Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, Καθηγητής Ποινικού Δικαίου – Δικηγόρος Αθηνών
ΠΡΟΪΔΕΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΙΚΟΥΣ:
Στην περίφημη φράση του Άδ. Γεωργιάδη «Αν ο υπουργός Μεταφορών έλεγε ότι έχουμε πρόβλημα ασφάλειας στα τρένα, δεν θα έμπαινε κανείς», η οποία αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ποινικά αυτογκόλ του λαλίστατου Υπουργού της Νέας Δικτατορίας, υποκρύπτεται η εξής παραδοχή:
Ο υπουργός Μεταφορών Κ. Καραμανλής γνώριζε άριστα ότι υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας στα τρένα. Άρα, από την στιγμή που ουδέν έπραξε για να αποκαταστήσει το συγκεκριμένο πρόβλημα, όχι μόνο παραλείποντας να διαφωτίσει το επιβατικό κοινό σχετικά με τον κίνδυνο που εγκυμονεί για την ζωή του η χρήση του σιδηροδρόμου, αλλά, πολύ περισσότερο, διαρρηγνύοντας από το βήμα της Βουλής τα ιμάτιά του ότι «μια υπεύθυνη πολιτεία δεν μπορεί να παίζει με την ασφάλεια των επιβατών» και ότι «είναι ντροπή να τίθενται θέματα ασφαλείας», αποδέχθηκε την επέλευση της συμφοράς, η οποία ήταν ενδεχόμενο να συμβεί ανά πάσα στιγμή σε οποιοδήποτε δρομολόγιο στέλνοντας στον θάνατο εκατοντάδες επιβάτες.
Αν οι υποψήφιοι επιβάτες γνώριζαν ότι, εξαιτίας των προβλημάτων ασφαλείας, οι ράγες έχουν μετατραπεί σε καρμανιόλα, τα βαγόνια σε φορητές θανάσιμες παγίδες και, αντιστοίχως, τα εισιτήρια του τρένου σε λαχνούς θανάτου, τότε πράγματι κανένας δεν θα αποφάσιζε να χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο, εκτός αν επρόκειτο για λάτρη παραλλαγής της ρώσικης ρουλέτας, ο οποίος θα ήθελε, μέσω της χρήσης του σιδηροδρόμου, να ανεβάσει την αδρεναλίνη του, δοκιμάζοντας την αποδοτικότητα του τυχερού άστρου του.
Η ορθόδοξη μετάφραση της ανάποδης-σφόδρα παραπλανητικής φράσης του Άδωνι Γεωργιάδη «αν ο υπουργός Μεταφορών έλεγε ότι έχουμε πρόβλημα ασφάλειας στα τρένα, δεν θα έμπαινε κανείς» είναι η ακόλουθη:
Επειδή ακριβώς ο υπουργός γνώριζε ότι έχουμε πρόβλημα ασφάλειας στα τρένα, θα έπρεπε να φροντίσει να μη μπαίνει κανείς μέσα.
Από την στιγμή που αδιαφόρησε πλήρως γι’ αυτό, καλούνται οι εισαγγελικές αρχές να ερμηνεύσουν προσηκόντως την ανθρωποκτόνα παράλειψή του. Η επίμαχη φράση του Άδ. Γεωργιάδη αποτελεί τρανή απόδειξη ότι ΚΑΙ ο υπουργός Μεταφορών είχε επίγνωση της απαράδεκτης κατάστασης στην οποία βρισκόταν το σιδηροδρομικό δίκτυο.
Η γνώση, όμως, είναι το κοινό σημείο επαφής της ενσυνείδητης αμέλειας και του ενδεχόμενου δόλου. Συνεπώς, με την συναξιολόγηση των ενδεικτών και αντενδεικτών του ενδεχόμενου δόλου, απομένει να τεκμηριωθεί η αποδοχή ή η μη-αποδοχή της θανατηφόρας συμφοράς που μπορούσε οποτεδήποτε να προκληθεί σε βάρος εκατοντάδων αθώων ψυχών και εν τέλει προκλήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
Ο Άδ. Γεωργιάδης προέβη, όμως, και σε μια δεύτερη, πονηρή δήλωση: «τα τρένα τα είχαμε από την εποχή του Τρικούπη, είχαμε τέτοια δυστυχήματα; 150 χρόνια δουλεύουν τα τρένα χωρίς τηλεματική».
Άραγε, θα μπορούσε η σκέψη αυτή να συσχετισθεί με τον αντενδείκτη του ενδεχόμενου δόλου που αποκαλείται “εξοικείωση του δράστη με τον κίνδυνο” και έτσι να καλλιεργηθεί η τάση επιεικούς ποινικής αξιολόγησης της συμπεριφοράς του υπουργού Μεταφορών καθώς και κάθε άλλου εμπλεκομένου;
Η αρνητική απάντηση βρίσκεται στην ανάπτυξη που ακολουθεί. Αν, μάλιστα, ληφθεί υπ’ όψιν η συρροή τριών ενδεικτών του ενδεχόμενου δόλου, δηλαδή: του υψηλού αντικειμενικού ποσοστού επικινδυνότητας των πράξεων και παραλείψεων, της ιδιοτέλειας του σκοπού που επιδιώχθηκε με την εκδήλωση της επίμαχης συμπεριφοράς και των παραπλανητικών δηλώσεων του Υπουργού Μεταφορών πριν από την συμφορά, τότε η δυνατότητα κατάφασης του ενδεχόμενου δόλου ανθρωποκτονίας τόσο για τον πρωθυπουργό και τον Υπουργό Μεταφορών όσο και για τα λοιπά εμπλεκόμενα πρόσωπα είναι προφανής.
Αλλά στον Θαυμαστό [= Σιχαμερό] Ανάποδο Κόσμο μας τα προφανή είναι αφανή! Κι έτσι εκείνοι που θα έπρεπε να καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, το βράδυ των επικείμενων εκλογών θα στρογγυλοκαθίσουν στο χλιδάτο σαλόνι τους, προκειμένου να παρακολουθήσουν το θεατρικό έργο που έχει σκηνοθετήσει για τους βρεφοποιημένους πολίτες ο αόρατος μαριονετίστας με τίτλο «Η κάλπικη κάλπη».
Όσα θα αναλυθούν δείχνουν ότι η επιλογή ενός μέρους του ελληνικού λαού να κάνει λόγο για την «μαζική δολοφονία των Τεμπών» κάθε άλλο παρά νομικώς αυθαίρετη είναι, εφόσον για την κατάφαση του ανθρωποκτόνου δόλου αρκεί η απλή αποδοχή της ενδεχόμενης θανάσιμης έκβασης, ακόμη κι αν αυτή για τον δράστη αποτελεί ανεπιθύμητη εξέλιξη.
Ανεπιθύμητη είναι και η απώλεια της περιουσίας ενός τζογαδόρου, αλλά από την στιγμή που μπαίνει στο καζίνο και παίζει τα χρήματά του στην ρουλέτα, έχει εκ των προτέρων αποδεχθεί ότι μπορεί να τα χάσει.
Εκείνο, ωστόσο, που δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί στο πλαίσιο του παρόντος είναι αν όσοι με τις ενέργειες ή τις παραλείψεις του συνέβαλαν στην απώλεια των 57 + Χ αθώων ψυχών δεν έδρασαν απλώς με ενδεχόμενο δόλο αλλά με άμεσο δόλο α΄ βαθμού, δηλαδή με επιδίωξη. Η πραγμάτευση αυτού του ζητήματος, δηλ. η τυχόν σκόπιμη μετατροπή των βαγονιών του Ιντερσίτυ σε φορητές θανάσιμες παγίδες, προϋποθέτει επαλήθευση της εγκυρότητας κάποιων τρομακτικών πληροφοριών/υπονοιών που σχετίζονται αφ’ ενός με το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας και αφ’ ετέρου με την επαίσχυντη προσπάθεια συγκάλυψης των αιτίων της μετωπικής σύγκρουσης των δύο τρένων.
Φυσικά, η διαβεβαίωση των μελών της κυβέρνησης της Νέας Δικτατορίας ότι θα χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση σημαίνει το ακριβώς ανάποδο: θα πέσει μαύρο σκοτάδι!
__________________________________________
Για να μπορεί να κριθεί ότι η απώλεια εκατοντάδων ανθρώπινων ζωών είναι προϊόν δολίας συμπεριφοράς ενός ή περισσότερων προσώπων, θα πρέπει αυτά σε υποκειμενικό επίπεδο αφ’ ενός να γνώριζαν την επικινδυνότητα της συμπεριφοράς τους και αφ’ ετέρου (τουλάχιστον) να αποδέχονταν το επελθόν αποτέλεσμα είτε ως ενδεχόμενη είτε ως βέβαιη παρεπόμενη συνέπεια της πράξης τους.
Σε περίπτωση που ο δράστης επιδιώκει το αποτέλεσμα είναι ζήτημα εριζόμενο αν για τον καταλογισμό του αποτελέσματος ως προϊόν δόλου αρκεί η υπετροφική βούληση του δράστη, η οποία ισοσταθμίζει την αναιμική γνώση του, ή αν, αντιθέτως, η ποιότητα της γνώσης και η ένταση της βούλησης πρέπει να εξετάζονται αυτοτελώς, χωρίς η δεύτερη να μπορεί να ισοφαρίσει το έλλειμμα της πρώτης.
Ο επιστημονικός αυτός καβγάς έχει πρακτική αξία, μόνο σε όσες περιπτώσεις ο νομοθέτης αξιώνει ρητώς την αυξημένη γνώση εκ μέρους του δράστη, όπως στο έγκλημα της συκοφαντικής δυσφήμησης (άρθρο 363 ΠΚ), η τέλεση της οποίας προϋποθέτει να γνωρίζει ο δυσφημών με βεβαιότητα την αναλήθεια του ισχυρισμού του.
Παράδειγμα: O Γιώργος επιδιώκει να συκοφαντήσει τον Άδωνι, υπάλληλο της πολεοδομίας, γράφοντας στην εφημερίδα του ένα άρθρο με το οποίο τον κατηγορεί ότι “λαδώθηκε χοντρά”, για να βγάλει την οικοδομική άδεια του Δημήτρη· ως προς το κατά πόσον αληθεύει, όμως, η πληροφορία αυτή, ο Γιώργος διατηρεί ισχυρές αμφιβολίες.
Στο παράδειγμα αυτό, ο συνήγορος του Γιώργου θα έπρεπε να υποστηρίξει ότι, εφόσον τα γραφόμενα στο επίμαχο άρθρο δεν ήταν με βεβαιότητα αναληθή, ευθύνη του για συκοφαντική δυσφήμηση δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί, αφού η ένταση της γνώσης του υπολειπόταν εκείνης που απαιτείται από τον νόμο. Αντιθέτως, το συνήθως ανεπιεικές προς τον κατηγορούμενο δικαστήριο θα τασσόταν μάλλον με την άλλη άποψη, οπότε θα θεωρούσε ότι ο Γιώργος τέλεσε συκοφαντική δυσφήμηση σε βάρος του Άδωνι, αφού η δυσφημιστική επιδίωξη υπερκαλύπτει το γνωστικό έλλειμμα ως προς την αναλήθεια του προσβλητικού ισχυρισμού.
Αντίστοιχο πρόβλημα ανακύπτει και στην ανθρωποκτονία με δόλο. Έτσι, στην υπόθεση Γρηγορόπουλου, το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Άμφισσας (απόφ. 14-73/2010) υιοθέτησε την αυστηρή ερμηνεία και απεφάνθη κατά πλειοψηφία τα ακόλουθα:
«Το γεγονός ότι η βολίδα εποστρακίσθηκε στην τρίτη κατά σειρά πακτωμένη μπάλα, με άμεση συνέπεια ο Α.Γ. να πληγεί δευτερογενώς και όχι πρωτογενώς, δεν μπορεί να μεταβάλει τη μορφή του ανθρωποκτόνου δόλου του πρώτου κατηγορουμένου από άμεσο σε ενδεχόμενο, καθόσον αυτός πυροβόλησε από απόσταση 25 με 30 περίπου μέτρα με ανθρωποκτόνο σκοπό»1.
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η έννοια του δόλου ως μορφή υπαιτιότητας (προβλέπεται στο άρθρο 27 ΠΚ) συναπαρτίζεται από ένα γνωστικό και ένα βουλητικό στοιχείο, τα οποία έχουν διαβαθμίσεις:
Η μεν γνώση μπορεί να αφορά την δυνατότητα ή την βεβαιότητα μεταβολής των πραγμάτων, η δε βούληση μπορεί να εξειδικεύεται σε αποδοχή του αποτελέσματος ή σε επιδίωξη παραγωγής του. Ανάλογα με το πώς συνδυάζονται οι διαβαθμίσεις αυτές, ποικίλλει το είδος του δόλου.
Έτσι, μιλάμε για ενδεχόμενο δόλο, όταν ο δράστης προβλέπει ως δυνατή την επέλευση του βλαπτικού αποτελέσματος και παρά ταύτα ενεργεί ή παραλείπει να πράξει τα δέοντα ώστε να αποσοβηθεί μια συμφορά (παρότι ο πασίγνωστος στο ευρύ κοινό όρος «ενδεχόμενος δόλος» έχει απολύτως επικρατήσει, μπορεί να ξενίζει τον μη εξοικειωμένο με την τεχνική ορολογία του Ποινικού Δικαίου: ο δόλος είναι δεδομένος – ενδεχόμενο είναι το αντικείμενό του, δηλαδή το εγκληματικό αποτέλεσμα).
Παράδειγμα: Ο Γιώργος, ο οποίος αρέσκεται στα νυκτερινά πειράματα κρανιακής ανθεκτικότητας, γνωρίζει ότι, αν κατά την διάρκεια της προκεχωρημένης νύκτας, ρίξει στα τυφλά από το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου έναν τσιμεντόλιθο, είναι ενδεχόμενο να σκάσει στο κεφάλι κάποιου περαστικού που θα τύχει να βρίσκεται στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή. Το αποτέλεσμα αυτό το αποδέχεται, επειδή του είναι πιο σημαντικό να διενεργήσει το πείραμά του, ώστε να διαπιστώσει αν υπάρχουν πολίτες που διαθέτουν κρανίο ανθεκτικό στην ρίψη τσιμεντόλιθου από το συγκεκριμένο ύψος, από το να απέχει κάθε ριψοκίνδυνης συμπεριφοράς για την ζωή των περαστικών.
Για αναγκαίο δόλο ή άμεσο δόλο β΄ βαθμού μιλάμε, όταν ο δράστης ενεργεί, παρότι προβλέπει ότι το αποτέλεσμα θα επέλθει μετά βεβαιότητος.
Παράδειγμα: Ο Γιώργος, για να εξολοθρεύσει τον ψυχοπαθή Κυριάκο, τοποθετεί βόμβα στο αυτοκίνητο του δεύτερου, γνωρίζοντας όμως ότι, όταν η βόμβα εκραγεί, θα στείλει κατ’ ανάγκην στον τάφο και τον σoφέρ του, ο οποίος όχι μόνο δεν φταίει σε τίποτε, αλλά είναι και πρόσωπο ιδιαιτέρως αγαπητό στον Γιώργο2.
Για άμεσο δόλο α΄ βαθμό ή για επιδίωξη ή για δόλο σκοπού μιλάμε, όταν ο δράστης στοχεύει στην επέλευσή του.
Παράδειγμα: Ο Γιώργος κολλάει το πιστόλι του στον κρόταφο του Κυριάκου και πατά την σκανδάλη, παίρνοντας εκδίκηση για την απώλεια της κόρης του την οποία πριν από λίγες ημέρες είχε παρασύρει με το αυτοκίνητό του ο απρόσεκτος Κυριάκος.
Η ενδιάμεση, αμφισβητούμενη κατηγορία της βουλητικής υπετροφίας και ταυτοχρόνως της γνωστικής αναιμίας ονομάζεται επιδίωξη ενδεχομένου.
Όταν, όμως, ο δράστης γνωρίζει ότι από τις ενέργειες ή τις παραλείψεις του είναι ενδεχόμενο να επέλθει η συμφορά, αλλά πιστεύει ότι αυτή τελικώς θα αποφευχθεί, τότε η υπαιτιότητά του δεν συνίσταται σε δόλο αλλά σε αμέλεια (προβλέπεται στο άρθρο 28 ΠΚ), η οποία ονομάζεται ειδικότερα ενσυνείδητη ή συνειδητή.
Ως εκ τούτου, η ενσυνείδητη αμέλεια και ο ενδεχόμενος δόλος εφάπτονται στο γνωστικό επίπεδο αλλά διαφέρουν στο βουλητικό:
Ενώ τόσο ο δολίως όσο και ο συνειδητά αμελώς κινούμενος δράστης προβλέπουν ως δυνατή την επέλευση της συμφορά, ο μεν πρώτος την αποδέχεται, ο δε δεύτερος όχι.
Άρα, θα μπορούσε να γίνει δεκτό ότι η αμέλεια είναι ένα είδος πλάνης: η πραγματικότητα δεν συμπίπτει με την παράσταση που έχει ο αμελής δράστης στο μυαλό του. Τούτο, μάλιστα, ισχύει πρωτίστως για την δεύτερη μορφή αμέλειας, την άνευ συνειδήσεως ή μη συνειδητή, κατά την οποία ο δράστης δεν προέβλεψε καν την συμφορά που θα προκαλούσε η συμπεριφορά του, παρότι όφειλε και μπορούσε να κάνει την σχετική πρόβλεψη.
Παράδειγμα: Ένας οδηγός αυτοκινήτου που έχει χαλασμένα φρένα αναλογίζεται το ενδεχόμενο να προκληθεί δυστύχημα λόγω του προβλήματος στο σύστημα τροχοπέδησης αλλά αισιοδοξεί ότι τελικώς όλα θα πάνε καλά, επειδή κι άλλες φορές έχει οδηγήσει με χαλασμένα φρένα και δεν προέκυψε κανένα πρόβλημα ή επειδή κινείται με χαμηλή ταχύτητα και στα δύσκολα σημεία κορνάρει κ.λπ. (ενσυνείδητη αμέλεια). Αλλά ο ίδιος οδηγός μπορεί να κάθισε στο τιμόνι χωρίς να του πέρασε καμία στιγμή από το μυαλό ότι, λόγω της κατάστασης των φρένων, ήταν ενδεχόμενο να γίνει υπαίτιος κάποιας συμφοράς (μη συνειδητή αμέλεια). Και στις δύο περιπτώσεις ο οδηγός βρίσκεται σε πλάνη.
Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί παγκοσμίως προκειμένου να οριοθετηθεί σωστά ο ενδεχόμενος δόλος έναντι της ενσυνείδητης αμέλειας. Άλλοι επιχειρούν μια περισσότερο ψυχολογική και άλλοι μια περισσότερο κανονιστική-αξιολογική ερμηνεία.
Όσοι ενδιαφέρονται κυρίως να ψυχολογήσουν τον δράστη κατά την στιγμή της τέλεσης της πράξης του προσπαθούν να διερευνήσουν τον εσωτερικό του κόσμο και να διαπιστώσουν ποια ήταν η ψυχική στάση του έναντι των τρίτων-υποψήφιων θυμάτων την επίμαχη χρονική στιγμή.
Μάλιστα, ενώ στον Ποινικό Κώδικα προβλέπεται ρητώς ότι «από αμέλεια πράττει όποιος από έλλειψη της προσοχής την οποία όφειλε κατά τις περιστάσεις και μπορούσε να καταβάλει πρόβλεψε ως δυνατό το αξιόποινο αποτέλεσμα, πίστεψε όμως ότι δεν θα επερχόταν», μερίδα ερμηνευτών και εφαρμοστών του Ποινικού Δικαίου δέχονται ότι ενεργεί αμελώς και όχι δολίως όποιος απλώς ελπίζει μέσα του ότι η συμφορά δεν θα επέλθει. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η «κακιά η ώρα» (με άλλα λόγια, η ατυχής πορεία των πραγμάτων) εκείνη που οδήγησε στην απώλεια αθώων ψυχών, ακόμη και πολυαγαπημένων προσώπων του ίδιου του δράστη, για τα οποία αυτός έκλαψε πικρώς.
(Πάντως, ο Άρειος Πάγος δεν ακολουθεί ενιαία γραμμή: καίτοι μέχρι το 2013 υπήρχαν περιπτώσεις επ’ ευκαιρία των οποίων είχε αποφανθεί ότι η ελπίδα πρέπει να κατατάσσεται στο πεδίο του ενδεχόμενου δόλου, τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι έχει επικρατήσει η ακριβώς αντίθετη θεώρηση, σύμφωνα με την οποία η ελπίδα εντάσσεται στο πεδίο της αμέλειας: βλ. π.χ. ΑΠ 132/2020, ΑΠ 451/2019, ΑΠ 1496/2018).
Παράδειγμα: Την παραμονή των Χριστουγέννων, η γρια-Καντάκαινα παραδίδει στην στέρφα νύφη της, την Διαλεχτή, φαρμακωμένο Χριστόψωμο για να την ξεκάνει, ενόσω ο λατρεμένος της γιόκας έχει αποκλεισθεί λόγω κακοκαιρίας στο απέναντι νησί. Τελικώς, όμως, το χριστόψωμο καταβροχθίζει ο Καντάκης την ώρα που η Διαλεχτή βρίσκεται στην εκκλησία. Όταν η Διαλεχτή επέστρεψε στο σπίτι της, «εὗρε τὴν πενθεράν της περιβάλλουσαν διὰ τῆς ὠλένης τὸ μέτωπον τοῦ υἱοῦ αὐτῆς καὶ γοερῶς θρηνοῦσαν»3.
Η συνέχεια ΕΔΩ
