«Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου·» (Πράξ. κ΄, 29). (Δηλ.: Σᾶς λέγω δὲ νὰ προσέχετε, διότι ἐγὼ γνωρίζω τοῦτο, ὅτι μετὰ τὴν ἀναχώρησίν μου θὰ εἰσέλθουν μεταξύ σας ψευδοδιδάσκαλοι καὶ πλάνοι σὰν ἄλλοι λύκοι ἄγριοι καὶ σκληροί, ποὺ ἀλύπητα θὰ διαρπάζουν τὸ ποίμνιον, βλάπτοντες καὶ ἀφανίζοντες τὰς ψυχὰς τῶν λογικῶν προβάτων).
Αἵρεση σημαίνει χωρισμὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
«Φεῦγε τίς συναναστροφές αὐτῶν (δηλ. τῶν αἱρετικῶν), ὅπως τά δηλητήρα τῶν φαρμάρκων. Καθ’ ὅσον αὐτοὶ εἶναι πιὸ φοβεροὶ ἀπὸ ἐκεῖνα. Γιατὶ ἐκεῖνα περιορίζουν τὴ βλάβη μόνο στὸ σῶμα, ἐνῶ αὐτοὶ καταστρέφουν τὴν ἴδια τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Γι’ αὐτὸ πρέπει ἀπ’ τὴν ἀρχὴ κι ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ν’ ἀποφεύγετε τὶς ὁμιλίες αὐτῶν καὶ μάλιστα μέχρι ποὺ νὰ μπορέσετε, μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, ὁπλισμένοι καλά, σὰν μὲ κάποια ὅπλα πνευματικά, μὲ τὶς μαρτυρίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς, νὰ ἀποστομώνετε τὴν ἀδιάντροπη γλώσσα τους».
- Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ θαυματουργὸς γράφει σχετικά:
«Ἡ ἀκάθεκτος φιλαρχία καὶ φιλοδοξία τὰ πάντα ἐμηχανεύσαντο. Τὰ πάντα ἐσοφίσθησαν, τὰ πάντα ἔδρασαν, ὅπως ἀναδείξωσι τούς Πάπας ἡγεμόνας τῆς Ἐκκλησίας καί τυράννους τῆς οἰκουμένης. Τό πρόγραμμα κατεστρώθη καί ἡ ἐφαρμογή αὐτοῦ ἐπεζητεῖτο πάσῃ δυνάμει. Πᾶν τό ἀντικείμενον ἔδει νά αἴρηται καί πᾶν τό ἀντιπῖπτον νά καθαίρηται. (Περὶ τῶν αἰτίων τοῦ Σχίσματος, σελ. 207).
- Στὸ βιβλίο «Οἰκουμενισμὸς χωρὶς μάσκα» ἐπισημαίνει ὁ π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος:
«Ὁ Πάπας, μὲ τὸν ἑωσφορικό του ἐγωϊσμό, θέλησε νὰ κυριαρχήση αὐτὸς σὲ ὅλη τὴν Οἰκουμένη, θρησκευτικῶς καὶ πολιτικῶς. Ὁ Πάπας θέλησε νὰ κατακτήση τὶς βασιλεῖες τοῦ κόσμου, νὰ κυριαρχήση τῆς Οἰκουμένης, ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Ὑποκατέστησε ὁ Παπισμὸς τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ μὲ τὸν ἄνθρωπο Πάπα! Καὶ ἐνῷ ὁ Χριστὸς ἐσαρκώθη, ὁ Πάπας ἐξεσάρκωσε τὸν Θεάνθρωπο καὶ τὸν ἐξώρισε στὸν Οὐρανό. Μετέτρεψε τὴν Ἐκκλησία σὲ κοσμικὴ βασιλεία. Τὴν ἔκανε σὰν ἕνα ἐγκόσμιο καθεστώς. Σφετερίσθηκε μάλιστα καὶ τὸν τίτλο. «Καθολικὴ Ἐκκλησία».
Καὶ γιατὶ ὅλα αὐτά; Γιὰ νὰ πάρη τὴν θέση τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἐκκλησία ἕνας ἄνθρωπος! ὁ Πάπας, ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης.
Ὁ Παπισμὸς ἔδιωξε τὸν Χριστὸ ἀπὸ ἀρχηγὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴ θέση Του ὕψωσε τὸν Πάπα. Ἔκαμε τὸν Πάπα κεφαλὴ καὶ ἀπόλυτο κυρίαρχο τῆς Ἐκκλησίας. Περιώρισε ἔτσι τὸν Χριστὸ στὸν Οὐρανό.
Μετέθεσε ὁ Παπισμὸς τὸ θεμέλιο τοῦ Χριστιανισμοῦ, ποὺ εἶναι ὁ αἰώνιος Θεάνθρωπος καὶ στὴ θέση του ἔβαλε ἕνα πεπερασμένο θνητό, τὸν Πάπα!
Ὁ Παπισμὸς διέστρεψε τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐδημιούργησε ἕνα κοσμικὸ Χριστιανισμό, μία παραποιημένη καὶ ἀγνώριστη ἐντελῶς «Ἐκκλησία», Τὴν ἔκαμε, ἀπὸ «Σῶμα Χριστοῦ», ἕνα κοσμικὸ Σωματεῖο!».
- Εἶναι τόσο μεγάλο τὸ μῖσος κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ποὺ ἀναφέρεται ὅτι:
«Κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο 1942-1945 ἔγινε ἡ μεγαλυτέρα στὴν Ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ ὁμαδικὴ σφαγὴ Ὀρθοδόξων κατ’ ἐντολὴν τοῦ Βατικανοῦ! Ἡ ἄλλη, ἡ παλαιοτέρα, ὑπὸ τῶν Παπικῶν σφαγὴ τῶν ἀντιφρονούντων κατὰ τὴν νύκτα τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου ἀσφαλῶς ὠχριᾷ μπροστὰ στὴν ὁμαδικὴ σφαγὴ τῶν 800.000 (ΝΑΙ ΟΚΤΑΚΟΣΙΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ) Ὀρθοδόξων Σέρβων, κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου».
- Τὸ ἴδιο δὲν ἔκαναν καὶ στὴν Κύπρο οἱ Λατῖνοι στὶς 19 Μαΐου 1231:
Ἡ Κυπριακὴ Ἐκκλησία μὲ θυσίες καὶ ἀγῶνες διατήρησε τὴ λυχνία τῆς Ὀρθοδοξίας ἀκοίμητη καὶ σὲ χρόνους πολὺ δύσκολους. Αὐτὸ ἀποδεικνύουν οἱ ἅγιες μορφὲς τῶν δεκατριῶν Ὁσιομαρτύρων τῆς Μονῆς Παναγίας τῆς Καντάρας. Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ Ὁσιομάρτυρες ἔζησαν τὸ 13ο αἰώνα μ.Χ. στὰ χρόνια ποὺ ἡ Κύπρος βρισκόταν κάτω ἀπὸ τὴν κυριαρχία τῶν Φράγκων, οἱ ὁποῖοι μὲ κάθε τρόπο προσπαθοῦσαν νὰ ὑποτάξουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα. Ἡ προσπάθειά τους ἄρχισε ἀπὸ τὸ 1220 καὶ ἐπέβαλαν καταπιεστικὰ μέτρα γιὰ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἐπικράτηση τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας. Μπροστὰ στὰ μέτρα αὐτὰ ἡ στάση τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου καὶ κυρίως τῶν μοναχῶν ὑπῆρξε πραγματικὰ ὑπέροχη καὶ ἀξιοθαύμαστη. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦλθαν στὴν Κύπρο κάποιοι μοναχοὶ ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία, οἱ ὁποῖοι διακρίνονταν γιὰ τὴν μεγάλη ἀρετή τους. Αὐτοὶ ἐγκαταστάθηκαν στὸ ἀπόμερο μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Καντάρας καὶ ἄρχισαν τὴν ἄσκησή τους. Ἡ φήμη τῆς ὁσιακῆς ζωῆς τους γρήγορα μαθεύτηκε καὶ οἱ Λατῖνοι ἔσπευσαν νὰ παρασύρουν τοὺς Ὁσίους στὸ δικό τους δόγμα. Ὅμως αὐτὸ δὲν στάθηκε δυνατόν. Τότε συνελήφθησαν κι ἀφοῦ μαστιγώθηκαν, γιὰ τρία χρόνια φυλακίσθηκαν μὲ συνεχεῖς καταπιέσεις. Οἱ ἀβάστακτες κακουχίες ὁδήγησαν τὸν μοναχὸ Θεόγνωστο στὸ θάνατο. Οἱ Λατῖνοι πῆραν τὸ τίμιο Λείψανό του, τὸ ἔσυραν στοὺς δρόμους τῆς Λευκωσίας γιὰ ἐκφοβισμὸ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τέλος τὸ ἔριξαν σὲ φωτιὰ καὶ τὸ ἔκαψαν. Μὲ ἐντολὴ τοῦ Πάπα καὶ οἱ ὑπόλοιποι Πατέρες τῆς Μονῆς Καντάρας κάηκαν, ὕστερα ἀπὸ πολλὰ καὶ φρικτὰ βασανιστήρια τὸ 1231. Κι ὅλα αὐτὰ γιατὶ μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία παρέμειναν στὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀρνούμενοι νὰ δεχθοῦν τὸν ἐκλατινισμό, ποὺ μὲ βία ἐπιχειροῦσαν οἱ Φράγκοι στὴν Κύπρο. Τὰ ὀνόματα εἶναι: Ἰωάννης, Κόνων, Ἰερεμίας, Μᾶρκος, Κύριλλος, Θεόκτιστος, Βαρνάβας, Μάξιμος, Θεόγνωστος, Ἰωσήφ καὶ Γερμανός καὶ δύο ἐκ τῆς εὐαγοῦς καὶ βασιλικῆς μάνδρας τοῦ Μαχαιρᾶ, ὅ τε ἱερὸς Γεννάδιος καὶ ὁ θεῖος Γεράσιμος, ζήλῳ πολλῷ ἐμπλησθέντες ἀνῄρουν γραφικῶς τὴν τοιαύτην αἵρεσιν, στηρίζοντες τοὺς Ὀρθοδόξους Κυπρίους ἐμμένειν ἀδιασείστως τοῖς πατρῴοις δόγμασι τῆς ἀληθοῦς πίστεως».
Δυστυχῶς, συζητοῦν γιὰ συνεορτασμὸ τοῦ Πάσχα, δηλαδὴ γιὰ ὑποδούλωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
