«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
ΚΟΛΟΥΕΖΙ ΚΟΓΚΟ
2006
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ὁ εἰκοστός πρῶτος αἰῶνας δέν ἔχει μόνο τίς ἀρνητικές του ἀπηχήσεις μέ τήν κατευθυνόμενη ἀπό τίς σκοτεινές δυνάμεις "Νέα Ἐποχή" ἀλλά συμπίπτει καί μέ τήν ἁλματώδη ἐξάπλωσι τῆς Ὀρθοδοξίας σ᾿ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Ὄχι μόνο στήν Εὐρώπη, σύμφωνα μέ αὐθεντική μαρτυρία ὀρθοδόξου ρουμάνου ἀρχιερέως τῆς Διασπορᾶς, ἔρχονται οἱ Χριστιανοί τῆς Δύσεως κατά χιλιάδες στήν ἀκαινοτόμητη Πίστι τῶν προγόνων τους, ἀλλά καί στήν Ἀσία καί στήν Ἀμερική καί ἰδιαίτερα στήν Ἀφρική, πνέει παντοῦ ὁ οὔριος ἄνεμος τῆς Ὀρθοδοξίας.
Πρίν ἀπό 40 χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία στήν Ἀφρική περιωριζόταν μόνο, ὅπου ὑπῆρχαν ἑστίες ἑλλήνων ὀρθοδόξων ἤ ἄλλων ὁμοδόξων ἀλλοεθνῶν Χριστιανῶν μέ ὀλίγο σχετικά ἀριθμό κληρικῶν καί ἐκκλησιῶν. Ἡ εἴσοδος τῶν ἰθαγενῶν δέν εἶχε κἄν μελετηθῆ σάν γεγονός πραγματοποιήσιμο. Ἡ Πρόνοια ὅμως τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλε τούς κατάλλήλους ἀνθρώπους καί παρά τίς ἀντίξοες συνθῆκες ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ: "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη..." ἤδη καί στήν Ἀφρική πραγματοποιεῖται.
Στό μικρό αὐτό ἄρθρο θ᾿ ἀναφερθοῦμε
στήν ἀξιέπαινη πρωτοβουλία τοῦ μητροπολίτου Κεντρώας Ἀφρικῆς κ. κ. Ἰγνατίου, ὁ
ὁποῖος ἀφ᾿ ὅτου ἀνέλαβε τήν διαποίμανσι τῆς ἀπεράντου Μητροπόλεώς του,
ἐκτεινομένης σέ τέσσαρα κράτη: Κογκό, Μπραζαβίλ, Ρουάντα καί Μπουρούντι, προέβη
προσφάτως καί στήν προσπάθεια εὐαγγελισμοῦ τῶν ἰθαγενῶν στά κρατίδια Ρουάντα
καί Μπουρούντι.
Οἱ περισσότεροι γνωρίζουμε τά κρατίδια αὐτά ἀπό τήν γενοκτονία πού σημειώθηκε, μεταξύ τῶν δύο φυλῶν Χούτου καί Τούτσι πρίν ἀπό δέκα καί πλέον χρόνια, λόγῳ τῆς ὁποίας ἐθρήνησαν οἱ λαοί αὐτοί περίπου δύο ἑκατομμύρια θύματα. Σήμερα στά κρατίδια αὐτά, παρότι δέν παύουν νά ὑφίστανται ἐνίοτε ἑστίες ἀναταραχῶν, ὅμως μπῆκαν σέ μιά προσπάθεια ἀναδιοργανώσεώς τους μέ τήν βοήθεια εὐρωπαϊκῶν καί ἀμερικανικῶν λαῶν.
Μέ τήν εὐλογία λοιπόν τοῦ μητροπολίτου μας κ. Ἰγνατίου μεταβήκαμε τόν Νοέμβριο τοῦ 2003 στήν Ρουάντα καί κατόπιν στό Μπουρούντι. Ἡ Ρουάντα εὑρίσκεται στήν κεντρικο-ἀνατολική Ἀφρική. Ἀνήκει στήν ὁμάδα τῶν πτωχῶν τριτοκοσμικῶν χωρῶν μέ μεγάλη γεννητικότητα καί ταχύτατη αὔξησι τοῦ πληθυσμοῦ. Εἶναι λίγο μικρότερη ἀπό τήν γειτονική Ἀλβανία μέ 26.338 τ. χιλ. Ἔχει 7.000.000 περίπου πληθυσμό, ἐκ τῶν ὁποίων τό 10% περίπου εἶναι ὁ ἀστικός πληθυσμός καί οἱ ὑπόλοιποι ὁ γεωργικός. Ἀπό πλευρᾶς θρησκευμάτων ἔχει τό 55% ρωμαιοκαθολικούς, 15% προτεστάντες, 10% μουσουλμάνους καί 22% ἀνήκουν σέ διάφορα ἀνιμιστικά θρησκεύματα.
Ἡ Ρουάντα καί τό Μπουρούντι ἦσαν βελγικές ἀποικίες μέχρι τό 1961, ὁπότε ἔλαβαν καί τήν ἀνεξαρτησία τους. Τό ἴδιο συνέβη καί στό Κογκό τό 1960, μετά ἀπό ταραχές καί αἱματηρές συγκρούσεις. Ἔτσι ὡς ἐπίσημη γλῶσσα τῶν λαῶν αὐτῶν εἶναι ἡ γαλλική καί οἱ τοπικές τους διάλεκτοι. Εὐρεῖα εἶναι ἡ χρῆσις τῆς γλώσσας σουαχίλι, ἡ ὁποία ὁμιλεῖται ἀπό 10 κράτη τῆς κεντρικο-ἀνατολικῆς Ἀφρικῆς.
Πρό τοῦ ἐμφυλίου πολέμου τοῦ 1993-94 ζοῦσαν στήν πρωτεύουσα Κιγκάλι 60 Ἕλληνες. Μετά τόν πόλεμο ἐπέστρεψε μόνον ἕνα ζεῦγος ὁ κ. Νικόλαος Ἀλεξάκης μέ τήν σύζυγό του Ρεββέκα. Σάν μικρή Κοινότητα πού ἦσαν παλαιότερα, δέν προέβησαν στήν ἵδρυσι ἐκκλησίας, διότι ὑπήγοντο στήν μεγάλη Ἑλληνική Κοινότητα τοῦ Μπουρούντι, στήν πρωτεύουσα Μπουζιουμπούρα.
Αὐτό λοιπόν τό μοναδικό ζεῦγος τῶν Ἑλλήνων ἀποτελεῖ γιά ἐμᾶς καί γιά τό ξεκίνημα τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν Ρουαντέζων, ἑστία διαμονῆς καί διατροφῆς, τόπο ἀναψύξεως καί χῶρο προγραμματισμοῦ γιά τήν ὀργάνωσι τοῦ ἱεραποστολικοῦ μας ἔργου.
Ἡ πρώτη μας συνάντησις μέ τόν Δήμαρχο τοῦ Κιγκάλι δέν ἐπέφερε τό ποθούμενο ἀποτέλεσμα παροχῆς οἰκοπέδου γιά τήν μελλοντική ἵδρυσι τοῦ Κλιμακίου μας. Φυσικά δέν ἀντέδρασε στήν ἵδρυσι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας στήν Χώρα του, ἀλλά οἱ προτάσεις του δέν ἦσαν ἐφικτές.
Μέ τήν δεύτερη προσεχῶς ἀποστολή μας στόν ἴδιο χῶρο, ἐλπίζουμε ὅτι ὁ Πανάγαθος Θεός θά πνεύση ἀγαθά στούς κρατικούς ἐκεῖ παράγοντες καί χωρίς ἀνυπέρβλητες δυσκολίες, θά φθάσουμε στό αἰσιόδοξο γεγονός ἱδρύσεως τῆς πρώτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν Ρουάντα.
Πρέπει τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ νά ἐκπληρωθῆ, διότι Ἐκεῖνος ἄνοιξε ὁδόν πρός Ρουάντα, σύμφωνα μέ τίς ἀνεξερεύνητες βουλές Του. Τανζανός ὀρθόδοξος Χριστιανός, ὀ κ. Ἐλισσαῖος Καζιούρα γιά λόγους τοῦ ἰατρικοῦ του ἐπαγγέλματος ἦλθε ἀπό τήν Μπουκόμπα Τανζανίας στό Κιγκάλι Ρουάντας. Ὡμίλησε σέ Ρουαντέζους καί κατήρτισε ὁμάδα 80 κατηχουμένων. Ἔγραψε γράμμα στό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καί ζήτησε βοήθεια. Τό Πατριαρχεῖο ἐνημέρωσε τόν Ἅγιο Κεντρώας καί ἡ μικρή ὁμάς τῶν ἱεραποστόλων κατέφθασε κοντά τους. Στούς Κατηχουμένους ἔγιναν οἱ πρῶτες γνωριμίες καί συναντήσεις. Τούς ἐδόθησαν περί τά 60 βιβλία, στά γαλλικά καί στά σουαχίλι, ποικίλου ἐκκλησιαστικοῦ περιεχομένου γιά νά καταρτίζωνται μέ τήν ἀνάγνωσί τους. Τούς ἐδόθησαν γιά κάθε οἰκογένεια καί ἀπό μία Ἁγία Γραφή στήν τοπική τους γλῶσσα. Τούς ἐδόθησαν κασσέτες μαγνητοφώνου μέ ἐκκλησ. βυζαντινή μουσική στήν γλῶσσα σουαχίλι.
Καί περιμένουν τήν ἐκ νέου κάθοδό μας....
Μ Π Ο Υ Ρ Ο Υ Ν Τ Ι
Τό Μπουρούντι εὑρίσκεται νοτίως τῆς Ρουάντας καί βρέχεται ἀπό τό ὑψηλότερο ἄκρο τῆς μεγάλης λίμνης Ταγκανίκα. Εἶναι ἐλάχιστα μεγαλύτερο ἀπό τήν Ρουάντα καί ἔχει περίπου τόν ἴδιο πληθυσμό, τήν ἴδια μορφολογία ἐδάφους καί τά ἴδια σχεδόν λοιπά στατιστικά στοιχεῖα μέ τήν Ρουάντα.
Ἐδῶ ὑπάρχει ἡ μικρή Κοινότητα τῶν Ἑλλήνων, ἡ ὁποία τό 1960 ἀριθμοῦσε 1800 ἄτομα, ἐνῶ σήμερα ἔχουν ἀπομείνει περί τούς 50. Μᾶς ἐντυπωσίασε ὁ μεγαλοπρεπής ναός τους, πρός τιμήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί τά καλῶς συντηρημένα ἐπιβλητικά κτίρια τῆς Κοινότητός τους, τά ὁποῖα μέχρι πρό δεκαετίας ἐχρησιμοποιοῦντο σάν αἴθουσες διδασκαλίας τῶν παιδιῶν τους.
Ἡ παρουσία μας ἀνάμεσά τους ἐχαροποίησε ὅλους καί συνέτεινε στήν ἀπό κοινοῦ συνεργασία γιά τήν ἀπρόσκοπτη λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας τους, ἡ ὁποία στήν τελευταία δεκαετία σπανίως ἐλειτουργεῖτο.
Ἡ ἐπιθυμία μας νά ἐπεκταθῆ τό εὐαγγελικό μήνυμα τῆς Ὀρθοδοξίας καί στούς ἐντοπίους βρῆκε συμφώνους καί τούς Ἕλληνες Κοινοτικούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς παρεχώρησαν οἴκημα καί κάθε ἄλλη διευκόλυνσι γιά τό ἔργο μας.
Ἐδῶ ἡ λέξις Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει ταυτισθῆ στήν ἀντίληψι τοῦ ἀφρικανοῦ μόνο μέ τόν λευκό Εὐρωπαῖο. Γι᾿ αὐτό, ὅταν στίς συζητήσεις μας τούς εἴπαμε ὅτι εἶναι παγκόσμια Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐχάρησαν καί ἀρκετοί προσήρχοντο στίς Ἀκολουθίες μας. Ξεκίνησαν οἱ πρῶτες κατηχήσεις καί μετά ἀπό 4 μῆνες οἱ πρῶτες Βαπτίσεις. Οἱ νεοβάπτιστοι, ἀρκετοί ἀπ᾿ αὐτούς ἄνθρωποι μέ διανοητική ἀνάπτυξι καί ἐκκλησιαστική παιδεία τήν ὁποία εἶχαν λάβει ἀπό τόν ρωμαιοκαθολικισμό, ὡμολόγησαν τήν αἴσθησι τῆς Θείας Χάριτος στό βάπτισμά τους καί ὑποσχέθηκαν ὅτι θά μείνουν γιά πάντα Ὀρθόδοξοι καί δέν θά λάβουν πάλι στήν "ὄστια" ἀπό τούς παπικούς ἱερεῖς.
Ἡ παρουσία ἐκπροσώπων τῆς Ὀρθοδοξίας ἐδῶ εἶναι προβληματική ἐκ μέρους τοῦ λαοῦ. Μᾶς θεωροῦν ἑβραίους ἤ τό πλέον σίγουρο μουσουλμάνους καί μάλιστα μουφτῆδες. Γι᾿ αὐτό τούς πιό ἐγκάρδιους χαιρετισμούς εἴχαμε ἀπό τούς μονοχίτωνες λευκοφόρους μουσουλμάνους. Ὁσάκις τούς ρωτούσαμε, ἐάν γνωρίζουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μᾶς ἔλεγαν οἱ περισσότεροι ὅτι δέν τήν ἔχουν ἀκούσει αὐτή τήν ὀνομασία. Ἄλλοι κἄπως μορφωμένοι τήν ἐγνώριζαν ἀπό τήν ἱστορία πού ἐδιδάσκοντο στά σχολεῖα τους καί ὅτι εἶναι μία αἱρετική Ἐκκλησία πού ἀποκόπηκε ἀπό τήν Ρωμαιοκαθολική.
Ἀντιλαμβάνεται λοιπόν, ὁ καθένας μας, τί ἀγώνας θά χρειασθῆ μέ τήν θεία βοήθεια γιά τήν διαφώτισι καί προσέλευσι αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων στήν ἀρχέγονη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, στήν ὁποία ὑπάρχει ἡ αἰώνια σωτηρία.
Εὔχεσθε, Ἀδελφοί καί Φίλοι τῶν Ἱεραποστολῶν τῆς Ἐκκλησίας μας νά φυτευθῆ καί ἐδῶ σύντομα τό δένδρο τῆς Ὀρθοδοξίας.
Οἱ πρῶτες ἡμέρες στήν πρωτεύουσα τοῦ Μπουρούντι, τήν Μπουζιουμπούρα
Οἱ πρῶτοι φίλοι πού ἐγκάρδια χαιρετοῦν τόν πρῶτο ὀρθόδοξο ρασοφόρο στό Μπουρούντι, ἀπό τόν Νοέμβριο τοῦ 2003, εἶναι οἱ μουσουλμᾶνοι. Τόν θεωροῦν μουφτῆν, δηλαδή θρησκευτικό ἀρχηγό ἰσλαμικοῦ κράτους, ἐπειδή κι αὐτοί φοροῦν κάποιο μαῦρο ράσο κι ἕνα σάν σκοῦφο μαῦρο στό κεφάλι τους. Τόν χαιρετοῦν λέγοντάς του: «Σαλάμ αλέκομ, πού σημαίνει εἰρήνη σέ σένα».
Τά αὐτοκίνητα σταματοῦν νά ἰδοῦν τόν παράξενο ἐπισκέπτη. Τά παιδιά γελοῦν, τόν κυττάζουν περίεργα, οἱ μεγαλύτεροι νέοι τόν φωνάζουν: «Οσάμα μπι Λάντεν». Ὅπου καί νά σταθῆ ὁ παράξενος ταξιδιώτης, τόν κυκλώνουν πολλοί καί μέ πολλή περιέργεια τόν ἐρωτοῦν νά μάθουν τί ἄνθρωπος εἶναι, ποιά θρησκεία ἀκολουθεῖ. Στήν ἐρώτησί του ἐάν ξέρουν κάτι γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μερικοί τοῦ ἀπήντησαν: Εἶναι μία αἱρετική ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀπεκόπη ἀπό τό Βατικανό».
Ἀφ᾿ ὅτου ὁ παράξενος ρασοφόρος ἔβαλε ἐπιστήθιο Σταυρό γιά νά γλυτώσει ἀπό τίς ἐνοχλήσεις τοῦ κόσμου καί τούς χαιρετισμούς τῶν μουσουλμάνων, ἡσύχασε κάπως ὁ κόσμος. Γρήγορα ἔμαθαν ὅτι εἶναι ἐκπρόσωπος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὅτι ἦλθε νά διδάξη τούς ἀνθρώπους τήν ἀληθινή καί ἀρχαία Πίστι τοῦ Χριστοῦ μας.
Τούς εἶπε ποῦ εἶναι ἡ ἐκκλησία του καί ἄφησε τόν Θεό νά κανονίσει τό πρόγραμμά Του. Ἡ ἐκκλησία αὐτή εἶναι στό κέντρο τῆς πόλεως καί ἀνήκει στήν μικρή Κοινότητα τῶν Ἑλλήνων ὁμογενῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπί 15 χρόνια ἐστεροῦντο ἱερέως καί Ἀκολουθιῶν.
Οἱ πρῶτοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τοῦ Μπουρούντι
Ἀπό τήν πρώτη κιόλας ἡμέρα καθιερώθηκε ὄρθρος καί ἑσπερινός μαζί μέ τόν ἰθαγενῆ ἱερέα ἀπό τό Λουμπουμπάσι τοῦ Κογκό τόν π. Ἰωσήφ Kashinda.
Ἡ καμπάνα κτυποῦσε, ἀλλά κανείς δέν ἔμπαινε μέσα. Ὅπως ἔμαθα ἀργότερα, ἐσκέπτοντο κι ἔλεγαν οἱ ἰθαγενεῖς ὅτι αὐτή ἡ ἐκκλησία εἶναι τῶν λευκῶν καί ἀπαγορεύεται νά μπαίνουν μέσα οἱ ἰθαγενεῖς.
Μετά ἀπό 40 ἡμέρες, ἀφ᾿ὅτου εἴχαμε ἔλθει, τήν 11ην Δεκεμβρίου 2003, ἡμέρα Κυριακή, μετά τήν Λειτουργία, ἦλθαν στήν εἴσοδο τῆς ἐκκλησίας μας δύο νέοι. Μᾶς ἐρώτησαν ἄν αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τούς ἀπαντήσαμε καταφατικά καί ζήτησαν νά μάθουν τί διαφορές ὑπάρχουν μέ τήν ρωμαιοκαθολική «ἐκκλησία».
Τούς καταρτίσαμε πρόγραμμα ὅτι κάθε ἀπόγευμα θά τούς διδάσκουμε τό σχετικό μάθημα. Ἤρχοντο πρόθυμα καί οἱ δυό τους. Ὁ ἕνας ἦτο ἀπόφοιτος τῆς ἐκκλησιαστικῆς σχολῆς τῆς παπικῆς ἐκκλησίας καί τώρα φοιτητής τῆς δημοσιογραφίας καί ὁ δεύτερος καθηγητής τῶν γαλλικῶν σέ γυμνάσιο.
Παράλληλα μ᾿ αὐτούς ἐρχόταν κι ἕνας ἄλλος νεαρός. Ὠνομαζόταν Χασάν. Ἦτο στό θρήσκευμα μουσουλμᾶνος καί ἀπόφοιτος σχολῆς μηχανικῶν αὐτοκινήτων. Τόν ρώτησα πῶς ἔρχεται στήν ἐκκλησία μας καί δέν πάει στό τζαμί του καί μοῦ εἶπε:
-Πάτερ, ἐδῶ τριγυρίζω ἐπί δύο χρόνια καί ἐρωτῶ νά μάθω πότε θ᾿ ἀνοίξει αὐτή ἡ ἐκκλησία καί κανείς δέν ὑπάρχει νά μέ πληροφορήσει κάτι σχετικό. Τώρα πού ἄνοιξε ἀπό ἐσᾶς, εἶμαι χαρούμενος. Θέλω ν᾿ ἀλλάξω θρησκεία και ν᾿ ἀκολουθήσω αὐτήν. Δέν ξέρω γιατί, ἀλλά ἐδῶ ἔχει σταματήσει ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μου.
Ὅπως καί οἱ τρεῖς μοῦ ὡμολόγησαν αἰσθάνθηκαν τήν ἐσωτερική ἀλλαγή μέσα τους, κατά τήν ἐπίσκεψι τῆς θείας Χάριτος στήν ὥρα τοῦ Βαπτίσματος καί εἶναι ἀποφασισμένοι ν᾿ ἀγωνισθοῦν γιά τήν Πίστι μας. Ἤδη ἄρχισαν μαχητικούς ἀγῶνες μέ συναδέλφους καί συγγενεῖς τους καί προσῆλθαν καί ἄλλοι Κατηχούμενοι.
Ὁ νεοβάπτιστος Δημήτριος (πρώην Δομήνικος), δύο ἡμέρες μετά τήν βάπτισί του, ἡ ὁποία ἔγινε ταχέως γνωστή στόν πρώην πνευματικό του Ἀββᾶ Ἀλφόνσο, ἔλαβε ἀπ᾿ αὐτόν μία ἐπιστολή. Ἐπειδή εἶναι πολύ χαρακτηριστική τήν μεταφέρουμε ἐδῶ μεταφρασμένη ἀπό τά γαλλικά:
Λουβούνγκι τοῦ Κογκό στίς 13 Ἀπριλίου 2004.
"Δομήνικε, καλημέρα.
Μετά μεγάλης λύπης ἔμαθα τήν εἴδησι τῆς βαπτίσεώς σου εἰς τήν δῆθεν ὀρθόδοξη ἐκκλησία.
Ἤσουν πνευματικό μου τέκνον, ἀλλά τώρα δέν εἶσαι πλέον. Λυπᾶμαι. Συγκράτησε στήν μνήμη σου ὅτι ἐγώ ἐγνώρισα τούς ὀρθοδόξους πολύ πρίν ἀπό σένα. Εἶναι μία θρησκεία ἐξτρεμιστῶν, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὅλον τόν κόσμο ὡς αἱρετικούς. Γνωρίζω ὅτι καί σύ μέ ἀποκαλεῖς ἤδη αἱρετικό.
Εἶσαι ἤδη ἐνήλικας καί ὀφείλεις νά ὑποστῆς τίς συνέπειες. Συνεπῶς σέ πληροφορῶ ὅτι δέν πρέπει πλέον νά ὑπολογίζης σέ μένα γιά τά ἔξοδα τῆς πτυχιακῆς ἐργασίας τῶν σπουδῶν σου. Μάθε ἐπίσης, ὅτι τό ὄνομά σου ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς ἔχει διαγραφῆ ἀπό τά μητρῶα τῆς ἐνορίας μας.
Μή ξεχνᾶς ὅτι ἐάν δέν ἐπιστρέψεις στήν ἁγία μας ἐκκλησία, ἡ γέεννα θά εἶναι παντοτεινή σου κατοικία.
Νά εἶναι καλά αὐτός πού ὑπῆρξε ἀνάδοχός σου.
Ἀββᾶς Ἀλφόνσος Μπιγκίμπι. Σφραγίδα καί ὑπογραφή του. Λουβούνγκι. Ἐπισκοπή Οὐβίρας Κογκό.
Τό Μέγα Σάββατο μέ εὐλογία τοῦ Μητροπολίτου μας κ. Ἰγνατίου ἐβαπτίσαμε τούς τρεῖς πρώτους μπουρουντέζους ὀρθοδόξους Χριστιανούς μας. Ὅλοι τους κατηχήθηκαν ἀπό τόν Δεκέμβριο τοῦ 2003. Κατά τήν ἀπουσία μας ἐπέδειξαν ζῆλον καί σταθερότητα καί ἐσύχναζαν στήν ἐκκλησία μέ μερικές ἑλληνίδες κυρίες. Διαπιστώσαμε τήν πίστι τους καί τήν ἀμετάθετη ἀπόφασί τους νά ἐνταχθοῦν στήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας. Οἱ δύο προέρχονται ἀπό θεολογικό σεμινάριο τῆς ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Φίλιππος εἶναι καθηγητής τῶν γαλλικῶν στό γυμνάσιο, ὁ Δημήτριος τελειόφοιτος τῆς σχολῆς δημοσιογραφίας καί ὁ τρίτος ἀπόφοιτος τῆς σχολῆς μηχανικῶν αὐτοκινήτων. Ὅπως μοῦ ὡμολόγησαν αἰσθάνθηκαν τήν ἐσωτερική ἀλλαγή μέσα τους, κατά τήν ἐπίσκεψι τῆς θείας Χάριτος στήν ὥρα τοῦ Βαπτίσματος καί εἶναι ἀποφασισμένοι ν᾿ ἀγωνισθοῦν γιά τήν Πίστι μας. Ἤδη ἄρχισαν μαχητικούς ἀγῶνες μέ συναδέλφους καί συγγενεῖς τους καί προσῆλθαν καί ἄλλοι Κατηχούμενοι.
Καντήλια τῶν Ἁγίων ἀνάβουν μόνα τους
Τό ἄνοιγμα τῶν θυρῶν τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος προκάλεσε ἐντύπωσι στούς διερχομένους. Μάλιστα μερικοί μᾶς ρωτοῦσαν: "Γιατί τόσα χρόνια εἴχατε κλειστή τήν ἐκκλησία σας; Μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ἐρχώμαστε ἤ εἶναι ἐκκλησία μόνο γιά εὐρωπαίους;
Ἀλλά μεγαλύτερη χαρά εἶχαν οἱ Ἅγιοί μας. Καί μᾶς τό ἀπέδειξαν. Τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος τελέσαμε τόν ἑσπερινό. Μετά τό τέλος, ὡς συνήθως κάνουμε στό Ἅγιον Ὄρος, ἔσβησα ὅλα τά καντήλια (τό τέμπλο ἔχει 12) καί ἄφησα μόνο ἕνα τοῦ Χριστοῦ καί ἕνα στήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου τοῦ ναοῦ. Συγκεκριμένα ἄφησα ἀναμμένο τό καντήλι τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας. Ἀφοῦ ἔσβησα τά ὑπόλοιπα ὅλα καί εὑρισκόμουν στό μέσον τοῦ ναοῦ γιά νά φύγω μαζί μέ τόν π. Ἰωσήφ, βλέπω μέ ἔκπληξί μου ὅτι τό καντήλι τῆς ἐνθρόνου Παναγίας, δίπλα ἀριστερά τοῦ τέμπλου, ὅπως κυττάζουμε ἀπέξω, ἔκαιγε. Ρώτησα τόν π. Ἰωσήφ μήπως ἐπῆγε ἐκεῖνος καί τό ἄναψε καί μοῦ εἶπε: "Ὄχι, ἐγώ δέν ἀσχολοῦμαι μέ τά καντήλια καί μόλις τώρα βγῆκα ἀπό τό Ἱερό". Εἶπα μέ τόν λογισμό μου, ὅτι δέν ἐβύθισα καλά μέσα τό φυτίλι κι ἄναψε πάλι. Ἐπῆγα καί τό ἔσβησα. Φεύγοντας, εἶδα ἀπό μακριά ὅτι τά ἀναμμένα καντήλια ἦσαν τά δύο πρῶτα. Τό βράδυ 7,30 ἐπῆγα νά κάνω τό Ἀπόδειπνο. Εἶδα παραδόξως ὅτι τά ἀναμμένα καντήλια ἦσαν τρία. Δηλαδή ἔκαιγε καί τό καντήλι τῆς Παναγίας τῆς ἐνθρόνου. Συγκινήθηκα, χάρηκα καί σκέφθηκα ὅτι ἡ Παναγία θέλει τό καντήλι της ἀναμμένο καί μετά τήν κάθε ἀκολουθία. Ἔκτοτε ἄφηνα, τρία καντήλια ἀναμμένα.
Μετά τήν Λειτουργία τῆς Κυριακῆς τῆς 14ης Δεκεμβρίου ἄφησα ὡς συνήθως τώρα τρία καντήλια νά καῖνε. Ἀφοῦ ἔκανα μία βόλτα καί ἔσβησα ὅλα τά ἄλλα, ἤμουν ἕτοιμος νά φύγω. Κυττάζω πάλι καί βλέπω νἆναι ἀναμμένο τό καντήλι τοῦ ἁγίου Νικολάου. Ὑπέθεσα ὅτι δέν ἐβύθισα καλά τό φυτίλι μέσα καί γι᾿ αὐτό δέν ἔσβησε. Ἐπῆγα γοργά καί τό ἔσβησα. Μέχρι νά στρέψω τά νῶτα μου καί νά ρίξω μιά τελευταία ματιά, τό καντήλι εἶχε ἀνάψει μόνο του. Ἔκτοτε τά ἀκοίμητα καντήλια ἔγιναν τέσσερα.
Τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ, μετά τήν Θεία Λειτουργία, συνέβη πάλι τό ἴδιο περιστατικό μέ τό καντήλι τοῦ ἀποστόλου Ἀνδρέου. Ἄναψε μόνο του, παρότι δέν τό εἶχα σβήσει ἐγώ, ἀλλά ὁ νεοβάπτιστος Φίλιππος. Βλέποντας τό θαῦμα ἐκεῖνος ἐξεπλάγη, διότι ἀξιώθηκε νά ἰδῆ τέτοια ὑπερφυῆ σημεῖα τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας.
Ἐπισκευές τῆς ἐκκλησίας τοῦ ἁγίου Νικολάου στό Καλεμί τοῡ Κογκό
Στίς 11 Ἰανουαρίου 2004 μαζί μέ τόν π. Ἰωσήφ ἐφύγαμε ἀπό τήν πόλι Μπουκάβου γιά νά φθάσουμε ἀεροπορικῶς στό Καλεμί. Στίς 9 παρά 10 τό πρωΐ πετάξαμε γιά τό Καλεμί. Πετούσαμε πάνω ἀπό τήν λίμνη Ταγκανίκα. Τό θέαμα ἦτο ἀξιοθαύμαστο. Δεξιά νά βλέπουμε τίς ὄχθες, τίς κοιλάδες καί τά καταπράσινα βουνά τοῦ Κογκό καί ἀριστερά μακριά τήν παραλία τῆς Τανζανίας. Μετά ἀπό δύο ὧρες φθάσαμε στό Καλεμί. Εἶχε εἰδοποιηθῆ ὁ μοναδικός ἕλληνας, ὁ κ. Γεράσιμος Κάππαρης καί μᾶς περίμενε ἐκεῖ. Στόν προαύλιο χῶρο τοῦ σπιτιοῦ του, ὑπάρχει κι ἕνα ἄλλο σπίτι, ἐλεύθερο καί προορισμένο γιά τήν φιλοξενία τῶν ὁποιωνδήποτε ξένων πού ἔρχονται ἀπό Εὐρώπη κυρίως καί ἔχουν σχέσι μέ τήν λειτουργία τοῦ ἐργοστασίου τῶν τσιμέντων, ὅπου ἐργάζεται ὁ ἕλληνας αὐτός. Ἐκεῖ λοιπόν φιλοξενηθήκαμε καί φαγητό ἐτρώγαμε μαζί μέ τήν οἰκογένειά του, πού ἀποτελεῖται ἀπό τήν ἀγκολλέζα σύζυγό του, τήν κ. Ρόζα καί τά τρία μικρά παιδιά του.
Μᾶς ἐπληροφόρησε ὅτι ἐδῶ στό Καλεμί ἔγιναν μεγάλες μάχες, τό 2001 μεταξύ τῶν Ρουαντέζων καί Κογκολλέζων στρατιωτῶν, ὅτι ἔριξαν οἱ ἀντιμαχόμενες παρατάξεις βόμβες καί ὅτι αὐτοί, κατέβαιναν κάθε φορά μέσα στό ὑπόγειο φυλάκιό τους. Πολλοί σκοτώθηκαν, ἄλλοι ἔφυγαν γιά τό ἐσωτερικό τῆς χώρας.
Ἡ πόλις εἶναι ἀποκλεισμένη ἀπό τό ὑπόλοιπο Κογκό, διότι ἔχει γκρεμισθῆ μία γέφυρα καί δέν ἔρχεται τραῖνο ἀπό τό Λουμπουμπάσι. Ἔτσι κάθε εἴδους προϊόντα μεταφέρονται διά πλοίου ἀπό τήν ἀπέναντι Τανζανία, πού ἀπέχει μέ τό πλοῖο ὀκτώ ὧρες. Ἡ ἐντός τῆς πόλεως μετακίνησις τῶν ἀνθρώπων, πού ἀριθμεῖ 250 χιλιάδες κατοίκους γίνεται μέ τά 3000 ποδήλατα, τά ὁποῖα λειτουργοῦν σάν ταξί, διότι δέν ὑπάρχει δρόμος πού νά ἑνώνη τό Καλεμί μέ τά μεγάλα ἀστικά κέντρα, ὅπως τό Λουμπουμπάσι, γιά τήν ἀγορά αὐτοκινήτων.
Ὁ κ. Κάππαρης μᾶς πληροφόρησε ὅτι ἐδῶ ὑπάρχει ἐκκλησία τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι, λόγῳ τῆς λεηλασίας ὑπό τοῦ στρατοῦ τό 1991, ἔφυγαν γιά τό Λουμπουμπάσι καί τήν ἐγκατέλειψαν. Ἐμεῖς πολύ χαρήκαμε γι᾿ αὐτή τήν εἴδησι καί, μετά ἀπό δύο περίπου ὧρες, ἀπό τήν ἄφιξί μας στό Καλεμί, ἐπήγαμε στήν ἐγκαταλελειμένη ἐκκλησία μας.
Βρῆκα μέσα νά μένουν δύο οἰκογένειες, ἐνῶ ἐπάνω στήν Ἁγία Τράπεζα εἶχαν καί πωλοῦσαν ἡλιοκαμένα ψάρια , τά ὁποῖα στήν γλῶσσα τους λέγονται μπιτόγιο. Οἱ κλέφτες εἶχαν βγάλει τά καλώδια τοῦ ἠλεκτρικοῦ ρεύματος, τά τζάμια κλπ. Οἱ πόρτες ἦσαν σέ ἀθλία κατάστασι καί ἡ ἐκκλησία ἀπέξω λόγῳ τῶν βροχῶν ἦτο ὅλη σχεδόν κατάμαυρη.
Ἔβγαλα ἔξω τίς δύο οἰκογένειες καί τούς εἶπα ὅτι θά ἔλθω τό ἀπόγευμα στίς 4, μέ ἕνα βαρέλι νερό καί σαπουνόσκονη νά πλύνουμε καί σκουπίσουμε τήν ἐκκλησία. Πράγματι τήν καθαρίσαμε καί μέ τόν π. Ἰωσήφ τελέσαμε τόν Ἑσπερινό τοῦ Σαββάτου. Τήν ἄλλη ἡμέρα λειτουργήσαμε. Εἶχαν ἔλθει πολύς κόσμος ἀπό περιέργεια νά ἰδοῦν καί νά μᾶς γνωρίσουν. Μερικοί ἀπ᾿ αὐτούς μᾶς ἔλεγαν ὅτι ἦσαν ὀρθόδοξοι, ὅτι εἶχαν βαπτισθῆ ἀπό τό 1982-83. Μετά τήν Θ. Λειτουργία, ἀρχίσαμε μαθήματα, τά ὁποῖα ἐπανελήφθησαν καί τίς ἄλλες ἡμέρες. Ἐνόμιζαν στήν ἀρχή ὅτι εἴμασταν μουσουλμᾶνοι.
Ἀπό τήν ἑπομένη ἡμέρα ἀνέλαβα τίς γενικές ἐπισκευές τῆς ἐκκλησίας. Ὁ κ. Κάππαρης ἦτο διστακτικός λέγοντας ὅτι θά χρειασθοῦν πολλά χρήματα. Τοῦ εἶπα ὅτι, ὅσα χρειασθοῦν, θά τά πληρώσω. Ἡ ἐκκλησία εἶχε δύο μεγάλα ἀνοίγματα στά ἀπέναντι τείχη της κι ἔπρεπε νά κτισθοῦν. Ὅταν εἶδε τήν ἀμετάκλητη ἀπόφασί μας, ἦλθε κοντά μας καί μᾶς βοήθησε πάρα πολύ ὁ ἴδιος. Μᾶς παραχωροῦσε συχνά τό αὐτοκίνητό του νά μεταφέρουμε τοῦβλα, ἄμμο, νερό, τσιμέντα, ἀσβέστι. Τά τσιμέντα μᾶς τά ἔδωσε δωρεάν, ἐφ᾿ ὅσον κι ὁ ἴδιος δουλεύει σάν βασικό οἰκονομικό στέλεχος στό ἐργοστάσιο τσιμέντων πού ἀπέχει 70 χιλιόμετρα ἀπό τό Καλεμί. Ἀγόρασα σανίδια καί ἔφτιαξα 20 πάγκους γιά νά κάθωνται οἱ ἄνθρωποι, ἀρχιερατικό θρόνο καθώς καί δύο τραπέζια. Ἀγόρασα τά τζάμια, ἐπισκευάσθηκαν οἱ πόρτες καί πρίν φύγω ἤδη εἶχα βάλει 6 ἐργάτες νά ἀσπρίζουν μέσα καί ἔξω τήν ἐκκλησία. Μετά ἀπό δύο ἐβδομάδεςς ἔφυγα, ἀλλά συνέχισε τίς ἐπισκευές ὁ κ. Κάππαρης.
Πρίν ἀναχωρήσω ἐνημέρωσα τόν Σεβασμιώτατο γιά ὅλες τίς ἐργασίες. Ἐπί πλέον τοῦ ἐπρότεινα νά στείλη τό ταχύτερον ἱερέα διότι οἱ Κατηχούμενοι ἔχουν φθάσει τούς 120. Ὁ Δεσπότης μας ὑπήκουσε στήν πρότασί μου καί ἔστειλε τόν π. Θεοφάνη Τούμπα ἀπό τήν Κανάγκα. Ὁ π. Θεοφάνης ἐργάσθηκε ἐντατικά καί ὡδήγησε στόν Χριστό διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος 30 ἄτομα. Ἔτσι, δημιουργήθηκε ἡ πρώτη ζύμη τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν στό Καλεμί. Στήν ἐπίμονη δέησί μου νά σταλῆ μόνιμος ἱερεύς καί πάλιν ὁ Δεσπότης μας ἐνήργησε ἀστραπιαίως. Χειροτόνησε ἱερέα τόν π. Φώτιο, πού ἦτο διάκονος ἐπί 6 χρόνια στό Κλιμάκιο τοῦ Κολουέζι, καί, τό Φθινόπωρο τοῦ 2005 ἦλθε μέ τήν οἰκογένειά του μονίμως στό Καλεμί. Ἔτσι μία καινούργια ὀρθόδοξη ἐνορία ἱδρύεται μέ τίς εὐλογίες τοῦ Μητροπολίτου μας καί τήν ἄγρυπνη προστασία τοῦ προστάτου ἁγίου Νικολάου.
Τί αἰσθάνθηκε ὁ Χριστιανός μας Ἰωάννης Sabushimike ἀπό τό Μπουρούντι μετά τό βάπτισμά του.
Ἔγραψε σέ χαρτί τά παρακάτω λόγια στήν γλῶσσα σουαχίλι καί μοῦ τό ἔδωσε. Τό παραδίδω στούς ἀναγνῶστες μου μεταφρασμένο:
«Ἡ ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς μου, ἡ 23 Δεκεμβρίου 2005 εἶναι γιά μένα μία ἡμέρα, τήν ὁποία δέν θά ξεχάσω ποτέ στήν ζωή μου. Ἀπό τότε ἠμπόρεσα νά γνωρίσω τήν ἀληθινή αἴσθησι στήν πνευματική ζωή. Λέγω αὐτό διότι ἄλλαξα στήν συμπεριφορά μου. Αἰσθάνομαι ὑπερήφανος γι᾿ αὐτά τά δῶρα καί τά χαρίσματα πού μοῦ ἔδωσε ὁ Φιλάνθρωπος Θεός. Εἶναι ἡ πρώτη φορά στήν ζωή μου πού ἔζησα αὐτές τίς ἐμπειρίες, ἰδιαίτερα τήν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς μου.
Ἡ μαρτυρία μου συνίσταται σέ τρία μεγάλα μέρη:
1. Αἰσθάνθηκα ἀλλαγή μέσα στήν καρδιά μου.
2. Ἄλλαξε ριζικά ἡ ἐξωτερική συμπεριφορά μου καί
3. Ἄλλαξε ὅλη ἡ ζωή μου.
Ἡ καρδιά μου ἀπό τότε πού βαπτίσθηκα εἶναι πλέον σταθερή. Αἰσθάνομαι εἰρηνικός, ἐνῶ πρίν, ὅταν ἤμουν καθολικός δέν εἶχα αὐτή τήν εἰρήνη στήν καρδιά μου.
Ὅσον ἀφορᾶ τήν συμπεριφορά μου ἄλλαξα πολύ. Πρίν ἤμουν ἀντικοινωνικός, δέν ἤθελα νά μιλάω μέ κανέναν, δέν αἰσθανόμουν ἄνετα. Ἤμουν ἐριστικός καί ἀπότομος.
Στήν πνευματική μου ζωή νοιώθω μιά βαθειά εἰρήνη στήν καρδιά. Προσεύχομαι πολύ ἄνετα καί γρήγορα λέγοντας τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἔχω πολλή χαρά μέσα μου.
Εὐχαριστῶ τόν Χριστό καί τούς Πατέρες πού μέ βοήθησαν νά γνωρίσω καί νά εἰσέλθω στήν ἀληθινή καί ἀρχαία Ἐκκλησία Του, ἀπό τήν ὁποία ἐλπίζω νά σωθῶ.
Τώρα ἔχω τήν δύναμι νά βαδίζω στήν ἁγιότητα
Ἕνα ἀπόγευμα ἦλθε στήν ἐκκλησία μας ἕνα σεμνό καί ντροπαλό παιδί. Μετά τόν Ἑσπερινό μιλήσαμε μαζί. Αὐτός ὁ νέος τελικά βαπτίσθηκε μαζί μέ τόν ἀνωτέρω Ἰωάννη. Τίς ἐμπειρίες του τίς ἔγραψε ὅ ἴδιος στό χαρτί καί ἤδη τώρα σᾶς τίς παρουσιάζω μεταφρασμένες:
«Ἀγαπητοί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί,
Μέ μεγάλη χαρά σᾶς γράφω σήμερα γιά νά σᾶς γνωστοποιήσω τήν χαρά πού ἔζησα τήν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς μου. Εἶμαι μπουρουντέζος. Πρίν ἤμουν καθολικός. Οἱ γονεῖς μου καί τ᾿ ἀδέλφια μου παραμένουν ἀκόμη καθολικοί.
Μία ἡμέρα περπατοῦσα στήν πόλι, ἔξω ἀπό τήν ὁδό πού εἶναι ἡ ἐκκλησία Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τῆς Κοινότητος τῶν Ἑλλήνων μεταναστῶν. Ἄκουσα νά κτυπᾶ ἡ καμπάνα καί νόμισα ὅτι καλοῦσε καί μένα νά μπῶ μέσα σ’αὐτή τήν ἐκκλησία. Πράγματι, τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ ὡδήγησε στό ἐσωτερικό τοῦ ναοῦ ὅπου προσευχήθηκα μαζί μέ ἄλλους Χριστιανούς. Μετά ζήτησα ἀπό τόν μοναχό-ἱεραπόστολο π. Δ. νά μοῦ ἐξηγήσει τίς διαφορές μέ τήν καθολική «ἐκκλησία». Μιλήσαμε μαζί. Μοῦ ἔδωσε καί βιβλία καί κατάλαβα ὅτι ἐδῶ βρῆκα τήν ἀληθινή θρησκεία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή εἶναι καί ἡ αἰτία πού μέ ὤθησε νά βαπτισθῶ.
Μετά τήν βάπτισι, ἐκείνη ἡ ἡμέρα καθώς καί οἱ ἄλλες, λιγώτερο βέβαια, ἦταν ἡ εὐτυχέστερη ἡμέρα τῆς ζωῆς μου. Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε ἐπάνω μου. Εἶχα πολλές δυνάμεις νά μιλάω μέ τούς ἄλλους Χριστιανούς. Μπῆκε ἡ ἀκράδαντη πίστις στήν καρδιά μου ὅτι εὑρίσκομαι μέσα στήν ἀληθινή ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ.
Πρίν, παρότι κατοικοῦσα σέ ἀπόστασι 500 μέτρων ἀπό τήν πρώην ἐκκλησία μου, κι ὅμως δέν πήγαινα στήν λειτουργία τους. Καί τώρα περπατάω 6 χιλιόμετρα κάθε πρωΐ γιά νά φθάσω στήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησία.
Τώρα ἔχω μέσα μου πολλές δυνάμεις γιά νά τιμήσω τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου μου καί νά ἐκτελέσω τά ἔργα Του.
Ἀληθινά σᾶς λέγω, Ἀδελφοί, ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι πλέον μαζί μου. Σᾶς προσκαλῶ, χωρίς δισταγμό, ἐλᾶτε κι ἐσεῖς σ᾿ αὐτό τόν δρόμο. Θά ζήσετε τίς ἴδιες ἐμπειρίες καί θά λάβετε τό Ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα στήν ζωή σας. Ὅ,τι ἔργο κάνω, προχωρεῖ πρός τά ἐμπρός διότι τό βοηθεῖ καί τό κατευθύνει τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Ἡ ζωή πού κάνω τώρα, δέν εἶναι ἀπ᾿ αὐτή τήν γῆ. Ἤδη τώρα εἶμαι μέσα στήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί στήν Βασιλεία Του ἐξ αἰτίας τῆς βαπτίσεώς μου.
Τελειώνω λέγοντας ὅτι τώρα ἔχω τήν δύναμι νά βαδίζω πάντοτε στήν ἁγιότητα κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μου.
Ὁ ἀδελφός σας Θωμᾶς Manirampa.
Λάμπει ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ
Στήν γιορτή τῆς ἀναστάσεως τοῦ Λαζάρου τοῦ ἔτους 2005 βαπτίσθηκαν στήν ἐκκλησία Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου 15 μπουρουντέζοι Ἀδελφοί μας. Ἀνάμεσά τους καί ὁ τελειόφοιτος τῆς νομικῆς Δαμασκηνός Bilizi. Δέν τοῦ ζήτησα ἀκόμη νά μοῦ περιγράψει τί αἰσθάνθηκε στήν βάπτισί του. Ὅμως, μόνος του μοῦ εἶπε ὅτι, ὅταν πῆγε τό ἀπόγευμα στό σπίτι του, μετά τήν βάπτισί του, ἐκρέμασε τόν ξύλινο μεγάλο Σταυρό πού τοῦ ἔδωσα, στό τοῖχο τοῦ δωματιοῦ του.
Τό βράδυ, μετά τήν προσευχή του, πρίν κοιμηθῆ, εἶδε ἕνα θαυμαστό φαινόμενο. Ἀπό τόν Σταυρό ἔβγαιναν ἀκτῖνες φωτός, πού ξεχύνοντο μέσα στό δωμάτιό του. Ταυτόχρονα ἄκουσε καί μία ὡραία ψαλμωδία, πού ἔλεγε στά σουαχίλι: «Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς».
Ἐμπειρίες τοῦ ζεύγους Ἀθανασίου καί Μαρίας
Στίς 23 Δεκεμβρίου 2005 βαπτίσθηκε καί μία οἰκογένεια μέ τέσσερα παιδιά. Ἦσαν πρώην καθολικοί. Ὠνομάσθηκε τό ἀνδρόγυνο Ἀθανάσιος καί Μαρία.
Ὁ Ἀθανάσιος Kemgurukiye ἔγραψε τίς ἐμπειρίες καί ἐντυπώσεις του ἀπό τήν εἴσοδό του διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία:
«Ἐγώ πρίν μπῶ στήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία δέν ἤξερα τίποτε γιά τήν διδασκαλία της καί τήν ὕπαρξί της. Ἄρχισα νά διαβάζω βιβλία ἀπ᾿ αὐτά πού μοῦ ἔδωσε ὁ π. Δ. Σιγά-σιγά ἄρχισα νά καταλαβαίνω τίς διαφορές πού ἔχει αὐτή ἡ Ἐκκλησία μέ τίς ἄλλες «ἐκκλησίες» καί ὅτι μόνο Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἀποστόλων μέχρι σήμερα.
Μόνος μου μαζί μέ τήν σύζυγό μου Μαρία ἀποφασίσαμε ν᾿ ἀκολουθήσουμε οἰκογενειακῶς αὐτή τήν Ἐκκλησία, οὕτως ὥστε, ὅταν ἔλθει ὁ Χριστός στήν Δεύτερη Παρουσία του νά μή μᾶς εὕρη στό σκοτάδι, ἀλλά μέσα στήν Ἁγία Ἐκκλησία Του, ἡ ὁποία κρατεῖ τίς διδασκαλίες τῶν Ἀποστόλων καί τίς Παραδόσεις τῶν Ἁγίων, χωρίς νά ἔχει προσθέσει ἤ ἀφαιρέσει κάτι.
Οἱ ἐμπειρίες μου πού ἔζησα ἀπό τό ἅγιο Βάπτισμά μου, τό Ἅγιο Χρῖσμα καί τήν Θεία Κοινωνία, μπορῶ νά τίς καταγράψω στήν συνέχεια:
-Ὅταν μπῆκα μέσα στό νερό ὁλόκληρος, αἰσθάνθηκα μεγάλη χαρά. Τό σῶμα μου κολύμβησε μέσα στήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν ἐξῆλθα ἀπό τό νερό, ἔνοιωσα ὅτι ὅλες οἱ ἁμαρτίες μου ἔπεσαν σάν λέπια ἀπό τό σῶμα μου. Τώρα αἰσθάνομαι μία ἐσωτερική χαρά καί ἐλευθερία.
Ὅταν ὁ ἱερεύς μέ ἔχρισε μέ τό Ἅγιο Μῦρο, αἰσθάνθηκα ὅτι ὑποδέχθηκα μέσα μου τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τά μάτια μου ἔλαμψαν ἀπό ἕνα ἐξαίσιο πνευματικό φῶς.
Ὅταν ἔλαβα γιά πρώτη φορά τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, αἰσθάνθηκα μία ἀνεξηγήτη καί ἰσχυρά πνευματική δύναμι νά μπαίνει μέσα στό σῶμα μου. Ὅλο τό βάρος πού αἰσθανόμουν στό παρελθόν, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μου, ἔφυγε ἀπό πάνω μου. Αἰσθάνθηκα μεγάλη χαρά μέσα στήν καρδιά μου, πέραν ἀπό κάθε περιγραφή. Ἔφυγε ἀπό μέσα μου κάθε φοβία καί ἀγωνία. Ἀπό τότε κάνω παντοῦ καί πάντοτε τόν Σταυρό μου, χωρίς ντροπή καί φόβο καί καλῶ κι ἄλλους ἀνθρώπους νά ἔλθουν καί νά γνωρίσουν τά μεγαλεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἀδελφοί μου, ὅσα σᾶς γράφω εἶναι ἀληθινές προσωπικές μου μαρτυρίες. Σάν Κατηχούμενος ἐντρεπόμουν νά κάνω τόν Σταυρό μου μπροστά σέ ἀνθρώπους ἄλλων θρησκειῶν, ἐνῶ μετά τήν βάπτισί μου δέν αἰσθάνομαι οὔτε ντροπή, οὔτε φόβο, ἀλλά μόνο χαρά καί εὐλογία.
Ἡ καρδιά μου γέμισε ἀπό μία βαθειά εἰρήνη. Τώρα αἰσθάνομαι ὅτι ἔχω ὑποχρέωσι μέ τήν ζωή καί τό παράδειγμά μου νά ὁδηγήσω κι ἄλλους ἀνθρώπους στόν Χριστό, γιά νά μη χαθοῦν στήν αἰώνια κόλασι.
Ἀδελφοί μου, ἐλᾶτε μαζί μου σ᾿ αὐτή τήν ἁγία πορεία καί ζωή. Διαβᾶστε τά ὀρθόδοξα βιβλία καί πιστεύετε ἀληθινά ὅτι μέσα σ᾿ αὐτά θά βρῆτε τόν Χριστό καί τήν σωτηρία σας. Θά βρῆτε στήν καρδιά σας τήν χαρά, τήν ἐλευθερία τῆς συνειδήσεώς σας, διότι κι ἐγώ βρῆκα τόν ἴδιο θησαυρό μέσα μου, τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἡ σύζυγός του Μαρία Hakizimana ὡς ἑξῆς μοῦ περιέγραψε τίς δικές της ἐμπειρίες, μετά τό βάπτισμά της:
Ὅταν ἐγώ ἄρχισα νά μπαίνω στό νερό, εἶχα μέσα μου ἀμφιβολία γι᾿ αὐτό πού ἀποφάσισα νά κάνω. Μετά ὅμως μέ περιέλουσε ἕνα γλυκό πνευματικό φῶς πού φώτισε ὅλη τήν ψυχή καί τό σῶμα μου. Ἀπό τότε ἔζησα καί κατάλαβα ὅτι αὐτή ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀληθινή. Τά μαθήματα πού ἄκουσα πρίν καί μετά τό Βάπτισμά μου μέ βοηθοῦν νά καταλάβω ὅτι βαδίζω πλέον σωστά στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ καί ὅτι ἁγιάζομαι στό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Μετά τήν βάπτισί μου αἰσθάνθηκα μία μεγάλη ἀλλαγή μέσα μου. Χάρηκα πολύ καί μέχρι τώρα νοιώθω ἕνα φῶς νά μέ σκεπάζει πάντοτε. Ἰδιαίτερα ὅταν προσεύχωμαι στό σπίτι μου, νοιώθω αὐτό τό φῶς νά γεμίζει τόν νοῦ καί τήν καρδιά μου.
Μία θαυμαστή ἀνακοίνωσις τοῦ Βασιλείου...
Τήν παροῦσα διήγησι θά μᾶς τήν κάνει ὁ Πιστός Χριστιανός μας Βασίλειος, δάσκαλος στό ἐπάγγελμα καί ψάλτης τῆς ἐκκλησίας τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Μπουζιουμπούρας. Βαπτίσθηκε τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2004 καί ἔχει πόθο νά γίνη μοναχός.
Τήν νύκτα τῆς 30ης Αὐγούστου 2006, ἐνῶ κοιμόταν, εἶδε τό ἑξῆς θαυμαστό ὄνειρο. Ἰδού πῶς τό διηγεῖται ὁ ἴδιος:
«Ἐγώ ὁ Βασίλειος ἀναφέρω στόν πνευματικό μου Πατέρα τό ὄνειρο τό ὁποῖον εἶδα δύο φορές, τήν 30ην Αὐγούστου καί μία φορά πρίν μία ἑβδομάδα.
Στόν ὕπνο μου λοιπόν εἶδα ὅτι ἤμουν μέσα σέ ἕνα πολύ ὡραῖο λιβάδι, στό ὁποῖον ὑπῆρχαν πράσινα χόρτα, λουλούδια καί στό μέσον ὑπῆρχαν τρία δένδρα γεμᾶτα ἀπό πολύ καλούς καρπούς. Τέτοιοι καρποί δέν ὑπάρχουν στόν κόσμο.
Ὅταν ἐγώ πλησίασα νά κόψω ἀπ᾿ αὐτούς τούς καρπούς, ἀπ᾿ αὐτή τήν κατεύθυνσι ἦλθε μία φωνή ἀπό ἄνδρα, τόν ὁποῖον δέν εἶδα, πού μοῦ ἔλεγε: «Βασίλειε, Βασίλειε...». Ἐγώ ξαφνιάσθηκα καί ἀπό τόν φόβο μου ἤμουν ἕτοιμος νά φύγω τρέχοντας. Ἔλεγα τότε μέσα μου τήν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, βοήθησέ με».
Ἡ φωνή συνέχισε νά μοῦ λέγει τά ἑξῆς: «Βλέπεις καλά αὐτό τό λιβάδι καί τά τρία δένδρα πού εἶναι στό μέσον γεμᾶτα μέ καρπούς? Εἶναι οἱ καρποί τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου τῶν ἐργατῶν τῆς Ἐκκλησίας μου ἐδῶ στήν Ἀφρική. Πήγαινε καί ἐσύ κοντά τους νά τούς βοηθήσεις. Δέν βλέπεις πόσο κοπιάζουν?».
Αὐτή τήν φωνή τήν ἄκουσα τέσσερεις φορές.
Ἐγώ ἀπήντησα στήν φωνή: «Κύριε, δέν ἠμπορῶ νά βοηθήσω», ἀλλά ἡ φωνή ἐπέμενε νά μοῦ λέγει πάλι τά ἴδια λόγια: «Μέ τήν δύναμι τοῦ Φιλανθρώπου Θεοῦ θά ἠμπορέσεις νά τούς βοηθήσεις. Ἔχουν κουρασθῆ καί ζητοῦν τήν βοήθειάν σου».
Ἐγώ ἐξεπλάγην πολύ κι ἕνας φόβος πέρασε ἀπό ὅλο μου τό σῶμα. Ἄρχισα νά λέγω τήν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ καί Κυρία Θεοτόκε Μαρία βοηθῆστε με». Μετά πάλι ἀποκοιμήθηκα. Πάλι εἶδα τό ἴδιο ὄνειρο ὅτι εὑρισκόμουν σ᾿ αὐτό τό ὡραῖο λιβάδι καί ἄκουσα πάλι τήν ἴδια προστακτική φωνή: «Βασίλειε, Βασίλειε,.....ἔλα νά βοηθήσεις τό ἔργο ἐδῶ στήν Ἀφρική. Γιατί φοβᾶσαι, ἐνῶ θἄπρεπε νά χαίρεσαι, διότι εἶναι ἔργο ἀγάπης γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Σοῦ τό λέγω γιά τρίτη φορά. Τήν πρώτη φορά δέν ἔκανες ὑπακοή νά πᾶς νά τούς βοηθήσεις. Πήγαινε νά τούς εἰπῆς αὐτά τά λόγια μου καί μή κρύψεις ὅσα σοῦ εἶπα, οὔτε νά φοβηθῆς. Κι ἐγώ θά σοῦ δώσω δύναμι νά μιλήσεις μαζί τους».
Ἐγώ καί πάλι ἐτρόμαξα μέσα στόν ὕπνο μου καί εἶπα τήν προσευχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με καί βοήθησέ με».
Αὐτή τήν μαρτυρία τήν ἀνέφερα στόν πνευματικό μου πατέρα, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε ὅτι τό ὄνειρο εἶναι ἀπό τόν Θεό καί ὅτι μέ καλεῖ νά βοηθήσω στό ἱεραποστολικό ἔργο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν Ἀφρική.
Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Μπουρούντι Κεντρικῆς Ἀφρικῆς
Σεπτέμβριος 2006.
Πνευματικές ἐμπειρίες τήν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς μου, τήν 26ην Μαΐου 2007 στήν πόλι Οὐβίρα τοῦ Ἀνατολικοῦ Κογκό.
Ὀνομάζομαι Ἀντώνιος Mikugo.
Ἦταν ἡμέρα Σάββατον τῆς 26ης Μαΐου 2007. Οἱ Πατέρες μον. Δ. καί π. Σύλβεστρος μέ συναρίθμησαν ἐμένα μέ τήν σύζυγο καί τά παιδιά μου στήν ὁμάδα τῶν πρός τό Βάπτισμα καλεσμένων. Μετά τήν θεία Λειτουργία-ἦταν ἡ ὥρα 9,30-ἄρχισε τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος μέ τίς εὐχές τῶν ἐξορκισμῶν. Μετά μεταφερθήκαμε κοντά στήν λίμνη Ταγκανίκα, ὅπου ὁ π. Σύλβεστρος μᾶς ἐπάλειψε μέ τό ἁγιασμένο λάδι καί ἁγίασε καί τά νερά τῆς λίμνης. Τότε εἶδα ἐγώ ἕνα σημεῖο στό νερό. Τό λάδι σχημάτισε οὐράνιο τόξο πού εἶχε κατά λωρίδες χρῶμα πράσινο, γαλάζιο, κίτρινο, βυσσινί καί ἄσπρο καί μετά στεκόταν ψηλότερα ἀπό τό νερό.
Ὅταν μπῆκα στό νερό καί ὁ π. Σύλβεστρος μέ βύθισε μέ τό χέρι του τρεῖς φορές μέσα λέγοντας καί τήν ἐπίκλησι τῆς Ἁγίας Τριάδος, αἰσθάνθηκα ὅτι ἕνα πρᾶγμα βγῆκε ἀπό πάνω μου καί αἰσθανόμουν κνησμό στά μάτια μου. Τότε αἰσθάνθηκα μεγάλη χαρά μέσα στήν καρδιά μου. Καί μέχρι σήμερα δέν ἔχω ὄρεξι γιά φαγητό, διότι ἡ χαρά ἔχει γεμίσει τήν καρδιά μου. Ἡ προσευχή τοῦ Χριστοῦ ἐπίσης λέγεται μόνη της μέσα μου. Κάθε ἀπόγευμα, πού γίνεται Ἑσπερινός, μπαίνω στήν ἐκκλησία καί ἀφοσιώνεται ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μου στίς ψαλμωδίες. Ἀκόμη πρίν καί μετά ἀπό τόν ὕπνο ἐπιθυμῶ πολύ νά προσεύχομαι, διότι μοῦ δίνει πολλή χαρά στήν ζωή μου καί στήν οἰκογένειά μου.
Τί αἰσθάνθηκε ἡ σύζυγος τοῦ Ἀντωνίου Ξένια Sauda
Ἐγώ βαπτίσθηκα μέ τό νέο ὄνομα Ξένια. Τήν ἡμέρα πού βαπτίσθηκα καί κατόπιν ἔλαβα τήν χρῖσι μέ τό Ἅγιο Μῦρο αἰσθάνθηκα τήν δύναμι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μετά μπήκαμε στήν ἐκκλησία γιά νά πάρω γιά πρώτη φορά τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, αἰσθάνθηκα μία μεγάλη ἀγάπη γιά τόν Χριστό. Αἰσθάνθηκα ὅτι ὁ Χριστός μπῆκε ἀπό κείνη τήν στιγμή μέσα στήν ζωή μου.
Ὅταν τελέσθηκε τό μυστήριο τοῦ γάμου σ᾿ ὅλα τά ζεύγη τῶν νεοβαπτίστων, δέχθηκα μία ἄλλη καινούργια καί διαφερετική δύναμι μέσα μου. Αἰσθάνθηκα γαλήνη, βαθειά εἰρήνη, ἐσωτερική ἠρεμία καί χαρά.
Ὁ Θεός μοῦ δίνει τήν Χάρι του κάθε ἡμέρα...
Βαπτίσθηκα στίς 13 Ἰανουαρίου 2007 καί πῆρα τό ὄνομα Ἐμμανουήλ. Μετά τήν βάπτισί μου αἰσθάνομαι ἄλλος ἄνθρωπος μέσα μου. Τό παιδί μου, μετά τήν βάπτισί του, ἄν καί ἦταν ἄρρωστο μέ πριξίματα στό σῶμα του, τώρα δέν ἔχει κανένα πρόβλημα μέ τήν ὑγεία του.
Εὐχαριστῶ τόν Θεό διότι ἀλήθεια μπῆκε στό σπίτι μου σ᾿ ὅλη τήν οἰκογένειά μου ἡ εὐλογία του. Μᾶς εὐλογεῖ καί ἔχουμε τήν καθημερινή μας τροφή καί τήν ὑγεία μας.
Εἴθε πάντοτε ὁ Θεός νά μᾶς δίνει τήν Χάρι του κάθε ἡμερα μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς μας.
Ἡ σύζυγός του ἔγραψε τά ἑξῆς λίγα λόγια:
Βaπτίσθηκα καί πῆρα τό ὄνομα Φωτεινή. Εὐχαριστῶ τόν Θεό μας διότι μοῦ ἔδωσε τήν σωτηρία μου δωρεάν. Μετά τήν βάπτισί μου κατάλαβα ἐμπειρικά ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Ἡ Χάρις πού ἔλαβα μέ βοηθεῖ νά ζῶ ἁρμονικά μέ τόν ἄνδρα μου καί τό παιδί μας.
Εἶδα φῶς στήν καρδιά μου...
Βαπτίσθηκα τόν Ἰανουάριο τοῦ 2007 καί πῆρα τό ὄνομα Θεόδωρος. Εὐχαριστῶ τόν παντοδύναμο Θεό, διότι μέ καταξίωσε νά νοιώθω πολλή χαρά στήν καρδιά μου. Εἶδα φῶς στήν καρδιά μου καί τό βαρύ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν μου, πού εἶχα μέσα μου, ἔφυγε πλέον. Ὅταν βγῆκα ἀπό τό νερό τῆς λίμνης αἰσθάνομαι εἰρηνικός καί ψυχικά ἀνάλαφρος.
Δέν πίνω πάλι ποτά...
Βαπτίσθηκα τόν Ἰανουάριο τοῦ 2007 στήν λίμνη Ταγκανίκα, πλησίον τῆς πόλεως Οὐβίρα τοῦ Ἀνατολικοῦ Κογκό καί πῆρα τό ὄνομα Σίμων. Αἰσθάνθηκα μετά τήν ἔξοδό μου ἀπό τό νερό, μία ἀλλαγή μέσα μου, ἡ ὁποία δέν προῆλθε ἀπό μένα. Πρίν βαπτισθῶ ἀγαποῦσα τό ποτό, ἀλλά μετά τήν βάπτισί μου, δέν πίνω πάλι μέχρι σήμερα.
Δοξασμένο νἆναι τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ὑπογράφω ἐγώ ὁ ὀρθόδοξος Χριστιανός Σίμων Kakozi.
Ἔζησα τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά μου...
Ὀνομάζομαι Buleso Lisseni καί στίς βαπτίσεις τῆς 13ης Ἰανουαρίου 2007 ἐπῆρα τό ὄνομα Δανιήλ. Πρίν βαπτισθῶ εἶχε ἕνα φόβο μέσα στήν καρδιά μου. Ὅταν μπῆκα στό νερό καί βγῆκα ἔξω ἀπό τήν λίμνη ξαφνικά αἰσθάνθηκα μία μεγάλη ἀλλαγή μέσα μου. Ὁ π. Νεκτάριος μέ βάπτισε καί ὁ π. Σύλβεστρος μέ ἐπάλειψε μέ τό Ἅγιο Μῦρο. Τότε αἰσθάνθηκα μεγάλη χαρ΄λα μέσα στήν καρδιά μου.
Μετά τήν Κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ γιά πρώτη φορά στήν ζωή μου, διεπέρασε ἕνα ρίγος σάν αὔρα ὅλο τό σῶμα μου. Τέτοιες ἐμπειρίες δέν ἔζησα ποτέ στήν Ρωμαιοκαθολική ἐκκλησία, στήν ὁποία ἤμουν μέχρι τώρα.
Ἔζησα τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά μου....
* * * * *
Ἡ ὀρθόδοξη Πίστις μας προχώρησε καί ἀπέναντι στό γειτονικό Κογκό, τό ὁποῖο εἶναι 18 φορές μεγαλύτερο ἀπό τήν Ἑλλάδα..
Πέρυσι ἕνα ἀπόγευμα ἦλθε στόν Ἑσπερινό ἕνας τριαντάρης. Κρατοῦσε στά χέρια του τό βιβλίο στά γαλλικά: «Τί εἶναι Ὀρθοδοξία». Μοῦ εἶπε ὅτι εἶναι πάστορας προτεστάντης καί ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ζητοῦσε νά μάθη περισσότερα γιά τήν Ἐκκλησία μας. Συνωμίλησα ἐκτενῶς μαζί του. Τοῦ ἔδωσα κι ἄλλα βιβλία, διότι ἡ κατήχησις ἐκεῖ γίνεται περισσότερο μέ βιβλία καί διάλογο καί λιγώτερο μέ τό στόμα. Τό ἀποτέλεσμα: Σήμερα στήν πόλι Οὐβίρα, πόλις 200 χιλιάδων κατοίκων, πού εὑρίσκεται στό Κογκό, ἀπέναντι ἀπό τήν Μπουζιουμπούρα, ὑπάρχει ὁμάδα 300 Κατηχουμένων. Ὁ Μητροπολίτης μας ἐνθουσιάσθηκε καί παρά τόν κόπον καί τό βάρος τῶν γηρατειῶν του, ἔσπευσε κοντά τους. Προχώρα, μοῦ εἶπε. Ἠδη ἀγοράσαμε οἰκόπεδο ἕξι στρεμμάτων, δίπλα στήν λίμνη Ταγκανίκα, ὅπου καί ἡ πόλις. Τό φορτηγό μας κουβάλησε πέτρες καί τοῦβλα νά γίνη προσεχῶς ἡ περιμάνδρωσις καί τόν ἑπόμενο χρόνο, ἄν θέλει ὁ Θεός καί τῶν Χριστιανῶν μας ὁ ὀβολός νά κτισθῆ ἡ ἐκκλησία τους.
Ἠδη ἀπ᾿ αὐτούς βαπτίσθηκαν 12 ἄτομα, μεταξύ αὐτῶν καί ὁ Κατηχητής τους, πού ὠνομάσθηκε Ἐπιφάνιος. Στεφανώθηκαν τρία ζεύγη καί προσῆλθαν ὅλοι στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς. Συγκινητικά καί αὐθόρμητα τά πρῶτα λόγια τους, μετά τό Βάπτισμά τους. Ὁ ἕνας μοῦ εἶπε: «Ὅταν βγῆκα ἀπό τό νερό, ἔπεσε κάτι, σάν ἕνα δερμάτινο τομάρι ἀπό πάνω μου...». Ὁ ἄλλος μοῦ εἶπε: «Τώρα πιστεύω στά λόγια πού μᾶς λέγατε ὅτι θά ᾿ρθῆ νά κατοικήση Κάποιος Ἄλλος μέσα μας κι αὐτό εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα...».
Παρόμοιες δραστηριότητες δέν ἔχω νά εἰπῶ γιά τήν Ρουάντα ἀκόμη. Ὅμως, πιστεύω, ὅτι τώρα ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς Ὀρθοδοξίας γιά τήν Χώρα αὐτή. Ἔτσι κατευθύνει τό ἔργο Του ὁ Χριστός μέσα στήν Ἁγία, Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία Του.
Λαμβάνει μήνυμα ὁ Σεβασμιώτατος ἀπό τήν ἐναπομείνασα ὁμάδα τῶν Κατηχουμένων τῆς Ρουάντας ὅτι βρέθηκε ἰδιόκτητο οἰκόπεδο. «Τρέξε νά ἐρευνήσης», μοῦ εἶπε. Στίς 11 Σεπτεμβρίου 2006, ἤμουν κιόλας στήν πρωτεύουσα Κιγκάλι. Πράγματι βρέθηκε οἰκόπεδο, μέσα σέ κατωκημένη περιοχή, 17 στρεμμάτων, σχεδόν ὅλο περιμανδρωμένο, ἐκτός μιᾶς πλευρᾶς, ἔχοντας μέσα καί 5-6 σπίτια καί ἕνα ἐγκαταλελειμένο ὀρνιθοτροφεῖο. Ὁ ἐνθουσιασμός μου ἀνέβηκε σάν δοξολογία καί εὐχαριστία στόν Πανάγαθο Θεό μας. Δέν μέ ἐπάγωσε ἡ πρώτη πρότασις γιά τήν ἀξία του, διότι ἔχουμε Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, Ἑλλάδος καί Ἐξωτερικοῦ, πού δέν κλονίζονται καί δέν διστάζουν νά σηκώσουν τό βάρος τῆς ἀγορᾶς αὐτοῦ τοῦ οἰκοπέδου. Εἶναι θαῦμα Θεοῦ νά εὑρεθῆ οἰκόπεδο ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχει οὔτε μία πεδινή λωρίδα γῆς, δεδομένου ὅτι ὅλη ἡ Ρουάντα εἶναι ὀροπέδιο καί πουθενά πεδιάδα. Τώρα ποῦ εἶναι κτισμένες οἱ πόλεις καί ἡ πρωτεύουσα; Ἀσφαλῶς ἐπάνω στά χωμάτινα βουνά τῶν 300 μέτρων μέ ὀφιοειδεῖς τίς ἀναβάσεις καί καταβάσεις τῶν τροχοφόρων, πού προκαλοῦν φαντασμαγορικό θέαμα!
Λοιπόν, Ἀδελφοί Ἕλληνες Χριστιανοί, δέν θά πρέπει κι ἐδῶ στήν Ρουάντα νά σημάνουν οἱ καμπάνες τῆς Ὀρθοδοξίας; Τό ὄνομα Ὀρθοδοξία δέν ἔχει ἐκεῖ περπατήσει ἀκόμα, οὔτε ἀνάμεσα στόν λαό, οὔτε στίς Ἀρχές του. Ὅσοι ἔχουν ἀκούσει τό ὄνομά της, τήν θεωροῦν αἱρετική Ἐκκλησία καί ἀποσχισμένη ἀπό τό Βατικανό. Σ᾿ αὐτό τό σημεῖο εὑρίσκεται ἡ Ὀρθοδοξία μας στήν Ρουάντα.
Οἱ προσπάθειές μας θά συνεχισθοῦν. Οἱ νεοβάπτιστοι μᾶς εὐχαριστοῦν διότι ἔχουν δικαίωμα συμμετοχῆς κι αὐτοί στό δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ὁ θερισμός πολύς καί οἱ ἐργάτες ἀφανεῖς. Εὔχεσθε ὅπως ὁ Κύριος ἀναδείξει ἀξίους καί νέους ἐργάτες γιά τό μεγάλο χέρσο χωράφι Του, πού ὀνομάζεται Ἀφρική.
Ἔτσι καί μένα τήν περίοδο αὐτή μέ κράτησε ἡ πνευματική ἀγκαλιά τῆς ἱερᾶς μου Μετανοίας, ἡ Μονή τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου ἀπό τίς 17 Σεπτεμβρίου μέχρι τήν 14ην Δεκεμβρίου 2006. Στό διάστημα αὐτό, ἐκτός ἀπό τίς πνευματικές μου προσπάθειες γιά ἀνασυγκρότησι τῶν χαμένων ἐν πολλοῖς θησαυρῶν τῆς θείας Χάριτος, ἠμπόρεσα νά δανεισθῶ καί περί τά 60 ὀρθόδοξα βιβλία τῆς γαλλικῆς γλώσσης, κυρίως θεολογικοῦ περιεχομένου, ἀπό τήν γείτονα Μονή τοῦ Ὁσίου Σίμωνος, τά ὁποῖα καί φωτοτύπησα στό ἰδικό μου μηχάνημα σέ δύο ἀντίτυπα. Μία σειρά ἀπ᾿ αὐτά ἔμεινε ὁριστικά στήν Μονή μας καί ἡ ἄλλη σειρά μεταφέρθηκε ἤδη στήν θεολογικη σχολή Κινσάσας, ὅπου ὑπάρχει ἐπιθυμία καί εὐχή τοῦ σεβ. Γέροντός μου νά ἐργασθῶ ἐκεῖ προσεχῶς.
Ἀρχές Δεκεμβρίου βγῆκα καί πάλιν στήν Ἑλλάδα νά ἑτοιμασθῶ γιά τό ἑπόμενο ταξίδι μου. Μαζί μου τώρα θά ἔχω καί τόν ἱεροκήρυκα Φωκίδος ἀρχιμ. π. Νεκτάριον Καλύβαν, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τήν ἄδεια ἀπό τόν Μητροπολίτην του κ.κ. Ἀθηναγόραν νά μέ βοηθήση στήν διακονία μου ἐπί ἕνα μῆνα. Ἔρχεται στήν Ἀφρική γιά δεύτερη φορά. Τήν πρώτη φορά εἶχε μεταβῆ στό Κολουέζι τοῦ Κογκό γιά ἕνα μῆνα, τόν Ἰούλιο τοῦ 2006.
Στίς 14 Δεκεμβρίου μέ τήν ἀεοροπορική πτῆσι KLM τῆς Ὀλλανδίας φθάσαμε στό Ἄμστερνταμ καί τήν νύκτα ταξιδεύσαμε γιά τό Ναϊρόμπι τῆς Κένυας. Φθάσαμε ἐκεῖ τό πρωΐ καί στίς 11,30 ἐφύγαμε μέ ἄλλη πτῆσι τῆς ἀεροπορίας τῆς Κένυας γιά τήν Μπουζιουμπούρα τοῦ Μπουρούντι.
Τήν ἄλλη ἡμέρα, κατ᾿ ἐντολήν τοῦ Ἁγίου Κεντρώας, ὁ ὁποῖος εἶχε φθάσει στήν πρωτεύουσα Κιγκάλι τῆς Ρουάντας, μέ τόν π. Νεκτάριον φθάσαμε ὁδικῶς στό Κιγκάλι, ὅπου συναντηθήκαμε μέ τόν Μητροπολίτην μας. Σκοπός μας ἦταν νά ἰδοῦμε ἕνα οἰκόπεδο 17 στρεμμάτων μέ μερικά πεπαλαιωμένα μέσα οἰκήματα. Ἐνῶ εἴχαμε συμφωνήσει μέ τόν ἰδιοκτήτη γιά 50 000 εὑρώ, ἐκεῖνος ξαφνικά ἀνέβασε τήν ἀξία του στά 70.000 εὑρώ. Εἴπαμε ὅτι δέν τοῦ δίνουμε οὔτε ἕνα εὑρώ περισσότερα. Ἔτσι χωρίσαμε καί ἐψάξαμε καί σ᾿ ἄλλες περιοχές, χωρίς τό ποθητό ἀποτέλεσμα.
Τήν ἄλλη ἡμέρα, Σάββατο ἐφύγαμε ὅλοι μας μέ ταξί γιά τό Μπουρούντι. Φθάσαμε τό ἀπόγευμα. Ὁ Μητροπολίτης μας ἔμεινε στό σπίτι τοῦ κ. Γ. Κουκούλη κι ἐμεῖς στό ἰσόγειό μας, στά κτίρια τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος.
Τήν Δευτέρα, 18ην Δεκεμβρίου μετέβημεν ὅλοι μαζί στήν ἀπέναντι πόλι Οὐβίρα γιά τήν χάραξι καί τήν θεμελίωσι τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Βασιλείου. Τό φορτηγό μου ἄρχισε νά κουβαλάει πέτρες.
Στίς 22 ὁ Μητροπολίτης μας ἔφυγε μέσῳ Κιγκάλι γιά Γκόμα τοῦ Ἀνατολικοῦ Κογκό καί κατόπιν ἀεροπορικῶς γιά τήν Κινσάσα.
Στίς 9 Ἰανουαρίου 2007 μέ τόν π. Νεκτάριον ἐπήγαμε στήν Οὐβίρα καί ἐν συνεχείᾳ στήν πόλι Μπαράκα, ὅπου ὑπάρχει ὁμάδα περίπου 130 Κατηχουμένων. Εἶδαν ὀρθοδόξους ρασοφόροιυς κληρικούς γιά πρώτη φορά. Ἔμειναν ἐντυπωσιασμένοι. Τούς ὡμιλήσαμε σχετικά καί τούς βοηθήσαμε γιά τήν ὀργάνωσι τῆς ἐνορίας τους. Ἐμείναμε δύο ἡμέρες καί ἐπιστρέψαμε στήν Μπουζιουμπούρα, ὅπου ἑτοιμασθήκαμε γιά τίς Βαπτίσεις τῆς Οὐβίρας. Πράγματι στίς 13 Ἰανουαρίου στήν λίμνη Ταγκανίκα βαπτίσθηκαν 65 ἄτομα μέσα σέ μιά ἀτμόσφαιρα χαρᾶς καί συγκινήσεως.
Ἀπ᾿ αὐτές τίς ἡμέρες ἤδη ἄρχισαν οἱ ἐντατικές οἰκοδομικές ἐργασίες γιά τήν ἵδρυσι τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Βασιλείου, τό κτίσιμο ἑξαταξίου Δημοτικοῦ σχολείου καί Νηπιαγωγείου, οἰκία τοῦ ἱερέως, καί τό κτίσιμο τῆς μάνδρας ὅλου τοῦ οἰκοπέδου γιά τήν ἀσφάλεια τοῦ Κέντρου ἀπό τούς κλέπτες, τά ἀδέσποτα ζῶα κλπ. Ἡ προοπτική μας ἀργότερα εἶναι νά οἰκοδομηθοῦν γυμνάσιο, αἴθουσα συνάξεων καί μικρή πολυκλινική.
Μέ χαρά ἠμποροῦμε νά πληροφορήσουμε τόν ἀνώνυμο δωρητή τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς, ὁ ὁποῖος κατέθεσε τό ἥμισυ τῶν χρημάτων, καθώς καί κάθε Φίλον τῆς Ἱεραποστολῆς ὅτι ἀπό τόν Ἰανουάριο μέχρι τόν παρόντα μῆνα Ἰούλιο ἔχουν πραγματοποιηθῆ οἱ κάτωθι οἰκοδομικές ἐργασίες, Ἀποπερατώθηκε ἡ ἵδρυσις τοῦ ἑξαταξίου Δημοτικοῦ Σχολείου καί μονοταξίου Νηπιαγωγείου. Ἤδη τοποθετήθηκαν μέσα στίς αἴθουσες τά θρανία. Φωτοτυπήθηκαν ὅλα τά ἀπαραίτητα βιβλία γιά τήν λειτουργία τῶν δύο σχολείων ἀπό τόν προσεχῆ Σεπτέμβριο.
Ἀκόμη τοποθετήθηκαν σέ ἐταζιέρα περί τά 50 βιβλία ποικίλου θρησκευτικοῦ περιεχομένου ἀπό τρία ἀντίτυπα κι ἄρχισε νά λειτουργεῖ ἀναγνωστήριο γιά τό κοινό, ὅπου θά ἠμποροῦν οἱ πάντες, ἀνεξαρτήτως ἡλικίας, νά μπαίνουν στήν αἴθουσα καί νά διαβάζουν ὀρθόδοξα βιβλία στήν γαλλική καί τήν σουαχίλι. Ἡ ἀθρόα προσεύλεσις ἀναγνωστῶν ὑπερβαίνει τίς προσδοκίες μας. Ἔτσι, πιστεύουμε, ὅτι θά γίνουν γνωστοί οἱ θησαυροί τῆς Ὀρθοδοξίας μας καί πολλοί θά προσέλθουν στήν Κατήχησι καί στό ἅγιο Βάπτισμα προσεχῶς. Ἤδη, οἱ παρόντες Κατηχούμενοι ἔχουν φθάσει τούς 50.
Οἱ ἐργασίες ξεκίνησαν μέ τό κτίσιμο τοῦ μανδρότοιχου γιά τήν ἀπαλλαγή μας ἀπό τά ὁρμητικά νερά τοῦ παραπλησίου χειμάρρου, πού δύο φορές ἐσκέπασαν τά θεμέλια τῆς ὑπό ἀνέγερσιν ἐκκλησίας. Ἀφοῦ τελείωσε τό τεῖχος μέχρι τήν ἄλλη ἄκρη τοῦ οἰκοπέδου, δηλ. ἀπόστασις 90 μέτρων, ἄρχισε ἡ διάνοιξις τῶν θεμελίων τῆς ἐκκλησίας. Ἀπασχολήθηκαν σ᾿ αὐτό τό ἑξάμηνο μέχρι 100 ἄτομα ἡμερησίως. Ἄλλα συνεργεῖα συνέχισαν τήν ἀποπεράτωσι τοῦ τείχους ὁλοκλήρου τοῦ οἰκοπέδου καί ἄλλα ταυτόχρονα ἔκτιζαν τό ναό, τό σπίτι τοῦ ἱερέως καί τά σχολεῖα.
Στήν ὑπάρχουσα ἀκόμη ἐκκλησία-λασποκαλύβα, πλησίον τῆς ἀνεγειρομένης, κάθε πρωΐ ἐτελεῖτο ὁ Ὄρθρος μέ σύντομο δεκάλεπτο κήρυγμα καί κατόπιν γινόταν τό προσκλητήριο γιά τήν ἔναρξι τῶν ἐργασιῶν.
Ὁ Φιλάνθρωπος Κύριός μας, γιά νά μᾶς ἐνισχύσει πνευματικά καί ἠθικά, μᾶς παρηγόρησε μέ τό ἑξῆς θαυμαστό σημεῖο. Ἰδού τί μοῦ διηγήθηκε ὁ φύλακας τοῦ οἰκοπέδου καί κατηχητής μας κ. Νεκτάριος Simbi τήν 8ην Φεβρουαρίου 2007. Κατά τήν συνήθειά του, βγῆκε τά μεσάνυκτα τῆς 7ης πρός 8ην Φεβρουαρίου γιά μία ἐπιθεώρησι τοῦ οἰκοπέδου, δεδομένου ὅτι οἱ κλέπτες παραμονεύουν πῶς νά κλέψουν σανίδια καί ὅ,τι δήποτε ἄλλο ἀνά πᾶσαν στιγμήν καί ἰδιαιτέρως τίς νύκτες. Μέχρι τότε εἶχαν κτιστῆ τά θεμέλια τοῦ ἱεροῦ Βήματος τοῦ ναοῦ πού εἶχαν φθάσει στό ὕψος τῶν δύο περίπου μέτρων. Εἶδε λοιπόν, στίς δύο μετά τά μεσάνυκτα μία δέσμη φωτός νά ἔχει πέσει ἐπάνω στόν χῶρο τοῦ ἱεροῦ Βήματος καί νά εἶναι ὅλος ὁ γύρω χῶρος φωταγωγημένος. Τόν ἐρώτησα, ἐάν μοῦ λέγει τήν ἀλήθεια καί ἄν θέλει νά τό εἰπεῖ καί δημοσίως. Πράγματι τό ἀνήγγειλλε καί ἐνώπιον ὅλων τῶν Πιστῶν καί τῶν ἐργατῶν μας. Αἰσθανθήκαμε μεγάλη χαρά καί ἐπήραμε ψυχική δύναμι διότι ἀπεδείχθη ὅτι δι᾿ αὐτοῦ τοῦ Σημείου, ὁ Χριστός μας εὐλογεῖ τήν προσπάθειά μας καί τό μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας διαγράφεται καί ἐδῶ νά εἶναι ἔνδοξο καί λαμπρό.
Ἕνα δεύτερο σημεῖο, γιά τό ὁποῖο εὐχαριστοῦμε τόν Θεό καί τόν Προστάτη μας Ἅγιο οὐρανοφάντορα Βασίλειο εἶναι τό γεγονός ὅτι τόσο πλῆθος ἐργατῶν δέν ὑπέστη σχεδόν κανείς τόν παραμικρό τραυματισμό ἀπό κάποιο σανίδι, ὡς συνήθως γίνονται σέ τέτοιου εἴδους ἀνοικο-δομήσεις μικροατυχήματα καί πληγώματα.
Μπήκαμε στόν μῆνα Ἰούλιο καί οἱ ἐργασίες γιά τήν ἀποπεράτωσι τοῦ ναοῦ συνεχίζονται, ἐνῶ ἔχουν τελειώσει τά δύο σχολεῖα, τό σπίτι τοῦ ἱερέως, τρία σπίτια ἰθαγενῶν, ἡ ἀποθήκη τῆς ἐκκλησίας καί τό τεράστιο τεῖχος τῶν ἕξι στρεμμάτων.
Μέ ἐντολή τοῦ σεβαστοῦ μου Γέροντος π. Γεωργίου, ἀνεχώρησα γιά τό Μοναστήρι μου νά ξεκουρασθῶ, ἀφήνοντας πίσω συνεργεῖο 25 ἐργατῶν νά συνεχίσουν τίς ἐργασίες. Ἤδη ὁ μηχανικός μου μέ πληροφόρησε τηλεφωνικῶς ὅτι οἱ μαστόροι τελείωσαν τό κτίσιμο τοῦ μεσαίου κλίτους καί τήν μεσαία κόγχη τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Ἐπί 10 ἡμέρες σταμάτησαν τίς ἐργασίες τους, λόγῳ ἐλείψεως τσιμέντων, τά ὁποῖα κατόπιν ἀγοράσθηκαν μέ ὑπέρογκες τιμές. Ἐνῶ πρίν τά ἀγοράζαμε 15 δολλάρια τώρα ἔφθασαν τά 23 δολλάρια τό ἕνα σακκί. Ταυτόχρονα ἐργάζονται καί οἱ μαστόροι γιά τήν τοποθέτησι στίς σκεπές τῆς ξυλείας καί τῶν κεραμίδων.
Στήν συνέχεια θά περιγράψω καί ποιούς πειρασμούς ἀντιμετώπισα ἀπό ἀνθρώπους καί μάλιστα ἀπό τόν πρώην κατηχητή μας Ἐπιφάνιον (Lumande) Njuma, ὁ ὁποῖος, ἀπεδείχθη τελικῶς ὅτι δέν εἰσῆλθε στήν Ἐκκλησία μας ἀπό τήν θύρα τῶν προβάτων ἀλλά ἀπό τό παράθυρο γιά νά κλέψη καί νά καταστρέψη τό ἔργο μας. Τό ἱστορικό τῆς γνωριμίας μας ἔχει ὡς ἑξῆς:
Ἦλθε στόν ναόν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Μπουζιουμπούρας διά πρώτην φοράν τόν Ἀπρίλιον τοῦ 2005 κρατῶντας στά χέρια του ἕνα ἰδικό μας βιβλίο τῆς γαλλικῆς μέ τίτλον: «Τί εἶναι Ὀρθοδοξία». Μοῦ εἶπε ὅτι εἶναι χαρούμενος διότι εὑρῆκε τήν ἀληθινή Πίστι τοῦ Χριστοῦ καί ζητεῖ καθοδήγησι καί περισσότερες γνώσεις. Συνωμιλήσαμε ἀρκετά μαζί. Μέ ἐπισκέφθηκε κι ἄλλες φορές. Τοῦ ἔδωσα βιβλία νά διαβάση καί τόν παρώτρυνα νά ἔρχεται γιά κάθε ἐρώτησί του κοντά μου νά συνομιλοῦμε. Ἐπίστευα ὅτι πρόκειται περί ἀπεσταλμένου δούλου τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θά δοξάση τόν Θεόν στήν πόλι πού ζεῖ, τήν Οὐβίρα τοῦ Ἀνατολικοῦ Κογκό.
Αὐτός, λοιπόν, ἐξεκίνησε μέ ἐνθουσιασμό τήν κατήχησι ὁμάδος ἀνθρώπων, στούς ὁποίους, ὅπως ἔμαθα ἐκ τῶν ὑστέρων, τούς ἔλεγε ὅτι: «Εὑρῆκα τήν ἀληθινή Πίστι. Ὁ ὑπεύθυνος τῆς Ἐκκλησίας μένει στό Μπουρούντι. Εἶναι Εὐρωπαῖος καί μοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι θά μᾶς δώση ὑποτροφίες νά σπουδάζουμε στήν Εὐρώπη, θά μᾶς δώση δουλειές, χρήματα καί σέ μένα ὑποσχέθηκε αὐτοκίνητο καί μηνιαῖο μισθό. Κοντά του θά ζήσουμε καλά». Μέ τέτοιου εἴδους ὑποσχέσεις, ἔφερε κοντά του ὁμάδα 130 καί πλέον ἀτόμων. Συχνότατα μοῦ ἔγραφε γράμματα γιά τίς δραστηριότητές του καί σέ ἄλλα χωριά καί κωμοπόλεις τῆς περιοχῆς καί ὑπέγραφε ὡς ἐπίσκοπος Lumande Njuma.
Στήν ἀρχή δέν ἔδινα σημασία στίς ἐπιστολές του καί οὐδέποτε τοῦ ἀπάντησα γραπτῶς. Ἐπειδή, κατ᾿ ἐντολήν τοῦ σεβαστοῦ μου Γέροντος π. Γεωργίου, ἔπρεπε νά μεταφέρω τά πράγματά μου ἀπό τό Μπουρούντι στό Λουμπουμπάσι κι ἀπό ἐκεῖ στήν Κινσάσα γιά τήν μελλοντική ἐκεῖ διακονία μου, ἐπέρασα κατ᾿ ἀνάγκην καί ἀπό τήν Οὐβίρα, ἀπό ὅπου θά ἔπαιρνα τό πλοῖο μέ προορισμό τό Καλεμί καί ἐκεῖθεν ἀεροπορικῶς γιά τό Λουμπουμπάσι. Τότε (τέλη Ἰανουαρίου 2006) συναντήθηκα γιά πρώτη φορά μέ τήν ὁμάδα τοῦ κ. Lumande. Ἐξεπλάγην μέ τόν ἐνθουσιασμόν του. Διέβλεπα ὅμως ὅτι διακατέχεται κι ἀπό ἕνα πνεῦμα προβολῆς καί ὑπεροψίας καί τόν ἐνουθέτησα καταλλήλως. Ἐγονάτισε μπροστά μου νά μοῦ ἐκμυστειρευθῆ τήν χαρά του γιά τήν Ὀρθόδοξη Πίστι μας, ἀλλά καί τόν παλμό τῆς καρδιᾶς του νά μεταφέρη τό μήνυμα τῆς Πίστεώς μας καί σ᾿ ἄλλες περιοχές. Μοῦ εἶπε ὅτι πηγαίνει παντοῦ μέ τά πόδια καί διδάσκει. Συγκινήθηκα ἀπ᾿ αὐτά. Ἔβγαλα ἀμέσως χρήματα καί τοῦ εἶπα νά πάη ἀμέσως ν᾿ ἀγοράση ποδήλατο γιά νά μή ταλαιπωρῆται μέ τά πόδια του. Πράγματι τό ἀγόρασε καί μοῦ ἔφερε τήν ἀπόδειξι. Μοῦ ἐζήτησε νά ἐνοικιάσω μία αἴθουσα γιά τίς συνάξεις τους ἐπί ἕξι μῆνες καί πράγματι ἔδωσα τά ἀνάλογα χρήματα. Μοῦ ἐζήτησε χρήματα γιά τήν ἀγορά ἀσβεστίου γιά τόν ἐλαιοχρωματισμόν τῆς αἰθούσης καί τοῦ ἔδωσα ἀμέσως. Ἐπίσης κι ἄλλα χρήματα γιά τήν κατασκευή πάγκων, καρεκλῶν καί τραπεζιοῦ καί τήν τοποθέτησι πινακίδος μέ τό ὄνομα τῆς Ἐκκλησίας μας σέ κεντρικό μέρος τῆς πόλεως Οὐβίρα.
Τό ἑξάμηνον ἀπό Ἰανουάριον 2006 ἕως τόν Αὔγουστον τοῦ ἰδίου ἔτους ἤμουν κατ᾿ ἐντολήν τοῦ Γέροντός μου στό Κολουέζι ὡς βοηθός τοῦ νῦν Ἐπισκόπου π. Μελετίου. Τήν περίοδον αὐτήν ἐπεκοινωνοῦσα τηλεφωνικῶς μαζί του καί τοῦ εἶχα δώσει ἐντολή νά ψάξη γιά οἰκόπεδο.
Ἀρχάς Αὐγούστου 2006 μέ τόν νεοχειροτονηθέντα στό Κολουέζι ἱερέα π. Σύλβεστρο ἐπέστρεψα στήν Μπουζιουμπούρα. Στά μέσα περίπου τοῦ Σεπτεμβρίου ἀγοράσθηκαν ὀκτώ μικρά οἰκόπεδα καί ἁπαρτίσθηκε ἕνα ἑννιαῖο, τό ὑπάρχον, διαστάσεως ἕξι στρεμμάτων.
Ἐν συνεχείᾳ κατόπιν ἔφυγα γιά 4 μῆνες στήν Ἑλλάδα καί ἐπέστρεψα στό Μπουρούντι στίς 15 Δεκεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους. Μαζί μέ τόν Σεβασμιώτατο μεταβήκαμε στήν Οὐβίρα, ὅπου τελέσθηκε ὁ Ἁγιασμός γιά θεμέλιο λίθο στά θεμέλια τῆς ἐκκλησίας τοῦ ἁγίου Βασιλείου. Στόν κ. Lumande, εἶχα ἀναθέσει καθήκοντα διοικητικοῦ προσώπου γιά τήν διεκπεραίωσι τῆς ἀποκτήσεως τῶν ἀπαραιτήτων ἐγγράφων στό Κτηματικό Γραφεῖο τῆς πόλεως γιά τήν κατοχύρωσι τοῦ οἰκοπέδου, ὡς χώρου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κεντρώας Ἀφρικῆς.
Ἀφ᾿ ὅτου ἄρχισαν οἱ οἰκοδομικές ἐργασίες, δηλαδή ἀρχές Ἰανουαρίου 2007 γιά τήν περιμάνδρωσι τοῦ οἰκοπέδου, τό κτίσιμο τῆς ἐκκλησίας καί τοῦ δημοτικοῦ σχολείου ὁ κ. Lumande χρονοτριβοῦσε ἀκόμη γιά τήν ἀπόκτησι αὐτῶν τῶν ἐγγράφων. Συχνά μοῦ ἔλεγε ὅτι θά χρειασθοῦν τόσα χρήματα γιά τά χαρτιά, τόσα ὡς εὐλογία γιά τούς τάδε ὑπευθύνους τῶν γραφείων κλπ.Τοῦ ἔδινα, ὅσα μοῦ ζητοῦσε, διότι δέν εἶχα καθόλου ὑποψιασθῆ κάτι τό ἀρνητικό. Παράλληλα τοῦ ἔδινα σχεδόν καθημερινά χρήματα, σάν ἡμερήσιο μισθό γιά τίς διοικητικές του δραστηριότητες, λέγοντάς του «ὅτι ἐφ᾿ ὅσον δουλεύεις γιά τά θέματα αὐτά τῆς Ἐκκλησίας μας, θά παίρνης τόν μισθόν σου, ὅπως παίρνουν καί οἱ ἄλλοι ἐργάτες τοῦ οἰκοπέδου μας». Ἐκεῖνος ἀντί ἄλλου εὐχαριστηρίου λόγου του, μοῦ εἶπε: «Θέλω νά μοῦ δώσης τόν μισθόν μου». Τόν ἐρώτησα ποιόν μισθό ζητεῖ καί μοῦ εἶπε τόν μισθό τοῦ Κατηχητοῦ. Τοῦ ἀπήντησα ὅτι δέν ὑπάρχει τέτοιος νόμος τῆς Ἐκκλησίας μας νά πληρώνονται οἱ Κατηχητές μέ μηνιαῖο μισθό. Ἐν τῶ μεταξύ, σπανίως ἔκανε μαθήματα, τά ὁποῖα μέ ἰδική του πρωτοβουλία ἀνέθεσε στόν Χριστιανό μας Νεκτάριο Simbi.
Ὅταν στίς 9 Ἰανουαρίου ἐπῆγα μέ τόν π. Νεκτάριο Καλύβα στήν πόλι Μπαράκα γιά γνωριμία μέ τούς ἐκεῖ Κατηχουμένους, στίς ἐργασίες τοῦ οἰκοπέδου καί τῆς ἀποθήκης ὑλικῶν εἶχα βάλει ὡς νυκτερινόν φύλακα ἐπί μισθῶ τόν βοηθό κατηχητή του κ. Νεκτάριο. Σ᾿ αὐτόν ἐπῆγε ὁ κ. Lumande καί τοῦ εἶπε: «Δός μου τσιμέντα νά τά πουλήσω νά ζήσω τήν οἰκογένειά μου». Καί ὁ κ. Νεκτάριος τοῦ ἔδωσε ἑπτά σακκιά, τά ὁποῖα ἐκεῖνος ἐπώλησε καί ἐπῆρε 70 δολλάρια.
Μετά ἀπό 10 ἡμέρες, δηλ. τήν 17ην Ἰανουαρίου, ἡμέρα πού ὁ π. Νεκτάριος ἐπέστρεφε στήν Ἑλλάδα κι ἐγώ ἤμουν ἀναγκαστικά μαζί του, ὁ φύλακας Νεκτάριος ἔψαχνε γιά συνεργάτες γιά νά βγάλουν τσιμέντα μας ἀπό τήν ἀποθήκη γιά νά τά πωλήσουν. Ἕνας Χριστιανός μας μέ πληροφόρησε ὅτι ἐκείνη τήν νύκτα ἔβγαλαν 13 σακκιά καί μέ βάρκα μέσῳ τῆς λίμνης τά μετέφεραν σ᾿ ἄλλο σημεῖο τῆς πόλεως καί τά ἐπώλησαν. Τά χρήματα αὐτά τά ἐπῆρε ὁ κατηχητής Νεκτάριος γιά λογαριασμό του.
Ἐκάλεσα τόν Νεκτάριο καί τοῦ ζητοῦσα πληροφορίες. Στήν ἀρχή ἀρνήθηκε νά ὁμολογήση. Μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες ἦλθε γονατιστός μπροστά μου καί μέ ταπείνωσι καί μετάνοια μοῦ εἶπε ὅτι ἔγιναν ὅλα αὐτά τά ἀνωτέρω. Τόν συγχώρησα, ἀλλά τόν ἔπαυσα ἀπό κατηχητή καί ἀπό φύλακα. Ἔβαλα φύλακα ἄλλον Χριστιανό μας, τόν Κωνσταντῖνον, ὁ ὁποῖος, σέ λίγες ἡμέρες ἐγκρέμισε καλύβα τοῦ οἰκοπέδου μας, χωρίς τήν ἄδειά μου γιά νά πωλήση τούς πλίνθους καί νά ἀγοράση τά τσιγάρα του. Τόν ἀπέλυσα κι αὐτόν, μετά ἀπό δημόσια καταγγελία μου ἐναντίον του ἐνώπιον ὅλων τῶν Χριστιανῶν καί τῶν ἐργατῶν μας.
Ἡ ὑπόθεσις περί τακτοποιήσεως τῶν δικαιολογητικῶν γιά τήν ἰδιοκτησία τοῦ οἰκοπέδου ἀκόμη δέν φαίνεται νά τελειώνει. Ὁ κ. Lumande μία ἡμέρα μοῦ εἶπε ὅτι ὑπάλληλος τοῦ σχετικοῦ γραφείου ἔκλεψε πολλά ἔγγραφα, καθώς καί τά ἰδικά μας, μαζί καί χρήματα καί ἐξαφανίσθηκε. Τώρα πλέον θά πρέπει νά πληρώσουμε ἄλλα χρήματα. Ταυτόχρονα μοῦ εἶπε ὅτι θά πρέπει νά δώσουμε «φακελλάκι» στούς ἀνωτέρους τῶν γραφείων ἐκεῖ, κατά τά συνήθειά τους, γιά νά τελειώση γρήγορα ἡ δουλειά μας. Τοῦ ἔδωσα τά χρήματα-χαρτζιλίκι-γιά τούς ὑπευθύνους, τά ὁποῖα οὐδέποτε ἔφθασαν σ᾿ αὐτούς, ἀλλά ἀνησύχησα γιά τήν χρονοβόρα προσπάθεια διεκπεραιώσεως τῆς ὑποθέσεως. Τελικά ἔστειλα τόν Κατηχητή τῆς Μπουζιουμπούρας κ. Δημήτριον Riziki μαζί μέ τόν Χριστιανόν μας, κ.Ναθαναήλ Malonda γιά νά μάθουν ἀπό τόν διευθυντή τοῦ Κτηματικοῦ Γραφείου, γιατί κωλυσιεργεῖται αὐτή ἡ ὑπόθεσις. Ὁ κ. Lumande ἐξωργίσθηκε διότι ἔστειλα ἄλλα ἄτομα νά πληροφορηθοῦν τά τεκταινόμενα ὑπ᾿ αὐτοῦ καί ἀπειλοῦσε ὅτι θά γίνη φόνος!!!
Μία ἄλλη φορά ἐπεχείρησε χωρίς τήν ἰδική μου ἄδεια νά ἀλλάξη τά μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου διότι, ἔλεγε, ὅτι δέν ἐργάζονται. Ὁ πραγματικός σκοπός του ἦτο νά ἐκλέξη δικά του ἄτομα προκειμένου νά κλέψουν καί γκρεμίσουν τό ἔργο μας καί ὅ,τι ἐμεῖς μέ κόπο οἰκοδομούσαμε. Τό ἀντιλήφθηκα ἐγκαίρως καί τοῦ ἀπηγόρευσα κάθε ἐνέργεια, διότι δέν εἶναι αὐτός ὑπεύθυνος γιά τήν ἀλλαγή ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου.
Μία ἄλλη «ἐπιτυχής» ἐνέργεια διά ἀπόκτησι χρημάτων, χωρίς κόπους τοῦ κ. Lumande εἶναι ἡ κάτωθι: Μέσα Μαρτίου ἦλθε μέ τόν αὐτοονομαζόμενον κατηχητή τῆς πόλεως Μπαράκα κ. Wilonja Okar στήν Μπουζιουμπούρα καί μοῦ εἶπαν ὅτι σέ δύο ἡμέρες θά πρέπει ν᾿ ἀγοράσουμε τό οἰκόπεδο πού μᾶς δίνουν οἱ ἁρμόδιες Ἀρχές στήν Μπαράκα, διότι ἐάν καθυστερήσουμε, θά τό χάσουμε. Πρόκειται ἐκεῖ νά ἀγοράση τήν περιοχή μία ἑταιρεία γιά τήν κατασκευή ἐργοστασίου.
Μ᾿ ἔπεισε ὁ κ. Lumande, ὁ ὁποῖος διακρίνεται σάν παλαιός πάστορας ὁμάδος τῶν προτεσταντῶν γιά τό λέγειν καί τήν πειθώ του καί ἀπέσπασε 1600 δολλάρια. Μοῦ ἔλεγε ὅτι θά χρειασθῆ αὐτό τό ποσόν: 900 δολλάρια γιά τήν ἀγορά τοῦ οἰκοπέδου καί 600 δολλάρια εὐλογία στούς ὑπευθύνους τῶν γραφείων γιά τίς οἰκογένειές τους, σύν 100 δολλάρια γιά τά ἔξοδα τοῦ ταξιδίου τους.
Πράγματι ἐπῆγαν μέ τόν k.Wilonja στήν πόλι Μπαράκα. Ὁ Lumande ἐνοικίασε δωμάτιο σέ ἀκριβό ξενοδοχεῖο μέ πλούσιο φαγητό, ὅπου ἔμεινε ἐπί 13 ἡμέρες καί τόν κ. Wilonja τόν ἔστειλε δῆθεν νά διεκπεραιώση ἄλλες ἐργασίες μέ σκοπό νά κατακλέψη αὐτός ὅλα τά χρήματα. Οἱ Ἀρχές πράγματι τοῦ ἔδωσαν δωρεάν ἕνα οἰκόπεδο 10 στρεμμάτων στήν εἴσοδο τῆς πόλεως, μόλις δύο χιλιόμετρα μακριά, καί τούς ὑποσχέθηκε ὅτι μετά ἀπό ἕνα μῆνα θά ἔλθη ὁ π. Δαμασκηνός νά σᾶς δώση τίς εὐλογίες σας (χρήματα γιά τίς οἰκογένειές τους).
Κατά τά τέλη Ἰουνίου 2007 ἐπῆγα μέ τόν π. Σύλβεστρο στήν Μπαράκα. Ἐπισκέφθηκα τίς Ἀρχές νά βεβαιωθῶ ἐάν ἔλαβαν τά χρήματα ἀπό τόν «κατηχητή μας» κι ἐκεῖνοι μοῦ εἶπαν ὅτι δέν τούς ἔδωσε οὔτε ἕνα φράγκο καί περιμένουν, ὅπως τούς ὑποσχέθηκε, ἐμένα νά τούς δώσω κάποια εὐλογία γιά τά σπίτια τους. Στενοχωρήθηκα κι ἐγώ, ἀλλά καί οἱ ὑπεύθυνοι τῶν γραφείων γι᾿ αὐτή τήν ἀπάτη τοῦ κ. Lumande καί μάλιστα ἕνας μοῦ εἶπε ὅτι θά τόν καταγγείλη καί θά τόν κλείση φυλακή. Μέ τά χρήματα αὐτά ὁ κ. Lumande, ἐμάθαμε ὕστερα ὅτι ἄνοιξε κομμωτήριο, ἐνῶ τό ποδήλατο πού τοῦ ἀγόρασα τό ἔχει ἐνοικιάση γιά ταξί σέ κάποιον νεαρόν μέ τά ἀνάλογα κέρδη του.
Ἐκάλεσα τόν κ. Lumande, ἐνώπιον δύο μελῶν, τοῦ Κατηχητοῦ κ. Δημητρίου καί τοῦ ἀντιπροέδρου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλιόυ κ. Κλήμη νά μᾶς δώση μετά δύο ἡμέρες πλήρη ἐνημέρωσι γιά τά πεπραγμένα του στήν πόλι Μπαράκα, ἐνώπιον τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου τῆς ἐνορίας, ἀλλιῶς ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι κλέπτης.
Αὐτός ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως ἐπῆγε στόν διοικητή τῆς ἀσφαλείας καί ἐκατήγγειλε ἐμᾶς τούς τρεῖς ὅτι τόν ὕβρισα ἐγώ ὡς κλέπτη. Τό ἀπόγευμα μᾶς ἦλθε εἰδοποίησι ἀπό τό γραφεῖο τοῦ διοικητοῦ νά παρουσιασθοῦμε τήν ἄλλη ἡμέρα τό πρωΐ στίς 9 στό γραφεῖο του. Ὁ Κατηχητής κ. Δημήτριος Riziki μοῦ εἶπε ὅτι δέν πρέπει νά πᾶμε διότι ὁ διοικητής αὐτός εἶναι φίλος τοῦ Lumande καί ἑτοιμάζουν «βούνευρα καί ρόπαλα» νά μᾶς κτυπήσουν μέσα στά μπουντρούμια τῶν φυλακῶν γιά νά μᾶς ἀποσπάσουν δολλάρια. Τήν ἴδια νύκτα ἐπῆγε ὁ κ. Δημήτριος στόν συνταγματάρχη, προϊστάμενον τοῦ βάρβαρου ἐκείνου διοικητοῦ καί τοῦ ἐζήτησε τήν προστασίαν μας δίδοντάς του καί τό φακελλάκι. Τό πρωΐ ἀντί ἐμεῖς νά πᾶμε γιά τά μπουντρούμια, ἐπήγαμε στόν συνταγματάρχη νά τοῦ ἐξηγήσουμε τί συμβαίνει μέ αὐτόν τόν κ. Lumande. Μᾶς καθησύχασε ὁ νεαρός συνταγματάρχης λέγοντάς μας νά μή φοβούμεθα καί θά τακτοποιήση τόν διοικητή, τόν ὁποῖον σέ δύο ἡμέρες τόν ἔκλεισε φυλακή!
Ὁ ἄσπονδος ἐχθρός μας κ. Lumande, δέν σταματᾶ τό μένος του ἐναντίον μας. Δρᾶ ὑποχθονίως καί κρυφίως γιά νά μᾶς ἀποσπάση χρήματα, νά χαρῆ ἐάν μᾶς εἰδῆ νά μᾶς κακοποιοῦν μέχρι θανάτου οἱ φίλοι του καί νά ἰδῆ τόν Δημήτριο ἀκόμη καί νεκρόν γιά νά χαρῆ. Διότι ἔτσι διέδιδε ὅτι θέλει νά σκοτώση τόν Δημήτριο διότι τοῦ ἐπῆρε τήν ἐκκλησία, δηλαδή τίς ἀπολαυές καί τά κέρδη του.
Ἕνα βράδυ ἦλθε στό δωμάτιο πού εἶχα ἐνοικιάσει δίπλα στό δωμάτιο τοῦ κατηχητοῦ Δημητρίου, ἕνας δικαστικός φίλος τοῦ Lumande. Μοῦ εἶπε: «Ἔχω ἐντολή νά σέ συλλάβω καί νά σέ κλείσω φυλακή. Ὁ Lumande σοῦ ἔκανε μήνυσι στό δικαστήριο καί θά πρέπει νά παρουσιασθῆς αὔριο νά ἀπολογηθῆς καί κατόπιν θά φυλακισθῆς. Τοῦ ἐζήτησα ἐξηγήσεις τί συμβαίνει καί μοῦ εἶπε ὅτι ὁ ἄσπονδος ἐχθρός μου, πρώην κατηχητής, μέ ἐμήνυσε μέ τρεῖς κατηγορίες: 1. Ὅτι τόν ὕβρισα δημοσίως ὅτι εἶναι κλέπτης. 2. ὅτι ἀρνοῦμαι νά τοῦ δώσω τόν μισθόν του καί 3. ὅτι τόν ἔστειλα στήν πόλι Μπαράκα νά μοῦ ἀγοράση δέρματα κροκοδείλων νά κάνω ἐμπόριο μ᾿ αὐτά στήν Εὐρώπη.
Τήν ἴδια νύκτα στέλλω τόν κ. Δημήτριο στό σπίτι τοῦ εἰσαγγελέως. Ἐδῶ νά κάμω μία παρένθεσι. Ὁ κ. εἰσαγγελεύς εἶναι καινούργιος στήν Οὐβίρα. Ἦλθε πρίν ἕνα μῆνα. Ὑπεύθυνοι διαφόρων περιβαλ-λοντολογικῶν γραφείων μέ κατήγγειλαν στόν εἰσαγγελέα ὅτι καταπατήσαμε ἔδαφος, πλησίον τῆς λίμνης καί ἐκτίσαμε τό τεῖχος σέ ἀπόστασι 25 μέτρων ἀπό τήν λιμνη Ταγκανίκα, ἐνῶ ὁ νόμος ὁρίζει τήν ἀπόστασι τῶν 50 μέτρων. Βέβαια ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι αὐτή, ἀλλά αὐτοί οἱ ἁρμόδιοι ἤθελαν παντοιοτρόπως νά ἀποσπάσουν χρήματα, ἔστω καί 50 δολλάρια γιά τίς οἰκογένειές τους. Παρότι τούς ἐδώσαμε, ὅμως ἐπῆγαν καί μᾶς κατήγγειλαν στόν εἰσαγγελέα γιά ν᾿ ἀποσπάσουν κι ἄλλα χρήματα, ἀλλιῶς θά ἀποφασίσουν δῆθεν νά γκρεμίσουν τό τεῖχος τοῦ οἰκοπέδου μας. Ὁ κ. εἰσαγγελεύς ἐκμεταλλεύθηκε τήν εὐκαιρία καί γιά τό ἰδικόν του συμφέρον. Μᾶς εἶπε ὅτι πιέζεται φορτικῶς νά φέρη μπουλντόζα γιά νά γκρεμισθῆ τό τεῖχος. Ὅμως τό ἔργον σας, μᾶς εἶπε, «ἐπειδή γίνεται γιά τήν προαγωγήν τῆς κοινωνικῆς ζωῆς μας, δέν θά πρέπει νά γκρεμισθῆ. Μόνον ἐσεῖς, μᾶς εἶπε νά μέ συνδράμετε οἰκονομικῶς μέ δύο ἀεροπορικά εἰσιτήρια γιά νά ἔλθη ἀπό τήν Κινσάσα ἡ γυναῖκα μου καί τό παιδί μου κοντά μου καί θά παύση πλέον κάθε ἐνόχλησις γιά τό τεῖχος».
Πράγματι τοῦ ἐδώσαμε τά χρήματα αὐτά καί ἔκτοτε ὁ ἴδιος διατήρησε ἀγαθές σχέσεις μαζί μας καί συμπεριφερόταν σάν προστάτης καί βοηθός σέ κάθε μας δυσκολία.
Ὅταν λοιπόν δικαστικοί, φίλοι τοῦ κ. Lumande, κατέφυγαν στόν εἰσαγγελέα, ἐκεῖνος ἀρνήθηκε νά μέ δικάση, πρίν γνωρίσει καί μένα προσωπικῶς γιά νά μάθη πῶς ἔχει ἡ ἀλήθεια. Τότε αὐτοί οἱ δικαστικοί, ἀπεφάσισαν τήν ὑπόθεσι νά τήν στείλουν σέ ἄλλον εἰσαγγελέα στήν μεγάλη πόλι Μπουκάβου, ὅπου ἐκεῖ ἐγώ πλέον εἶμαι ἄγνωστος καί θά ἐπετύγχανον τοῦ σκοποῦ τους. Ἀλλά καί πάλι παρενέβη ὁ εἰσαγγελεύς καί μοῦ ἐζήτησε νά κάνω κι ἐγώ μήνυσι στόν κ. Lumande.
Κατέφυγα στήν προσευχή μετά δακρύων νά μέ γλυτώση ὁ Θεός καί ἡ Παναγία ἀπ᾿ αὐτή τήν καλοστημένη παγίδα τῶν ἐχθρῶν μου. Καρπός τῆς προσευχῆς ἦτο νά μήν κάνω μήνυσι στόν κ. Lumande, διότι ἐκεῖ ὁ λευκός Εὐρωπαῖος δέν ἔχει ποτέ δίκαιο, ἔστω καί νά εἶναι ἀθῶος. Ἐγνώριζα ἐκ πείρας, τόσα χρόνια στό Κογκό, ὅτι πάντοτε θά δικαιωθῆ ὁ ἰθαγενής καί θά καταδικασθῆ ὁ Εὐρωπαῖος γιά νά τοῦ πάρουν ὅ,τι ἔχει καί δέν ἔχει. Εἶπα λοιπόν, στόν εἰσαγγελέα ὅτι ἐγώ δέν κάνω μήνυσι, διότι τό ἀπαγορεύει ἡ θρησκεία μου. Τότε μοῦ ἐμήνυσε ὁ εἰσαγγελεύς ὅτι πρέπει νά τοῦ στείλω μία ἐπιστολή, ὅπου θά τοῦ ἐκθέτω πληροφοριακῶς πῶς ἔχει ἡ κατάστασις μέ τόν κ. Lumande κι ἄν εἶναι ἀληθινά αὐτά πού γράφει ἐναντίον μου. Πράγματι ἐγράψαμε τήν ἐπιστολή, τήν ὑπέγραψα καί ἡ ὑπόθεσις μέ τόν κ.Lumande φαίνεται ὅτι ἐτελείωσε.
Μετά ἀπ᾿ αὐτές τίς ἀλλεπάλληλες προσπάθειες νά μέ συντρίψει ὁ κ. Lumande, ἀπεχώρησε ἀπό τήν ἐκκλησία μας ἀπελπισμένος διότι ἐμεῖς, ὅπως ἔλεγε καταφεύγουμε σέ ἄλλους ἀνωτέρους ὑπαλλήλους καί γκρεμίζουμε τίς παγίδες πού θέλει νά μᾶς στήνει.
Προκειμένου νά μᾶς κάνει καί πνευματική ζημιά, ἔξω ἀπό τήν εἴσοδο τοῦ Κέντρου τῆς ἱεραποστολῆς μας τῆς Οὐβίρας, στά 100 περίπου μέτρα ἄνοιξε κινηματογράφο μέ βιντεοταινίες κοσμικοῦ περιεχομένου, ὅπου ἡ μουσική καί μόνο, μᾶς δημιουργεῖ πρόβλημα στίς συνάξεις καί τά λειτουργικά μας καθήκοντα. Ταυτόχρονα εὐκαίρως ἀκαίρως ἀπειλεῖ ὅτι θά σκοτώση τόν κατηχητή μας κ. Δημήτριο, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ὁ μοναδικός ὑποψήφιος γιά τήν ἱερωσύνη καί ὁ μελλοντικός ἐκεῖ στήν ἐνορία τοῦ ἁγίου Βασιλείου ἱερεύς μας. Οἱ Χριστιανοί μας εἶναι ἀναστατωμένοι μαζί του καί τόν ἀπειλοῦν ὅτι ἐάν τολμήση ἔστω καί τραυματίση τόν κ. Δημήτριο, θά τόν σκοτώσουν ἐπί τόπου μέ τίς πέτρες.
Δέν εἶναι καθόλου ὑπερβολικό νά πιστεύουμε, ὅτι ὁ κ.Lumande θά συνεχίση τήν πολεμική του μέ τά δηλητηριασμένα βέλη τῆς φαρέτρας του καί στό μέλλον. Ὁ πρώην κατηχητής τῆς Μπαράκας κ. Wilonja ὁ ὁποῖος διώχθηκε τεχνηέντως ἀπό τόν κ.Lumande, ὅταν ἔφθασαν μαζί στήν Μπαράκα, μοῦ εἶπε χαρακτηριστικά: «Ὁ Lumande γιά τά χρήματα εἶναι ἱκανός νά κάνη φόνο». Σ᾿ ὁλόκληρο τό ἑπτάμηνο τῶν οἰκοδομικῶν ἐργασιῶν μας ὁ κ. Lumande, πολλάκις προσκλήθηκε νά ἔλθη νά ἐργασθῆ, ὅπως ἐργάζοντο κι ἄλλοι Πιστοί καί Κατηχούμενοί μας, ἀλλά οὐδέποτε δέχθηκε. Ἀκόμη δέν περπάτησε στούς χώρους τῶν ἐργασιῶν μας νά δείξη τό ἐνδιαφέρον του ἤ καί τόν ἐνθουσιασμόν του γιά τά ἔργα μας.
Φοβοῦμαι πολύ τόν κ. Lumande, διότι ὅ,τι καί νά εἰπῶ θά τό διαστρεβλώση καί θά μέ καταγγείλη. Ἤδη εἶμαι ἀποφασισμένος νά ἀποφύγω κάθε ἐπικοινωνία καί συνάντησι μαζί του, διότι σίγουρα θά εὑρεθῶ κατηγορούμενος.
Μία ἄλλη περιπέτεια ἀξίζει νά τήν γράψω διότι ἀνεφέρεται στήν ὑπόθεσι τῆς ζωῆς μου.
Κατά τά μέσα Μαρτίου 2007, ἦλθε μία Παρασκευή ἀπόγευμα ὁ π. Σύλβεστρος στήν Οὐβίρα γιά νά τελέσουμε τήν ἐπαύριον Ὄρθρο καί Θεία Λειτουργία στό προσωρινό ἐκκλησάκι-χορτοκαλύβα. Ὡς συνήθως τόν ἔβαζα κι κοιμόταν στό δωμάτιο πού εἶχα ἐνοικιάσει, δηλαδή δίπλα στό δωμάτιο τοῦ κατηχητοῦ Δημητρίου κι ἐγώ ἐξάπλωνα λίγο ἐκείνη τήν νύκτα ἐπάνω σέ δύο πάγκους τῆς ἐκκλησίας λασποκαλύβας. Δέν εἴχαμε ἄλλο χῶρο γιά ξεκούρασι, οὔτε ἤθελα νά χαλάσω χρήματα γιά ξενοδοχεῖο.
Τήν περίοδο ἐκείνη ἡ Οὐβίρα ἦταν ἀναστατωμένη διότι ὁ κόσμος εἶχε πληροφορηθῆ ὅτι τίς νύκτες δρᾶ μία συμμορία κακοποιῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὅπλα, ἐπιτίθενται στά σπίτια μέ σκοπόν νά κλέψουν χρήματα κλπ. Στίς 18 λοιπόν Μαρτίου, ἡμέρα Κυριακή, δύο μετά τά μεσάνυκτα, ἦλθαν στήν ἐκκλησία μας-χαρτοκαλύβα τρεῖς ἔνοπλοι. Μέ τά ὅπλα τους ἐπίεσαν κι ἄνοιξαν τήν ἑτοιμόρροπη ξύλινη πόρτα καί μπῆκαν μέσα. Ἀπό μέσα ἐκείνη τήν στιγμή ἐξεκουράζοντο οἱ δύο νυκτερινοί μας φύλακες, οἱ ὁποῖοι, ὅταν ἄκουσαν τόν θόρυβο ἔξω, στάθηκαν μέ μία μαχαίρα πίσω ἀπό τήν πόρτα γιά νά ἀμυνθοῦν. Τελικά οἱ τρεῖς κακοποιοί, ἐξήλωσαν τήν πόρτα καί μπῆκαν μέσα. Ἔριξαν μιά γρήγορη διερευνητική ματιά παντοῦ καί βγῆκαν ἔξω λέγοντας: «Δέν εἶναι αὐτός μέσα». Ἔφυγαν μέσα στό σκοτάδι καί κτύπησαν ἕνα ἄλλο σπίτι. Ἔκοψαν τά σίδηρα τοῦ παραθύρου καί μπῆκαν στό ὑπνοδωμάτιο ἑνός ζεύγους. Εἶχαν μάθει ὅτι αὐτός ὁ νοικοκύρης ἔχει χρήματα. Χωρίς διάλογο μαζί του, τόν ἐσκότωσαν καί παρ᾿ ὀλίγο νά ἐσκότωναν καί τήν γυναῖκα του, ἡ ὁποία ἔβαλε τίς φωνές καί ζητοῦσε βοήθεια. Ἐπῆραν ἀπό τό σπίτι τους 4000 δολλάρια, στερεοφωνικά ὄργανα, ἀρκετά κινητά τηλέφωνα, διότι αὐτός ἦταν ἔμπορος κινητῶν τηλεφώνων καί ἐξαφανίσθηκαν μέσα στό νυκτερινό σκοτάδι.
Ὁ ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς διαισθανόμενος ὅτι θά συληφθοῦν, κρύφθηκε καί ἐξαφανίσθηκε. Οἱ ἄλλοι δύο μετά ἀπό λίγο συνελήφθηκαν ἀπό τήν ἀστυνομία, ἡ ὁποία κυκλοφορεῖ ὁλονυκτίς, καί ὡδηγήθηκαν στήν φυλακή. Τό πρωΐ στίς 5, ἡμέρα Δευτέρα 19ῃ Μαρτίου, εἶχαν φθάσει πολύς κόσμος ἔξω ἀπό τίς φυλακές καί ἐζήτησαν τούς δράστες ἀπό τόν διοικητή. Αὐτός στήν ἀρχή ἀντέδρασε, ἐπικαλούμενος τόν νόμο τοῦ κράτους, ἀλλά τελικά ὑπεχώρησε, ὅταν ἄκουσε ὅτι θά τόν σκοτώσουν ἐπί τόπου μέ τίς πέτρες.
Παρέλαβε ὁ συρφετός τοῦ λαοῦ τούς δύο ἐγκληματίες καί τούς ὡδήγησε στό μέσον τῆς πόλεως, ὅπου καί τούς ἐσκότωσε μέ τίς πέτρες ἐν μέσῳ φωνῶν καί ἀλλαλαγμῶν, ὅτι δέν θά ζήση ποτέ ἐγκληματίας στήν Οὐβίρα οὔτε μία ἡμέρα. Κατόπιν ἔφεραν βενζίνη καί τούς ἔκαυσαν.
Μετά ὁ λαός συνέλαβε δύο νεαρούς, συνεργάτες τῶν ἐγκληματιῶν. Τούς ἐγύμνωσε ἀπό τήν μέση κι ἐπάνω καί τούς ἀνάγκασε νά προπορεύωνται μέχρις ὅτου τούς ὁδηγήσουν στό σπίτι, ὅπου ἔχουν κρύψει τά πυρομαχικά τους. Πράγματι ἔφθασαν στήν οἰκία αὐτή, τήν ὁποία καί ἐξαφάνισαν ἐν ριπῆ ὀφθαλμοῦ. Δηλαδή, ἔβγαλαν τίς λαμαρίνες, ἐγκρέμισαν τούς τοίχους μέχρι θεμελίων καί ξυλοκόπησαν τούς δύο νεαρούς.
Ἀνώτεροι ἀξιωματικοί τῆς Ἀσφαλείας ἦλθαν ἀπό τήν μεγάλη πόλι Μπουκάβου γιά νά ἐπιληφθοῦν τῆς ὑποθέσεως. Ἀπεφάσισαν νά ἐκδιώξουν τόν διοικητή ἀπό τήν θέσι του, πού τούς ἔδωσε τούς δύο ἐγκληματίες, ἀλλά ὁ ἐξαγριωμένος ὄχλος ἀπήντησε στούς μεγάλους ἀξιωματικούς νά μή τόν ἀπολύσουν, διότι θά κάψουν ὅλη τήν Οὐβίρα.
Σέ λίγο ἐμφανίσθηκαν καί οἱ μηχανοκίνητες δυνάμεις τοῦ Ν.Α.Τ.Ο γιά νά προκαλέσουν πανικό στόν λαό, ἀλλά τό κακό εἶχε τελειώσει μέ πρωτοπόρο τόν λαό.
Ὅλα αὐτά ἐγένοντο στό μέσον τῆς πόλεως. Ἡμέρα Δευτέρα κι ἐγώ ἦλθα ἀπό τήν ἀπέναντι Μπουζιουμπούρα γιά συνέχισι τῶν ἐργασιῶν μου στίς οἰκοδομές. Ἔβλεπα ὅλα αὐτά, χωρίς νά γνωρίζω τί συμβαίνει. Μέ πληροφόρησαν οἱ ντόπιοι, ἀλλά χωρίς νά ξέρουν, οὔτε ἐγώ οὔτε ἐκεῖνοι ὅτι θά ἤμουν ἐγώ τό πρῶτο θῦμα σ᾿ αὐτή τήν ἐκστρατεία τῶν ἐγκληματιῶν.
Ἀφοῦ ἔφυγαν τά πλήθη τοῦ λαοῦ κι ἀποκατεστάθηκε ἡ κυκλοφορία τῶν αὐτοκινήτων, ἐπῆρα ταξί καί ἐπῆγα στήν ἐνορία μας. Ἐκεῖ ὁ μηχανικός μου καί οἱ φύλακές μας μέ πληροφόρησαν γιά ὅλα αὐτά τά συμβάντα. Πραγματικά τρομοκρατήθηκα, ὄχι τόσο διότι θά χάσω τήν ζωή μου, ὅσο διότι, θά διακοποῦν αὐτές οἱ ὡραῖες προσπάθειες γιά τήν στερέωσι τῆς Ὀρθοδοξίας μας στήν Οὐβίρα, τήν πόλι τῆς κολάσεως, ὅπως αὐθόρμητα μοῦ ἦλθε καί τήν ἐπωνόμαζα.
Ὁ ἀδελφός τοῦ θύματος, ὀνόματι Byamungu, γνωστός σέ ὅλους μας, μοῦ εἶπε νά μή ἀνησυχοῦμε, διότι τό κακό θά τελειώσει γρήγορα. Ἐγώ βέβαια, ἐκείνη τήν ἡμέρα τό ἀπόγευμα ἔφυγα καί πάλι γιά τό Μπουρούντι πρός μεγαλύτερη ἀσφάλειά μου καί σέ δύο ἡμέρες πάλιν ἐπέστρεψα, ἐφ᾿ ὅσον μέ πληροφόρησαν ἄνθρωποί μου, ὅτι ἀποκατεστάθηκε ἡ τάξις καί ἡ ἡσυχία στήν πόλι.
Μία τρίτη περιπέτεια ἀξίζει νά τήν σημειώσουμε γιά τήν ἱστορία τῆς Ἱεραποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἕνα μεσημέρι ἦλθαν δύο στρατιῶτες τοῦ τμήματος Ἀλλοδαπῶν μέ τίς στολές τους καί μοῦ εἶπαν ὅτι σέ ζητεῖ ὁ διοικητής μας. Τό μυαλό μου ἐπῆγε στήν ὑπόθεσι διαβατηρίων καί βίζας, διότι δέν ἔχουν ἄλλη ἀποστολή. Ἔπρεπε νά πάρω καί δύο Χριστιανούς μας μαζί μου. Ἐπί πλέον δέν ἔπρεπε ὁ μηχανικός καί οἱ Χριστιανοί μας νά μ᾿ ἀφήσουν νά πάω μόνος μου. Πάντοτε συνοδεύουν γιά τήν κάθε περίπτωσι τόν πνευματικό τους πατέρα καί διδάσκαλο. Μ᾿ ἐπῆραν λοιπόν καί μέ μετέφεραν στό Τμῆμα. Μέ παρέλαβε ὁ διοικητής, ὁ ὁποῖος μέ χαιρέτισε τιμητικά μέ τρόπο δόλιο καί ὑποκριτικό γιά νά μή φοβηθῶ. Κατόπιν μοῦ ἐζήτησε τό διαβατήριό μου. Ἤδη εἶχα παραλάβει καί τό νέο ἡλεκτρονικό διαβατήριο ἀπό τήν Ἑλλάδα, τό ὁποῖον χρησιμοποιοῦσα μόνο γιά τό Μπουρούντι, διότι ἐκεῖ εἶχαν τοποθετήσει τήν βίζα γιά τό Μπουρούντι. Τοῦ ἔδωσα λοιπόν καί τά δύο. Εἶδε αὐτός τίς διαφορετικές φωτογραφίες, τήν χρῆσι δύο διαβατηρίων κι ἄρχισε ἐσκεμμένως νά μέ κατηγορεῖ διά νά μέ τρομοκρατήσει. Ἔβαλε δίπλα μου τόν γραμματέα του κι ἄρχισε νά λαμβάνει πληροφορίες ἀπό μένα καί νά γράφη γιά νά στείλουν δῆθεν τήν ἀναφορά αὐτή στό ἁρμόδιο ὑπουργεῖο τους. Μ᾿ ἔπεισε νά παραδεχθῶ ὅτι εἶμαι παράνομος μέ δύο διαβατήρια στό χέρι καί μάλιστα μέ διαφορετικές φωτογραφίες, ὅτι πρέπει νά μέ συλλάβει καί νά μέ στείλη σιδηροδέσμιον στίς φυλακές τῆς πόλεως Μπουκάβου, διότι εἶμαι ἐπικίνδυνος καί τρομοκράτης. Μοῦ εἶπε δῆθεν ὅτι εἰδοποίησε καί τό ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν κι ἔλαβε ἐντολή νά μ᾿ ἐκδιώξουν ἀπό τό Κράτος τοῦ Κογκό. Ἀλλά, μοῦ εἶπε, «ἐπειδή κάνεις σπουδαῖο ἀνθρωπιστικό ἔργο, ἐγώ τούς καθησύχασα ὅτι δέν ὑπάρχει πρόβλημα ἐκ μέρους σου καί ὅτι πρέπει νά πληρώσης μόνο ἕνα πρόστιμο».
Ἐπέτυχε τό ὠργανωμένο αὐτό παιγνίδι τους καί σέ συνεργασία μέ τόν διευθυντή τοῦ τμήματος μοῦ ἀπέσπασαν 600 δολλάρια, τά ὁποῖα καί μοιράσθηκαν ὅλοι οἱ ὑπάλληλοι μεταξύ τους ἀπό 100 δολλάρια ἕκαστος.
Τόσο πολύ χάρηκαν γιά τήν ἐπιτυχία τους, ὥστε ἔλεγαν καί στούς φίλους τους ἔξω ὅτι «τοῦ τά ἐφάγαμε τά χρήματα τοῦ ὀρθόδοξου παπᾶ...».
Βέβαια τό πάθημα μου αὐτό μοῦ κόστισε πολύ ψυχικά. Ἔκτοτε δέν πέρασα ποτέ ἔξω ἀπό τά γραφεῖα τους καί ὡρκίσθηκα ὅτι δέν θά δεχθῶ κανέναν ἰδικό τους ὑπάλληλο σέ ὁποιανδήποτε συνάντησι μαζί μου. Θά προτιμήσω νά φύγω ἀπό τήν Χώρα τους καί ὄχι πάλι νά μπῶ στά γραφεῖα τους καί συναντηθῶ μ᾿ αὐτούς τούς ἀνθρώπους. Πρέπει ἀκόμη νά σημειώσω ὅτι ὁ διοικητής πού μέ τρομοκράτησε εἶναι καί πάστορας μιᾶς ὁμάδος προτεσταντῶν, δηλαδή διδάσκαλος μιᾶς ἐκκλησίας τους.
Κι ἄλλος πάστορας ἔκαμε τά ἴδια πράγματα στόν χῶρο τῶν ἐργασιῶν μας. Τοῦ ἀναθέσαμε τήν ὑπευθυνότητα καθοδηγήσεως τῶν 40 περίπου κτιστάδων, λόγῳ πείρας ἀλλά καί σχετικοῦ διπλώματος πού μᾶς προσεκόμισε. Πράγματι ἐργάσθηκε πολύ καλά καί ἐπηρέαζε μέ τίς ἀποφάσεις του τήν ὁμάδα τῶν ἐργατῶν του. Ὅμως κάθε φορά ἔβγαζε μέσῳ κάποιου ἐργάτου μας ἄλλοτε σίδερα κι ἄλλοτε πλανισμένα ἀπό τούς ξυλουργούς μας σανίδια γιά τίς ἀνάγκες τοῦ σπιτιοῦ του. Εἶχε ἀρχίσει κι ἔκτιζε ἕνα δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ του μέ τά ἰδικά μας ὑλικά. Οἱ ἐργάτες μας τόν ἔβλεπαν ὅτι ἔκλεβε καθημερινά, ἀλλά ἐφοβοῦντο νά τόν παρατηρήσουν καί ἀπέφευγον νά τόν καταγγείλουν καί σέ μένα, λέγοντας μόνοι τους ὅτι θά τόν πιάσει μόνος του ὁ Πατήρ. Πράγματι ἕνα πρωϊνό ἕνας ἐργάτης μας μετέφερε ἔξω πλανισμένα σανίδια. Τόν εἶδε κάποιος καί μοῦ τό εἶπε. Τρέχω κοντά του, τοῦ ἐζήτησα ἐξηγήσεις ποῦ τά πάει τά ξύλα κλπ. Τελικά τά ἔκλεβε ὁ ὑπεύθυνος τοῦ συνεργείου, ὀνόματι Νικόδημος, ὁ ὁποῖος εἶναι καί μεγάλος πάστορας πολλῶν «ἐκκλησιῶν» τῶν Πεντηκοστιανῶν. Τόν ἐκάλεσα. Τοῦ ἔδωσα τόν μισθό του. Τόν εὐχαρίστησα διά χειραψίας γιά τήν ἐργασία του καί τοῦ εἶπα νά μήν ἔλθη πάλι μέσα στόν χῶρο τῶν ἐργασιῶν, διότι θά εἶναι σκάνδαλο. Σ᾿ αὐτόν ἔδινα κατά καιρούς ἄφθονα ἀντιαιρετικά κι ἄλλα πνευματικά βιβλία, μήπως τόν φωτίσει ὁ Θεός κι ἔλθη μέ τίς «ἐκκλησίες του» στήν Πίστι μας. Φεύγοντας τοῦ εἶπα μόνο ἕνα λόγο: «Μή πεθάνεις, Νικόδημε προτεστάντης... διότι δέν θά βρῆς τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς σου...»
Εἶχα κι ἄλλες μικρότερες περιπέτειες, οἱ ὁποῖες μοῦ συνέβαιναν καθημερινῶς. Ἀγωνιοῦσα πότε νά τελειώσω τίς δουλειές καί νά φύγω ἀπ᾿ αὐτή τήν πόλι, τῆς ὁποίας οἱ κάτοικοι μοῦ εἶναι πάντοτε συμπαθεῖς, ὄχι ὅμως καί οἱ Ἄρχοντές τους...
Τά νέα μας ἀπό τήν ἱεραποστολή τοῦ Μπουρούντι
Ἔχοντας τώρα κοντά μου τόν Ἕλληνα ἱερομόναχο π. Νεκτάριο Καλύβα, ἠμπορέσαμε νά ὀργανώσουμε ἀλλεπάλληλες ἐπισκέψεις μέ τρόφιμα σέ φυλακισμένους καί ἀσθενεῖς τῆς πόλεως.
Ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων βαπτίσθηκαν 14 ἄτομα. Ἀνάμεσά τους ξεχώριζαν τό ζεῦγος Χριστοφόρου καί Ἀκυλίνας μέ τό μωρό τους, τόν Κωνσταντῖνο. Μετά τίς βαπτίσεις τους ἔγινε καί ὁ γάμος αὐτοῦ τοῦ μοναδικοῦ ζεύγους. Μέ ἐμπνέει ἡ μορφή καί ἡ συμεριφορά τοῦ Χριστοφόρου. Μετά ἀπό λίγο διάστημα τοῦ ἔδωσα εὐλογία νά εἶναι βοηθός τοῦ Κατηχητοῦ μας Βασιλείου. Ὁ πόθος τοῦ Χριστοφόρου εἶναι τί πρέπει νά κάνουμε γιά νά ἐξαπλωθῆ ἡ Ὀρθοδοξία μας στήν Χώρα του, τό Μπουρούντι. Ἀπό τότε πού βαπτίσθηκαν συμμετέχουν σχεδόν ἀνελλειπῶς τίς Κυριακές ἀλλά καί τίς καθημερινές στίς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Χριστοφόρος μαζί μέ ἄλλα παιδιά εἶναι στό ἀναλόγιο τῆς ἐκκλησίας μας καί ποθεῖ νά μάθη τήν βυζαντινή μουσική, ἡ ὁποία καί τόν χαροποιεῖ καί τόν κατανύσσει. Ἀρκεῖ νά εἰπῶ ὅτι στόν κατανυκτικό καί εὐχαριστιακό ὕμνο τοῦ «Σέ ὑμνοῦμεν....» παραμερίζει ἀπό ἐμᾶς καί γονατιστός σκουπίζει τά δάκρυά του....
Γιά τόν ἀνωτέρω Βασίλειο, δάσκαλο δημοτικοῦ σχολείου στό ἐπάγγελμα θά πρέπει τώρα νά ἀναφερθῶ ξεχωριστά καί διεξοδικά, διότι πρόκειται γιά ξεχωριστή προσωπικότητα.
Βαπτίσθηκε ἀπό τόν Μάϊο τοῦ 2004. Ἀπό τήν πρώτη στιγμή ἔχει ἐπιδείξει ἀσυνήθιστον ζῆλον γιά τήν ἐκκλησία μας. Οὐδέποτε τίς Κυριακές ἔχει ἀπουσιάσει ἀπό τίς Ἀκολουθίες μας. Ἔρχεται μάλιστα μία ὥρα ἐνωρίτερα γιά νά ἀνάψη τά καντήλια, νά σκουπίσει τά προπύλαια τῆς ἐκκλησίας καί νά σφουγγαρίση, ἐάν κἄπου ὑπάρχουν σκουπιδάκια, νά ἑτοιμάση τά ἀναγκαῖα γιά τόν ἱερέα. Ὁσάκις, δέν ἔχει μαθήματα, θά ἔλθη μαζί μας νά διαβάσουμε καί νά ψάλλουμε τόν Ἑσπερινό. Τόν στέλλω σέ διάφορες δουλειές καί πάντοτε θά μοῦ φέρη τίς ἀποδείξεις καί τά ρέστα.
--Τόν ἐρώτησα: Τί σκέπτεσαι νά κάνης στήν ζωή σου;
-Θέλω νά γίνω μοναχός, μοῦ ἀπήντησε.
Δέν βιαζόμεθα βέβαια ἀπό μιά τέτοια ἀπάντησι, ἐάν δέν ἀποδειχθῆ ἀπό τόν χρόνο ποιό εἶναι γι᾿ αὐτόν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μέχρι στιγμῆς ζῆ στόν κόσμο σάν μοναχός καί ὑπηρετεῖ τήν ἐκκλησία μας καί τήν ταπεινότητά μου μέ ἀγάπη, θυσιαστικό φρόνημα καί αὐταπάρνησι.
Τήν περίοδο αὐτή ἦλθε τουλάχιστον τέσσερεις φορές ὁ π. Μωϋσῆς Melhol. Μέ παρακαλεῖ φορτικῶς νά τόν βαπτίσουμε. Ἀλλά ἄς ποῦμε ἀπό τήν ἀρχή ποιός εἶναι αὐτός ὁ κληρικός μέ τήν λαϊκή περιβολή.
Ἦλθε γιά πρώτη φορά τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2005. Μοῦ ἀπεκάλυψε τόν ἑαυτό του ὅτι εἶναι γενικός ἀρχιερατικός ἐπίτροπος μιᾶς «ἐκκλησίας» ἡ ὁποία ὀνομάζεται: «Χαρισματική Καθολική Ἐκκλησία». Ἀκόμη μοῦ εἶπε ὅτι αὐτή ἡ «ἐκκλησία» κατευθύνεται ἀπό κάποιον ἀμερικανό «πατριάρχη», ὁ ὁποῖος ἄνοιξε μέχρι τώρα 10 ἐνορίες στήν ἐπαρχία Κιροῦντο τοῦ βορείου Μπουρούντι. Αὐτός ὁ γενικός Ἀρχιερατικός, εἶναι ἡλικίας 37 ἐτῶν καί ἄγαμος, ἐνῶ οἱ ἱερεῖς του εἶναι 5-6 καί ὅλοι τους ἔγγαμοι. Ὁ καθένας ἔχει τήν ἐνορία του καί κάνουν τίς ἀκολουθίες τους στήν τοπική γλῶσσα τους, τήν κιρούντι. Ἀπό τίς σπουδές του πού ἔκανε σέ Καθολικό σεμινάριο ἔμαθε γιά τήν ἀρχαία ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί ἦλθε νά πάρη πληροφορίες. Μιλήσαμε, τοῦ ἔδωσα τήν πρώτη φορά περί τά 10 βιβλία στήν γαλλική. Μοῦ τά ἐπέστρεψε σέ τρεῖς ἑβδομάδες, γεμᾶτος ἐνθουσιασμό καί ἀποφασισμένος νά βαπτισθῆ. Τοῦ ἔδωσα κι ἄλλα 10 βιβλία, τά ὁποῖα κυριολεκτικά τά ἀπερόφησε.
Τήν περίοδο αὐτή ἦλθε στήν ἐκκλησία μας μέ τρεῖς ἱερεῖς του. Μιλήσαμε καί ἐφάγαμε μαζί. Παρηκολούθησαν καί τήν Λειτουργία τῆς Κυριακῆς. Περιμένουν νά λάβουν τό Ἅγιο Βάπτισμα. Μά δέν ἠμπορῶ ἀμέσως νά ἱκανοποιήσω τό αἴτημά τους, διότι θά χάσουν τήν Χάρι τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος μετά ἀπό λίγο διάστημα, ἐφ᾿ ὅσον ἐκκρεμοῦν τόσα ἄλλα προβλήματά τους. Θά προηγηθοῦν μαθήματα γιά τούς ἱερεῖς του καί τίς οἰκογένειές τους. Θά γνωρισθοῦμε μέ τά ποίμνιά τους. Θά γίνουν Κατηχήσεις. Θά ἱδρυθοῦν ἐκκλησίες στίς περιοχές τους καί τό Βάπτισμα θά ἔλθη σάν ἐπιστέγασμα ὅλων αὐτῶν τῶν ἀγώνων μας.
Ἕνα ἄλλο εὐχάριστο καί δοξολογικό στόν Θεό γεγονός εἶναι ἡ εἴσοδος στήν Ἐκκλησία μας μιᾶς ὁμάδος μουσουλμάνων.
Ἕνα ἀπόγευμα ἦλθε στήν οἰκία μου ἕνας λεβεντόκορμος νέος μέ ἕνα βιβλίο μας στά χέρια του. Ἦταν τό βιβλίο: «Διαφορές Ὀρθοδόξου καί Καθολικῆς Ἐκκλησίας». Μοῦ εἶπε τήν ἱστορία του. Ἦταν χριστιανός καθολικός πρίν 10 χρόνια καί κατόπιν ἀσπάσθηκε τόν ἰσλαμισμό. Ἡ γυναῖκα του δέν ἀναπαυόταν στήν θρησκεία τοῦ Μωάμεθ καί τά παιδιά του δέν ἐπήγαιναν στό τζαμί. Τό βιβλίο αὐτό τόν ὡδήγησε κοντά μας, διότι ἔψαχνε γι᾿ αὐτή τήν ἀρχαία Ἐκκλησία.
Μιλήσαμε πολλά θέματα. Τοῦ ἔδωσα ἀρκετά βιβλία καί ἐδιάβασε. Ἀποφάσισαν καί ἤρχοντο στήν Ἐκκλησία μας κάθε Κυριακή. Μετά ἀπό ἰδικές του ἐπίμονες παρακλήσεις βαπτίσθηκε ὁλόκληρη ἡ οἰκογένειά τους στίς 10 Ἰουνίου 2007. Ἀπό τότε ἔγιναν ἕνα μέ τήν Ἐκκλησία μας, στήν ὁποία ἔρχονται ἀπό τήν ἀρχή, ὥρα 7, στήν ἀκολουθία τῆς Κυριακῆς. Ὁ ἴδιος μέ τό νέο τώρα ὄνομα Ἀγάπιος, πρός τιμήν τοῦ Ὁσίου Ἀγαπίου τοῦ Βατοπαιδινοῦ, συμμετέχει καί στίς ἀναγνώσεις καί ψαλμωδίες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐνῶ ἀπό τά πέντε παιδιά του, τά δύο βοηθοῦν στό ἱερό Βῆμα τόν ἱερέα καί τό μεγαλύτερο κοντά μας στό ἀναλόγιο.
Ὅλα αὐτά τά συγκινητικά περιστατικά μᾶς δίνουν φτερά καί μᾶς πληροφορεῖ ὁ Πανάγαθος Θεός μας ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη πολύς κόσμος κι ἐδῶ πού ζητεῖ τό Φῶς Του καί τήν σωτηρία του μέσα στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
Εὑρισκόμενος τώρα στό Μοναστήρι μου ἀπολαμβάνω τίς θεοτερπεῖς ἡμέρες μου μέσα στό πέλαγος τῆς ἡσυχίας καί τῆς προσευχῆς. Λυποῦμαι, διότι λίαν προσεχῶς θά πρέπει νά ἐξέλθω. Τοῦ λοιποῦ θά μέ κυβερνοῦν οἱ ἐργασίες μου καί τά πολλαπλᾶ καθήκοντά μου πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο.
Εἴθε στήν προσεχῆ αὐτή περίοδο μέ τίς εὐχές τοῦ σεβαστοῦ μου Γέροντος π. Γεωργίου νά προβῶ στήν ἀνοικοδόμησι τῶν ἐγκαταστάσεων γιά τό ἱεραποστολικό Κέντρο τοῦ Μπουρούντι. Ἐδῶ νοιώθω τό Μπουρούντι σάν πατρίδα μου. Νοιώθω χαρά καί ἐλευθερία. Λαός καί Ἄρχοντες μᾶς σέβονται, μᾶς ἀγαποῦν καί μᾶς βοηθοῦν στό κάθε πρόβλημά μας. Μεγάλη ἡ ἀπόστασις ἀπό πλευρᾶς Ἀρχόντων στά δύο αὐτά κράτη. Καί ἡ ἐξήγησις εἶναι μία: Ὅτι οἱ Ἄρχοντες τοῦ Κογκό λαμβάνουν ἀπό τό Κράτος τους πενιχρότατο μισθό πού δέν ἀρκεῖ νά ζήση μία οἰκογένεια 5-6 ἀτόμων οὔτε γιά μία ἑβδομάδα.
Δοξάζω τόν Θεό διότι μοῦ ἔδωσε ἀκόμη παράτασι ζωῆς γιά νά προλάβω νά ἐξομολογηθῶ καί νά κλαύσω τίς ἁμαρτίες μου. Ὅπως γιά ὅλους μας, ἔτσι καί γιά μένα, ἡ ζωή μου εἶναι στά χέρια Του. Θά φύγω ἀπ᾿ αὐτόν τόν κόσμο, ὅταν Ἐκεῖνος θά τό ὑπογράψη. Αὐτή εἶναι καί ἡ ἀπάντησίς μου σ᾿ ὅσους μ᾿ ἐρωτοῦν: Πῶς δέν φοβᾶσαι, ἐκεῖ πού πηγαίνεις;...
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
