Δεν είναι όλα τα πάθη κακά. Υπάρχουν τα λεγόμενα φυσικά πάθη
(λ.χ. πείνα, δίψα, χαρά, φόβος,) που είναι απαραίτητα για την διατήρηση της
βιολογικής μας υπάρξεως. Όταν τα φυσικά αυτά πάθη μεταβάλλονται σε αφύσικα πάθη
που δεσμεύουν την καρδιά στα γήινα και την απομακρύνουν από τον Θεό, υπάρχει
πρόβλημα. Η καρδιά οφείλει να αγωνισθεί έναντι αυτών, να τα ελέγξει, να τα
περιορίσει, να τα μεταβάλλει από γήινα πάθη σε πνευματικές επιθυμίες. Γράφει ο
Άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής:
«τα φυσικά πάθη γίνονται καλά σε εκείνους που
αγωνίζονται όταν, αποσυνδέοντας αυτά από τα ζητήματα της σαρκός, τα
χρησιμοποιούμε για να αποκτήσουμε τα ουράνια. Π.χ. μπορούν να μεταβάλλουν την
όρεξη σε πνευματική επιθυμία των ουρανίων πραγμάτων, την ηδονή (ευχαρίστηση) σε
αγνή χαρά προς την συνέργεια του νου προς τις θείες δωρεές, τον φόβο σε
φροντίδα προς αποφυγή μελλουσών αποτυχιών εξ αιτίας της αμαρτίας, και την λύπη
προς επανόρθωση και μετάνοια». Τότε η καρδιά θα βρίσκει χαρά όσο θα
προοδεύει πνευματικά και θα γεύεται πνευματικές ευλογίες.
