Δεν είναι οι ταυτότητες αυτές καθ’ αυτές, δηλαδή η μορφή και χρήση τους ως μέσο ταυτοποίησης και πιο συγκεκριμένα το «επίμαχο» σημείο τους, το «τσιπάκι». Είναι το ότι θα αποτελέσουν «το μέσο για όλα τα άλλα μέσα».
του Γιάννη Τσιρογιάννη
Στην πραγματικότητα αυτό που ενοχλεί τον περισσότερο κόσμο που αντιδρά στις ταυτότητες (κι όσους δεν τους ενοχλεί ακόμη, είναι επειδή δεν έχουν αντιληφθεί το πόσο δραματικά θα αλλάξουν οι ζωές μας) δεν είναι οι ίδιες οι ταυτότητες, αλλά το ψηφιακό χρήμα. Το αμιγώς ψηφιακό χρήμα (καμιά σχέση με το πλαστικό που κυριαρχεί σήμερα), δηλαδή τα λεγόμενα CBDC που λανσάρονται ευρωπαϊκά από το 2024 (αρχής γενομένης από την Ελλάδα μάλιστα, όχι τυχαίως). Το μέλλον όπου τίποτα δε θα είναι κρυφό (και μην πάει το μυαλό σας μόνο στη φοροδιαφυγή), όπου οποιαδήποτε ένοχη ή μη απόλαυση, θα φαίνεται στο νοικοκυριό, στο κράτος, την εφορία, σε πραγματικό χρόνο.
Και πολλοί θα πουν «ε, και, δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι αν δεν έχεις τίποτα να κρύψεις», όμως εκτός του ότι μια τέτοια νοοτροπία αποτελεί την τέλεια συνταγή για μια τεχνοκρατική απολυταρχία, το θέμα μας δεν είναι ότι έχουμε απαραίτητα κάτι να κρύψουμε. Το θέμα μας είναι να ξέρουμε ότι τουλάχιστον μπορούμε να κρύψουμε κάτι, ασχέτως αν θα εξασκήσουμε το «δικαίωμα» αυτό ποτέ.
Διότι το να κρύψεις κάτι δεν είναι απαραίτητα κακό, μπορεί να συντρέχουν λόγοι ασφάλειας ή π.χ. ευαίσθητα οικογενειακά θέματα στα οποία το κράτος δε θα έπρεπε να βάζει χέρι. Είναι μια ακόμη παραβίαση της ιδιωτικότητας που ανοίγει την κερκόπορτα σε ένα μέλλον όπου όλα είναι δημόσια, όλα ανήκουν σε όλους και τίποτα σε εμάς.
Μόνοι μας έχουμε κάνει «δημόσια» τα δεδομένα μας, με τα social media κλπ, θα πουν κάποιοι. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα – μόνοι μας το κάνουμε. Είναι επιλογή μας (βεβιασμένη θα έλεγε κανείς, αφού σε έναν κόσμο όπου όλοι αλληλεπιδρούν ψηφιακά, το να ζεις «εκτός συστήματος» ισοδυναμεί με ψηφιακό θάνατο), αλλά δεν παύει να είναι επιλογή μας. Η καταναγκαστική «αναφορά» στο κράτος όλων των κινήσεων μας, τι πληρώνουμε (ή δεν πληρώνουμε), που βρισκόμαστε, αν καταναλώσαμε παραπάνω από το επιτρεπτό μηνιαίο όριο κρέατος (διότι με αυτό θα συνδεθεί το «ανθρακικό αποτύπωμα»), θα αποτελέσουν έναν άνευ προηγουμένο καθημερινό, 24/7, βιασμό από τον οποίο δεν υπάρχει γυρισμός. Και να είστε σίγουροι πως θα τον σιχαθούν πρώτοι αυτοί που τώρα τον ζητάνε.
Διότι την ταυτότητα αυτή δε θα τη δείχνεις μια φορά το τόσο, στο αεροδρόμιο ή σε κάποιον άλλο έλεγχο, όπως έκανες μέχρι τώρα. Θα την κουβαλάς μαζί σου συνεχώς, και για όλη σου τη ζωή, διότι χωρίς αυτήν δε θα μπορείς ούτε ένα μπουκαλάκι νερό να πάρεις. Δε θα είναι απλώς μέσο ταυτοποίησης, αλλά «το μέσο των μέσων», θα την «χτυπάς» παντού, διότι από ένα σημείο και μετά, αυτή θα είναι η πιστωτική σου κάρτα, καθώς θα είναι συνδεδεμένη με όλους τους λογαριασμούς.
Το σύστημα γεωεντοπισμού που «δε θα έχει», όπως σπεύδουν να καθησυχάσουν διάφοροι αδαείς (ή σκοπίμως αδαείς) δεν κρύβεται στο τσιπάκι. Κρύβεται στις συναλλαγές. Όταν θα βαράς την κάρτα στο πρώτο βενζινάδικο μετά το Αντίρριο, θα ξέρει το κράτος ότι βρίσκεσαι εκεί. Θα το ξέρει η γυναίκα σου, αλλά κυρίως, θα το ξέρει «ο Αλγόριθμος», οι γιγαντιαίες βάσεις δεδομένων που λεπτό προς λεπτό, συναλλαγή προς συναλλαγή, ταϊζονται με τα πολύτιμα data σου χτίζοντας το εξατομικευμένο ψηφιακό πρόφιλ σου, δημόσια ελεύθερο σε διαφημιστές, πολιτικούς, και άλλες… επικίνδυνες ομάδες!
Αυτήν την κάρτα θα τη σκανάρεις 10 φορές τη μέρα, θα τη βλέπεις στον ύπνο σου, θα γίνει μια ακόμη προέκταση του χεριού σου, όπως το smartphone. Κι ο λόγος θα είναι το χρήμα. Αυτό είναι λοιπόν που ενοχλεί κατά βάθος τον κόσμο. Όμως, σας έχω νέα, επίδοξοι «αρνητές» ταυτοτήτων (σίγουρα θα κολλήσει αυτό το παρατσούκλι)! Το ψηφιακό χρήμα βρίσκεται ήδη εδώ, τα σκληρά θεμέλια μπήκαν δεκαετίες πριν, όταν εσείς γλεντούσατε στα πασοκικά μπουζούκια, κι η όποια «αφύπνιση» τώρα δεν είναι απλώς μάταια, αλλά σα να επιμένεις με το άλογο ενώ έχουν ήδη ασφαλτοστρωθεί οι δρόμοι, γεμάτοι πλέον αυτοκίνητα. Με άλλα λόγια, έχει ήδη συμβεί, πάει αυτό.
Ναι, είναι κάρτα του πολίτη. Ακριβώς όπως την παρουσίαζαν οι αμέτρητες σχετικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας κι οι αποκαλούμενοι “συνωμοσιολόγοι”.
Είναι το “χάραγμα” του Αντιχρίστου; Δεν θα το κοιτάξω επί της θρησκείας, δεν τα εξετάζω έτσι τα πράγματα, ποτέ δεν το έκανα. Όταν το Μάρτιο του 2020 κατέκρινα τις καραντίνες μέσα από αυτήν την οικονομική στήλη, οικονομικά το έκανα, όχι δογματικά. Είχα ήδη από το 2019 προειδοποιήσει για έναν άνευ προηγουμένου πληθωρισμό που θα ζούσαμε, και πως τα αδικαιολόγητης έκτασης μέτρα εγκλεισμού θα έδιναν το άλοθι για ένα έγκλημα που είχε ήδη συντελεστεί λόγω πληθωριστικής νομισματικής πολιτικής.
Τόνισα πως το πρόβλημα δε θα ήταν τόσο τα έμβολια αυτά καθ’ αυτά, αλλά τα πιστοποιητικά “φρονημάτων”. Διότι θα ήταν μια πρόβα τζενεράλε για έναν κόσμο όπου όλα σου τα δεδομένα, οικονομικά και ιατρικά θα ήταν συγκεντρωμένα σε ένα bar code, το οποίο πρακτικά θα καθόριζε που μπορείς να κινηθείς, τι μπορείς να καταναλώσεις. Και το να έχεις συγκεντρωμένα όλα σου τα αβγά στο ίδιο καλάθι, δεν είναι ποτέ καλό. Το πραγματικό πρόβλημα δηλαδή δε θα ήταν το εμβόλιο αυτό καθ’ αυτό, αλλά το covid pass (και το κάθε «πάσο») που θα ερχόταν πακέτο με αυτό.
Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τις ταυτότητες. Και οκ, η πανδημία θα έφευγε κάποια στιγμή (“οι επόμενες δύο εβδομάδες είναι δύσκολες”) άρα μαζί της και το πιστοποιητικό, επομένως “γιατί σκούζετε συνωμοσιολόγοι που φοβάστε ότι θα τσιπαριστείτε”… έτσι; Δεν είναι έτσι. Διότι η πανδημία κι η κάθε κατάσταση “έκτακτης ανάγκης” περιμένει στη γωνία.
Βλέπε “κλιματική απειλή”, όπου όλοι σιγά σιγά θα θεωρούμαστε ρυπογόνα CO2 επιβάρυνση του κλίματος, και άρα θα πρέπει κάπως να τίθεται υπό έλεγχο το τι καταναλώνουμε, τι οδηγούμε. Και για κάτι τέτοιο θα απαιτείται πάλι ένα είδος “πράσινου” πιστοποιητικού, και φυσικά η τεχνολογία που θα το καθιστά δυνατό. Η τεχνολογία αυτή είναι το λεγόμενο “τσιπάκι”. Αυτή είναι η αλήθεια και δεν προέρχεται από τη φαντασία κανενός ψεκασμένου, αλλά απ’ ευθείας από την πηγή, από την Κομισιόν, από ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες και τον ΟΗΕ.
Δεν έχει σημασία πότε θα συμβούν (στόχος είναι μέχρι το 2030), αλλά το ότι θα συμβούν. Και σε έναν ψηφιακό τεχνοκρατικό κόσμο, βασική προϋπόθεση είναι ένα παγκόσμιο “διαβατήριο” που σκανάρεται εύκολα και δεν παραχαράσσεται, όπως ένα κομμάτι χαρτί με τα ακαταλαβίστικα γράμματα του κάθε… χωροφύλακα.
Με άλλα λόγια, οι ψηφιακές ταυτότητες είναι μονόδρομος στον σύγχρονο κόσμο. Δεν είναι τόσο η “παρακολούθηση”, όχι τουλάχιστον με την έννοια που υποστηρίζουν κάποιοι. Ωστόσο είναι κι αυτό… bonus για το κράτος, διότι αναπόφευκτα εφόσον όλα τα κρίσιμα data μας θα είναι συγκεντρωμένα σε ψηφιακές βάσεις δεδομένων, να είστε σίγουροι πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον σας, όπως συμβαίνει στην Κίνα.
Ένα σύστημα κοινωνικής “επιβράβευσης” αλλά και τιμωρίας, για τον καλό ή κακό πολίτη. Αν πληρώνεις τους φόρους/πρόστιμά σου ή/και έχεις κάνει όλα σου τα εμβόλια ή/και πληροίς το… μηνιαίο όριο ανθρακικού αποτυπώματος (οσονούπω), τότε θα σου επιτρέπεται η πρόσβαση σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες, και προνόμια. Διαφορετικά, θα ακυρώνεται η συναλλαγή για εκείνο το αεροπορικό ταξιδάκι που σκεφτόσουν να κάνεις.
Πιστεύετε πως είναι μακριά όλα αυτά; Μπορεί, αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει, ξαναλέω, πως βασική προϋπόθεση είναι ένα universal σκανάρισμα, μια ψηφιακή ταυτότητα. Αυτή είναι το κλειδί, η αρχή για όλα. Και γι’ αυτό οι απανταχού “συνωμοσιολόγοι” που θέλουν να πάρουν τα βούνα, την βλέπουν με τόσο κακό μάτι. Αλλά στο τέλος όλα καταλήγουν σε αυτό ακριβώς. Στο πως βλέπει κανείς τα πράγματα. Είναι κακό/δυστοπικό ένα τέτοιο μέλλον; Σχετικά είναι όλα. Κάποιοι το λαχταρούν, άλλοι το τρέμουν. Δεν είναι σκοπός του άρθρου να πει τι είναι σωστό και λάθος, αυτά είναι υποκειμενικά. Εγώ απλώς ενώνω κομμάτια του ευρύτερου παζλ, διότι μόνο όταν το δεις συμπληρωμένο αντιλαμβάνεσαι καλύτερα αν τελικά είναι ωραίο ή δυστοπία αυτό που έρχεται.
Διότι μια ψηφιακή ταυτότητα αν εξεταστεί από μόνη της, το 99% θα πουν “μια χαρά, βολική”. Όταν όμως εξετάσεις το θέμα μακροσκοπικά, σε συνδυασμό με το ψηφιακό χρήμα και το πως στην ουσία οι κυβερνήσεις/κεντρικές τράπεζες θα έχουν τον απόλυτο έλεγχο στην κυκλοφορία του χρήματος (και ΟΧΙ, τώρα με τα μετρητά ακόμη δεν τον έχουν), τότε αρχίζεις να τα βλέπεις όλα αλλιώς.
Ακόμη περισσότερο, όταν θα συμβεί η επόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τα αντίστοιχα υποχρεωτικά μέτρα, και θα βρεθείς σε μια κατάσταση όπου ασχέτως αν συμφωνείς ή όχι με τα μέτρα, ο “αλγόριθμος” θα σε θεωρεί ως παραβάτη, αν για παράδειγμα δεν έχεις πληρώσει ένα άκυρο πρόστιμο παρκαρίσματος. Θα πεις τότε, τι σχέση έχει μια κλήση με το αν έχω κάνει το εμβόλιο, ή κάτι τέτοιο; Και θα σου πει η ταμίας στο σούπερμαρκετ (αν θα υπάρχει ταμίας τότε) “δίκιο έχεις, αλλά δεν περνάει η κάρτα στο σύστημα, λυπάμαι πρέπει να αποχωρήσετε”. Διότι όλες οι παράμετροι της ζωής σου θα είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους, εφορία, πιστοποιητικά, μητρώα, και ή θα είσαι “καλός πολίτης” ή δεν είσαι, δεν υπάρχει ενδιάμεσο για τον αλγόριθμο.
Θα είναι κακό όλο αυτό; Και ναι, και όχι, όπως με όλα πάντα, το σίγουρο είναι ότι θα είναι ΑΝΑΓΚΑΙΟ. Είναι τέτοιος πλέον ο κόσμος, που το πράγμα μόνο του πάει εκεί. Συνέβη η 3η, πλέον η 4η βιομηχανική επανάσταση (αυτοματοποίηση), παγκοσμιοποίηση-αστικοποίηση, και κυρίως το ψηφιακό χρήμα. Και το χρήμα καθορίζει τον κόσμο.
Από τη στιγμή που το εμπόριο κι οι συναλλαγές είναι αμιγώς ψηφιακές (σε πολύ λίγα χρόνια θα έχουν εξαφανιστεί επίσημα τα μετρητά), τότε ήταν αναπόφευκτο να υπάρξει ένα ψηφιακό διαβατήριο. Ήτοι ταυτότητες με τσιπάκι. Η τεχνολογία δε σταματιέται, οπότε άδικα σκούζουμε. Τα πάντα στη Φύση εξελίσσονται χάριν αποδοτικότητας, και όχι απαραίτητα τι είναι σωστό και γουστόζικο. Τα εντυπωσιακά μαμούθ έδωσαν τη θέση τους σε πιο μικρά, πιο βιώσιμα θηλαστικά. Η γουστόζικη ουρά του ανθρώπου κόπηκε, ως περιττή.
Το εμπόριο θέλει να τρέχει ταχύτατα, κι η γρήγορη ταυτοποίηση είναι μέρος αυτού. Η χαρτούρα εξαφανίζεται παντού. Όλα για χάρη αποδοτικότητας. Θα παραβιαστούν ιδιωτικότητες, θα βαδίσουμε προς μια κινεζική τεχνοκρατική δυστοπία; Πιθανόν ναι. Αλλά τη φύση δεν την ενδιαφέρει αυτό, την ενδιαφέρει να επιβιώσεις, να ευδοκιμήσεις.
Όλα αυτά αποτελούν υποδομές των οποίων οι βάσεις μπήκαν δεκαετίες πριν, άρα είναι τελειωμένη ιστορία, που όχι απλώς δεν αλλάζει, αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική αυτής, όπως “ομόλογησε” και ο Σ.Μπαλάσκας με το χαρακτηριστικό “και στα βουνά να πάτε, ψηφιακή ταυτότητα θα χρειάζεστε”. Διότι πολύ απλά δεν υπάρχουν πια “βουνά”. Δεν υπάρχουν χωριά, με την παλιά έννοια της βιώσιμης, αυτάρκους κοινωνίας που μπορούσαν να ζουν ως κολλεκτίβες, με ανταλλακτική οικονομία. Τότε υπήρχε αυτός που έπηζε τυρί, αυτός που είχε τον τράγο, αυτός που έκοβε ξύλα.
Και χρήματα να μην είχες, ήταν δυνατό μέσω της ανταλλαγής να λάβεις αυτό που χρειάζεσαι. Πλέον δε γίνεται, διότι η επαρχία ερήμωσε, ως συνέπεια της παγκοσμιοποίησης. Άντε και έφυγες και πήγες στα βουνά. Τι θα κάνεις; Άντε και έγινες κτηνοτρόφος, και βγάζεις το δικό σου γάλα, κρέας, ζυμώνεις ψωμί, κόβεις ξύλα. Κάποια στιγμή, θα αναγκαστείς να περάσεις μέσα από το σύστημα, να πραγματοποιήσεις μια συναλλαγή, διότι πολύ απλά δεν θα υπάρχει κανένας στο χωριό να σου προσφέρει αυτό που θες. Να πάρεις μέταλλα, πετρέλαιο, φάρμακα. Διότι οι μικρές κοινωνίες δεν είναι πια αυτάρκεις. Ούτε καν ολόκληρες χώρες δεν είναι αυτάρκεις.
Τρανό παράδειγμα η ίδια η Ελλάδα, που δεν έχει καν το βασικό, ενεργειακή αυτάρκεια, πόσο μάλλον βιομηχανίες και αυτάρκης αγροτική παραγωγή. Από εκεί και πέρα τι να συζητήσουμε; Πως περιμένει ο κόσμος να “παρακάμψει το σύστημα”, να μην έχει ψηφιακή ταυτότητα, όταν το ίδιο το σύστημα δεν είναι αυτάρκες κι άρα χρειάζεται πάρε-δώσε με το εξωτερικό, με τις οδηγίες και κανονικότητες του οποίου είναι αναγκασμένο να είναι πλήρως εναρμονισμένο; Όλα αυτά είναι ψευδαισθήσεις, και σε τούτον εδώ τον συνωμοσιολόγο αρέσει να είναι ρεαλιστής.
…αλλά είναι μονόδρομος σε ένα ψηφιακό κόσμο
Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε το 2023, καταπιείτε το και πάμε παρακάτω. Η Ελλάδα είναι μια χρεοκοποημένη, υποθηκευμένη χώρα αναγκασμένη να ακολουθεί ντιρεκτίβες, καθώς είναι πλήρως εξαρτημένη από ξένους δανειστές. Και κανένας πολιτικός δεν έχει τη βούληση να το αλλάξει αυτό. Αλλά ούτε και κανένας πολίτης, από όλους όσους σκούζουν για ταυτότητες κλπ, έιναι πραγματικά διατεθειμένος να πληρώσει το κόστος μιας ανεξαρτητοποίησης από αυτό το σύστημα.
Διότι αυτό θα σήμαινε σκληρή φτώχεια, κι όταν λέω σκληρή όχι να μην έχεις βενζίνη, αλλά ούτε αυτοκίνητο. Να γίνεις μια χώρα πραγματικά τριτοκοσμική, όπως είσαι ήδη (απλά δε φαίνεται, γιατί ζούμε με ψεύτικα δανεικά). Να περάσεις δύσκολα για πολλές δεκαετίες, μέχρι σιγά σιγά να ξαναξεκινήσουν βιομηχανίες, να νοικοκυρευτούν ενεργειακά και δημοσιονομικά, να απορριφθούν παθογόνα καρκινώματα (που δε θα αναλύσω εδώ) – γενικά να γίνουν ανυπολόγιστες θυσίες, και μάλιστα από μια γενιά που δεν έφταιξε ποτέ γι’ αυτήν την κατάντια, καθώς παρέλαβε καμμένη γη. Κι αφού γίνουν οι θυσίες, πιθανόν δε θα ζήσει κανένας από αυτή τη γενιά για να προλάβει να απολαύσει τους καρπούς των προσπαθειών.
Και ελάτε πείτε μου τώρα, με το χέρι στην καρδιά, ειδικά στην εποχή μας που ο κόσμος δε θυσιάζει ούτε το like του, την εποχή της αρπαχτής και της επιβίωσης, ποιος θα δεχτεί να θυσιάσει τα πάντα, προκειμένου να έχει στην καλύτερη την πιθανότητα (διότι δεν είναι καν σίγουρο) να γίνει αυτάρκης, να γίνει μάγκας κι ανεξάρτητος και να μην έχει κανένα κινεζικό σύστημα παρακολούθησης πάνω από το κεφάλι του;!
ΟΥΔΕΙΣ. Ουδείς υπολογίσιμος τουλάχιστον. Η συντριπτική πλειοψηφία της κρίσιμης μάζας, ακόμη κι αυτοί που αντιτίθονται στη ψφιακή ταυτότητα, μόλις συνειδητοποιήσουν πραγματικά τι παίζεται εδώ, θα κάνουν πίσω. Θα πουν φέρε το τσιπάκι να πάει στο διάολο, άλλωστε δεχτήκαμε τόσα και τόσα. Αυτή εξάλλου είναι η νοοτροπία του σημερινού homo sapiens: “αφού κατάπια το Χ πράγμα, τι πειράζει και το Υ;” «Αφού μας παρακολουθούν ήδη με τα κινητά». Ανόητο επιχείρημα από μόνο του, αλλά δεν έιναι η παρακολούθηση αυτή καθ’ αυτή. Είναι αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν “means to an end”. Δεν είναι η ταυτότητα ως ταυτότητα, αλλά η χρήση της ως μέσο για να τρέξουν άλλα μέσα.
Ούτε εγώ θέλω τις ψηφιακές ταυτότητες. Αλλά υπάρχει κάτι που δε θέλω ακόμη περισσότερο. Να χάνω το χρόνο μου. Με ψευδαισθήσεις και ψευτομαγκιές.
Είσαι τόσο μάγκας; Βρες τον τρόπο να ζήσεις off-the-grid που λένε οι Αμερικανοί, χωρίς τσιπάκια, ανεξάρτητος. Και θα σε χειροκροτήσω. Με το να “ζητάς” και να απαιτείς “αλλαγή”, δικαίωματα και αξιοπρεπή μεταχείριση από το ίδιο το σύστημα που υποτίθεται σε γλεντάει, δεν είσαι μάγκας, είσαι ένα χαμένο κορμί. Κανείς δε σου χρωστάει τίποτα, το σύστημα είναι κακό, πιο κακό και ψυχρό και τεχνοκρατικό από ποτέ, κι εσύ σε αντίθεση με άλλες εποχές, αυτή τη στιγμή δεν έχεις απολύτως κανένα leverage στα χέρια σου, κανένα όπλο.
Είσαι η Κωνσταντινούπολη το 1453. Μόλις έπεσες, και θέλεις επανάσταση;! Κοιμόσουν τόσα χρόνια όταν η αυτοκρατορία έδινε δαφή σημάσια παρακμής, αλλά ακόμη υπήρχαν τα μέσα να σωθεί η κατάσταση, ήταν ακόμη ανοιχτό το παραθυράκι. Κοιμόσουν τότε, και ξύπνησες τώρα, αφού συνέβη το κακό. Στην ουσία δεν ξύπνησες με την έννοια της αφύπνισης, όπως θέλουν να νομίζουν οι περισσότεροι συνωμοσιολόγοι (γι’ αυτο διαφέρουμε), απλά πετάχτηκες πάνω από το ΜΠΑΜ.
Οι ψηφιακές ταυτότητες και η κάθε δυστοπία, ουσιαστικά συνέβησαν δεκαετίες πριν, όταν σφυράγαμε ανέμελα, διότι ποιος να ασχοληθεί τότε με τέτοια θέματα. Τώρα κάποιοι απλά βιώνουν το σοκ. Είσαι στα χειρότερα σου, ο εχθρός είναι στα καλύτερά του, μόλις μπήκε στην Πόλη κι εσυ θες επανάσταση καημένε; Δεν την έκανες τότε που είχες δύναμη.
Αν θες να κάνεις κάτι χρήσιμο, πάψε να γκρινιάζεις, για το σύστημα, για τη φτώχεια σου, για την κινεζοποίησή μας, πάψε να ζητάς, αναγνώρισε για αρχή που βρίσκεσαι, και ξεκίνα να κάνεις. Να κάνεις κάτι ρεαλιστικό, χρήσιμο για σένα, και μακροπρόθεσμα για την κοινωνία. Απλές καθημερινές πράξεις, κάνε έργο πέραν της δουλειάς σου, διάβασε, κάνε παιδιά, μεταλαμπάδευσε αξίες, ώστε όταν θα έρθει η σωστή ώρα και θα έχεις ανασυνταχθεί, θα έχεις δυνάμεις κι ο εχθρός θα έχει μαλακώσει, με λίγα λόγια όταν θα ωριμάσουν οι συνθήκες και θα έχουν περάσει τα 400 χρόνια σκλαβιάς, να είσαι έτοιμος, για την ανατροπή.
Μέχρι τότε, επιβίωσε, και μη γκρινιάζεις για τίποτα, πόσο μάλλον να περιμένεις απο κράτος κι αντιπολίτευση να το αλλάξει, το χρόνο σου χάνεις.
Αυτά από έναν συνωμοσιολόγο…
https://enromiosini.gr/arthrografia/psifiako-chrima-simainei-psifiakes/
