Συμβουλεύει ο Απ. Παύλος: «φεύγετε την πορνείαν• παν αμάρτημα ο εάν
ποιήση άνθρωπος εκτός του σώματός εστιν, ο δε πορνεύων εις τον ίδιον
σώμα αμαρτάνει» (Α Κορ. στ 18). Δηλαδή. Φεύγετε μακρυά από την
πορνεία, κάθε αμάρτημα, που θα κάμη τυχόν ο άνθρωπος, δεν βλάπτει τόσον
αμέσως κατ’ ευθείαν το σώμα. Εκείνος όμως που πορνεύει, αμαρτάνει στο
ίδιο του το σώμα.
• Ο Αγ. Μάξιμος τονίζει για την πορνεία:
«Είναι πολύ δυνατός ο δαίμων της πορνείας και μετά σφοδρότητος
επιτίθεται εναντίον όσων αγωνίζονται κατά του πάθους αυτού• προ παντός
δε εναντίον εκείνων, που παραμελούν την νηστεία και δεν προσέχουν τις
συναναστροφές τους με γυναίκες. Ξεγελά σιγά – σιγά, με την απαλότητα της
ηδονής, τον νου και μετά, όταν ησυχάζη, εισορμά, με την ανάμνηση, μέσα
σ’ αυτόν, οπόταν φλογίζει το σώμα και παρουσιάζει στον νου διάφορες
μορφές, δια να τον παρακινήση να συγκατατεθή στην αμαρτία. Αν λοιπόν
θέλης να μη παραμείνουν πολύ στον νου σου οι παραστάσεις αυτές, νήστευε,
κοπίαζε και αγρύπνει και χρησιμοποίησε την καλή ησυχία μαζί με την
διαρκή προσευχή. Όταν οι δαίμονες απομακρύνουν από την σωφροσύνη τον νου
σου και τον περικυκλώσουν με τους λογισμούς της πορνείας, τότε να
λέγης, με δάκρυα, προς τον Δεσπότη• «αφού με έβγαλαν έξω τώρα με
περικύκλωσαν» (Ψαλμ. ιστ , 11). «Συ ο Οποίος είσαι η αγαλλίασή μου,
σώσον με από αυτούς, που με πολιορκούν» (Ψαλμ. λα , 7).
• Στο βιβλίο «Χαρίσματα και χαρισματούχοι», Εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου αναφέρεται:
«Μια μέρα περνούσε ο όσιος Ανδρέας, ο δια Χριστόν σαλός, μπροστά από τα
σπίτια της αμαρτίας και έκανε πως παίζει. Τον είδε κάποια από τις
άσεμνες γυναίκες να συμπεριφέρεται έτσι και τον έσυρε στο καταγώγιό της.
Εκείνος τότε δεν αντέδρασε, αλλά την ακολούθησε. Καθώς μπήκε μέσα,
μαζεύτηκαν γύρω του και οι άλλες πόρνες.
-Πως το έπαθες αυτό; τον ρώτησαν κοροϊδευτικά. Εκείνος χαμογέλασε, αλλά
δεν αποκρίθηκε τίποτε. Μερικές τον χτύπησαν, ενώ άλλες δοκίμαζαν με
πολλά χάδια και φιλήματα να τον παρασύρουν στην αμαρτία. Όταν τον είδαν
τελείως απαθή, έλεγαν:
– Αυτός ή νεκρός είναι ή ξύλινος ή πέτρινος!
Ο όσιος έβλεπε ανάμεσά τους τον δαίμονα της πορνείας! Ήταν μαύρος σαν
αράπης. Στο κεφάλι του δεν είχε μαλλιά. Είχε κοπριά ανακατεμένη με
στάχτη. Τα μάτια του έμοιαζαν με της αλεπούς, ενώ στον ώμο του είχε
ριγμένο ένα απαίσιο κουρέλι. Από πάνω του έβγαινε τριπλή δυσωδία, που
θύμιζε σαπίλα, βόρβορο και ακαθαρσία. Ήταν τόσο έντονη, ώστε ο μακάριος
έφτυνε συχνά από αηδία και έπιανε τη μύτη του. Βλέποντάς τον ο δαίμονας
να τον αηδιάζη τόσο πολύ, του είπε:
– Εμένα οι άνθρωποι μ’ έχουν στην καρδιά τους σαν μέλι γλυκό, κι εσύ με σιχαίνεσαι και με φτύνεις;
Ο όσιος, αφού τον ειρωνεύτηκε για την ασχήμια και τη δυσωδία του, έφυγε από το άντρο της αμαρτίας».
• Ο Ιερός Χρυσόστομος στην Γ Ὁμιλία του «Εις το “είδον τον Κύριον καθήμενον…”» μας συμβουλεύει:
«Τι λοιπόν, η ομορφιά είναι αιτία αμαρτίας; Μη γένοιτο. Γιατί είναι έργο
της σοφίας του Θεού. Ένα έργο του Θεού δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει
αίτιο κακίας. Τότε μήπως το ότι τις είδαν; Ούτε αυτό. Γιατί κι αυτό
είναι έργο της φύσεως. Τότε ποιό; Το ότι τις είδαν κακώς. Γιατί αυτό
προέρχεται από διεφθαρμένη προαίρεση. Γι’ αυτό και κάποιος σοφός
συμβουλεύει λέγοντας: «Μη περιεργάζεσαι την ξένη ομορφιά» (Σοφ. Σειράχ
9,8). Δεν είπε «μη κοιτάζεις», γιατί αυτό μπορεί να γίνει και αυτόματα,
αλλά «μη περιεργάζεσαι», λέγει, απαγορεύοντας την προσεκτική παρατήρηση,
την περίεργη θέα, το πονηρό κοίταγμα με επιμονή, που προέρχεται από
ψυχή διεφθαρμένη, που είναι κυριευμένη από επιθυμία».
http://orthodoxostypos.gr/%ce%bf-%ce%b1%cf%81%ce%ac%cf%80%ce%b7%cf%82/ πηγή εικόνας
