Ἀπo ΒΙΒΛΙΟ «ΤΑ ΤΕΣΣΑΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ», εκδ. του 1955
Του Μητροπολιτου Φλωρινης Αυγουστινου Καντιωτου, σελίδες 19-22 (ΜΕΡΟΣ 4)
ΣΥΝΕΧΕΙΑ Α΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ «Η ΟΡΑΣΙΣ»
-
«… Καὶ ἰδοὺ θρόνος ἔκειτο ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τὸν θρόνον καθήμενος, ὅμοιος ὁράσει λίθῳ ἰάσπιδι καὶ σαρδίῳ˙ καὶ ἶρις κυκλόθεν τοῦ Θρόνου, ὁμοίως ὅρασις σμαραγδίνων˙ καὶ κυκλόθεν τοῦ Θρόνου θρόνοι εἴκοσι τέσσαρες καὶ ἐπὶ τοὺς θρόνους τοὺς εἴκοσι τέσσαρας πρεσβυτέρους καθημένους, περιβεβλημένους ἐν ἱματίοις λευκοῖς, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν στεφάνους χρυσοῦς καὶ ἐκ τοῦ Θρόνου ἐκπορεύονται άστραπαὶ καὶ φωναὶ καὶ βρονταὶ καὶ ἑπτὰ λαμπάδες πυρὸς καιόμεναι ἐνώπιον τοῦ Θρόνου, αἵ εἰσι τὰ ἑπτὰ πνεύματα τοῦ Θεοῦ…»(Ἀποκ. 4, 3-5)
Ἔχει μεγαλεῖον ἄφθαστον,
ἀθάνατον. Ἐκ τοῦ θρόνου του ἐκπορεύονται «ἀστραπαὶ καὶ φωναὶ καὶ
βρονταί». Πολύτιμοι λίθοι «ἴασπις καὶ σάρδιον» μόλις μᾶς δίδουν μίαν
ἀσθενῆ εἰκόνα τῆς ἀκτινοβόλου λαμπρότητός Του. Πέριξ τοῦ καθημένου ἐπὶ
τοῦ θρόνου σχηματίζεται κύκλος τις φωτεινὸς ὡς ἶρις, ὡς οὐράνιον τόξον,
ἀλλὰ τὸ οὐράνιον τοῦτο τόξον παρʼ ὅλην τὴν ποικιλίαν τῶν χρωμάτων
ἐφαίνετο ὡς ἕνα φῶς, ὁμοιάζον πρὸς τὸ φῶς ποὺ ἐκπέμπει ὁ φωτιζόμενος ὑπὸ
τοῦ ἡλίου «σμάραγδος» καὶ τὸ φῶς τοῦτο τῆς ἴριδος κατὰ τὴν ἑρμηνείαν
τῶν Πατέρων* εἶναι σύμβολον τῆς ἑνότητος, ἡ ὁποία παρὰ τὴν ποικιλίαν τῶν
χαρισμάτων καὶ ἐνεργειῶν τοῦ παναγίου Πνεύματος πρέπει νὰ βασιλεύῃ καὶ
νὰ ἐπικρατῇ μεταξὺ τῶν πιστῶν. Ἡ ἑνότης ὡς οὐράνιον τόξον περιβάλλει καὶ
φαιδρύνει τὴν Ἐκκλησίαν, εἰς τοὺς κόλπους τῆς ὁποίας βασιλεύει ἡ εἰρήνη
τοῦ Χριστοῦ «ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν».
* Λέγοντες «κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τῶν Πατέρων» ἐννοοῦμεν κυρίως
τὴν ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἀνθίμου ἑρμηνείαν τῆς
Ἀποκαλύψεως, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἐχει συμπεριληφθῆ πᾶν ὅ,τι οἱ ἀρχαιότεροι
διδάσκαλοι καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν εἴπει περὶ τοῦ Ἱεροῦ τούτου
βιβλίου.
– Μετὰ τὸν πρῶτον θρόνον «κυκλόθεν» 24 μικρότεροι θρόνοι. Καὶ
ἐπὶ τῶν θρόνων τούτων 24 πρεσβύτεροι. Καὶ οἱ 24 πρεσβύτεροι δὲν εἶναι
ὑπουργοὶ καὶ πρωθυπουργοὶ καὶ οἱ πρῶτα ἀξιώματα κατέχοντες πλησίων τῶν
ἐπιγείων βασιλέων καὶ ἀρχόντων, δὲν εἶναι οἱ συγκλητικοὶ τῆς ἀρχαίας
Ρώμης, ἀλλὰ εἶναι ἄνδρες ἐξέχοντες ἐν τῷ ἠθικῷ καὶ θρησκευτικῷ μεγαλείῳ,
πολέμαχοι ἀγωνισταὶ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς, ἀντιπροσωπεύοντες ὅ,τι
ἔξοχον ἔχει νὰ παρουσιάσῃ ἡ ἀνθρωπότης, ἡ ἱστορία τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς
Διαθήκης. Αὐτοὶ οἱ καθήμενοι ἐπὶ τῶν οὐρανίων θρόνων συμβολίζουν τὸ
ὕψος, μέχρι τοῦ ὁποίου δύναται νὰ φθάσῃ ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς ἀσκήσεως τῶν
ἀρετῶν τῷ Θεῷ ὁμοιούμενος*. Ἔστη ὁ Θεὸς ἐν μέσῳ τῶν θεῶν, ἐκείνων,
δηλαδή, οἱ ὁποῖοι οὐ μόνον τὸ κατʼ εἰκόνα ἔχουν, ἀλλὰ καὶ τὸ καθʼ
ὀμοίωσιν ἀπέκτησαν. Τί ἐστὶ Χριστιανισμός; Ἐρωτᾷ εἶς τινα ὁμιλίαν του
περὶ κατασκευῆς τοῦ ἀνθρώπου ὁ φωστὴρ τῆς Καισαρείας, ὁ Μ. Βασίλειος.
Καὶ ἀπαντᾷ ὁ ἴδιος λέγων, ὅτι εἶναι Θεοῦ ὁμοίωσις διὰ τῆς μιμήσεως τῶν
ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ. «Τὸ μὲν κατʼ εἰκόνα ἐδόθη˙ τὸ δὲ καθʼ ὁμοίωσιν
ἀτελὲς κατελείφθη, ἵνα σεαυτὸν τελειώσας, ἄξιος γένῃ τῆς παρὰ Θεοῦ
μισθαποδοσίας». Ἄξιοι δὲ τῆς παρὰ Θεοῦ μισθαποδοσίας ἀνεδείχθησαν οἱ 24
πρεσβύτεροι. Τὸ μαρτυροῦν οὑ μόνον αἱ λευκαὶ αὐτῶν στολαί, σύμβολα τῆς
ψυχικῆς των καθαρότητος, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐπὶ κεφαλῆς αὐτῶν «χρυσοῖ
στέφανοι». Οἱ στέφανοι αὐτοὶ εἶναι τὸ σύμβολον τῆς ἀφθάρτου δόξης, τὴν
ὁποίαν ἐπέτυχον κατανικήσαντες τὰς κακίας καὶ τὰ πάθη αὐτῶν, καὶ πᾶσαν
ἐπιβουλὴν τοῦ Ἀντικειμένου. Οἱ χρυσοῖ στέφανοι εἶναι τὸ τέρμα τῶν
εὐγενῶν ἀγώνων. Ὅπως οὐδεὶς ἀθλητὴς στεφανοῦται, ἐὰν προηγουμένως δὲν
ἀγωνισθῇ ἐν τῷ σταδίῳ καὶ νικήσῃ τοὺς ἀντιπάλους, οὕτω καὶ ὁ χριστιανὸς
δὲν δύναται νὰ στεφανωθῇ μὲ τὸν στέφανον τῆς ἀφθάρτου δόξης ἐὰν
προηγουμένως δὲν ἀγωνισθῇ νομίμως ἐν τῷ κόσμῳ καὶ νικήσῃ σάρκα, κόσμον,
διάβολον. Σκληρότατος, ἀλλʼ εὐγενέστατος καὶ ἐνδοξότατος ὁ ἀγών. Πρῶτον ὁ
πιστὸς θὰ φορέσῃ τὸν ἀκάνθινον στέφανον, τὸν ὁποῖον ἐφόρεσεν ὁ Πρῶτος
Ἀγωνιστής, ὁ Κύριος, πρῶτον θὰ ὑποστῇ θλίψεις καὶ πάθη, καὶ ἔπειτα θὰ
εἰσέλθῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Κυρίου καὶ θὰ λάβῃ τὸν στέφανον τῆς νίκης.
Μακάριοι ὅσοι ἠνάλωσαν ἑαυτοὺς εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ Θεοῦ, εἰς τὸ
καθῆκον, καὶ κατόπιν σκληρῶν ἀγώνων ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ ἀρετῆς ἔφθασαν
εἰς τὸ τέρμα τῆς ἐπιγείου σταδιοδρομίας των καὶ ρίπτοντες ἕν βλέμμα εἰς
τὸ παρελθὸν τῆς ζωῆς των δύνανται, ὡς ὁ μακάριος Παῦλος ἐκ τῆς φυλακῆς
του, νὰ εἴπουν: «Ἐγὼ ἤδη σπένδομαι, καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως
ἐφέστηκε˙ τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν
τετήρηκα˙ λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὅν ἀποδώσει
μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ὁ δίκαιο κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ
καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ» (Β΄ Τιμοθ. 4, 6-8).
* Ὁ Ἱ. Χρυσόστομος ἐν ἀρχῇ τῆς δευτέρας ὁμιλίας του εἰς τὸν
Ἀπόστολον Παῦλον λέγει σχετικῶς: «Τί ποτὲ ἐστι ἄνθρωπος, καὶ ὅση τῆς
φύσεως τῆς ἡμετέρας ἡ εὐγένεια, καὶ ὅσης ἐστὶ δεκτικὸν ἀρετῆς τοῦτο τὸ
ζῶον, ἔδειξε μάλιστα πάντων ἀνθρώπων ὁ Παῦλος˙ καὶ νῦν ἕστηκεν, ἐξ οὖ
γέγονε, λαμπρᾷ τῇ φωνῇ πρὸς ἅπαντας τοὺς ἐγκαλοῦντας ἡμῶν τῇ κατασκευῇ
ἀπολογούμενος ὑπὲρ τοῦ Δεσπότου, καὶ προτρέπων ἐπʼ ἀρετῇ, καὶ τὰ
ἀναίσχυντα τῶν βλασφήμων ἐμφράττων στόματα, καὶ δεικνύς, ὅτι ἀγγέλων καὶ
ἀνθρώπων οὐ πολὺ τὸ μέσον, ἐὰν ἐθέλωμεν προσέχειν ἑαυτοῖς. Οὐ γὰρ ἄλλην
φύσιν λαχών, οὐδὲ ἑτέρας κοινωνήσας ψυχῆς, οὐδὲ ἄλλων κόσμων, ἀλλʼ ἐν
τῇ αὐτῇ γῇ καὶ χώρᾳ καὶ νόμοις καὶ ἔθεσι τραφεῖς, πάντας ἀνθρώπους
ὑπερηκόντισε τοὺς ἐξ οὖ γεγόνασιν ἄνθρωποι γενομένους. Ποῦ τοίνυν οἱ
λέγοντες, ὅτι δύσκολον ἡ ἀρετὴ καὶ εὔκολον ἡ κακία;».
«Ἑπτὰ λαμπάδες πυρός», καίουν διαρκῶς ἐνώπιον τοῦ Θρόνου.
Συμβολίζουν τὰ «ἑπτὰ πνεύματα τοῦ Θεοῦ» ὡς περὶ αὐτῶν λέγει ὁ
μεγαλοφωνότατος Ἡσαΐας, «πνεῦμα σοφίας καὶ συνέσεως, πνεῦμα βουλῆς καὶ
ἰσχύος, πνεῦμα γνώσεως καὶ εὐσεβείας, πνεῦμα φόβου Θεοῦ» (Ἡσ. 11, 2-3).
Μία μυστηριώδεις θάλασσα, τῆς ὁποίας ἡ ἐπιφάνεια φαίνεται ὡς ἕνας
ἀπέραντος ἐξ ὑάλου καθρέπτης ἁπλοῦται ἐνώπιον τοῦ θρόνου. Θέαμα
μεγαλοπρεπέστατον. Σύμβολον τῆς ἄνευ ἀκτῶν καὶ βυθοῦ ἀπεράντου δυνάμεως
καὶ σοφίας τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ.
ΕΚΔΟΣΙΣ
ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
ΑΘΗΝΑΙ 1955
(Σελίδες 19-22)
