Κάτι που έχει γίνει πολύ πληθωρικό, φυσικό και στο οποίο δεν αντιδρά κανένας στην εποχή μας είναι η συνεχής διαφήμιση για το πρόσωπό μας, για το έργο του, για τα προϊόντα μας. Φυσικά υπάρχει και η ανάλογη σύγκριση με τους άλλους, το έργο τους και την παραγωγή τους. Και δεν σκεπτόμαστε ότι αυτό έκανε και ο φαρισαίος στην γνωστή παραβολή.
Ακόμη και οι μητροπόλεις και οι ενορίες αναλίσκονται στο να προβάλουν την ποιμαντική τους δραστηριότητα, το φιλανθρωπικό τους έργο, τις δημόσιες τους σχέσεις. Και το έργο αυτό είναι κυρίως άρτος και θεάματα. Φιλανθρωπία και λιτανείες και μεγαλοπρεπείς τελετές. Αυτό που θέλει ο λαός κι αυτό που φροντίζουν να δίδουν οι κυβερνήσεις, δημοκρατικές ή δικτατορικές. Η τακτική του Χριστού, να δρα χωρίς θόρυβο και η εντολή του να μη λένε οι άνθρωποι για τα θαύματά του, έχει ξεχαστεί εντελώς από την διοίκηση και τους πιστούς της Εκκλησίας. Το δε προφητικό, ελεγκτικό και καθοδηγητικό κήρυγμα σπανίζει ή και έχει εκλείψει.
Τα πάντα λοιπόν βυθίζονται εις τον φαρισαϊσμό και το χειρότερο ο φαρισαϊσμός είναι δεκτός ως αρετή. Τα ποσοστά δημοτικότητας είναι το μεγαλύτερο προτέρημα για κάθε άνθρωπο. Ξεχνούμε ότι ο Βαραββάς, κακοποιός και φυλακισμένος, είχε ποσοστά δημοτικότητας και αποδοχή από τον λαό, ενώ ο Χριστός δεν είχε. Ξεχνούμε ότι «ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι, κατά τα αυτά γαρ εποίουν τοις ψευδοπροφήταις οι πατέρες αυτών» (Λουκ. 6,26). Ξεχνούμε ότι «πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. 18,14).
Το πιο σπουδαίο και τρομακτικό είναι ότι κομπασμός του κάθε φαρισαίου αργά ή γρήγορα μετατρέπεται εις μίσος και μισανθρωπία. «Δεν είμαι όπως οι άλλοι των ανθρώπων άρπαγες, άδικοι, μοιχοί ή όπως κι αυτός ο τελώνης». Δεν του έφθανε ο κομπασμός έπρεπε και να δαγκάσει και τους άλλους και μάλιστα τον τελώνη που ήταν κοντά του.
Ο τελώνης αποβαίνει μεγάλος ενώπιον Κυρίου όχι μόνο για την μετάνοια, το κλάμα, την ικεσία, την αυτομεμψία, αλλά και γιατί δεν απαντά στην προσβολή αυτή του φαρισαίου. Όλοι μπορούμε να πούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, αλλά γινόμαστε θηρία όταν μας το πουν οι άλλοι, ακόμη κι αν αυτό είναι αποδεδειγμένα αληθινό. Ο πραγματικά δίκαιος και άγιος είναι αυτός που εκμεταλλεύεται ακόμη και την συκοφαντία των άλλων, για να πετύχει το έλεος και την αποδοχή του Θεού.
Είναι πολύ διδακτική η ιστορία με τον Δαβίδ και τον Σεμεΐ Β΄ Βασ. 16,5...
Ας την θυμηθούμε.
Αυτοεξόριστος ο μεγάλος βασιλιάς του Ισραήλ Δαβίδ. Ο γιός του Αβεσσαλώμ είχε ήδη κηρύξει επανάσταση, ανταρσία ενάντια στον πατέρα του, με σκοπό να καταλάβει τον βασιλικό θρόνο. Μαζί του και πολλοί αξιωματούχοι, προδότες της φιλίας και εμπιστοσύνης του Δαβίδ. Και καθώς τώρα ο Αβεσσαλώμ κινούνταν προς την Ιερουσαλήμ, ο πατέρας βασιλιάς αποφασίζει να κατεβεί από τον θρόνο του και να εγκαταλείψει τα ανάκτορα, ώστε να μη συμβεί να έρθει σε σύγκρουση με τον γιό του. Δεν το άντεχε αυτό ο άνθρωπος του Θεού.
Καθώς λοιπόν βάδιζαν εξαντλημένοι από την κούραση, την αγωνία και την οδύνη, φάνηκε από μακριά ένας άνθρωπος να κινείται προς το μέρος τους με εχθρικές διαθέσεις. 'Όταν πλησίασε, αναγνώρισαν στο πρόσωπό του τον συγγενή του πρώην βασιλιά Σαούλ, τον Σεμεΐ. Ο Σεμεΐ πλησιάζοντας ξεστόμιζε ύβρεις και κατάρες εναντίον του Δαβίδ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ακόμα και πέτρες έπιανε από το έδαφος και τις εκσφενδόνιζε με μανία εναντίον του βασιλιά και των αξιωματούχων του. «Ἔξελθε, ἔξελθε ανήρ αιμάτων και ανήρ ο παράνομος». Φύγε από δω, δολοφόνε, παράνομε άνθρωπε, που τα χέρια σου είναι βαμμένα στο αίμα. Να, τώρα σου ανταποδίδει ο Κύριος τα αίματα των φόνων που διέπραξες εις βάρος της οικογένειας του Σαούλ. Του πήρες τη βασιλεία, και να, τώρα παίρνει από σένα τη βασιλεία ο γιός σου. Την κακία σου πληρώνεις, “ότι ανήρ αιμάτων συ”, διότι είσαι άνθρωπος βουτηγμένος στο αίμα (στίχ. 8).
Καθαρή συκοφαντία!
Ποτέ δεν είχε πειράξει τον Σαούλ και την οικογένειά του ο Δαβίδ. Το αντίθετο! Ο Σαούλ τον κυνηγούσε να τον σκοτώσει.
-Με ποιό δικαίωμα τολμά να βρίζει και να καταριέται τον κύριό μου και βασιλιά αυτό το ψόφιο σκυλί; Θα πάω και θα του κόψω το κεφάλι, ακούσθηκε να λέει ένας από τους σωματοφύλακές του (Αβεσσά υιός Σαρουΐας).
Στενοχωρήθηκε ο Δαβίδ, αλλά είπε ήρεμα και στοχαστικά:
«'Αφετε αυτόν και ούτως καταράσθω, ότι Κύριος είπεν αυτώ καταράσθαι τον Δαυίδ... όπως ίδοι Κύριος εν τη ταπεινώσει μου και επιστρέψει μοι αγαθά αντί της κατάρας αυτού τη ημέρα ταύτη» (στίχ. 10,12). Αφήστε τον να με καταριέται έτσι, ο Κύριος του είπε να το κάνει... μήπως δει ο Κύριος με ευμένεια την ταπείνωσή μου και μου ανταποδώσει αγαθά αντί της ύβρεως που υπέμεινα σήμερα.
Ο Δαβίδ θα σκεφτόταν. Ναι μεν δεν πείραξε ούτε τρίχα από τον Σαούλ και την οικογένειά του, είχε όμως διαπράξει άλλο αμάρτημα, τριπλό μάλιστα: επιθυμίας ἀλλοτρίου αγαθού, μοιχείας και φόνου. Είχε επιθυμίσει την γυναίκα του αξιωματικού του Ουρία, αμάρτησε με αυτήν και φρόντισε να φονευθεί στον πόλεμο που μετείχε εκείνος, πολεμώντας για τον Δαβίδ.
Τώρα λοιπόν αυτή την ταπείνωση εκ μέρους του Σεμεΐ την βλέπει ως παιδαγωγικό μέτρο του Θεού, προκειμένου να συναισθανθεί βαθύτερα την αμαρτία του και να ταπεινωθεί γι' αυτήν και να εξαγνισθεί.
Σοφός ο Δαβίδ, σοφός και ο τελώνης! Ας τους θαυμάσουμε κι ας τους μιμούμεθα στη ζωή μας . Γένοιτο.
