.Χρειάζεται επίσης να υπολογίσουμε και το αν είναι κατάλληλη η στιγμή για να το πούμε. Συνήθως οι πιο ήσυχες στιγμές είναι καταλληλότερες και όχι οι ώρες της έντασης.Επίσης σημαντικό είναι και το πόσο στενά γνωριζόμαστε με το πρόσωπο, στο οποίο θέλουμε να υποδείξουμε κάτι. Δυσκολότερο είναι να αποδεχτεί κανείς υποδείξεις από άτομα με τα οποία δεν υπάρχει οικειότητα.Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι απαραίτητο, να προηγείται προσευχή. Να φωτίσει ο Θεός εμάς πώς να μιλήσουμε και τον άλλο πώς να ακούσει.
