«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Εἶναι μιά μεγάλη εὐλογία νά γεννηθεῖς σ΄ ἕναν χριστιανικό κόσμο, νά δεχθεῖς τήν χάρη τοῦ Βαπτίσματος καί, δι΄ αὐτοῦ νά λἀβεις τήν ἀληθινή πίστη. Ἡ πίστη εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή. Ἡ ἁμαρτωλή, φανατική καί τρελλή ἀθεϊστική ζωή ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ἀπελπισία καί στήν ἀποσύνθεση καί τότε ἡ πίστη, ἡ εἰρήνευση μέ τόν Θεό εἶναι ἀναγκαία, γιά νά ἀποκολληθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά προοδεύσει στήν ἀρετή.
Ὅσοσδήποτε δελεαστικός εἶναι ὁ πειρασμός τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς, αὐτός καταλήγει τελικά σέ ἀηδία γιά τήν ἁμαρτία καί τότε ὁ ἄνθρωπος ψάχνει τήν ἀληθινή πορεία, τήν ὁποία τήν βρίσκει μέσῳ τῆς πίστεως. Καλά εἶναι νά ἔχεις τήν χάρη τοῦ Βαπτίσματος στήν ὥρα τῆς ἀφύπνισης τῆς συνείδησης, γιά νά ξέρεις πού νά πᾶς. Ὅποιος ὅμως δέν εἶναι βαπτισμένος, ἐκείνη τήν στιγμή θά περιπλανηθεῖ στήν ἀπελπισία.
Ἡ πίστη εἶναι μιά συνισταμένη τῆς ψυχῆς, ἕνας τρόπος ὕπαρξης. Ὅποιος δέν τήν ἔχει ζημιώνεται ἀπό τήν πιό ἀρχοντική ἀρετή. Αὐτή συνοδεύει τόν ἄνθρωπο στήν μάχη του μέ τήν ἁμαρτία, στήν ἀπελπισία τῶν ἀμφιβολιῶν του, στήν περιπλάνηση τῆς διανόησης, στήν ἀντιμετώπιση τοῦ κόσμου,τοῦ θανάτου τῆς θλίψης, γιά τήν ἐσωτερική οἰκοδόμηση, γιά τήν θέωση καί θά εἶναι παροῦσα καί στήν θαβωρική ἔλλαμψη, διότι ὁ Θεός παραμένει πάντα ἄφαντος καί ὅσο πιό ἄφαντος εἶναι, τόσο περισσότερο πραγματοποιεῖται ἡ θέωση.
Ἡ πίστη εἶναι ἕνα ζήτημα ὁμολογίας καί ἐμπειρίας. Διά τῆς ὁμολογίας αὐτή διδάσκεται καί διά τῆς ἐμπειρίας τελειοποιεῖται. Μπροστά στήν ἀθεϊστική βία, στήν ἠθική σήψη, στό κοινωνικό χάος, στήν ἀλλοτρίωση τοῦ κόσμου εἶναι ἀναγκαία ἡ τρέλλα τῆς πίστεως. Αὐτή ἡ τρέλλα δέν εἶναι φανατισμός, ἀδιαφάνεια, διαστρέβλωση, ἄρνηση τῆς πραγματικότητας, ἀλλά εἶναι ἕνα «σύν» νηφαλιότητας, τό ὁποῖο δίνει βεβαιότητα. Εἶναι ἡ δύναμη πού κάνει τόν ἄνθρωπο βασιλιᾶ στόν κόσμο. Ἡ τρέλλα τῆς πίστεως εἶναι ἰσχυρή ἀλλά ἤρεμη, ἔντονη ἀλλά ἐπιφυλακτική, νικηφόρα, ἀλλά ταπεινή. Ἡ πίστη εἶναι ἡ μητέρα τῶν ἀρετῶν καί τῆς γνώσης, ἀλλά μπορεῖ νά εἶναι καί θῦμα κάποιων μεγάλων σφαλμάτων, ὅπως εἶναι ἡ θρησκοληψία καί ὁ φανατισμός, τά ὁποῖα σκοτεινιάζουν καί προστυχαίνουν τήν συνείδηση, γεγονός γιά τό ὁποῖο εἶναι πολλή σημαντική ἡ διδασκαλία τῆς πίστεως. Γι΄ αὐτό πιστεύουμε στήν ἐκκλησία, διότι σ΄ αὐτήν βρίσκουμε τήν ἀληθινή διδασκαλία.
