Έχουμε πάει στο διάστημα, έχουμε κατακτήσει κάθε γωνιά του πλανήτη μας, αλλά την ένωση της καρδιάς με το μυαλό μας τη θεωρούμε ακόμα απροσπέλαστο εμπόδιο.
Δε θέλει τελικά να πιστέψει ο άνθρωπος ότι το μέλλον μας είναι πολύ καλύτερο από το παρόν μας, δε θέλει να συμμετέχει στα αιώνια αλλά στα πρόσκαιρα.
Έχει πέσει στην παγίδα του εύκολου και πρόσκαιρου.
Το προτιμά από το δύσκολο και άφθαρτο …..
Μια αγγλική παροιμία λέει ότι “είμαι πολύ φτωχός για να πάρω κάτι φτηνό”...
Αντικαθιστώντας το φτωχός με το θνητός και το φτηνό με τη συμμετοχή, καταλαβαίνουμε ότι πρόκληση για τον άνθρωπο αποτελεί το να κατανοήσει ποιο είναι το κριτήριο της παρουσίας του σε αυτό το κοσμικό γίγνεσθαι.
Όταν ανακαλύψουμε ότι το αίτιο της παρουσίας μας σε αυτό τον κόσμο δεν είμαστε εμείς, τότε η αποκάλυψή του είναι το κύριο μέλημά μας.
Όσο προσπαθούμε να καλύψουμε την αδυναμία μας, στο να καταλάβουμε τον προορισμό μας, με φθηνούς προορισμούς, τόσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από το στόχο της ύπαρξής μας και χάνουμε πολύτιμο χρόνο στο να υιοθετούμε τακτικές άλλων αποπροσανατολισμένων ανθρώπων που και αυτοί με τη σειρά τους επιλέγουν χαμένους προορισμούς .
Το φθαρτό από το αιώνιο μπορούμε εύκολα να το διακρίνουμε από την ημερομηνία λήξης του …
Ημερομηνία λήξης στο άφθαρτο δεν υπάρχει και άφθαρτο είναι κάθε τι που έρχεται από το παρελθόν και νοηματοδοτεί το μέλλον και φθαρτό είναι κάθε τι του παρόντος που δεν ταυτίζεται με το παρελθόν.
Έτσι κάπως νοηματοδοτούμε και τη ζωή μας, πράττοντας με υλικά αφθαρσίας λόγους αιωνίους και σκέψεις που πηγάζουν από αποτυπώματα αιωνιότητας.
Η ευτυχία και το νόημα της ζωής βρίσκονται στο διάλογο με κάθε τι που απαντάει σε ένα αιώνιο ερώτημα….
Όταν η σκέψη μας διαλέγεται με τα αιώνια, τότε και η ζωή μας αποκτά Ζωή και αποτύπωμα αιώνιο.-
