“Λέγει αὐτῶ ὁ Πιλᾶτος‧ τί ἐστιν ἀλήθεια;”
Ιω. 18,38
Αποτελεί πικρή ειρωνεία το γεγονός, ότι ο Πιλάτος ζήτησε απάντηση στο ερώτημα “τι είναι αλήθεια;” από την ίδια την Αλήθεια. Ενώ ορθώνεται μπροστά του αυθυπόστατη και πλήρως ενσαρκωμένη η Αλήθεια, αυτός συνεχίζει να μην την αντιλαμβάνεται αν και την “βλέπει”. Σε τοιούτους απευθυνόμενος ο Ησαΐας έγραψε‧ “καί βλέποντες βλέψετε καί οὐ μή ἴδητε”.
Όμως τραγικώτατο είχε καταστεί το θέμα ενωρίτερον, την στιγμή που αναμενόταν περιποθήτως απ' όλη την οικουμένη η έλευση της εν λόγω Αληθείας. Γιατί εκείνη την στιγμή, συγχρόνως με την εμφάνισή της, αν και σχεδιαζόταν η ενθρόνισή της, άρχιζε η δίωξη και απηνής καταδίωξή της.
Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί η πλήρης απροθυμία, αδιαφορία και ολική απαξίωση υποτυπώδους φιλοξενίας της ετοιμόγεννης Παναγίας από τους ομοεθνείς της; Τι άλλο σήμαινε η ταραχή του βασιλέως Ηρώδη για τον “ἡγούμενο, ὅστις ποιμανεῖ τόν λαόν Ἰσραήλ”; Κι όμως και αυτός ποθούσε να πάει να τον “προσκυνήσει” τον νέο βασιλιά, μόλις τον ανεύρισκαν οι μάγοι. Η εν λόγω “υποταγή” και ψυχική “σεμνότης”, κυοφορείται από τις ύπουλες και πονηρές βλέψεις, όσων εποφθαλμιούν το τσιφλίκι της εξουσίας. Όσων διακατέχονται από μία άγονη αρχομανία και στη συνέχεια την εκτρέπουν σε τυραννική δεσποτεία. Και φυσικά προκειμένου να εξασφαλισθεί η εν λόγω, προσβάλλονται βάναυσα καταστρεφόμενες και απόλυτα συνθλιβόμενες, όλες οι παραδεδεγμένες αξίες και οι λοιποί θεσμοί της κοινωνίας. Εν προκειμένω, διεσώθη η Αλήθεια, λόγω της αναχώρησης των μάγων δι' άλλης οδού. Ναι! Ο φωτεινός αστήρ “χάραξε” και τον δρόμο της αναχώρησης, καθότι επιβαλλόταν... Έτσι λοιπόν, και η φυγή εις Αίγυπτον, εντάσσεται στα απόρρητα θεϊκά σχέδια προς εξαπάτηση του εχθρού και μυστική διοργάνωση της τελικής αντεπίθεσης κατά του ψεύδους, της διαφθοράς και του ειδεχθούς εγκλήματος.
Η εν λόγω τριάς των προτέρων στοιχείων, μας ξαναφέρνει στην θύμησή μας τον αποκεφαλισμό της αληθείας, στο πρόσωπο του Προδρόμου. Δεν χρειάζεται λοιπόν κάποιος να είναι ειδικευμένος σκαπανέας, προκειμένου να εξορύξει και σήμερα κάτω από τα προσωπεία των συγχρόνων επιβητόρων της παντοειδούς εξουσίας, το πρότερο ορυκτό τρίπτυχο. “Ο θάνατός σου η ζωή μου”, αποτελεί το κρύφιο σύνθημα, για τους μισθοφόρους επίδοξους καταληψίες του οχυρού της εξουσίας. Κατά τα άλλα ο Πλούταρχος ισχυρίζεται ότι‧ “ἄρχων δέ εἰκών Θεοῦ”.
Επανακάμπτοντας όμως στο θέμα μας, η πρότερη φυγή εις Αίγυπτον, δεν αποτελεί επ' ουδενί στοιχείο υποχώρησης, δειλίας ή αδυναμίας. Τουναντίον ως συστατικό της θείας οικονομίας, εκφράζει για μία ακόμη φορά την μοναδική θεϊκή στρατηγική μέσω της οποίας, όταν ο Θεός επιθυμεί, “νικᾶται φύσεως τάξις”. Πολύ περαιτέρω η ανθρώπινη αταξία και η τωρινή αποστασία.
Όμως ας συνεχίσουμε με την παράθεση και ετέρων στοιχείων
που συνέτειναν στην απέλαση της Αληθείας.
Τι απηύθυναν οι Γαδαρηνοί στον Χριστό μετά την θεραπεία των δαιμονισμένων, αλλά προπάντων μετά την αιφνίδια πτώχευση των επιχειρήσεών τους; “Αὐτόν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῆ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν” (Ματ. 8,34). Η “μετάβαση”, η καρυκευμένη έκφραση της δίωξης, πολλές φορές προτάσσεται με “ευγένεια”. Με το γάντι! Όταν όμως το γάντι είναι λευκό, δεν μπορούν να αποκρυβούν επ' αυτού οι κηλίδες του αίματος και τα πειστήρια του εγκλήματος. Εν προκειμένω λοιπόν οι Γαδαρηνοί με ιταμό τρόπο, αντί να επιδιώξουν την πνευματική πολιτογράφηση του Χριστού εντός των ορίων τους, του “ρίχνουν το γάντι” προκλητικά, δεικνύοντας με απέχθεια τον δρόμο της εξορίας. Με άλλα λόγια εκμεταλλευόμενοι τα όρια της θεϊκής ανοχής, εκδιώκουν εκτός “των συνόρων τους” τον νόμιμο ιδιοκτήτη. Γιατί, του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής.
Αλλά είναι κανόνας της ζωής, οι άνθρωποι “που χαλούν την πιάτσα”, αυτοί οι κρυφοί ευεργέτες, να τίθενται πάντοτε στην αυστηρή απομόνωση, καθότι με τον τρόπο τους διαταράσσουν τους κανόνες του ανόμου εμπορίου, αλλά και είναι οι ταραξίες των πόλεων (Πραξ. 16,21). Πέρα απ' αυτό, “οι έμποροι των εθνών”, θυμούνται πανικόβλητοι και εκείνο το φραγγέλιο που μαστίγωσε κάποτε άγρια τις πωρωμένες συνειδήσεις τους, οπότε έκτοτε ταπεινωμένοι και βαθειά λαβωμένοι, εξακοντίζουν καυστικούς χαρακτηρισμούς στον δράστη για να τον εξουθενώσουν. Όμως ο πλάνος, αγέρωχος και γαλήνιος, θα στέκει μονίμως ο ακρογωνιαίος λίθος που θα υποβαστάζει στιβαρά, το ετοιμόρροπο κτίσμα της αποστατούσης κοινωνίας.
Την ίδια ώρα, κάποιοι ασήμαντοι, συνεχίζουν να νίπτουν τας χείρας των. Είναι η αμήχανη τακτική των παρητημένων προσκεκλημένων του οικοδεσπότου Θεού. Κυρίως των θρασύδειλων που σταβλίζονται στα μαντριά της ελεεινής εξουσίας και “κύπτοντες ἐσθίουσι” στα παχνιά της κραιπάλης, της διαφθοράς και της σύγχρονης διαστροφής. Αυτή όμως είναι η ταυτότης και η αξία των σημερινών Πιλάτων‧ φτηνοί παλιάτσοι στο θέατρο σκιών της σύγχρονης απάτης, όπου κινούνται ρυθμικά σύμφωνα με τις επιταγές και τις ανώμαλες ορέξεις ετέρων αρρωστημένων εγκεφάλων. Αυτών που εγκαταβιούν στα κέντρα αποφάσεων, τα κοινά ληστρικά λημέρια, απ' όπου και δίνουν εντολές στους πρότερους εντολοδόχους, λυμαινόμενοι πάντοτε τους αδυνάμους και εντίμους πολίτες. Τους προασπιστές της αληθείας.
Αλλά και κάποιοι άλλοι νίπτουν τας χείρας των, τελώντας απρόθυμοι να μετανοήσουν παρ' όλα τα θαύματα που είδαν. Οι κάτοικοι των πόλεων Χοραζίν, Βηθσαϊδά και Καπερναούμ (Ματ. 11,20-23).
Έτεροι, οι φαρισαίοι, μέσω των λαμβανομένων συμβουλίων κατά του Χριστού, επιδιώκουν να τον φονεύσουν, φιμώνοντας οριστικά την αλήθεια (Ματ. 12,14).
Ο εξοβελισμός δε του Χριστού, ακόμη και μέσα από την ίδια την πατρίδα του, επιβεβαιώνει το “οὐδείς προφήτης δεκτός ἐστιν ἐν τῆ πατρίδι αὐτοῦ” (Λουκ. 4,24), “αὐτός γάρ ὁ Ἰησοῦς τό ἐμαρτύρησεν” (Ιω. 4,44). Κάπως έτσι στα χρόνια του προφήτου Ηλία, “η Αλήθεια” καταφεύγει να σωθεί στο σπίτι χήρας ειδωλολάτρισσας, την ώρα που υπήρχαν έτερες πάμπολλες χήρες μεταξύ του Ισραήλ.
Κάποια στιγμή όμως, οι ένοχοι που εγκληματούν εις βάρος της Αληθείας, αποκαλύπτονται. Πότε; Την ώρα που επιδιώκουν “τήν πρωτοκλισία ἐν τοῖς δείπνοις καί τάς πρωτοκαθεδρίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς” (Ματ. 23,6). Εκείνη την ώρα οι κάκιστοι “υποκριτές”, οι θεατρίνοι, πετούν τις “μουτσούνες” τους κάτω. Οι περίφημοι λαθροκυνηγοί της δόξας και του χρήματος, φυλαγμένοι καλά από τους πραιτωριανούς τους, τον όχλο, σέρνουν την αλήθεια γυμνή κάτωθεν των υψηλών εδράνων τους, για να την δικάσουν και να την οδηγήσουν στον θάνατο.
Η Αλήθεια επιτέλους μόνη της και ανυπεράσπιστη, έμπροσθεν του χειρίστου λαϊκού δικαστηρίου που στήθηκε στους αιώνες, με κατήδες κοινούς ληστάρχους του πνεύματος, που βγήκαν από τα λημέρια της ασημότητος, επανδρώνοντας τα γυφτόσπιτα στα οποία αναφέρεται ο Παπουλάκος. Τα δικαστήρια! Τους ναούς της δικαιοσύνης. Γυμνή λοιπόν η αλήθεια έμπροσθεν του “νόμου”, άνευ κοσμημάτων, πολυτελών ενδυμάτων και βασιλικών στεμμάτων. Ούτως ή άλλως τα πρότερα, αποτελούν περιβολή των εγκοσμίων αρχόντων, για να υποκρύπτεται η ψυχική γύμνια τους και να ωραιοποιείται πλασματικά το αποκρουστικό πρόσωπό τους. Εν προκειμένω, η ψευδής πορφύρα και ο κάλαμος, αρκούν ως περιβολή του ταπεινού, αλλά γνησίου βασιλέως. Αλλά και για στέμμα ανάλογο, φρόντισαν οι αιμοδιψείς κριτές. Ένα ακάνθινο στεφάνι, μπηγμένο βαθειά στο ήδη ταλαιπωρημένο κρανίο, απετέλεσε το όστρακο της αγνωμοσύνης και περισσής εμπαθείας, πάνω στο οποίο προσυπογράφηκε η οριστική απέλαση του Χριστού από την ζωή της κοινωνίας, μέσω της σταύρωσής του. Θα ήταν πολύ καλύτερα όμως τα πράγματα, αν δεν συνέβαινε και αυτή η απρόσμενη ανάσταση...
Αυτή η ανάσταση, που απειλεί τον άνθρωπο με εσχατολογικές συνέπειες. Ειδικά τον άνθρωπο που το μόνο μάθημα που γνωρίζει άριστα, είναι η αναγωγή στο μηδέν και η εξίσωσή του με το μηδέν. Βάσει αυτής της “αξίας” του μηδενός, ερμηνεύει την ζωή του ο νεοποχίτης άνθρωπος, αναιρώντας την Αλήθεια και αμφισβητώντας τα πάντα. Η επιθυμία του ανθρώπου να ζήσει στο εξής χωρίς Θεό, αποτελεί γεγονός. Δηλαδή στο κενό, στο χάος, στο μηδέν. Στην αναρχία, στη σύγχυση, στην αυθαιρεσία, αλλά και στην αμφιβολία και έπουσα απελπισία. Στην τρέλλα! Αλλά αυτό επιτάσσει ο υπολανθάνων μηδενισμός, φορώντας το προσωπείο της νέας εποχής.
Τελικά η έννοια “νέα”, αποτελεί τον δούρειο ίππο μέσα στον οποίο κρύβονται επιμελώς όλες οι “παλιές” ύπουλες τάσεις και επιθυμίες απόσχισης από τον κορμό της αληθείας. Η έννοια “νέα”, έχει προκαλέσει ένα νέο κατακλυσμό, μέσω του οποίου πνίγονται οι άνθρωποι και τα κουφάρια τους καταλήγουν στην τεχνητή λίμνη, που έχουν δημιουργήσει οι άνοες και διεστραμμένοι πολιτικοί, μέσω της οποίας τροφοδοτούνται με ειδικευμένη ιχθυοκαλλιέργεια, οι ιδιόρρυθμοι μάγοι, οι ψευδοπροφήτες και λοιποί θρησκειοσοφιστές. Το κατακάθι της νέας εποχής. Νέοι...
Όλοι αυτοί λοιπόν στις μέρες μας, προσφέρουν λόγο “ζωής”, επιθυμώντας να την προστατέψουν και από την πολυλάλητη κλιματική αλλαγή. Αφού έχουν επιλύσει επιτυχώς όλα τα φλέγοντα ζητήματα του παρελθόντος, συνεχίζουν οι άλαλοι ψυχικά, προσφέροντας λόγο διεξόδου από τα αδιέξοδα.
Αλλά αφού εγκαταλείφθη η μοναδική αλήθεια που είναι ο Θεός, απορρίπτοντάς τον λόγω έλλειψης ταπεινής πίστης, μέσω της οποίας προσεγγίζεται, η σύγχρονη υπερήφανη νοημοσύνη που απεκλήθη και τεχνητή, αναζητεί νέο θεό φτιαγμένο πιο κοντά στο σχήμα των συγχρόνων κεντρικών αναγκών, όπως η επιστήμη και η καλπάζουσα τεχνολογία. Ο νέος αυτός θεός, η νέα ιδέα, η νέα τάξη, κατασκευάζεται από υπεροπτικά και μεγάλαυχα μυαλά, που δεν επιζητούν την σωτηρία, αλλά την εξυπηρέτηση των στόχων τους, μέσω του νεόδμητου θεού. Οπότε ο ΘΕΟΣ είναι μηδέν και ο κόσμος τα πάντα. Ο ΘΕΟΣ πέθανε και ο άνθρωπος...
Την απάντηση την έδωσε ο Αντρέ Μαρλώ (1901-1976) σε μία διάλεξή του στη Σορβόννη, όταν φώναξε‧ “Είπαν ότι πέθανε ο Θεός, αλλά πιθανό να πέθανε και ο άνθρωπος”.
Γιατί ο Θεός μπορεί να πολεμηθεί! Δεν είναι δυνατόν όμως να ηττηθεί, ούτε να εξαφανισθεί. Το βασίλειό του θα διαρκεί στους αιώνες και όλοι όσοι απέρριψαν την πρόσκλησή του σε αυτό, πρόκειται να καίγονται για πάντα στις φλόγες της κολάσεως.
Μήπως όμως είναι καιρός πλέον, οι εναπομείναντες Χριστιανοί, να αντιτάξουν δυναμικά τον δικό τους ακραιφνή μηδενισμό; Αυτόν που διακηρύσσει, ότι στο τέλος ο κόσμος είναι το μηδέν και ο Θεός είναι τα πάντα;
Αντί λοιπόν να έχουμε τον Χριστό μόνο στα χείλη μας και κατ' ουσίαν να αντιπράττουμε μέσω των πράξεών μας, γενόμενοι οι πιο επικίνδυνοι αντίχριστοι, ας του απευθύνουμε έμπρακτα την επίσημη πρόσκληση. “Διαβάς εἰς Μακεδονίαν (τον αποχριστιανισμένο κόσμο), βοήθησον ἡμῖν”.
Κάπως έτσι θα επιτελεσθεί ο επαναπατρισμός του Χριστού στις καρδιές μας, αλλά και ο δικός μας επαναπατρισμός στην μία και μοναδική πίστη των αιώνων. Την Ορθόδοξη Χριστιανική!
Γιατί‧ “τό μέν ἀληθές ἕν, τό δέ ψεῦδος πολυσχιδές” τονίζει ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός!
