Στὸν Ὀρθόδοξο Τύπο συνεδριάζει ἡ συντακτικὴ ὁμάδα τῆς ἐφημερίδας. Προέκυψε ἕνα θέμα γιὰ κάποιο ἄρθρο. Μερικοὶ ἀπὸ τὰ μέλη τῆς ὁμάδας ὑποστηρίζουν πὼς τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο ἀντιβαίνει πρὸς τὸ Ὀρθόδοξο πνεῦμα. Ὁ παπα–Μᾶρκος παρακολουθεῖ συλλογισμένος. Καὶ ξάφνου ἀπρόσμενα ἡ πάντα χαμηλωμένη φωνὴ ὑψώνεται:
-Δὲν ἀντιβαίνει καθόλου πρὸς τὴν πατερικὴ παράδοση. Τὸ ἄρθρο εἶναι σύμφωνο μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ μέγας Βασίλειος ἀναφέρει τὰ ἑξῆς ἐπὶ τοῦ θέματος (καὶ ἀνέφερε τὸ σχετικὸ χωρίο). Στὸ ἴδιο πνεῦμα κινεῖται καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος καὶ ὁ Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. Συμφωνεῖ καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.
Καὶ πρὸς ἔκπληξη ὅλων ἀράδιασε τὰ σχετικὰ χωρία ἀπὸ τοὺς Πατέρες! Ὅλοι ἄκουγαν ἀπορημένοι. Ἤξεραν, βέβαια, πὼς εἶναι θεολόγος, πτυχιοῦχος τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἀθήνας. Τὸν εἶχαν ἀκούσει νὰ κηρύττει στὸν ναὸ καὶ στὴν αἴθουσα τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου. Στὸν ναὸ τὸ κήρυγμά του ὀλιγόλεπτο, περιεκτικὸ μὲ συνθήματα γιὰ καθοδήγηση στὸν πρακτικὸ καθημερινὸ ἀγώνα τῶν πιστῶν. Στὴν αἴθουσα ἀνέλυε θεολογικὰ καὶ πρακτικὰ ἕνα θέμα ἀναφερόμενος στὶς πηγές, ἀλλὰ εἶχε μπροστά του τὸ χειρόγραφο. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ τὰ ἔλεγε ὅλα ἀπὸ μνήμης! Ἀπ’ ἔξω!
Γι’ αὐτὸ οἱ συνεργάτες ἔμειναν μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα. Δὲν μποροῦσαν νὰ φανταστοῦν τέτοια εὐρύτητα πνεύματος καὶ θεογνωσίας. Γιατί κρυβόταν. Δὲν ἐπεδείκνυε τὰ χαρίσματά του. Τὸ «λάθε βιώσας», ποὺ συμβούλευε, τὸ εἶχε πρῶτα ἐφαρμόσει στὸν ἑαυτό του. Τὶς γνώσεις του τὶς ἀνασύρει στὴν ἐπιφάνεια, μόνο ὅταν χρειάζεται κάτι νὰ διορθώσει ἢ κάτι νὰ ὑποστηρίξει, ὅπου δηλαδὴ εἶναι ἐντελῶς ἀπαραίτητο, γιὰ νὰ ἀποδοθεῖ ἡ ἀλήθεια τῶν Γραφῶν.
Ξέρει τὸ μυστικὸ νὰ προφυλάσσει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ Πονηροῦ. Ἡ χαρά του, ἡ εἰρήνη του, ἡ ἀγάπη του εἶναι καρποὶ τῆς ταπεινοφροσύνης, ποὺ ἐπισύρει τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. «Ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν». Καὶ αὐτὸν τὸν θησαυρό του δὲν τὸν ἀνταλλάσσει μὲ τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ γοητεύουν τὸν κόσμο. Δὲ θέλει νὰ τὸν θαυμάζουν γιὰ τὶς ἀρετές του, οὔτε γιὰ τὶς γνώσεις του.
Πάντα ἀφανής, γι’ αὐτὸ πάντα χαρούμενος. Πάντα γαλήνιος μὲ χαμηλωμένη φωνή, χαμηλωμένο κεφάλι. Μόνο σὲ θέματα πίστεως βγαίνει ἀπὸ τὰ βάθη του τὸ γενναῖο φρόνημα, τὸ ἀμετακίνητο «πιστεύω», τὸ ἀκλόνητο θάρρος. Ἐκεῖ «ξεσπαθώνει». Βγάζει τὸ σπαθὶ τοῦ πνεύματος ἀπὸ τὸ θηκάρι τῆς ἀφάνειας. Ἐκεῖ βγαίνει ἡ βαθιὰ θεολογική του κατάρτιση μὲ ἀνιδιοτέλεια, μὲ ἀφοσίωση, γιὰ νὰ βάλει τὰ πράγματα στὴ θέση τους. Γιὰ νὰ περιφρουρήσει τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια καὶ νὰ τὰ διατηρήσει καὶ νὰ τὰ παραδώσει ἀλώβητα ἀπὸ τὶς ἐπιβουλὲς τοῦ «ἀοράτου ἐχθροῦ».
ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ, «ΕΝΑΣ ΟΣΙΟΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ», Ὁ πατὴρ Μᾶρκος Μανώλης μὲ τὸ βλέμμα μιᾶς ἐνορίτισσας, τοῦ ἁγίου Γεωργίου Διονύσου, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΚΑΝΙΓΓΟΣ 10, 10677 ΑΘΗΝΑ 2019
