Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Ο Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς) έλαβε μέρος τον Αύγουστο του 1927 σε ένα συνέδριο στο Williamstown της Μασαχουσέτης (ΗΠΑ) με θέμα “Η δικτατορία ενάντια στη δημοκρατία στην Ευρώπη”. Η εντύπωση που προκάλεσε περιγράφεται από το δημοσιογράφο της τοπικής εφημερίδας με τα καλύτερα λόγια, τόσο για τις θέσεις που ανέπτυξε, όσο και εν γένει για το παρουσιαστικό του. Μετά το συνέδριο αποχώρησε συνοδευόμενος από μια παρέα για τη Νέα Υόρκη και από εκεί για μία ήμερα όλοι βρέθηκαν στην εξοχική κατοικία ενός μέλους της παρέας στη Βοστώνη. Την επομένη ο Άγιος ξεκίνησε το ταξίδι του για την Ευρώπη. Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού έγραψε το “Πόλεμος και Βίβλος” που για πρώτη φορά εξεδόθη το 1932.
Ακολουθούν επιλεγμένα αποσπάσματα από το σπουδαίο αυτό σύγγραμμα.
«Σήμερα μιλούν τόσο πολύ για την ειρήνη, όχι επειδή υπάρχει ειρήνη, αλλά επειδή η ειρήνη κινδυνεύει. Όπως για την εντιμότητα δε μιλάς πολύ όπου υπάρχει, και για την υγεία όσο την έχεις.
Τα δεδομένα περί πολεμικών εξοπλισμών στον κόσμο, επισκιάζουν κάθε έκκληση και αγαθή επιθυμία για την ειρήνη.
Ο κόσμος από οικονομικής πλευράς, δηλαδή από την πλευρά των δαπανών για πολεμικούς σκοπούς, βρίσκεται ήδη σε κατάσταση πολέμου.»
«Υπάρχει ένας αμείλικτος νόμος της αμαρτίας.
Ο πόλεμος του ανθρώπου εναντίον του συνανθρώπου του είναι αποτέλεσμα του πολέμου του ανθρώπου ενάντια στο Θεό.»
«Οι λεηλατούντες και βιαιοπραγούντες νικούν στον πόλεμο, όχι λόγω της δύναμής τους, αλλά λόγω της αμαρτίας του λαού που επιτίθονται.»
«Τη σωματική μοιχεία συνοδεύει και η πνευματική δηλαδή η πτώση από τον αληθινό Θεό και η παράδοση στους ψεύτικους θεούς.
Η μοιχεία και η μία και η άλλη επιφέρει δυστυχία στον πόλεμο.
Όταν ένας λαός απομακρύνεται από τον Έναν Ζώντα Θεό τότε στην ουσία καταντά νεκρός, η οντότητά του περιφέρεται σ’ αυτόν τον κόσμο σα σκιά, σα βελανιδιά ροκανισμένη ως τη ρίζα και ας μην έχει πέσει ακόμα. Μέχρι να γίνει ένας σεισμός, μία πλημμύρα ή ένας λοιμός ή ένας πόλεμος να φυσήξει τη σκιά, να φυσήξει το ροκανισμένο δέντρο για να θάψει τους νεκρούς. Αφού απομάκρυνση από τον Έναν Ζώντα Θεό σημαίνει πόλεμος ενάντια στο Θεό και ματαίωση ολόκληρου του νόμου Του.
Κανείς λαός δε μπορεί να αμαρτάνει ενάντια στο νόμο του Θεού και να ζήσει εν ειρήνη.
Η αμαρτία αποτελεί παράγοντα πολέμου, όσο κι αν ένας αμαρτωλός λαός αποδείχθηκε φιλειρηνικός, ο πόλεμος γι’ αυτόν θα έρθει.
Προκειμένου να τιμωρήσει ο Θεός έναν λαό που τον αρνείται και τον μάχεται χρησιμοποιεί κάποιες φορές λαούς από μεγάλη απόσταση.
Ο Κύριος των δυνάμεων απεχθάνεται τη λεηλασία στον πόλεμο.
Η λεηλασία στον πόλεμο από την πλευρά έστω και ενός ατόμου εμποδίζει την επιτυχία ολόκληρου στρατού.»
«Η εξωτερική υποδούλωση ενός λαού αποτελεί μονάχα σύμβολο της προηγηθείσας πνευματικής του υποδούλωσης.
Ο κανόνας είναι σαφής σα μαθηματική πράξη και έχει ως εξής: ένας λαός που υποδουλώνεται στον πόλεμο, άξιζε την υποδούλωση λόγω της άσωτης ζωής στην προηγηθείσα περίοδο ειρήνης.
Ένα ολόκληρο έθνος μπορεί να πέσει από το Θεό και να καταπατήσει το νόμο του Θεού.
Τα αμαρτήματα ενός λαού προκαλούν την υποδούλωσή του.
Ο ίδιος ο Δημιουργός και η Πρόνοιά Του για τους ανθρώπους είναι ο ζωντανός και με νόημα δεσμός ή ο ζωντανός και νοητικός σύνδεσμος των αιτιών και των συνεπειών στην πορεία των λαών.
Οι αιτίες είναι στα χέρια των λαών ενώ οι συνέπειες στη χείρα του Θεού.»
«Τα αμαρτήματα του ηγέτη του λαού προκαλούν τον πόλεμο και την ήττα.
Λόγω των αμαρτιών και των ανομιών των ασεβών αρχηγών του λαού υποφέρει ο λαός και καταρρέει το κράτος, η ανεξαρτησία και η ελευθερία του λαού.»
«Λόγω της αγαθότητας των καλών ηγετών ο Κύριος χαρίζει ειρήνη και ευημερία σ’ έναν λαό.
Λόγω της αγαθότητας των καλών ηγετών ο Κύριος αποκρούει τους εχθρούς και χαρίζει τη νίκη σ’ έναν λαό.
Όταν οι αγαθοί ηγέτες υπερηφανευτούν για τη δύναμή τους ή τη σοφία τους ή τον πλούτο τους (τα οποία ο Θεός τους χάρισε) και απομακρυνθούν από τον Κύριο τότε ο Θεός τιμωρεί αυστηρά τόσο τους ηγέτες όσο και το λαό.
Για να είναι καλός ένας ηγέτης του λαού σημαίνει ότι προσκολλάται στο Θεό, τον Έναν και Ζώντα και τηρεί καθ’ όλα τις εντολές Του.»
«Είναι πολύ συσκοτισμένη η συνείδηση πολλών κυβερνητών στη Δύση! Δίχως κανένα ηθικό και πνευματικό κριτήριο είναι έτοιμοι μπροστά στον κίνδυνο, ανά πάσα στιγμή να συμφωνήσουν με το διάβολο μόνο και μόνο για να νικήσουν. Δεν κοιτούν ούτε το πνεύμα ούτε την ηθική ενός λαού πριν συμμαχήσουν μαζί του, αλλά απλά και μόνο την αποκαλούμενη υλική του δύναμη, δηλαδή το μέγεθος του στρατού, τις ξιφολόγχες, τα πολεμικά υλικά, την πολεμική παραγωγή και τα χρήματα. Εντελώς τυφλοί έναντι του αποφασιστικού ρόλου του Δημιουργού, οι άνθρωποι μετέτρεψαν έτσι απλά τον πόλεμο σε ένα αιματηρό τυχερό παιχνίδι με αποδόσεις.
Ο ασεβής και αχρείος σύμμαχος στον πόλεμο επιφέρει ζημία τόσο για τον ίδιο όσο και για τους καλούς του συμμάχους.
Με τους λαούς στον πόλεμο συμβαίνει ότι και με τα άτομα στην ειρήνη, δηλαδή η συνεργασία με το κακό επιφέρει κακό σ’ όλους τους συνεργάτες.
Ο δίκαιος Θεός είναι πάντοτε ο πιο αξιόπιστος σύμμαχος για εκείνους που προστρέχουν σ’ Αυτόν και προσεύχονται σ’ Αυτόν.
Καμία υλική υπεροπλία την οποία οι ασεβείς και άπληστοι υπολογίζουν δε βοηθά σε τίποτα.»
«Τον πόλεμο δεν καθορίζει ο αριθμός των στρατιωτών, έτσι δεν τον καθορίζουν και τα όπλα. Στον πόλεμο οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι νεκροί χωρίς τη δύναμη και τη βοήθεια του Θεού. Και η δύναμη και η βοήθεια του Θεού παρέχεται στους δικαίους και όχι στους ασεβείς και στους αχρείους.
Η αγία Γραφή του Θεού, σαφώς μας διδάσκει ότι τα όπλα στον πόλεμο δε βοηθούν. Τι τότε βοηθά; Μόνον ο Θεός βοηθά. Και ο Θεός βοηθά τους πιστούς, τους καθαρούς και δίκαιους να αντισταθούν στους απίστους, τους ακάθαρτους και τους αδίκους. Για να βοηθήσει ο Θεός τους πρώτους ενάντια στους δεύτερους δε χρησιμοποιεί τη δύναμή Του, που μέχρι να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια θα μπορούσε να καταστρέψει όλους τους κόσμους, αλλά χρησιμοποιεί ασήμαντα μέσα, συχνά πολύ μικρά μέσα, ασήμαντα μέχρι αστειότητας για τα μάτια των ανθρώπων.
Δε βοηθούν τα όπλα εκεί όπου ο Θεός δε βοηθά. Εκεί όμως όπου ο Θεός βοηθά είναι αρκετή μία σφεντόνα ή μία ποιμενική ράβδος.
Δε βοηθούν ούτε τα όπλα ούτε ο πολυάριθμος στρατός εκεί όπου ο Θεός αντιτίθεται.
Όποιος στον πόλεμο βασιστεί στα όπλα του, λόγω της άρνησης του Θεού και της υπερηφάνειας της καρδιάς του, αυτός υφίσταται ταπεινωτική ήττα και καταστρέφεται.
Όποιος στον πόλεμο δε βασίζεται στα όπλα του, αλλά με ταπείνωση στην καρδιά του και μετάνοια ζητεί τη βοήθεια του Θεού, αυτός έχει ένδοξες νίκες.
Ο Θεός βοηθά τον ταπεινό και πιστό ενάντια στον αλαζόνα και ασεβή.
Ο Θεός συχνά χρησιμοποιεί μικρά μέσα και ασήμαντα πράγματα για να καταστρέψει τους αλαζόνες και ασεβείς.»
«Όλες οι πολεμικές συρράξεις στην ιστορία είναι επιφανειακές και ασύνδετες, αν στην σύγκρουση ανάμεσα σε δύο λαούς δε λαμβάνεται υπόψη εκείνος ο τρίτος παράγοντας ο Δημιουργός των λαών, η Πρόνοιά Του. Γι’ αυτό και γράφονται τόσα πολλά που μας λένε ελάχιστα. Στη Βίβλο στα αποκαλούμενα ιστορικά βιβλία της Βίβλου, αντίθετα, έχουν γραφεί λίγα που όμως μας λένε τα πάντα, οτιδήποτε είναι σημαντικό και ζωτικής σημασίας για την εξήγηση των πολέμων. Γι ‘αυτό και αυτά τα ιστορικά βιβλία της Βίβλου αποτελούν υπόδειγμα γραφής της ιστορίας των πολέμων. Και γι’ αυτό το λόγο αυτά τα ιστορικά βιβλία μπήκαν στη συλλογή της Βίβλου, και έμειναν ως ιερά βιβλία, για να υπηρετούν πάντοτε το ανθρώπινο γένος, ως αλάνθαστη ερμηνεία των αιτιών της πτώσης και των αιτιών της ανόδου, των αιτιών των αγώνων και των πολέμων, των νικών και των ηττών, της σκλαβιάς και της απελευθέρωσης, της ειρήνης και της ευημερίας ενός λαού. Η συσσώρευση αμέτρητων πληροφοριών στη σύγχρονη ιστορία συμβάλλει ελάχιστα στην επεξήγηση των πολέμων. Και καλύτερα, νομίζω, να επεξηγήσεις έναν πόλεμο με όσο δυνατόν λιγότερα δεδομένα παρά με σωρεία δεδομένων να μην τον εξηγήσεις. Η Βίβλος με ελάχιστα δεδομένα δίδει τέλεια επεξήγηση κάθε πολέμου που περιγράφεται σ’ αυτήν.
Τι βλέπουμε σ’ αυτά* τα βιβλικά παραδείγματα; Βλέπουμε αυτό που στη Βίβλο είναι σαφές. Στην εξωτερική ελευθερία ο λαός με την αμέλεια και την απληστία του υποδουλώνεται πνευματικά. Η εξωτερική ελευθερία αποτελούσε μόνο τη χρυσή αυλαία του σκότους της εσωτερικής σκλαβιάς. Αυτή η εσωτερική πνευματική σκλαβιά έπρεπε να φθάσει ως την εξωτερική φυσική της έκφραση, στο συμβολισμό της δηλαδή την εξωτερική σκλαβιά. Όσο ο λαός ζούσε στην ελευθερία που του χάρισε ο Θεός, σε ειρήνη και ευημερία η καρδιά του αδιαφόρησε και σκλήρυνε απέναντι στο Θεό, τον Έναν και Ζώντα, και προσκολλήθηκε στην ακαθαρσία της αμαρτίας και στα ασεβή είδωλα. Κατά τη διάρκεια της ελευθερίας ο λαός απομακρυνόταν από το Θεό και ανοήτως καταπατούσε το νόμο Του. Όταν γι’ αυτό το λόγο ο λαός υποδουλώνεται η σκληρή του καρδιά μαλακώνει και ο νους του φωτίζεται. Αλλά αυτό το μαλάκωμα της καρδιάς και ο φωτισμός του νου δεν έγινε αλματωδώς, μεμιάς, αλλά αργά αργά. Κατά τη δουλεία ο δούλος είναι υποχρεωμένος να σιωπά, να υπομένει, να θυμάται. Μέσω της σιωπής, της υπομονής και της μνήμης ο λαός μαλάκωνε την καρδιά του, φώτιζε το νου του και με τη μνήμη έμαθε. Μόλις τότε έφθανε στη μετάνοια, και μετανοημένος επικαλείτο τη βοήθεια του Θεού να τον ελευθερώσει. Μόλις έφθασε στη μετάνοια και στην επίκληση έσπευδε το έλεος του Θεού. Ο φοβερός νόμος της αμαρτίας απαλύνεται από το έλεος του Θεού με την προϋπόθεση της ειλικρινούς και ολοκληρωτικής μετανοίας των αμαρτωλών.
Άρα λοιπόν, η μετάνοια του σκλάβου αποτέλεσε την αιτία που προκάλεσε τον Αίτιο της απελευθέρωσης, δηλαδή τον Δημιουργό και τη Θεία Πρόνοια να εμφανισθεί στο προσκήνιο και να αλλάξει τη ροή των γεγονότων. Οι δύο εχθρικές πλευρές στη σκηνή, οι τύραννοι και οι σκλάβοι, δε θα εγκατέλειπαν ποτέ τους ρόλους τους, αν οι σκλάβοι δε μετανοούσαν και οι τύραννοι από την πλευρά τους δεν υπερέβαλαν. Όμως η συντετριμμένη μετάνοια των πασχόντων από τη μία και η υπερβολική τυραννική υπερηφάνεια των κατακτητών από την άλλη, προκαλούσε τον Τρίτο, τον Πανόπτη και Αποφασιστικό Παράγοντα να δράσει προς την κατεύθυνση της αλλαγής αυτής της κατάστασης. Η δράση αυτού του Τρίτου έγινε προς όφελος των συντετριμμένων και μετανοημένων και προς συντριβή των υπερήφανων και ασεβών. Και έτσι τη σκλαβιά διαδέχθηκε η ελευθερία.
Αν ο Θεός δεν αποτελούσε τον Αίτιο της απελευθέρωσης, ποτέ οι άοπλοι σκλάβοι δε θα μπορούσαν να αποτινάξουν το ζυγό από τους πάνοπλους αφέντες τους. Αυτό ισχυρίζεται η Αγία Γραφή του Θεού, κι αυτό οι χριστιανικοί λαοί το αισθάνονται στην καρδιά τους. Όμως αυτό, πολλοί ασεβείς ερμηνευτές της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους δεν το αισθάνονται.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι σημαντικότεροι παράγοντες της απελευθέρωσης ενός υπόδουλου λαού είναι:
α. η μετάνοια του λαού
β. το έλεος και η δύναμη του Θεού»
*[ (Κριτών 2, 18), (Κρ. 3, 9-11), (Κρ. 3, 15), (Κρ. 6, 7), (Κρ. 10, 10-14) ]
«Στην πλευρά των αδίκων κυριαρχεί ο φόβος, ενώ σ’ αυτή των δικαίων το θάρρος.
Στον πόλεμο δεν αποφασίζει ο αριθμός, αλλά ο Θεός.
Είναι πραγματικά τα προφητικά λόγια: ένας άνδρας καταδιώκει χιλιάδες όταν ο Κύριος πολεμά μαζί σας.»
«Στη σύγχρονη εποχή όπως και στην αρχαιότητα ο Κύριος των δυνάμεων -ως Τρίτος και Αόρατος Πολεμιστής- αποφασίζει για κάθε πόλεμο.
Και στους σύγχρονους πολέμους όπως και στους αρχαίους η αμαρτία του λαού ή των ηγετών του έναντι των εντολών του Θεού αναπόφευκτα οδηγεί στην τιμωρία.
Στους σύγχρονους πολέμους όπως και στους αρχαίους η ευσυνειδησία των λαών ή των ηγετών των λαών επιφέρουν τη νίκη.
Οι σύγχρονοι πόλεμοι όπως και οι αρχαίοι μπορούν να κατανοηθούν και να εξηγηθούν μόνο υπό το φως της Βίβλου.»
«Από την ποιότητα της ειρήνης εξαρτάται αν θα γίνει ή δεν θα γίνει πόλεμος. Αν η ζωή μας κατά τη διάρκεια της ειρήνης είναι θεοσεβής δε θα γίνει μετά βεβαιότητας πόλεμος. Ω! Μακάρι να είναι έτσι! Η ασεβής ειρήνη αποτελεί το λίκνο του πολέμου. Τα μικρόβια του πολέμου εν καιρώ ειρήνης πολλαπλασιάζονται και αυξάνονται και όταν πολλαπλασιαστούν και αυξηθούν τότε ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος. Είτε οι άνθρωποι το επιθυμούν εκείνη τη στιγμή είτε όχι.
Πώς θα μπορούσε να αποκαλεστεί ευλογημένη μία ειρήνη, που έκανε τον κόσμο εργοστάσιο πολέμου, που όλες του τις δυνάμεις και το θησαυρό του έθεσε στην ακούραστη υπηρεσία του μελλοντικού πολέμου;
Ανάμεσα σ’ όλες τις αιτίες των μελλοντικών πολέμων, όπως και των πολέμων του παρελθόντος, θεμελιώδης και κύρια αιτία παραμένει ο αθεϊσμός και η αποστασία από τον Θεό τον Έναν και Ζώντα. Δεν υπάρχει ειρήνη για τους άθεους λέγει ο Κύριος (Ησ. 48, 22).
Ο Θεός είναι η ύψιστη πραγματικότητα πάνω απ’ όλα εκείνα που επικαλείται η πραγματικότητα. Η απιστία στο Θεό σημαίνει πίστη στο μη πραγματικό, στις χίμαιρες.
Τι είδους μοίρα περιμένει έναν λαό με πολλούς απίστους το διαβάζουμε ξεκάθαρα στην Αγία Γραφή του Θεού. Δεν υπάρχει ειρήνη για τους ασεβείς. Ιδού ποια είναι η μοίρα τους, αυτό είναι γραφτό τους. Ο πόλεμος είναι λοιπόν το γραφτό τους, λόγω της απιστίας τους. Και δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποφύγουν τον πόλεμο, αν πριν δεν αποφύγουν την αθεΐα. Αφού ο άπιστος και μόνον επειδή είναι άπιστος πράττει το κακό ενώπιον του Κυρίου. Η αθεΐα αποτελεί ύβρη προς τον Δημιουργό και Παντοκράτορα του κόσμου, περιφρόνηση και εκ νέου σταύρωση του Κυρίου Χριστού, στου οποίου το όνομα οι χριστιανικοί λαοί βαπτίστηκαν και με τη βάπτιση ορκίστηκαν σ’ Αυτόν με όρκο πίστης. Κάθε όμως προσβολή του Θεού, αν δεν επέλθει άμεσα η μετάνοια, φέρει δυστυχία όπως: ξηρασία, πλημμύρα, αρρώστια, αταξία, μαρασμό σε όλα και ως κορωνίδα όλων των δυστυχιών τον πόλεμο.
Την αθεΐα ή την απιστία αναπόφευκτα ακολουθεί η ειδωλολατρία. Αφού μόλις ο άνθρωπος αρνηθεί το Θεό γεμίζει το κενό της ψυχής του με κάτι άλλο, το οποίο προσκυνά ως μέγιστη πραγματικότητα ή μέγιστη αξία. Ο ασεβής την πίστη προς τον Έναν Θεό την αντικαθιστά με πολλά είδωλα. Ποτέ κανείς ειδωλολάτρης δεν προσκύνησε μόνο ένα είδωλο. Την ειδωλολατρία συνοδεύει η χαοτική ψυχή του ανθρώπου, ενώ η πίστη στον έναν Θεό φέρνει στην ψυχή κλασική απλότητα, καθαρότητα και προορισμό. Πόσο όμως ο άνθρωπος μπορεί να δει μέσα στο σημερινό πνευματικό χάος του μεγάλου πλήθους μορφωμένων Ευρωπαίων και Αμερικανών και εάν είναι σε θέση να απαριθμήσει τις πιο βαριές πληγές τους, εκείνων που προς το παρόν τώρα έχουν κυρίως πέντε είδωλα στα οποία δεν προσφέρουν τίποτα λιγότερο παρά μόνο τη Θεϊκή τιμή.
Πρώτο η ύλη ως είδωλο.
Δεύτερο το εγώ ως είδωλο.
Τρίτο το έθνος ως είδωλο.
Τέταρτο ο επεκτατισμός ως είδωλο.
Πέμπτο η κουλτούρα ως είδωλο.
Φυσικά αυτά και τα πέντε κάποτε αποτελούσαν πραγματικές αξίες και πάλι θα μπορούσαν να γίνουν. Αυτές είναι πραγματικές αξίες, όταν φωτίζονται από την πίστη στο Θεό, τον Έναν και Ζώντα και όταν βρίσκονται υπό το νόμο του Θεού, με μία λέξη, όταν τελούν στην απόλυτη υπεξουσιότητα του Θεού και υπηρετούν τη δόξα του ονόματος του Θεού.
Όλες αυτές οι πέντε αξίες αποκομμένες από το Θεό καθίστανται είδωλα και μανίες.
Ο σχετικός κορεσμός αυτών των πέντε ειδώλων οδηγεί τους ανθρώπους ως την οκνηρία, την αλλοίωση, τη σήψη και την απέχθεια προς όλα, την ανοησία και την αυτοκτονία. Μα όμως αυτή η αδηφαγία οδηγεί τους ανθρώπους μέχρι τα έσχατα της πικρίας, της ζήλιας, της μεμψιμοιρίας, της ασυνειδησίας και της κάθε είδους βίας και πάλι στην αυτοκτονία. Και στις δύο περιπτώσεις όλα τα είδωλα αποπνέουν μίσος και περιφρόνηση για τον πράο και αγαθό Κύριο Χριστό και συνεπώς οδηγούν τους ανθρώπους στον πόλεμο.
Οι χριστιανικοί λαοί οι οποίοι βρίσκονταν σε πνευματικό γάμο με το Χριστό, απίστησαν και παραδόθηκαν σε χαμηλούς δεσμούς με τη μηδαμινότητα, με τη σκόνη, με τις στάχτες και τις σκιές. Όμως καθένας που απιστεί δε ζει άραγε υπό συνεχή φόβο και στην ανησυχία για την υπεράσπιση και την εξασφάλιση της ζωής του; Αυτή είναι η εικόνα και ο καρπός της σύγχρονης ειδωλολατρίας – ο φόβος, και λόγω του φόβου ο ακραίος εγωισμός, η σπασμωδική προσκόλληση στην ύλη και η αρπαγή των υλικών αγαθών. Και επειδή για το ένα και το ίδιο υλικό ανταγωνίζονται πολλοί αυτό αναπόφευκτα σημαίνει σύγκρουση και πόλεμο.
Από τότε που ξεκίνησε η μάχη ενάντια στο Χριστό στην Ευρώπη, οι λαοί της Ευρώπης έκαναν περισσότερους πολέμους, πολύ περισσότερους πολέμους, πολύ περισσότερους απ’ ό,τι ο υπόλοιπος κόσμος μαζί. Αυτό είναι το μαστίγιο του Θεού, για να λογικευθούν οι παράλογοι. Όμως οι παράλογοι δεν λογικεύτηκαν. Σπεύδουν όλο και πιο κάτω στην καταστροφή. Αυτοί που ο Θεός επέλεξε να γίνουν το άλας και το φως του κόσμου κατέστησαν άνοστοι και αμαυρώθηκαν. Αν και ακόμα καυχώνται ότι είναι το άλας και το φως, κανείς πια στον κόσμο δεν τους πιστεύει. Ούτε η Ινδία, ούτε η Κίνα, ούτε η Αφρική δε διακρίνουν πλέον στους λευκούς το άλας και το φως, αλλά δυστυχώς το άνοστο και το σκοτάδι.
Οι αιτίες του μελλοντικού πολέμου είναι η πτώση από το Θεό και η ειδωλολατρία των χριστιανικών λαών ή των ηγετών τους.
Οι αιτίες αυτές είναι ταυτόσημες με τις αιτίες των πολέμων λόγω των οποίων ο Ισραήλ – το άλλοτε άλας και φως του κόσμου – υπέφερε και λόγω των οποίων τελικά κατεστράφη.
Πράγματι, αν αυτές οι αιτίες δεν εξαλειφτούν γρήγορα με τη μετάνοια και την επιστροφή στο Χριστό, η επικείμενη σειρά πολέμων που θα ακολουθήσει δε θα σημάνει μόνον τον πόλεμο, αλλά και την καταστροφή των χριστιανικών λαών. Όχι όμως και του Χριστιανισμού.»
«Ποιος θα νικήσει στο μελλοντικό πόλεμο; Δεν πρόκειται να νικήσει ούτε ο πιο πολιτισμένος ούτε ο πιο πολυάριθμος ούτε ο πιο εξοπλισμένος.
Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι θα νικήσει εκείνη η πλευρά, που η θέληση του Θεού επέλεξε να της απονεμηθεί η νίκη.
Η θέληση του Θεού θα απονέμει τη νίκη στην πλευρά εκείνη που διαθέτει την πιο καθαρή και τη πιο σταθερή πίστη στο Θεό και η οποία θα τηρεί σοβαρά τις εντολές Του. Ο απομακρυσμένος από το Θεό και τις εντολές Του λαός θα χάσει τον πόλεμο, ακόμα κι αν οι πιθανότητες είναι μηδαμινές. Οι απομακρυσμένοι από το Θεό και τις εντολές Του ηγέτες ενός λαού, δε θα βοηθηθούν ούτε από την εξυπνάδα τους, ούτε από τους υπολογισμούς τους, ούτε από το στρατό, ούτε από τον πολιτισμό, ούτε από τα όπλα, ούτε από τις διπλωματικές σχέσεις, από την ευφράδεια του λόγου τους, ούτε από οποιοδήποτε υλικό αυτού του κόσμου. Ο λαός όμως που μαζί με τους ηγέτες του είναι με το Χριστό Θεό (μιλάμε ακόμα για τους χριστιανικούς λαούς) θα προστατευτεί από τον πόλεμο ή αν μπει στον πόλεμο θα βγει νικητής εντελώς ανεξάρτητα από τον αριθμό του στρατού του, τον πολιτισμό του και το οπλοστάσιό του.
Η απιστία και η σύγχρονη ειδωλολατρία ξεκίνησε από τους μεγάλους λαούς των λευκών κι απλώθηκε ως πύρινος ποταμός στις τέσσερις πλευρές του κόσμου, διεισδύοντας όχι μόνο στους πατριαρχικούς και μικρούς λαούς των λευκών, αλλά και στην Ασία, την Αφρική και σ’ όλα τα γνωστά νησιά που κατέλαβαν.
“Πολιτισμός των πιθήκων και των δύσοσμων αερίων” έτσι αποκαλέστηκε από τους εκπροσώπους των στοχαστών της Ασίας, που μέχρι σήμερα ήταν τόσο μισητός και χλευάστηκε από τους λαούς των άλλων πολιτισμών, τώρα τον υιοθετούν.
Οι λαοί των μη ευρωπαϊκών πολιτισμών άρχισαν εσπευσμένα να εξοπλίζονται με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό για να μπορέσουν να αμυνθούν από την Ευρώπη και ακόμα – πράγμα που επιθυμούν ειλικρινώς – δοθείσης ευκαιρίας με τα ίδια του τα όπλα να τον αποκεφαλίσουν. Όσο όμως μέσω των μεγάλων τους τέκνων αντιστέκονταν στην Ινδία, στην Ιαπωνία, στην Κίνα και στην Αίγυπτο τόσο αποφασιστικότερη ήταν η καταδίκη του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Γιατί τότε αυτοί οι λαοί έσπευσαν να υιοθετήσουν τον πολεμοχαρή ευρωπαϊκό πολιτισμό; Για να πολεμήσουν ενάντια στην Ευρώπη, να εκδικηθούν την Ευρώπη. Αυτή είναι η μοναδική απάντηση. Βέβαια αυταπατώνται όταν νομίζουν ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός αποτελεί καλύτερη εγγύηση για τη νίκη στον πόλεμο απ’ ότι ο δικός τους πολιτισμός. Αφού σκεπτόμενοι κατ’ αυτόν τον τρόπο ξεχνούν – αν ποτέ το γνώριζαν αυτό – ότι δε νικά ο πολιτισμός, ούτε αυτός ή ο άλλος, αλλά η αλήθεια και το δίκαιο. Κι αυτοί δεν υπολογίζουν εκείνον τον Τρίτο, Αόρατο Αποφασιστικό Παράγοντα. Καλά, και τι θα συμβεί αν καθ’ όλα εξευρωπαϊστούν και νικήσουν την Ευρώπη; Σ’ αυτήν την περίπτωση άραγε δε θα αφανιστεί από τον πλανήτη μία μικρή Ευρώπη και θα παραμείνει μία μεγαλύτερη; Τι θα κερδίσουν μ’ αυτό; Εγώ, νομίζω πως θα χάσουν και δε θα κερδίσουν. Αλλά ποιος είναι σε θέση τώρα να σωφρονίσει τους αδελφούς μας από την Ασία και να τους πείσει ότι γι’ αυτούς είναι καλύτερα να υπομείνουν την τυραννία της Ευρώπης παρά να γίνουν οι ίδιοι τύραννοι; Πώς θα μπορέσουν να ακούσουν τον λόγο μας, όταν παραμελούν ν’ ακούν τον ταυτόσημο λόγο από τους δικούς τους πνευματικούς και ηθικούς νομοθέτες, τον Κρίσνα, το Βούδα, τον Κομφούκιο και το Λάο Τσε;
Παίρνουμε εδώ υπόψη και την Ασία, επειδή ο Θεός μπορεί ενδεχομένως να λάβει αυτή υπόψη του κατά την ανάθεση της μελλοντικής νίκης. Πιο ξεκάθαρα: αν ο Θεός δε βρει ούτε έναν λαό στην Ευρώπη και την Αμερική ο οποίος θα άξιζε τη νίκη, θα καλέσει έναν ή περισσότερους λαούς από την Ασία και θα τους χαρίσει την νίκη. Θυμηθείτε και πάλι τη Βίβλο. Όταν ο Ιούδας αμάρτανε, ο Ισραήλ του επετίθετο και τον νικούσε. Όταν ο Ισραήλ αμάρτανε, ο Ιούδας του επετίθετο και τον νικούσε. Όταν και τα δύο αυτά κρατίδια απομακρύνθηκαν εξίσου από το Θεό, τον Έναν και Ζώντα ξεπέφτοντας στην ειδωλολατρία, τότε ο Θεός κάλεσε από μακριά τον Ασσύριο βασιλιά Σαλμανασάρ -τον δούλο του Ναβουχοδονόσορ- και παρέδωσε στα χέρια τους και τα δύο εβραϊκά βασίλεια. Οι μέχρι σήμερα σχέσεις των ευρωπαϊκών λαών είναι σχεδόν παρόμοια με τη σχέση του Ιούδα και του Ισραήλ. Τη μία περίοδο έπαιρνε τη νίκη ο ένας πάνω στον άλλον, την άλλη ο δεύτερος πάνω στον πρώτο, μέχρι που φτάσαμε στον τελευταίο Πόλεμο (NovoScriptorium: Ο Άγιος εδώ αναφέρεται στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο) όπου κανείς δε γνωρίζει ποιος από τα μεγάλα κράτη είναι πραγματικά ο νικητής. Περισσότερο μοιάζουν για νικητές οι πιο μικρές χώρες όπως η Σερβία, η Ρουμανία, η Τσεχία και η Πολωνία. Δηλαδή οι απελευθερωμένοι σκλάβοι μοιάζουν περισσότερο με νικητές. Αλλά επειδή και αυτοί οι πρώην σκλάβοι που θα έπρεπε να είναι οι πλέον ευγνώμονες και οι πλέον αφοσιωμένοι στο Θεό, με κωμικοτραγική βιασύνη άρχισαν να ενσωματώνονται στον ευρωπαϊκό οργανισμό της απιστίας και της ειδωλολατρίας, πραγματικά θα είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν στην Ευρώπη καθαρά χέρια, για να παραλάβουν από τα χέρια του Θεού τη νίκη. Γιατί θα είναι παράξενο τότε αν ο Θεός ενόψει της επερχόμενης σύγκρουσης των χριστιανικών λαών οδηγήσει, ας πούμε, τους δούλους Του τους Κινέζους, για να τιμωρήσει το χριστιανικό Ιούδα και Ισραήλ, δηλαδή την Ευρώπη και την Αμερική;
Όλα αυτά όμως δεν εξαρτώνται μόνον από τους ανθρώπους, αλλά και από τον ίδιο το Θεό. Η νίκη στο μελλοντικό πόλεμο εξαρτάται και από τη μετάνοια. Εκείνος ο λαός που θα μετανοήσει νωρίτερα, θα διορθωθεί και θα επικαλεστεί το Θεό, αν καν μπει στον πόλεμο κατά την Πρόνοια του Θεού, θα νικήσει. Και αυτός δεν είναι απαραίτητο να είναι ένας από τους μεγάλους λαούς. Αυτός μπορεί να είναι κι ένας μικρός λαός, που για τη μικρότητα και το απολίτιστο (με την ευρωπαϊκή έννοια φυσικά) μπορεί να περιγελούν οι μεγάλοι και πολιτισμένοι. Και τι θα γίνει, με ρωτάτε, αν όλοι οι χριστιανικοί λαοί μετανοήσουν; Ποιος τότε θα είναι ο νικητής; Τότε, όλοι θα νικούσαν. Όλοι θα πετύχαιναν την πιο λαμπρή νίκη, αφού σε μία τέτοια περίπτωση δε θα έφταναν καν ως τον πόλεμο. Όπως η ποιότητα του πνεύματος και του ανθρώπινου χαρακτήρα θεμελιώνει τη νίκη, κατά τον ίδιο τρόπο η ποιότητα του πνεύματος και ο χαρακτήρας του ανθρώπου θεμελιώνει και τον ίδιο τον πόλεμο. Ω, μακάρι για το ανθρώπινο γένος, να μετανοήσουν όλοι και να γίνουν όλοι νικητές! Αλλά όμως αν και τίποτα από αυτό δεν είναι ευκολότερο και σωτήριο, οι σημερινοί άνθρωποι σε κάθε περίπτωση θα επέλεγαν εκείνο που είναι δυσκολότερο και πιο θανάσιμο.
Στο μελλοντικό πόλεμο θα υποφέρουν πιο πολύ οι λαοί που θα βρεθούν με μεγαλύτερη υπερηφάνεια έναντι του Θεού.
Η νίκη στο μελλοντικό πόλεμο θα κατοχυρωθεί με τη μετάνοια και την επιστροφή στο Χριστό.
Αν ούτε ένας χριστιανικός λαός δε μετανοήσει και δεν επιστρέψει στο Χριστό ως κέντρο της ψυχής του και της ζωής του, η νίκη θα δοθεί από το Θεό στους ασιατικούς και μη χριστιανικούς λαούς.»
«Οι Άγιοι Προφήτες του Θεού είδαν καθαρά, ότι ο Θεός επιτρέπει στους ασεβείς ανθρώπους και λαούς τον πόλεμο όπως επιτρέπει το λοιμό, την πείνα, την ξηρασία, το σεισμό, τις κάμπιες, τις ακρίδες και άλλα δεινά, τα οποία θα έπρεπε να συνετίσουν τους ασεβείς και να τους επιστρέψουν στο Θεό.
Όλες αυτές οι συμφορές έπληξαν και την Ευρώπη, όμως εκείνη δεν επέστρεψε στον Κύριο, παρά μιλά για ειρήνη ενώ της αξίζει ο πόλεμος. Όμως δεν υπάρχει ειρήνη για τους ασεβείς λέγει ο Κύριος (Ησ. 48, 22). Αφού την ειρήνη βεβηλώνουν με τις αμαρτίες και τις ανομίες, που πολεμούν ενάντια στο Θεό. Τους τρελλούς θα σκοτώσει η ειρήνη τους, ενώ τους ανόητους θα καταστρέψει η ευτυχία τους. Τα Σόδομα και τα Γόμορα δεν καταστράφηκαν από τον πόλεμο, αλλά εν καιρώ ειρήνης, ασεβούς ειρήνης. Απέσυρα την ειρήνη από το λαό μου, λέει ο Κύριος (Ιερ. 16, 5). Γιατί ο αγαθός Κύριος αποσύρει την ειρήνη από έναν λαό; Επειδή οι άνθρωποι μιλούν για ειρήνη με τους φίλους τους, όμως στην καρδιά τους στήνουν παγίδες. Γιατί δεν θέλω να τους επισκεφτώ; Λόγω αυτής της διπροσωπίας και της υποκρισίας τους, τα πτώματα θα κείτονται σαν κοπριά στα χωράφια και πίσω από τους θεριστές σα χερόβολα κι ούτε ένας δε θα βρεθεί να τους περισυλλέξει (Ιερ. 9, 8-22). Η μεγάλη υποκρισία κυριάρχησε στους ηγέτες των χριστιανικών λαών, που αν και μιλούσαν διαρκώς για την ειρήνη στην πραγματικότητα κρυφά έκλειναν συμφωνίες ο ένας με τον άλλον. Και κάθε κρυφή συμφωνία τους σήμαινε πόλεμο. Τους ασεβείς θα παραδώσει στη μάχαιρα, λέγει ο Κύριος (Ιερ. 25, 31). Τους παρέδωσε και θα τους παραδώσει.
Οι χριστιανικοί λαοί κατέστησαν πολύ χειρότεροι από τους μη χριστιανικούς λαούς στις καθημερινές ανομίες τους. Και όσο οι μη χριστιανικοί λαοί κρατούν σφικτά ακόμα τους “θεούς” τους, τα είδωλα, τόσο ανάμεσα στους χριστιανικούς λαούς γίνεται όχι απλά προπαγάνδα, αλλά ανοικτή εκστρατεία ενάντια στο Χριστό Θεό. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε με τους μονοθεϊστές Εβραίους πριν την καταστροφή τους. Όσο οι ειδωλολάτρες γύρω τους με πίστη τηρούσαν τα είδωλά τους, τόσο οι Εβραίοι απομάκρυναν τον Έναν Θεό και παραβίαζαν τις εντολές Του. Ο Θεός τιμωρούσε τους Εβραίους, όμως εκείνοι συνέχισαν και πιο πέρα με τις ανομίες και τα παραπτώματα. Γι’ αυτό ο προφήτης φώναζε: Κύριε, τους κτύπησες, όμως αυτοί δεν πόνεσαν. Τους συνέτριψες, όμως δεν διορθώθηκαν. Αποδείχτηκαν πεισματάρηδες κι αρνήθηκαν να επιστρέψουν σ’ εσένα (Ιερ. 5, 3). Ο Κύριος όμως προειδοποιεί τους ανθρώπους: σταματήστε τις παραβάσεις σας εναντίον μου και ανανεώστε την καρδιά σας και το φρόνημά σας, γιατί θέλετε να πεθάνετε Ισραηλίτες; Ξέρετε ότι εγώ δε χαίρομαι όταν ένας άνθρωπος πρέπει να πεθάνει, αυτό λέω εγώ ο Κύριος (Ιεζ. 18, 31-32). Άραγε δε κτυπούσε ο Θεός τους χριστιανικούς λαούς, το Νέο Ισραήλ, αλλά εκείνοι δεν πονούσαν; Άραγε (ο Θεός) δεν τους έριχνε κάτω με λοιμούς και πολέμους, αλλά αυτοί δεν το καταλάβαιναν; Όταν τους κτυπούσαν οι δυστυχίες, γύριζαν προς το Θεό κι ο Θεός τους συγχωρούσε και τους χάριζε ειρήνη, μέχρι που τους κτυπούσε πάλι με νέο πόλεμο, λόγω των επαναλαμβανόμενων αμαρτημάτων. Όπως και με τους Εβραίους.
Γνωρίζει ο Θεός ότι η δυστυχία επιστρέφει τους αμαρτωλούς ανθρώπους στην Αλήθεια, γι’ αυτό και στέλνει δυστυχίες. Στην ειρήνη και την αφθονία οι άνθρωποι γίνονται ασεβείς κι εγωιστές, γι’ αυτό ο Θεός στέλνει τις δυστυχίες ώστε να τους αφυπνίσει.
Παντού βρυχώνται οι προετοιμασίες για τον πόλεμο, αφού παντού πολεμούν ενάντια στο Χριστό.
Σ’ όλες αυτές* και σε παρόμοιες απειλές οι Ισραηλίτες απορούσαν, ποιος λαός θα μπορούσε να τους συντρίψει, αφού δίπλα τους δεν είχαν δει κανέναν λαό τόσο ισχυρό. Σ’ αυτές τις απορίες τους απάντησε ο Κύριος μέσω του προφήτη: θα φέρω ενάντια στον Ισραήλ ένα έθνος από μακριά αρχαίο και ισχυρό που δε θα ξέρετε τη γλώσσα του και δε θα καταλαβαίνετε τι λένε (Ιερ. 5, 15). Αυτός ο λαός ήταν οι Βαβυλώνιοι. Και λέγει ο Κύριος: θα παραδώσω την πόλη αυτή στα χέρια του βασιλιά της Βαβυλώνας και θα την κάψει (Ιερ. 34, 2). Και πράγματι ήρθε ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ, κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ την παρέδωσε στις φλόγες και αιχμαλώτισε το λαό της. Άραγε δε μπορεί ο Θεός να οδηγήσει τους Κινέζους στην Ευρώπη; Κάποτε έπρεπε να ταξιδέψεις για περισσότερο χρόνο από την Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ από ότι σήμερα από το Πεκίνο στη Βιέννη. Φυσικά ο Θεός τιμώρησε με πολέμους κι άλλους λαούς κι όχι μόνο τους Ισραηλίτες. Κι αυτό οι άγιοι προφήτες το προφήτευσαν και το είπαν.
[ Ο Άγιος αναφέρεται εδώ στις εκπληρωμένες κατά γράμμα προφητείες για τη Βαβυλώνα, τους Ασσυρίους, τη Νινευή, την Αίγυπτο, την Τύρο, τη Σιδών και την Εδώμ: (Αββ. 2), (Ιερ. 51, 6-7), (Ιερ. 50,20), (Ιερ. 50, 31), (Ιερ. 50, 35-38), (Ιερ. 50, 9), (Ησ. 13, 19), (Ησ. 31, 8), (Ναούμ 3), (Ιεζ. 30), (Ζαχ. 9), (Ιεζ. 28), (Ιεζ. 35, 6)]
Κατά τον ίδιο τρόπο θα τιμωρηθούν και οι άλλοι ασεβείς λαοί. Θα τους καταστρέψω τον έναν μετά τον άλλον, λέγει ο Κύριος προσβεβλημένος. Αυτό είπε, αυτό και έκανε. Ποιος θα Του στεκόταν ως εμπόδιο; Κανείς. Ποιος μπορεί να Τον εξευμενίσει; Εκείνος που μετανοεί: οι λαοί και οι φυλές αμάρτησαν, καταπάτησαν τις εντολές του Κυρίου, χλεύασαν το όνομα του Ζώντος Θεού, η καρδιά τους υπερηφανεύτηκε, λάτρεψαν τα έργα των χειρών τους, δεν άκουσαν τις προειδοποιήσεις του Θεού, δεν κατάλαβαν τα σημάδια του Θεού, δε μετανόησαν, γι’ αυτό από μάχαιρα έπεσαν. Έτσι διαβάζονται και εξετάζονται οι πόλεμοι.»
*[ (Ησ. 26, 16), (Ωσ. 5, 15), (Αγγ. 1, 9-10), (Αμ. 9, 10), (Αμ. 3, 9-11), (Μιχ. 3), (Ιερ. 19, 3-4), (Ιερ. 19, 7), (Ιεζ. 7), (Ιερ. 11, 22) ]
«Καμία λογική μητέρα δε δέρνει με βέργα το παιδί της χωρίς σοβαρό λόγο. Όταν εξαντλήσει όλα τα έλλογα μέσα, μόνο τότε η μητέρα καταφεύγει στη βέργα για να επαναφέρει το παιδί της αν έχει εκτραπεί. Όμως αυτή η βέργα δεν προέρχεται από κάποια κακία, αλλά από τη φοβισμένη μητρική αγάπη, για να μην καταστρέψει τον εαυτό του το παιδί της και ενδεχομένως να προειδοποιήσει και τα άλλα παιδιά να μη βαδίζουν σε λάθος δρόμο.
Ποιος από εμάς στην ωριμότητά του δεν ευγνωμονεί τη μητέρα του που του έδωσε κάποιες ξυλιές όταν ήταν παιδί; Και ποιος, ακριβώς σ’ αυτή τη συμπεριφορά της μητέρας του, δε βλέπει την ακόμα πιο δυνατή απόδειξη της φροντίδας της αγάπης της; Κι ο πόλεμος δεν είναι τίποτα άλλο από βέργα, που ο Θεός τιμωρεί τα παιδιά Του, για να τα αποτρέψει από την καταστροφή. Ο Θεός που η αγάπη Του για τους ανθρώπους είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη από την αγάπη της μητέρας, δεν τιμωρεί μ’ αυτή τη βέργα το ανθρώπινο γένος από κάποια κακία, αλλά μόνο και μόνο από στοργική αγάπη.
Πριν το Χριστό οι άνθρωποι δε γνώριζαν ούτε το σκοπό της ζωής, ούτε το δρόμο μέσω του οποίου φθάνουν σε αυτό το σκοπό.
Ο Χριστός αποκάλυψε στους ανθρώπους ότι η αθάνατη ζωή είναι σκοπός αυτής της σύντομης ημισείας ζωής. Το Βασίλειο των Ουρανών είναι η λαμπρή πόλη στην οποία σπεύδουμε μέσω αυτού του κόσμου, μέσα από αυτό το δάσος συμβόλων και σημάτων, που δείχνουν αυτή την πόλη.
Ζωή στην αιώνια ζωή, στη λαμπρή πολιτεία των αγγέλων, στο Βασίλειο των Ουρανών, αυτός είναι ο σκοπός. Και οδός προς αυτό το σκοπό είναι ο Ίδιος, το παράδειγμά Του, κι όλες οι εντολές Του. Αυτή είναι η θεμελιώδης, η κύρια, η μοναδική έλλογη επιδίωξη του ανθρώπου. Αυτό είναι ακριβώς τα πάντα. Τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Δηλαδή: η τροφή και η ένδυση, η υγεία, η κατοικία, η ειρήνη, η ασφάλεια, οι γνώσεις, οι δεξιότητες, και άλλα όσα μας είναι αναγκαία γι’ αυτή τη στιγμή της ύπαρξής μας στη γη, όλα αυτά θα σας δοθούν λέγει ο Κύριος. Αυτό που είναι σημαντικό, αυτό θα μας δοθεί, κι όλα τα άλλα που είναι παρελκόμενα θα μας προστεθούν.
Η ψυχή σας είναι σπουδαιότερη από το σώμα σας, λέει ο Μεσσίας στο ανθρώπινο γένος (Λουκ. Ιβ’, 23). Και ακόμα: Τι ωφελείται ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του; (Ματθ. Ιστ’, 26). Σε σχέση με τον πόλεμο θα μπορούσαμε να πούμε: τι θα ωφελούσε έναν άνθρωπο ή έναν λαό να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο και να αμαρτήσει και να χάσει την ψυχή του; Μα όσο κι είναι το επίγειο βασίλειο, σήμερα είναι, αύριο δεν είναι, ενώ το βασίλειο του Βασιλέα των Ουρανών είναι μόνιμο.
Αν κάποιος χριστιανικός λαός, δηλαδή κάποιος λαός στον οποίο αποκαλύφθηκε ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής, με τις αμαρτίες του χάσει από το βλέμμα του και το νου του αυτό το σκοπό, τότε καθίσταται τυφλός και ανόητος. Και ως τυφλός και ανόητος αρχίζει να ψάχνει τους απώτερους σκοπούς της ζωής στη γη, κατασκευάζοντας είδωλα στη θέση του Θεού, και γαντζώνεται από το επίγειο βασίλειο χλευάζοντας τον Κύριο Χριστό. Αφού σε τέτοια κατάσταση, ο Χριστός του φαίνεται αφύσικος, ενώ ο ίδιος στον εαυτό του φυσικός, ο Χριστός του φαίνεται εξωπραγματικός, ενώ αυτός πραγματικός! Τότε ο λαός αυτός πολεμά ενάντια στην αλήθεια, ενάντια στον Θεό. Πώς λοιπόν να μην πολεμά ενάντια στον γείτονά του; Η απομάκρυνση από το Χριστό σημαίνει απομάκρυνση από το σκοπό της ζωής και αντιστρόφως.
Για να μπορέσει ένας άνθρωπος να βαδίσει προς τον Θεό σε ευάρεστο δρόμο, πρέπει να πράττει τον μόνο ευάρεστο για τον Θεό πόλεμο. Δηλαδή να πολεμήσει με τον ίδιο του τον εαυτό. Μ’ αυτόν τον πόλεμο ο άνθρωπος απελευθερώνεται από τους ρίπους των αμαρτιών, που του επισκιάζουν το όραμα, του σκοπού και του δρόμου. Μ’ αυτόν τον εθελοντικό πόλεμο ο άνθρωπος απελευθερώνεται από τα επίγεια βάρη των παθών της σαρκός, βάρη υπό τα οποία παραπατά και πέφτει πότε δεξιά πότε αριστερά στις άκρες του Δρόμου. Κι εκείνος που πολεμά ενάντια στον εαυτό του, εκείνος μπορεί να βαδίζει απρόσκοπτα στον ορθό δρόμο, στον ορθό σκοπό. Αν όμως ο άνθρωπος δεν κηρύττει πόλεμο ενάντια στον εαυτό του, τότε πρέπει να κηρύξει τον πόλεμο στον Θεό και στους ανθρώπους.
Ο πόλεμος είναι παρόν στους χριστιανούς, είτε επειδή αμφιβάλλουν για το Σκοπό είτε επειδή παραβλέπουν το Δρόμο. Αυτά τα δύο δεν επιτρέπεται να τα διαχωρίσουμε, αν επιθυμούμε να αποφύγουμε τον πόλεμο.
Εκείνος ο δούλος που ξέρει τι θέλει ο κύριός του και δεν πράττει κατά το θέλημά του, θα τιμωρηθεί αυστηρά. Εκείνος που δε γνωρίζει το θέλημα του κυρίου του και υπηρετεί θα τιμωρηθεί ελαφρότερα (Λουκ. Ιβ’, 47-48). Έτσι εξηγείται η πικρή τιμωρία του Ιερού Βυζαντίου, που γνώριζε καλά το θέλημα του κυρίου του, και η ελαφρότερη τιμωρία των ασεβών λαών, που ήταν κακοί γνώστες του θελήματος του κυρίου τους. Έτσι εξηγούνται ακόμα οι πιο συχνοί πόλεμοι ανάμεσα στους χριστιανικούς λαούς παρά ανάμεσα στους μη χριστιανικούς. Οι χριστιανοί είναι οι δούλοι που γνωρίζουν το θέλημα του Κυρίου τους, αλλά δεν το εκπληρώνουν γι’ αυτό και τιμωρούνται πολύ συχνά και πολύ αυστηρά. Οι μη χριστιανικοί λαοί δε γνωρίζουν ούτε το Σκοπό ούτε το Δρόμο, δηλαδή δε γνωρίζουν το θέλημα του Κυρίου τους, γι’ αυτό και τιμωρούνται ελαφρά. Μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί η Ευρώπη είχε πολύ περισσότερους πολέμους τα τελευταία εκατό πενήντα χρόνια από ότι ολόκληρος ο υπόλοιπος κόσμος μαζί.
Ο Κύριος Χριστός δεν ισχυρίστηκε ότι δεν θα υπάρχει πόλεμος, αλλά μας δίδαξε πώς θα απαλείψουμε τις αιτίες του πολέμου.
Ο Σωτήρας έφερε ειρήνη στους ανθρώπους, έφερε την καλή θέληση, έφερε το νου, αποκάλυψε το σκοπό, έδειξε το δρόμο, ονόμασε τα μέσα, πρόσφερε διαρκή βοήθεια σ’ όλους και τον καθένα. Όμως όλα αυτά τα Θεϊκά δώρα πολλοί θα απορρίψουν, γι’ αυτό θα κτυπηθούν με τη μάστιγα του πολέμου. Δε θα κτυπήσει άμεσα μόλις αμαρτήσουν η μάστιγα του πολέμου, αλλά μετά από αρκετή, υπέρ-αρκετή υπομονή και συγχώρεση από το Θεό. Όταν όλα τ’ άλλα μέσα συνετισμού θα έχουν εξαντληθεί, τότε η Ουράνια Αγάπη θα χρησιμοποιήσει το έσχατο μέσο: θα μαστιγώσει τα παιδιά Του με το μαστίγιο του πολέμου.
Ο Χριστός προφήτευσε τους πολέμους ακόμα και για τους ύστατους καιρούς. Και έθιξε τις αιτίες τους. Και οι αιτίες βρίσκονται στο ότι θα βγουν ψεύτικοι μεσσίες και πολλοί ψεύτικοι προφήτες και επειδή θα πληθαίνει η κακία και η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί (Μαρκ. Κδ’, 12-24). Οι ψεύτικοι μεσσίες θα δείξουν στους ανθρώπους ψευδείς σκοπούς της ζωής, οι ψεύτικοι προφήτες θα προφητεύσουν λανθασμένα γεγονότα και η αύξηση της κακίας και η ψύχρανση της αγάπης θα οδηγήσει τους ανθρώπους σε λανθασμένους δρόμους. Κάποιοι άνθρωποι δε θα γνωρίζουν ούτε το σκοπό ούτε το δρόμο της ζωής. Άλλοι θα γνωρίζουν το σκοπό, αλλά λόγω της αδυναμίας του χαρακτήρα τους θα πάρουν λανθασμένους δρόμους. Κάποιοι τρίτοι θα γνωρίζουν και το σκοπό και το δρόμο, αλλά συνειδητά και από κακία θα τα απορρίψουν και τα δύο, όπως έκαναν κάποτε οι Εβραίοι άρχοντες συνειδητά και από κακία απέρριψαν και τα δύο και σταύρωσαν το Χριστό. Μ’ αυτό τον τρόπο η Ουράνια Αγάπη θα παρακινηθεί κλαίγοντας να επιτρέψει να πέσει στα παιδιά της η μάστιγα του πολέμου.
Ο πόλεμος -όπως εξάλλου και όλα τα ατομικά και κοινωνικά ζητήματα- εξαρτάται αποκλειστικά από τη σχέση μας έναντι του Θεού και των εντολών του Θεού. Αυτό ισχύει εξίσου και για τους μη χριστιανούς και για τους χριστιανούς. Η διαφορά έγκειται μόνον στο ότι στους μη χριστιανούς ο πόλεμος εξαρτάται από τη σχέση τους με το Θεό και έναντι του νόμου του Θεού, όπως εμφυτεύτηκε στη συνείδησή τους κι όπως μέχρι ενός σημείου τους εξήγησαν οι σοφοί τους, ενώ στους χριστιανούς ο πόλεμος εξαρτάται από τη σχέση τους με τον Ένα και Ζώντα Θεό και τις εντολές Του, όπως μας αποκάλυψε δια του προσώπου Του ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Αιτία του πολέμου είναι η πτώση των ανθρώπων από το Θεό και τις εντολές του Θεού. Η πτώση από το Θεό και η αναξιότητα των ανθρώπων κατά την περίοδο ειρήνης προκαλούν τον πόλεμο. Όταν οι άνθρωποι αξίζουν τον πόλεμο δηλαδή όταν στοιβάζουν τις αιτίες του πολέμου, ο πόλεμος έρχεται είτε αυτοί το θέλουν είτε δεν το θέλουν.
Όσο οι άνθρωποι πολεμούν ενάντια στο Θεό με τις σκέψεις τους, τις επιθυμίες τους και τα έργα τους, μάταια ονειρεύονται την ειρήνη. Είτε το θέλουν είτε όχι, ο πόλεμος θα φυτρώσει εκεί που σπάρθηκαν οι σπόροι του. Ο πόλεμος ενάντια στο Θεό, ανοικτός ή κρυφός, αναπόφευκτα οδηγεί στον πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων.
Αποστολή της Ευρώπης ήταν να ζήσει χριστιανικά και να βοηθά τα αδέλφια της, λαούς αλλόθρησκους, ανυψώνοντάς τους προς το Χριστό. Αντ’ αυτού έπεσε η ίδια η Ευρώπη στην ειδωλολατρία. Αντί να αποτελεί το φως του κόσμου, ντύθηκε το σκότος, κι αντί να λάμπει με τους χαρακτήρες της, κοπιάζει να λάμπει με τα αντικείμενά της. Αντί να διδάξει τους ανθρώπους πώς θα αναζητήσουν το Βασίλειο του Θεού, αυτή τους διδάσκει πώς μ’ όλη τους τη δύναμη να βουτήξουν στα ασήμαντα και τα τυχαία. Απ’ αυτή τη διαταραχή προέρχονται και όλες οι άλλες διαταραχές. Και από αυτά προήλθαν και θα έρθουν οι πόλεμοι.
Στο γελοίο ερώτημα: μα πώς ο Θεός του ελέους και της αγάπης επιτρέπει να συμβούν στους ανθρώπους τέτοιες φρικαλεότητες όπως οι πόλεμοι; Μπορεί να απαντηθεί με το σοβαρό ερώτημα: πώς επιτρέπεται στους ανθρώπους, στους οποίους ο Θεός ξεκάθαρα αποκάλυψε το θέλημά Του και τους νόμους Του, να μπορούν χωρίς αιδώ και μετάνοια απεριόριστα να υβρίζουν τον Θεό και να καταπατούν τις εντολές Του;
Ο επόμενος πόλεμος όπως και οι προηγούμενοι ήδη αξίζουν στους ανθρώπους.
Αν δεν υπήρχε το έλεος και η αγάπη του Θεού, για τις αμαρτίες των χριστιανών η μάχαιρα δεν θα έμπαινε καν στο θηκάρι της.
Υπάρχει λοιπόν σωτηρία για τους λαούς της Ευρώπης και της Αμερικής; Φυσικά και υπάρχει. Αλλά το ερώτημα είναι, θέλουν να το αποδεχθούν;
Από το χείλος της καταστροφής ως τη σωτηρία και την ασφάλεια υπάρχει μόνο ένα βήμα.
Σκορπίζονται πολλά λόγια περί αφοπλισμού. Αλλά πώς θα αφοπλιστούν όταν είναι εξοπλισμένοι με την αμαρτία, φορτωμένοι με την αμαρτία; Η αμαρτία τροφοδοτεί τον φόβο, η αμαρτία σφυρηλατεί τα όπλα, η αμαρτία προετοιμάζει τον πόλεμο. Φόβος υπάρχει όσο διαρκεί η αμαρτία. Θέλουν δε θέλουν οι αμαρτωλοί πρέπει να εξοπλιστούν. Εάν όμως οι άνθρωποι είχαν αφοπλιστεί από την αμαρτία, τότε ποιος θα φοβόταν, ποιος θα σφυρηλατούσε όπλα, ποιος θα ετοιμαζόταν για πόλεμο; Κανείς.
Για ποιο λόγο αναζητούν την ειρήνη οι άνθρωποι; κάποιοι πρώτοι θα απαντήσουν: για τον πολιτισμό, δεύτεροι: για την οικονομική πρόοδο, τρίτοι: για τη διαφύλαξη των δημιουργημάτων των ανθρώπων, τέταρτοι: για το κράτος, πέμπτοι: για την ασφάλεια της ατομικής ζωής! Ανοησίες! Γι’ αυτό τα περίφημα λόγια του καιρού μας περί αφοπλισμού και ειρήνης ακούγονται όπως ο ψεύτικος χρυσός. Επειδή οι άνθρωποι δε γνωρίζουν το σκοπό της ειρήνης, την οποία αναζητούν. Αυτοί που σήμερα περισσότερο την αναζητούν, την αναζητούν για ανετότερη και πιο ξέγνοιαστη προσκύνηση των ειδώλων τους. Τι μας χρειάζεται τέτοιου είδους ειρήνη; Κατά τη διάρκεια του πολέμου δεν υπήρξαν τόσες αυτοκτονίες όσο κατά τη διάρκεια της σημερινής ειρήνης. Άραγε οι κυβερνώντες στην Ευρώπη και την Αμερική αναζητούν την ειρήνη από φόβο Θεού και για τη δόξα του Θεού ή λόγω της πιο εύκολης εξαγοράς της αδικίας; Αν είναι αυτό το τελευταίο, που από ότι φαίνεται είναι, τότε δε θα φανεί παράξενο αν τους δοθεί ο πόλεμος αντί της ειρήνης.
Αν οι άνθρωποι ζητούσαν την ειρήνη προς δόξαν Θεού, αναμφισβήτητα θα την ελάμβαναν, και τέτοια ειρήνη δεν θα τους την αφαιρούσε κανείς πια. Αλλά, ακούσατε εσείς, από οποιαδήποτε άλλη πλευρά δέσμευση, από αυτούς που ζητούν την ειρήνη, ότι την ειρήνη θα χρησιμοποιήσουν προς δόξαν Θεού και προς την διόρθωση του χαρακτήρα τους;
Μακάριος θα είναι εκείνος ο άρχοντας που θα γνωρίζει την Αλήθεια και που εγκαίρως θα καλέσει το λαό του σε μετάνοια ενώπιον του Ζώντος Θεού. Μακάριος θα είναι εκείνος ο λαός που εγκαίρως θα αφοπλιστεί από τις αμαρτίες του όπως και από τα όπλα ενάντια στο Θεό. Κανένα κακό δεν πρόκειται να συμβεί σ’ αυτό το λαό. Μα όσο αφοπλισμένος κι αν είναι από τα όπλα του πολέμου θα ζει με ασφάλεια, επειδή ο Παντοδύναμος θα τον προστατεύει υπό την ακαταμάχητη δεξιά Του. Ακόμα κι αν δεν διαθέτει ούτε ένα ξίφος, ο εχθρός θα είναι αδύναμος μπροστά του και δεν θα μπορέσει να περάσει τα σύνορά του, επειδή δεν θα το επιτρέψει ο Κύριος των Δυνάμεων. Μα ακόμα κι αν οι εχθροί εισβάλουν από τα σύνορά του στη χώρα του, θα ανοίξουν τον τάφο τους. Μακάριος εκείνος ο λαός που αφοπλισμένος από την αμαρτία πρώτος θα αφοπλιστεί και από τα στρατιωτικά όπλα. Τέτοιος λαός θα έχει μεγάλη αποστολή στον κόσμο. Και θα αποτελέσει το φως των λαών. Και θα τον δοξάσει ο Κύριος Θεός με δόξα ανείδωτη και θα τον ευλογήσει με την αιώνια ευλογία Του.»
Πηγή: https://novoscriptorium.com/2021/10/06/ο-διαχρονικός-και-προφητικός-λόγος-το
