Τον βλάσφημον ούτε η γη δεν τον δέχεται

Η βλασφημία είναι μεγάλη πνευματική πτώση. Το να βρίζουμε τον Θεό, ο οποίος είναι ο δωρητής της ζωής μας και όλων των αγαθών, είναι φοβερό και μόνο να το σκέπτεσαι.

• Έλεγε ο αείμνηστος ιεροκήρυκας Δημ. Παναγόπουλος:

«Για όλες τις αμαρτίες πήρε θέση ο Θεός και έβαλε το αντίστοιχο επιτίμιο, αλλά το ου βλασφημήσεις, δεν το αναφέρει πουθενά. Και το έκανε επίτηδες, για να μας δείξη ότι ουδέποτε περίμενε το πλάσμα του, να έφτανε στο σημείο να Τον βλαστημήση. Όταν ρωτάς τον άλλον, γιατί βλασφημεί, σου λέει γιατί έτσι νιώθει μία ανακούφιση, ενώ πριν βλασφημήση ένιωθε ένα βάρος, μια καταπίεση. Όλα αυτά δείχνουν, ότι από πίσω κρύβεται ο διάβολος, που σε κάνει να νιώθης ένα βάρος και μία πίεση, για να βλασφημήσης και όταν βλασφημήσης, σηκώνεται και φεύγει, αφήνοντάς σε ήσυχο, γιατί πέτυχε το σκοπό του.

Αυτοί που στέλνουν τον άλλο στο διάβολο, δεν βλασφημούν τον διάβολο, αλλά εύχονται τον διάβολο. Είναι πράκτορες του σατανά και στην ουσία εύχονται να αυξηθή η βασιλεία του σατανά κατά ένα μέλος και να μειωθή η Βασιλεία του Θεού κατά ένα μέλος. Εδώ ο Χριστός έχυσε το αίμα του, για να μας απελευθερώση από τον σατανά και ο άλλος στέλνει τον συνάνθρωπό του στον διάβολο και ισχυρίζεται μετά ότι δεν βλαστήμησε τον Θεό! Μεγίστη πλάνη! Γιατί δεν λένε άει στο καλό; Αν βλασφημήσης το Θεό και ο πνευματικός σου, σου βάλη επιτίμιο δύο χρόνια να μη κοινωνήσης, τότε για το ότι έστειλες κάποιον στο διάβολο, πρέπει να σου βάλη σαράντα χρόνια επιτίμιο! Και αυτό γιατί είναι η χειρότερη μορφή βλασφημίας. Όταν στέλνης τον άλλο στο διάβολο, δεν βλασφημείς μόνο το Θεό, αλλά και την Παναγία και όλους τους Αγίους. Είναι επίσης άλλοι, που στέλνουν τον άλλο στον κόρακα. Ποιός είναι ο κόρακας; Είναι ο διάβολος και επομένως πάλι βλασφημείς το Θεό.

• Λέγει ο Αγ. Ιω. ο Χρυσόστομος: «Όπως ακριβώς εκείνος που ρίχνει λίθο προς τα επάνω δεν θα μπορέση να διασχίση το σώμα του ουρανού, ούτε να φτάση στο ύψος του, αντίθετα δέχεται πλήγμα στο κεφάλι του, αφού ο λίθος επιστρέφει προς εκείνον που τον πέταξε, έτσι λοιπόν κι εκείνος που βλασφημεί τη μακάρια εκείνη Ουσία, εκείνη μεν δεν θα μπορέση να τη βλάψη ποτέ σε τίποτα, εφ’ όσον είναι πολύ πιο ανώτερη και υψηλότερη, ώστε να μη δέχεται καμμιά βλάβη, ενώ ακονίζει το ξίφος εναντίον της ψυχής του, δείχνοντας αχαριστία προς τον ευεργέτη Του».

[Απ’ την Γ  Ὁμιλία του «ΠΕΡΙ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ»]

• Ο Μέγας Βασίλειος ποιό αυστηρός λέγει: «Αυτός που αμαρτάνει παραβαίνει το νόμο, ενώ εκείνος που βλασφημεί ασεβεί απέναντι στη Θεότητα».

[Απ’ το έργο «ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ», Αγ. Ιωάννου Δαμασκηνού] «Αυτούς που βλασφημούν στην πόλη, να τους συνετίζης. Αν ακούσης κάποιον να βλασφημή σε πάροδο η σε αγορά, να του κάνης παρατήρηση, κι αν χρειασθή να τον χτυπήσης, να μη διστάσης. Ράπισε το πρόσωπό του, σπάσε του το στόμα, άγιασε το χέρι σου με το χτύπημα. Κι αν κάποιοι σε κατηγορήσουν, κι αν σε οδηγήσουν στο δικαστήριο, ακολούθησέ τους».

[Απ’ το έργο «ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ», Αγ. Ιωάννου Δαμασκηνού] Γίνεται ο βλάσφημος χειρότερος και του σατανά. Διότι ο σατανάς, η ενσάρκωσις της κακίας, όλα τα αμαρτήματα είναι ικανός να τα διαπράξη. Ένα μόνον δεν τολμά να κάμη: την βλασφημία. Τι λέγει η Αγία Γραφή; «Και τα δαιμόνια πιστεύουσι» Και τι προσθέτει; Και βλασφημούν; Κάθε άλλο. Αλλά «και φρίσσουσι». Φόβος και τρόμος τα καταλαμβάνει, όταν σκέπτωνται την δύναμη του Παντοκράτορος. Ενθυμηθήτε τους, όταν αντίκρυσαν τον Χριστό  στην χώρα των Γαδαρινών και διετάχθησαν να βγουν από τον διαμονισμένον. Δεν ετόλμησαν να τον βλασφημήσουν αλλά τρέμοντες τον παρεκάλουν. «Οι δε δαίμονες παρακαλούσαν Αυτόν». Την βλασφημίαν λοιπόν, που ούτε ο σατανάς δεν τολμά να εκστομίση, την διαπράττει ο βλάσφημος. Ε! λοιπόν η βλασφημία δεν τον καταρρίπτει και δεν τον κάμνει χειρότερο και του σατανά;

• Ένα παράδειγμα τιμωρίας βλασφήμου αναφέρει ο μακαριστός π. Χαρ. Βασιλόπουλος στο βιβλίο του «Τα Μυστικά της Ευτυχίας»:

«Ήταν η 27 Δεκεμβρίου του 1940, τότε που οι Έλληνες ηγωνίζοντο τον ενδοξότερον αγώνα της Πατρίδος. Η μάχη εμαίνετο εις το Τεπελένι. Μεταγωγικοί μετέφερον πυρομαχικά εις τους μαχομένους. Καθ’ οδόν συναντούν τραυματίαν με τραύμα εις την κνήμην. «Κουράγιο, συνάδελφε, του λέγουν. Θα γυρίσωμε και θα σε πάρωμε». Εκείνος εβλασφήμησε το όνομο της Παναγίας. Εις το άκουσμα της βλασφημίας έφριξαν οι στρατιώται, διότι πρέπει να σημειωθή ότι εκεί η βλασφημία είχε κοπεί τελείως, όπως δε έλεγαν οι ξένοι «οι Έλληνες εκεί επάνω ζούσαν σαν άγιοι και πολεμούσαν σαν ήρωες». «Για όνομα Θεού, συνάδελφε! του λέγουν. Μη βλασφημάς. Πες Παναγία βόηθα». Αλλ’ εκείνος στον πόνο του εξηκολούθησε να βλασφημή συνεχώς.

Όταν κατόπιν επέστρεψαν τον βρήκαν πεθαμένον. Λυπήθηκαν κατάκαρδα δια την ψυχήν του, διότι έφυγε κατ’ αυτόν τον τρόπον. Επειδή δεν υπήρχε ιερεύς εις το Σύνταγμα, έσκαψαν προχείρως με τις ξιφολόγχες των και τον έθαψαν. Έκαμαν τον σταυρόν τους και έφυγαν. Αλλά μόλις απεμακρύνθησαν περί τα είκοσι μέτρα, έρχεται μία οβίδα από το Τεπελένι, τον ξεθάπτει και τον επέταξε δέκα μέτρα μακράν. Έπεσαν οι άνδρες κάτω να προφυλαχθούν. Αλλά δεν ήλθεν άλλη. Κατάλαβαν ότι ήταν σταλμένη δια τον βλάσφημον. Τον έχωσαν εκ νέου εις τον λάκκον που ήνοιξεν η οβίδα και εξεκίνησαν να φύγουν. Μόλις όμως έφθασαν εις τα είκοσι μέτρα, έρχεται δευτέρα οβίς και κατά τον ίδιον τρόπον τον ξεχώνει και τον πετά δέκα μέτρα μακράν. Τότε εννόησαν ότι τον βλάσφημον ούτε η γη δεν τον δέχεται. Τον απαράτησαν άταφον και έφυγαν. Φόβος και τρόμος κατέλαβεν όχι μόνον αυτούς, αλλά όλον τον εκεί στρατόν».

http://orthodoxostypos.gr/