Ἦρθε στὰ χέρια της ἕνα γράμμα. Διαβάζει τὸν παραλήπτη: «κυρία Ἑλένη ….». Ναί, δικό της εἶναι. Διαβάζει τὸν ἀποστολέα: «Ἀρχιμανδρίτης Μᾶρκος Μανώλης». Γράμμα ἀπὸ τὸν παπα– Μᾶρκο! Ὤ, βρῆκε τὸ κουράγιο νὰ τῆς ἀπαντήσει! Ἄρα, ἡ κατάσταση τῆς ὑγείας του εἶναι καλύτερη. Κι ἄλλες φορὲς εἶχε ἀρρωστήσει. Τὸ ταλαίπωρο σῶμα του διαμαρτύρεται γιὰ τὴν ὑπερβολικὴ κόπωση, τὴν ἄφατη ταλαιπωρία, παρὰ τὴν ψυχική του πληρότητα καὶ ἀνάπαυση. Ἡ φήμη του ἔχει ἁπλωθεῖ παντοῦ. Καθημερινὰ αὐξάνει ὁ ἀριθμὸς τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν. Ἂν ὑπάκουε στὸ ταλαίπωρο σῶμα του, ἔπρεπε πρὸ πολλοῦ τὸ ἔργο του νὰ τὸ εἶχε ἐγκαταλείψει. Ἀλλὰ ἡ ψυχὴ του ὠθεῖται ἀπὸ ἀγάπη, ποὺ φλέγεται γιὰ κάθε ψυχὴ ποὺ δοκιμάζεται. Γίνεται «τὰ πάντα τοῖς πᾶσι». Καὶ ἡ ἀνταμοιβὴ του εἶναι νὰ δεῖ τὸ χαμόγελο στὰ πικραμένα χείλη, νὰ δεῖ τὸν Ἄσωτο στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Πατέρα. Γι’ αὐτὸ θυσιάζεται.
Κι ἄλλες φορὲς εἶχε ἀρρωστήσει, ἀλλὰ στὸ τέλος τῆς Ἄνοιξης τοῦ 2009 νοσηλεύτηκε στὸ νοσοκομεῖο. Ὅλοι ἐπιθυμοῦσαν νὰ τρέξουν νὰ τὸν δοῦν. Ὅλοι ἐπιθυμοῦσαν νὰ σκύψουν νὰ φιλήσουν τὸ ἁγιασμένο εὐεργετικὸ χέρι του. Ἀλλά, δὲ θὰ τοῦ ἔκαναν καλό. Ὁ ἀσθενὴς χρειάζεται ἡσυχία. Κι αὐτὸ τὸ σεβάστηκαν τὰ πολυπληθῆ «παιδιά» του. Μόνο οἱ ἄμεσοι συγγενεῖς του πάντα δίπλα του, πάντα στὸ πλευρό του τὴν κρίσιμη ὥρα.
Ἡ Ἑλένη ἐπιθυμοῦσε, ὅπως ὅλοι, νὰ τρέξει στὸ νοσοκομεῖο. Ἢ τουλάχιστον νὰ τηλεφωνήσει, νὰ συμμετάσχει κατὰ κάποιο τρόπο σὲ αὐτὴ του τὴ δοκιμασία. Δὲν ἦταν ἐφικτό. Σκέφτηκε καὶ βρῆκε ἕνα τρόπο ἁπλὸ καὶ διακριτικό. Ἕνα σύντομο γράμμα μὲ εὐχὲς γιὰ ταχεῖα ἀνάρρωση. Καὶ τώρα, ἀναπάντεχα παίρνει ἀπάντηση ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν παπα– Μᾶρκο. Ἀνοίγει τὸν φάκελο καὶ διαβάζει τὴν ἡμερομηνία:
Διόνυσος 30 – 6 – 2009
Δὲν εἶναι μεγάλο τὸ κείμενο. Ἑφτὰ γραμμὲς ὅλες κι ὅλες. Ὅμως μέσα σὲ αὐτὲς περιέχεται λακωνικὰ ὅλη ἡ στοργὴ τοῦ πνευματικοῦ, ὅλη ἡ χαριτωμένη εὐγένεια μιᾶς εὐλογημένης ψυχῆς μὲ διάκριση καὶ ἁπλότητα. Χαρὰ τὴν πλημμύρισε. Δύο δάκρυα λαμπύρισαν στὰ μάτια της “Χριστέ μου, σὲ εὐχαριστῶ ποὺ τὸν βοήθησες νὰ ἀναρρώσει”.
Ναί, στάθηκε στὰ πόδια του καὶ ἀνέλαβε πάλι ἀνελλιπῶς τὰ ἱερά του καθήκοντα. Ὅμως σωματικὰ ἦταν πιὰ κλονισμένος. Τὸ ἤξεραν αὐτὸ καλὰ τὰ πνευματικά του παιδιά. Τώρα πιὰ δὲν τὸν ἀφήνουν ἐντελῶς «ἐλεύθερο». Ἄρχισαν τὴ «στοργικὴ παρακολούθηση». Δὲν τοῦ ἐπιτρεπόταν πιὰ νὰ μένει ὅλη μέρα νηστικός, γιατί πνιγμένος στὶς πολλαπλὲς ὑποχρεώσεις του, ποὺ ἐκτελοῦσε πάντα μὲ χαρά, ξεχνοῦσε νὰ φάει. Τώρα εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ παίρνει ἕνα – ἔστω ἁπλὸ – πρόγευμα μετὰ τὴν καθημερινὴ θεία Λειτουργία. Κι ἐκεῖνος, μὲ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἁπλότητά του, ἀσκεῖται στὴν ὑπακοή, χωρὶς νὰ σβήνει τὸ χαμόγελο ἀπὸ τὰ χείλη του οὔτε ἡ λάμψη ἀπὸ τὰ μάτια του.
ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ, «ΕΝΑΣ ΟΣΙΟΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ», Ὁ
πατὴρ Μᾶρκος Μανώλης μὲ τὸ βλέμμα μιᾶς ἐνορίτισσας, τοῦ ἁγίου Γεωργίου
Διονύσου, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΚΑΝΙΓΓΟΣ 10, 10677 ΑΘΗΝΑ 2019
