Ἕνας πραγματικός Ρωμηός ἀπό τήν μακρινή Χιλή
Ο
Ιάκωβος μαζί με την Γερόντισσα Στεφανία στο μοναστήρι της Σεμινάρα
(Κάτω Ιταλία) αφιερωμένο στον Άγιο Ηλία τον Σικελιώτη και στον Άγιο
Φιλούμενο τον Κηπουρό.
Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από την στιγμή (13/06/2017) που αναστατωθήκαμε από την είδηση της αιφνίδιας αναχώρησης από τα εγκόσμια του Ιακώβου Σουέζ.
Σε προσκυνηματικό ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη με τον αδερφό του και κατά την διαμονή τους σε ξενοδοχείο βρήκαν μαρτυρικό θάνατο εξαιτίας πυρκαγιάς που ξέσπασε στο κτήριο. Η προς στιγμήν αναστάτωση άρχισε σταδιακά να υποχωρεί και να μετουσιώνεται σε μια όμορφη ανάμνηση καθώς στη σκέψη μας ήρθαν ευλογημένες στιγμές που ζήσαμε κοντά στον Ιάκωβο, έναν γνήσιο Ρωμηό με καταγωγή από την μακρινή Χιλή.
Γεμάτος δίψα για την Ορθοδοξία κατέφτασε στα Ιωάννινα το 2011 με αφορμή ένα πανεπιστημιακό πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών. Αμέσως ξεκίνησε την εκμάθηση της νεοελληνικής και της αρχαίας ελληνικής γλώσσας σε φροντιστήρια και συνδέθηκε πνευματικά με την Ι.Μ Μολυβδοσκεπάστου στην Κόνιτσα προκειμένου να προσεγγίσει βιωματικά την Πίστη μας. Ζούσε συνειδητή μυστηριακή ζωή και κάθε στιγμή αναζητούσε ευκαιρίες πνευματικής καλλιέργειας και εκκλησιαστικής παιδείας. Διάβαζε καθημερινά αποσπάσματα από την Αγία Γραφή, νήστευε, προσευχόταν ενώ επιδόθηκε και στην εκμάθηση της βυζαντινής μουσικής.
Συχνά-πυκνά επισκέπτονταν το Άγιον Όρος όπου ως άλλη μέλισσα συνέλεγε από τα άνθη της αγιώνυμης πολιτείας χυμούς αθανασίας! Είχε την συνήθεια να καταγράφει σε ένα μικρό σημειωματάριο φράσεις από τις συζητήσεις που έκανε ή ανακάλυπτε σε βιβλία ώστε να έχει σταχυολογημένες ρήσεις που νοηματοδοτούσαν την εν Χριστώ ζωή του. Στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο ο επί χρόνια πνευματικός του καθοδηγητής π. Αρσένιος Μολυβδοσκεπαστινός αποκάλυψε στο βουρκωμένο εκκλησίασμα ότι όταν μετά θάνατον του Ιακώβου βρήκε το σημειωματάριο του ανάμεσα στα άλλα σπουδαία έγραφε: «Θεέ μου, τώρα που πρόκειται να επιστρέψω στην πατρίδα μου τη Χιλή, αν είναι να κλονιστώ στην Πίστη, καλύτερα να με πάρεις πρόωρα κοντά σου από τον κόσμο αυτό»! Ο Ιάκωβος πάντως είχε εκδηλώσει την επιθυμία να ιερωθεί και να διακονήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία στην χώρα του.
Η «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» είχε την μεγάλη ευλογία να τον ζήσει από κοντά σε δύο από τις μεγάλες προσκυνηματικές εκδρομές που πραγματοποίησε με του νέους της: στην Μεγάλη Ελλάδα (Κάτω Ιταλία) το 2014 και στην Κύπρο το 2017. Πολλοί από τους συμμετέχοντες θυμούνται χαρακτηριστικά την λεπτοκαμωμένη φυσιογνωμία του Ιακώβου, την διακριτική και σεμνή του παρουσία καθώς και το κομποσχοίνι ανάμεσα στα δάκτυλά του κινούμενο μαζί με τα χείλη του που ψέλλιζαν κάθε στιγμή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Ο Ιάκωβος ήταν «κλειστός» χαρακτήρας όχι με την έννοια του απόμακρου και αντικοινωνικού αλλά του κατασταλλαγμένου και συνειδητοποιημένου ανθρώπου καθώς μιλούσε μόνο όταν είχε όντως κάτι να εισφέρει στην κουβέντα. Πολλοί τον θεωρούσαν εξαιρετικά λιγομίλητο, δεν είχαν καταλάβει όμως ότι όταν αντιλαμβανόταν γύρω του συζητήσεις περί του μοναστικού βίου, της πνευματικής ζωής, της εκκλησιαστικής ιστορίας και των Αγίων της Εκκλησίας αμέσως παρενέβαινε και μπορούσε να διαλέγεται για ώρες σε άπταιστα ελληνικά…
Δεν μπορώ να ξεχάσω μια ιδιωτική μας συζήτηση την διακαινήσιμο εβδομάδα του 2017 όταν τον συναντήσαμε με την Νεότητα της «Ενωμένης Ρωμηοσύνης» στην Κύπρο όπου εγκαταβιούσε για μήνες ως δόκιμος μοναχός στην Ι.Μ Τιμίου Προδρόμου. Σε μια αποστροφή του λόγου μου του λέω: «Ιάκωβε, ωραίος είναι εδώ ο τόπος στην Κύπρο. Αλλά έχω διαβάσει κι έχω ακούσει πολλά για τα όμορφα μέρη στην πατρίδα σου, τη Χιλή». Αμέσως, σηκώνει το βλέμμα του και με το χαρακτηριστικό ύφος ενός ανθρώπου που εννοεί κάθε λέξη που εκστομίζει μου απαντάει με στόμφο: «Ποια όμορφα μέρη στη Χιλή… Αφού εκεί δεν υπάρχουν Ορθόδοξα Μοναστήρια»! Η αποστομωτική αυτή απάντηση εξέπεμπε τόσο δυνατό βίωμα Πίστεως που σπανίζει σε νέους ανθρώπους σαν τον Ιάκωβο!
Επίσης, αδυνατώ να λησμονήσω τα λακωνικά μηνύματα που ανταλλάξαμε λίγες μόνον ώρες πριν «φύγει» για την άλλη ζωή. Μου έγραψε: «Χαίρε! Είσαι καλά; Ξέρεις το μέρος στο οποίο ομολογούσαν οι Νεομάρτυρες στην Κωνσταντινούπολη; Μάλλον σε κάποιο ανάκτορο κοντά είναι. Είμαι τώρα εδώ στη Κωνσταντινούπολη και θα ήθελα να πάω. Η Παναγιά μαζί σου!». Αμέσως του απάντησα «Γεια σου Ιάκωβε! Δεν γνωρίζω δυστυχώς… Άναψε κανένα κερί και για μας στην Πόλη των Πόλεων!».
Εν τέλει, άκων προεφήτεψα, καθώς όντως εκείνη την ημέρα ο Ιάκωβος άναψε κερί για όλους μας στην Πόλη των Πόλεων, τον Παράδεισο, ενώ ο τόπος του μαρτυρίου που έψαχνε ήταν λίγα μόνο μέτρα από το ξενοδοχείο που διέμενε!
Ιάκωβε, η ανάμνησή σου αποτελεί παράδειγμα ορθόδοξης βιοτής για κάθε νέο! Ήρθες στην Ελλάδα γνωρίζοντας ελάχιστα από την Πίστη μας και μέσα σε μικρό διάστημα κατόρθωσες να μας διδάξεις ήθος, υπακοή, προσευχή και βαθειά αγάπη για τον θησαυρό που διαθέτουμε αλλά ίσως δεν εκτιμούμε όσο εσύ: την Ορθοδοξία!
Καλό Παράδεισο φίλε Ιάκωβε! Και μην ξεχάσεις να ανάψεις το κερί!
Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από την στιγμή (13/06/2017) που αναστατωθήκαμε από την είδηση της αιφνίδιας αναχώρησης από τα εγκόσμια του Ιακώβου Σουέζ.
Σε προσκυνηματικό ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη με τον αδερφό του και κατά την διαμονή τους σε ξενοδοχείο βρήκαν μαρτυρικό θάνατο εξαιτίας πυρκαγιάς που ξέσπασε στο κτήριο. Η προς στιγμήν αναστάτωση άρχισε σταδιακά να υποχωρεί και να μετουσιώνεται σε μια όμορφη ανάμνηση καθώς στη σκέψη μας ήρθαν ευλογημένες στιγμές που ζήσαμε κοντά στον Ιάκωβο, έναν γνήσιο Ρωμηό με καταγωγή από την μακρινή Χιλή.
Γεμάτος δίψα για την Ορθοδοξία κατέφτασε στα Ιωάννινα το 2011 με αφορμή ένα πανεπιστημιακό πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών. Αμέσως ξεκίνησε την εκμάθηση της νεοελληνικής και της αρχαίας ελληνικής γλώσσας σε φροντιστήρια και συνδέθηκε πνευματικά με την Ι.Μ Μολυβδοσκεπάστου στην Κόνιτσα προκειμένου να προσεγγίσει βιωματικά την Πίστη μας. Ζούσε συνειδητή μυστηριακή ζωή και κάθε στιγμή αναζητούσε ευκαιρίες πνευματικής καλλιέργειας και εκκλησιαστικής παιδείας. Διάβαζε καθημερινά αποσπάσματα από την Αγία Γραφή, νήστευε, προσευχόταν ενώ επιδόθηκε και στην εκμάθηση της βυζαντινής μουσικής.
Συχνά-πυκνά επισκέπτονταν το Άγιον Όρος όπου ως άλλη μέλισσα συνέλεγε από τα άνθη της αγιώνυμης πολιτείας χυμούς αθανασίας! Είχε την συνήθεια να καταγράφει σε ένα μικρό σημειωματάριο φράσεις από τις συζητήσεις που έκανε ή ανακάλυπτε σε βιβλία ώστε να έχει σταχυολογημένες ρήσεις που νοηματοδοτούσαν την εν Χριστώ ζωή του. Στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο ο επί χρόνια πνευματικός του καθοδηγητής π. Αρσένιος Μολυβδοσκεπαστινός αποκάλυψε στο βουρκωμένο εκκλησίασμα ότι όταν μετά θάνατον του Ιακώβου βρήκε το σημειωματάριο του ανάμεσα στα άλλα σπουδαία έγραφε: «Θεέ μου, τώρα που πρόκειται να επιστρέψω στην πατρίδα μου τη Χιλή, αν είναι να κλονιστώ στην Πίστη, καλύτερα να με πάρεις πρόωρα κοντά σου από τον κόσμο αυτό»! Ο Ιάκωβος πάντως είχε εκδηλώσει την επιθυμία να ιερωθεί και να διακονήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία στην χώρα του.
Η «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» είχε την μεγάλη ευλογία να τον ζήσει από κοντά σε δύο από τις μεγάλες προσκυνηματικές εκδρομές που πραγματοποίησε με του νέους της: στην Μεγάλη Ελλάδα (Κάτω Ιταλία) το 2014 και στην Κύπρο το 2017. Πολλοί από τους συμμετέχοντες θυμούνται χαρακτηριστικά την λεπτοκαμωμένη φυσιογνωμία του Ιακώβου, την διακριτική και σεμνή του παρουσία καθώς και το κομποσχοίνι ανάμεσα στα δάκτυλά του κινούμενο μαζί με τα χείλη του που ψέλλιζαν κάθε στιγμή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Ο Ιάκωβος ήταν «κλειστός» χαρακτήρας όχι με την έννοια του απόμακρου και αντικοινωνικού αλλά του κατασταλλαγμένου και συνειδητοποιημένου ανθρώπου καθώς μιλούσε μόνο όταν είχε όντως κάτι να εισφέρει στην κουβέντα. Πολλοί τον θεωρούσαν εξαιρετικά λιγομίλητο, δεν είχαν καταλάβει όμως ότι όταν αντιλαμβανόταν γύρω του συζητήσεις περί του μοναστικού βίου, της πνευματικής ζωής, της εκκλησιαστικής ιστορίας και των Αγίων της Εκκλησίας αμέσως παρενέβαινε και μπορούσε να διαλέγεται για ώρες σε άπταιστα ελληνικά…
Δεν μπορώ να ξεχάσω μια ιδιωτική μας συζήτηση την διακαινήσιμο εβδομάδα του 2017 όταν τον συναντήσαμε με την Νεότητα της «Ενωμένης Ρωμηοσύνης» στην Κύπρο όπου εγκαταβιούσε για μήνες ως δόκιμος μοναχός στην Ι.Μ Τιμίου Προδρόμου. Σε μια αποστροφή του λόγου μου του λέω: «Ιάκωβε, ωραίος είναι εδώ ο τόπος στην Κύπρο. Αλλά έχω διαβάσει κι έχω ακούσει πολλά για τα όμορφα μέρη στην πατρίδα σου, τη Χιλή». Αμέσως, σηκώνει το βλέμμα του και με το χαρακτηριστικό ύφος ενός ανθρώπου που εννοεί κάθε λέξη που εκστομίζει μου απαντάει με στόμφο: «Ποια όμορφα μέρη στη Χιλή… Αφού εκεί δεν υπάρχουν Ορθόδοξα Μοναστήρια»! Η αποστομωτική αυτή απάντηση εξέπεμπε τόσο δυνατό βίωμα Πίστεως που σπανίζει σε νέους ανθρώπους σαν τον Ιάκωβο!
Επίσης, αδυνατώ να λησμονήσω τα λακωνικά μηνύματα που ανταλλάξαμε λίγες μόνον ώρες πριν «φύγει» για την άλλη ζωή. Μου έγραψε: «Χαίρε! Είσαι καλά; Ξέρεις το μέρος στο οποίο ομολογούσαν οι Νεομάρτυρες στην Κωνσταντινούπολη; Μάλλον σε κάποιο ανάκτορο κοντά είναι. Είμαι τώρα εδώ στη Κωνσταντινούπολη και θα ήθελα να πάω. Η Παναγιά μαζί σου!». Αμέσως του απάντησα «Γεια σου Ιάκωβε! Δεν γνωρίζω δυστυχώς… Άναψε κανένα κερί και για μας στην Πόλη των Πόλεων!».
Εν τέλει, άκων προεφήτεψα, καθώς όντως εκείνη την ημέρα ο Ιάκωβος άναψε κερί για όλους μας στην Πόλη των Πόλεων, τον Παράδεισο, ενώ ο τόπος του μαρτυρίου που έψαχνε ήταν λίγα μόνο μέτρα από το ξενοδοχείο που διέμενε!
Ιάκωβε, η ανάμνησή σου αποτελεί παράδειγμα ορθόδοξης βιοτής για κάθε νέο! Ήρθες στην Ελλάδα γνωρίζοντας ελάχιστα από την Πίστη μας και μέσα σε μικρό διάστημα κατόρθωσες να μας διδάξεις ήθος, υπακοή, προσευχή και βαθειά αγάπη για τον θησαυρό που διαθέτουμε αλλά ίσως δεν εκτιμούμε όσο εσύ: την Ορθοδοξία!
Καλό Παράδεισο φίλε Ιάκωβε! Και μην ξεχάσεις να ανάψεις το κερί!
