Πρόκειται για παράπονο πολλών: Οι θρασείς και ξιπασμένοι καλοζωούν... που είναι, λοιπόν, η Θεία δικαιοσύνη!
Η Θεία δικαιοσύνη δεν εκδηλώνεται προς ικανοποίηση των δικών μας πόθων (οι οποίοι είναι πολύ συχνά εκδικητικοί και χαιρέκακοι, παρ'ότι κεκαλυμμένα).
Γι'αυτό
και οι χρόνοι εκδήλωσης της είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς που θα
ικανοποιούσαν τις δικές μας προσμονές. Αλλά κάποια στιγμή εκδηλώνεται.
Δεν της ξεφεύγει τίποτα. Και η ορμή της είναι ευθέως ανάλογη της παχυλότητας του θράσους και του ξιπασμού εναντίον των οποίων ξεσπάει.
Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει κανείς από την Θεία δικαιοσύνη. Όσοι νομίζουν ότι αυτή δεν υπάρχει -ή ότι ''ξεχνάει''- και πως πρόκειται για ''παραμύθι'' κατασταλτικό των πικραμένων αδαών, σφάλλουν τραγικά. Η Γραφή το συνοψίζει ευστοχότατα και επιγραμματικότατα:
Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει κανείς από την Θεία δικαιοσύνη. Όσοι νομίζουν ότι αυτή δεν υπάρχει -ή ότι ''ξεχνάει''- και πως πρόκειται για ''παραμύθι'' κατασταλτικό των πικραμένων αδαών, σφάλλουν τραγικά. Η Γραφή το συνοψίζει ευστοχότατα και επιγραμματικότατα:
Είπε ο άφρονας στον εαυτό του, δεν υπάρχει Θεός. (Ψαλμοί 13.1)
Και η γνωστή εκείνη λαϊκή ρήση που λέει 'όλα εδώ πληρώνονται' είναι πολύ παρερμηνευμένη. Το ''εδώ'' της ρήσης αυτής δεν σημαίνει, απαραίτητα, ''στην διάρκεια της παρούσας, βιολογικώς νοούμενης, διάρκειας ζωής''. Σημαίνει πως και το μεταθανάτιο τοπίο είναι ''εδώ'', σε ένα αιώνιο παρόν.
Άλλο
αν μέσα στο μπέρδεμα και την συμφόρηση που έχει προκαλέσει το στίγμα
της ''πτωτικότητας'' στις αντιληπτικές μας ικανότητες μας καθιστά
ανήμπορους να το διακρίνουμε.
Όλα μπροστά μας είναι. Η απουσία του Πνεύματος του Αγίου στις ζωές μας είναι που κρατάει μπλοκαρισμένες τις αντιληπτικές μας διόδους να ''δούμε'' τα όσα είναι μπροστά μας (στα όποια περιλαμβάνονται και τα τεκταινόμενα στο μεταθανάτιο τοπίο). Όσοι αφήνουν, με την στάση ζωής τους, να σκηνώσει το Πνεύμα στις ζωές τους, τα ''βλέπουν'' όλα. Λαμβάνουν εξ'ιδίας πείρας γνώση του τι συμβαίνει στο 'επέκεινα'.
Αυτός είναι ο λόγος που όλοι οι άγιοι είναι τόσο επίμονοι στο να υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα της προσευχητικής στάσης ζωής. Επειδή αυτή είναι η μόνη στάση ζωής που έλκει το Πνεύμα το Άγιο στις ζωές μας. Το πνεύμα εκείνο, δηλαδή, που ξεμπλοκάρει τις αντιληπτικές μας ικανότητες και καθιστά εφικτή την βαθιά και σφαιρική ''όραση'' των της Υπάρξεως. Το πνεύμα εκείνο που καθιστά τον άνθρωπο Θεοδίδακτο.
