Γράφει ο Κωνσταντίνος Βαθιώτης, πρ. Αναπλ. Καθηγητής Ποινικού Δικαίου.
«Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…»
Ο
λαμπρός Εισαγγελέας Εφετών Γεώργιος Τσιρώνης, ο οποίος έπεσε θύμα των
παρενεργειών του ε μ β ο λ ί ο υ κατά του κορωνοϊού, απεβίωσε.
Βαθιά
η θλίψη όχι μόνο από την απώλειά του, αλλά και επειδή σχεδόν κανένας
από τους συναδέλφους του δεν τόλμησε να αναφερθεί δημοσίως στο μαρτύριο
που υφίστατο από τον Απρίλιο (έχοντας μείνει φυτό μετά τον εμβολιασμό
του) και να προβληματισθεί για την μετάλλαξη των Ελλήνων σε τ ζ ο γ α δ ό
ρ ο υ ς της ζωής τους.
Προφανώς
οι δικαστές και εισαγγελείς της χώρας μας, η οποία τελεί υπό
ιατροφασιστική κατοχή μιας πρωτοφανούς-υβριδικής δικτατορίας, ασπάζονται
την στρεβλή άποψη που προωθεί –κόντρα σε ό,τι διδάσκαμε τον παλιό καλό
καιρό– ο κρατικός μηχανισμός της υγειονομικής προπαγάνδας.
Σύμφωνα με αυτήν την άποψη:
Επί
εποχής κορωνοϊού κάθε πολίτης έχει δήθεν καθήκον να υπηρετήσει ως σ τ ρ
α τ ι ώ τ η ς στο μέτωπο του “πολέμου κατά του αόρατου εχθρού” (sic),
προσφέροντας το μ π ρ ά τ σ ο του στον χειριστή της σύριγγας και α π ο δ
ε χ ό μ ε ν ο ς οποιαδήποτε σοβαρή παρενέργεια μπορεί να προκληθεί από
το π ε ι ρ α μ α τ ι κ ό σκεύασμα.
Ο θάνατος του άξιου Εισαγγελέως Πατρών ήταν προϊόν της παρενέργειας του ε μ β ο λ ί ο υ κατά του κορωνοϊού.
Αλλά,
όπως για τον θάνατο κάθε στρατιώτη που πέφτει στην μάχη υπέρ της
πατρίδος του, έτσι και για τον θάνατο του 60χρονου Εισαγγελέως Εφετών δ ε
ν πρόκειται να αναζητηθούν ε υ θ ύ ν ε ς από κανέναν.
Διότι,
κατά την αποπροσανατολιστική ερμηνεία των υγειονομικών-κυβερνητικών δ ι
α χ ε ι ρ ι σ τ ώ ν και των πάσης φύσεως φ ω σ τ ή ρ ω ν του
Συνταγματικού και του Ποινικού Δικαίου, που υ π έ τ α ξ α ν τις
επιστημονικές γνώσεις τους στην αρχή της νεοταξίτικης σ κ ο π ι μ ό τ η τ
α ς, υποτίθεται ότι έπεσε κι αυτός η ρ ω ι κ ά, μαχόμενος υπέρ της
δημόσιας υγείας, ειδικότερα: υπέρ του τείχους της ανοΗσίας. Επομένως,
ανταποκρίθηκε στο προβαλλόμενο ως ηθικό κ α θ ή κ ο ν του να τηρήσει
στάση α λ λ η λ ε γ γ ύ η ς έναντι του συμπολιτών του.
Κι
όμως! Ένα τέτοιο καθήκον αλληλεγγύης βρίσκει οπωσδήποτε το ό ρ ι ό του
εκεί όπου αρχίζει ο κ ί ν δ υ ν ο ς κατά της ζ ω ή ς του αλληλέγγυου
ή/και η αμφισβήτηση της α ξ ί α ς του ως ανθρώπου.
Στην
περίπτωση του αποβιώσαντος Εισαγγελέως, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι
ο ε μ β ο λ ι α σ μ ό ς του, αφού δεν ήταν προϊόν ex lege εξαναγκασμού,
ήταν καθαρά δική του επιλογή. Άρα, η καραμέλα της α τ ο μ ι κ ή ς
ευθύνης, που προωθήθηκε τόσο ύ π ο υ λ α στην εποχή του κορωνοϊού, θα
ήταν χρήσιμη, προκειμένου να σκιαγραφηθούν οι δεκάδες Πόντιοι Πιλάτοι,
οι οποίοι σήμερα ν ί π τ ο υ ν τας χείρας τους για κάθε α π ώ λ ε ι α
πολίτη που δέχθηκε ηρωικά να πολεμήσει με προτεταμένο το μπράτσο του
ενάντια στον αόρατο εχθρό.
Δυστυχώς,
αυτή η προσέγγιση είναι πέρα ώς πέρα ε σ φ α λ μ έ ν η, διότι η
παρασχεθείσα σ υ ν α ί ν ε σ ή του στην τέλεση της κινδυνώδους, εν
δυνάμει θανατηφόρας, ιατρικής πράξης του εμβολιασμού, ήταν π α θ ο γ ε ν
ή ς, πάσχουσα από γ ν ω σ τ ι κ ά και β ο υ λ η τ ι κ ά ελαττώματα. Για
να εφαρμοσθεί η αρχή της ατομικής ευθύνης προς όφελος των οργανωτών
ενός επικίνδυνου για την ανθρώπινη ζωή εγχειρήματος, θα πρέπει η
συναίνεση του παθόντος στην ετεροδιακινδύνευσή του να είναι ελεύθερη,
συνειδητή, υπεύθυνη, αυτόνομη, αυτοπροαίρετη. Καθ’ ον τρόπον, όμως,
οργανώθηκε, προωθείται και υλοποιείται ο μαζικός ε μ β ο λ ι α σ μ ό ς
των π α ρ α π λ α ν η μ έ ν ω ν και τ ρ ο μ ο κ ρ α τ η μ έ ν ω ν
πολιτών, η απαιτούμενη συναίνεση δ ε ν διαθέτει αυτά τα αναγκαία
χαρακτηριστικά.
Η
σχετική αιτιολογία περιέχεται στο βιβλίο του γράφοντος “Από την
τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο
κατά του αόρατου εχθρού”, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 68 επ., 72 επ.,
96 επ. Σχετικά με την ποινική ευθύνη για τις παρενέργειες: σελ. 161 επ.
ΠΟΣΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ: Όσοι ξέρουν να θ ρ η ν ο ύ ν για τα θύματα του κορωνοϊού σ ι ω π ο ύ ν για τα θύματα του ε μ β ο λ ι α σ μ ο ύ!
Κι
όταν το θύμα του ε μ β ο λ ι α σ μ ο ύ είναι λειτουργός της
δικαιοσύνης, η σιωπή των δικαστών και των εισαγγελέων μοιάζει ε κ κ ω φ α
ν τ ι κ ή αλλά προπάντων έ ν ο χ η.
