Στον 104ό ψαλμό γίνεται λόγος για την απελευθέρωση των Εβραίων από
την δουλεία της Αιγύπτου μετά από 430 χρόνια («Βίοι παράλληλοι» με μας
τους Έλληνες). Καλούνται λοιπόν όλοι οι Ιουδαίοι, με τον θεόπνευστο
ψαλμικό λόγο, μικροί και μεγάλοι, να ενθυμούνται πάντοτε τα θαυμάσια του
Θεού και να Τον ευγνωμονούν γι΄ αυτά και να τα διαλαλούν στα
ειδωλολατρικά έθνη για να βλέπουν τι Μεγάλο και Αληθινό Θεό έχει ο
Ισραηλιτικός λαός προστάτη και βοηθό στο πλευρό του. Μάλιστα να
θυμούνται ότι την βραδιά της Εξόδου δεν υπήρχε ανάμεσα σε δύο
εκατομμύρια περίπου κόσμο κανένας άρρωστος!
Ερώτηση πρώτη: – Δεν θα μπορούσε ο Θεός να τους
σώσει επί τόπου; Εκεί στην Αίγυπτο; Τόσες πληγές έδωσε στον Φαραώ και
τους Αιγυπτίους; Ασφαλώς και θα μπορούσε. Αλλά χρειαζόταν και οι
Αιγύπτιοι τον τόπο τους και τη χώρα τους, αλλά και οι Εβραίοι έπρεπε να
γυρίσουν επιτέλους στον τόπο τους να ζήσουν με τον τρόπο τους, τον
ευσεβή μονοθεϊστικό τρόπο και τη ζωντανή σχέση με τον ζώντα και αληθινό
Θεό στη Γη της Επαγγελίας και της αφετηρίας τους.
Ερώτηση δεύτερη: – Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο
Θεός καθόρισε τις οροθεσίες – οριοθεσίες των εθνών και τους χρόνους
ζωής και παρακμής τους, όπως αναφέρεται στο Δευτερονόμιο και στις
Πράξεις των Αποστόλων (κεφ. ιζ΄ 26). Μάλιστα ο Ίδιος ο Θεός διέσπειρε
μετά τη Βαβέλ (Σύγχυση των γλωσσών) τα αρχικά ενωμένα σε ένα σύνολο
φύλα και όρισε για κάθε έθνος και από ένα φύλακα άγγελο. Αυτό δεν
αλλάζει λοιπόν «εις αιώνας αιώνων».
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η ύπαρξη και διασφάλιση της πατρίδας και
των συνόρων είναι αγιογραφικά κατοχυρωμένο, ιστορικά διαπιστωμένο,
ψυχολογικά συμβατό με τον άνθρωπο και κοινωνικά αποδεκτό γεγονός σε
παγκόσμια κλίμακα και μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Μέσα στην Εκκλησία
βέβαια αναστέλλονται όλα αυτά και ενώπιον του Θεού σταματούν οι
διακρίσεις, χωρίς όμως και να καταργούνται, όπως φαίνεται και από το
αποστολικό ανάγνωσμα της Πεντηκοστής (Πράξ. β΄ 8-11).
Μας χρειάζονται λοιπόν τρία χρόνια μέχρι τη Μεγάλη Εθνική Επέτειο
για τον διακοσιοστό εορτασμό από την Επανάσταση της Εθνικής
Παλιγγενεσίας του 1821 (1821 – 2021) και πρώτη και καλύτερη η Ορθόδοξη
Ελλαδική Εκκλησία, μετά προφανώς και η Πολιτεία, αλλά και πολλοί άλλοι
φορείς, ετοιμάζονται να τιμήσουν μεγαλόπρεπα με ό,τι καλύτερο μπορούν
και διαθέτουν, αυτή την επέτειο. Πλήν όμως «σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, δεν
γίνεται». Δηλαδή;
Που είναι το Τάμα του Έθνους; Είναι δυνατόν να γιορτάσουμε αυτό το
μεγαλειώδες γεγονός χωρίς να έχουμε εκπληρώσει το Τάμα των προγόνων μας;
Το υπεσχημένο και «ταμένο» Τάμα; Το ίδιο θα ήταν αυτός ο Εορτασμός, αν
είχαμε ένα μεγαλόπρεπο Ναό, όπως εξάλλου έφτιαξαν όλοι οι Ορθόδοξοι Λαοί
των Βαλκανίων – Σλάβοι και μη, εκπληρώνοντας τα αντίστοιχα τάματά τους –
και εκεί μέσα όλοι οι Ορθόδοξοι με κορυφαίους του χορού τους Έλληνες
πρωταγωνιστές της αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού αναπέμπαμε Ουράνια
δοξολογία και προσφέραμε θεία Ευχαριστία στον Ελευθερωτή και Σωτήρα
Χριστό; Το ίδιο θα ήταν αν μετά τους πανηγυρικούς κανονιοβολισμούς
εκείνης της Ημέρας – όπως γίνεται σε κάθε εθνική επέτειο – αντηχούσαν
για πρώτη φορά οι Μεγάλες Χαρμόσυνες Καμπάνες της Μεγάλη Ορθόδοξης
Εκκλησίας του Σωτήρος Χριστού, μιας και η Αγιά – Σοφιά σιγεί θρηνούσα
την αιχμαλωσία της μεγάλης Εκκλησίας; Δε θα ήταν εκείνη η εύσημος ημέρα
μια Ημέρα Κυρίου, επιφανής και μεγάλη; Ημέρα του Λαού του Θεού;
Τον ίδιο συμβολισμό και την ίδια απήχηση θα είχε στις γενεές και
στους αιώνες αυτό το γεγονός; Στις ψυχές ακόμη και των πιο σκεπτικιστών
και αθέων; Κάτι καλό θα άφηνε ένα τέτοιο λαμπρό συλλείτουργο και
πανηγύρι στις ψυχές όλων. Ούτε στα πιο λαμπρά όνειρά μας δεν θα την
είχαμε φανταστεί αυτή την Πανήγυρη των Ορθοδόξων Ελλήνων και δυστυχώς
τώρα θα την στερηθούμε από την αμέλεια και τη ραθυμία των ιθυνόντων.
Των μέν απιστούντων των δε κωλυομένων και κωλυόντων με ελαφρά την
καρδία, τη στιγμή που έχουν κτισθεί και κτίζονται τόσα άλλα κτίσματα
φιλανθρωπικά και ιεραποστολικά, εκκλησιαστικά και μοναστηριακά.
Το Τάμα λοιπόν του Έθνους εκκρεμεί επικίνδυνα για την Ορθοδοξία και
μάλιστα για τον Ελληνισμό. Η αθέτηση όμως ενός Τάματος δεν είναι απλό
πράγμα. Ξανάρχονται ένα – ένα όσα διά του τάματος αποφύγαμε και
γλυτώσαμε. Ξανάρχονται οι μουσουλμάνοι, οι δυνάμεις κατοχής, οι
κεφαλικοί φόροι των μνημονίων, οι αλλότριοι νόμοι ξενικής προέλευσης, ο
νόμος της σαρία, άλλο δίκαιο, το αγγλικό λένε, ορδές μεταναστών και
προσφύγων και βιώνουμε μια νέα «τουρκοκρατία» στην ουσία του πράγματος.
Μια νέα «αιχμαλωσία». Μια νέα καθημερινή απειλή κι έναν διαρκή
ακρωτηριασμό της ακεραιότητας και μια απομείωση της ολοκληρίας και
παράδοσης του Έθνους μας.
Το Τάμα του Έθνους δεν το προλαβαίνουμε με τίποτε. Δυστυχώς. Θα
δούμε τι θα αποφασίσουν άλλο να κάνουμε «εν εκείνη τη Ημέρα» στη θέση
του. Μέχρι τότε όμως θα πρέπει κάθε φορά να το φέρνουμε στο μυαλό μας
και να αναμοχλεύουμε την εθνική μας συνείδηση, τις συνειδήσεις μας, «από
το χρέος μη κινούντες». Ασφαλώς αυτό πρέπει να κάνουμε προσευχόμενοι
συγχρόνως να αναδείξει ο Σωτήρας μας ένα άνθρωπο, που θα το πάρει πάνω
του και μαζί με τους άρχοντες, τον κλήρο και το λαό, θα το φέρει εις
πέρας και θα ξεπλύνει την ντροπή μας. Αυτό πρέπει να κάνει ένας λαός που
σέβεται τον εαυτό του και αγαπά τον Θεό του.
Μέχρι τότε όμως, τουλάχιστο ας υψώνει την Ελληνική Σημαία, ας
εκκλησιάζεται στις εθνικές επετείους, ας διδάσκει τα παιδιά του, ας
παρακολουθεί τις κατά τόπους παρελάσεις, ας στοχάζεται και ας θυμάται,
ας διαβάζει και ας διηγείται «τα θαυμάσια» του Θεού, για να ευχαριστεί
τον Πανάγαθο Κύριο για όλα τα καλά που μας έδωσε.
Είναι όμως και κάτι άλλο. Ο απόστολος Παύλος συνιστά στους
Χριστιανούς και λέγει: «Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας
εδιδάχθητε διά λόγου ή δι΄ επιστολής». Σε ένα κατακλυσμό οπαδών του
«προφήτη» που δέχεται η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, στοιχειώδης
υποχρέωσή μας είναι να κρατάμε τις παραδόσεις μας, όχι μόνο για να
επιβιώσουμε στην ελληνική «κοινωνία των εθνών», αλλά και για να
μαθητεύσουμε – ει δυνατόν – «πάντα τα έθνη», που μέσα στο σχέδιο του
Θεού ήλθαν κοντά μας.
Σε λίγα χρόνια πολλά πράγματα θα αλλάξουν στην πατρίδα μας, λόγω της
πληθυσμιακής αλλαγής που υφίσταται η ελληνική κοινωνία. Πιθανόν θα
είμαστε ακόμη η πλειοψηφία εμείς οι Ελληνορθόδοξοι, αλλά δεν θα είμαστε
τίποτε, αν είμαστε σκιώδεις Έλληνες και εντελώς τυπικοί Ορθόδοξοι.
Ένα παράδειγμα: Τελευταία πληθαίνουν πολύ και
παντού οι «μαντήλες». Οι μουσουλμανικοί γυναικείοι κεφαλόδεσμοι. Σε κάθε
δρόμο της Αθήνας, σε κάθε γειτονιά και σε κάθε μεγαλούπολη της Πατρίδας
μας. Αυτές όμως οι μαντήλες στην απόλυτη πλειοψηφία τους συνοδεύονται.
Από παιδιά. Μικρά παιδιά «αγκαλοφορούμενα» ή συρόμενα. Από ολόκληρες
απαρτισμένες και διαρκώς αυξανόμενες οικογένειες σε πλήρη σύνθεση.
Αντίθετα ο ακάλυπτος ντόπιος θηλυκός πληθυσμός ή οδεύει μόνος του ή
σέρνει σκυλιά!
Αν δεν πάρουμε λοιπόν – από χθές, ει δυνατόν – την απόφαση ως
Έλληνες και Ελληνίδες να αφήσουμε επιτέλους τη στείρα συναισθηματική
επιπολαιότητα μιας παρατεταμένης μεσογειακής εφηβείας και δεν δούμε
κατάματα την πραγματική ζωή, σε λίγο θα σέρνουν εμάς τα σκυλιά στους
δρόμους, αδύναμους και άκαρπους ηλικιωμένους, απλούς και ανόητους
παρατηρητές της ευδοκίμησης των επήλυδων μέσα στις ίδιες κοινωνικές
συνθήκες της ευρωπαϊκής Ελλάδας μας και τον δικό μας γεροντικό μαρασμό
και αφανισμό.
