Τὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους πρέπει νὰ πραγματοποιηθῆ!!!
-Σὰν μία βροχὴ ἦρθε σὲ ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας καὶ ὅλοι, καὶ οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ γραμματισμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, ὅλοι συμφωνήσαμε στὸν ἴδιο σκοπὸ καὶ κάναμε τὴν ἐπανάσταση... Ἡ ἐπανάστασις ἡ ἐδική μας δὲν ὁμοιάζει μὲ καμμίαν ἀπὸ ὅσας γίνονται τὴν σήμερον εἰς τὴν Εὐρώπην. Τῆς Εὐρώπης αἱ ἐπαναστάσεις ἐναντίον τῶν διοικήσεών τους εἶναι ἐμφύλιος πόλεμος· ὁ ἐδικός μας πόλεμος ἦτο πλέον δίκαιος. Ἦτον ἔθνος μὲ ἄλλον ἔθνος… Πολεμοῦμε πρὸς τοὺς ἐχθρούς τοῦ Κυρίου μας... Ὁ πόλεμός μας δὲν εἶναι ἐπιθετικός, εἶναι ἀμυντικός, εἶναι πόλεμος τῆς δικαιοσύνης κατὰ τῆς ἀδικίας, τῆς χριστιανικῆς θρησκείας κατὰ τοῦ Κορανίου, τοῦ λογικοῦ ὄντος κατὰ τοῦ ἀλόγου καὶ θηριώδους τυράννου».
Στὴν Καρύταινα, ὅταν μὲ τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ στρατολόγησε 200 ἄνδρες στὴν Καρύταινα ἔλεγε:
-Ἦταν μία ὥρα νύκτα περασμένη καὶ σκοτάδι, ἔκαμα τὸν σταυρό μου καὶ τοὺς φωνάζω: Ὅσοι ἀγαπᾶτε τὴν Πατρίδα ἐλᾶτε κοντά μου. Ἐκίνησα, μὲ ἀκολουθοῦν διακόσιοι…..» [1]. Τὸ σταυροκόπημα ἦταν ἡ ἔκφραση τοῦ Κολοκοτρώνη, ὅτι ὁ Σταυρὸς εἶναι «πιστῶν τὸ στήριγμα».
Στὸ ξεκίνημα τοῦ ἀγώνα ἔλεγε:
-Εἶναι θέλημα Θεοῦ. Εἶναι κοντά μας καὶ βοηθάει, γιατί πολεμάμε γιὰ τὴν πίστη μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας, γιὰ τοὺς γέρους γονιούς, γιὰ τὰ ἀδύνατα παιδιά μας, γιὰ τὴν ζωή μας, τὴν λευτεριά μας… Καὶ ὅταν ὁ δίκαιος Θεὸς μᾶς βοηθάει ποιός ἐχθρὸς ἠμπορεῖ νὰ μᾶς κάνει καλά…;».
Στὸν δρόμο γιὰ τὴν Χρυσοβίτσα συνάντησε τὴν Ἐκκλησιὰ τῆς Παναγιᾶς. Μπῆκε μέσα καὶ προσκύνησε. Τὸν ἔπιασαν τὰ κλάμματα. Γονάτισε καὶ τῆς εἶπε:
-Παναγιά μου, βοήθησε καὶ τούτη τὴν φορὰ τοὺς Ἕλληνες νὰ ψυχωθοῦν. Ἔκανε τὸν Σταυρό μου, ἀσπάσθηκε τὴν εἰκόνα της, καὶ μετὰ στὴν συνάντησή του μὲ τὰ ἀρματωμένα ξαδέλφια του εἶπε:
Ἀφοῦ ὁ Θεὸς ὑπέγραψε τὴν ἐλευθερία τῆς ῾Ελλάδος, δὲν παίρνει πίσω τὴν ὑπογραφή του». «Καὶ ὅταν ὁ δίκαιος Θεός μᾶς βοηθάει ποιὸς ἐχθρὸς μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει καλά;».«...Γιὰ νὰ ἰσάσετε τὴν πατρίδα, πρέπει νὰ ἔχετε θεμέλια τῆς πολιτείας, τὴν Ὁμόνοια, τὴν Θρησκεία καὶ τὴν Φρόνιμη Ἐλευθερία»... «καὶ μὴ στηρίζεστε στοὺς ξένους, ἀλλὰ στὸν ἑαυτό σας καὶ στὸν Θεό».
Ναί, τόσο πολὺ πίστευε στὸ θαῦμα τῆς Παναγίας καὶ πῶς θὰ εἰσακουόταν ἡ προσευχή του, ὅπως καὶ ἔγινε.
Στὸ Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Πανωχρεπίτισσας στὶς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 1821 ὁ Κολοκοτρώνης, οἱ ἄλλοι Ὁπλαρχηγοί, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, Ζενέτος Χριστόπουλος, Δημήτριος Πλαπούτας, Παναγιώτης Γιατράκος, Διονύσιος Μούρτζινος καὶ Νικηταρᾶς, καὶ ὅλοι οἱ στρατιῶτες προσκύνησαν τὴν Παναγία μας, κοινώνησαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καὶ ὅταν τελείωσε ἡ Θεία Λειτουργία εὐλογήθηκαν ἀπὸ τὸν Λειτουργὸ τὰ Ἑλληνικὰ ὅπλα!
Μὲ τὴν δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ τῆς Παναγίας μας στὴν συνέχεια αὐτοὶ πολιόρκησαν τὴν Τριπολιτσὰ καὶ στὶς 23 Σεπτεμβρίου ἔγινε ἡ Ἅλωσή της.
Ὅταν ἦταν φυλακισμένος στὸ μοναστήρι τοῦ Προφήτη Ἠλία τῆς Ὕδρας ἔλεγε: «Ἔχω τὸ θάρρος μου εἰς τὸν προτάτην τῆς Ἑλλάδος Θεόν, γι’ αὐτὸ καὶ ἐνεργῶ πᾶν ὅ,τι δύναμαι».
Στὸ Ναύπλιο, μετὰ τὴν ἀποφυλάκισή του, ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ μίλησε ἀνεβασμένος σὲ μιὰ πέτρα στὸ πλῆθος ποὺ παραληροῦσε:
-Ἕλληνες! Πρὶν βγῶ στ’ Ἀνάπλι, ἔριξα στὴ θάλασσα τὰ πικρὰ τὰ περασμένα. Κάντε καὶ σεῖς τὸ ἴδιο. Στὸν δρόμο ποὺ περνάγαμε, γιὰ νὰ ρθοῦμε στὴν ἐκκλησιά, εἶδα νὰ σκάβουν κάποιοι ἄνθρωποι. Ρώτησα καὶ μοῦ εἶπαν πὼς σκάβουν, νὰ βροῦνε κρυμμένο θησαυρό. Ἐκεῖ στὸν λάκκο μέσα ρίξτε καὶ τὰ μίση τὰ δικά σας. Ἔτσι, θὰ βρεθεῖ κι ὁ χαμένος θησαυρός».
Ἄλλοτε φιλοξένησε ἐν γνώσει του τὸ φονιᾶ τοῦ ἀδερφοῦ του, ὁ ὁποῖος νόμιζε ὅτι δὲν τὸν ξέρει ὁ «Γέρος».
-Παιδί μου! λέει ἡ μάνα του, δίνεις νὰ φάει ψωμὶ ὁ φονιὰς τοῦ παιδιοῦ μου;
-Σώπα μάννα! Εἶπε ὁ Στρατηγός. Αὐτὸ εἶναι τὸ καλύτερο μνημόσυνο τοῦ σκοτωμένου.
Νὰ τὸ χριστιανικὸ ἦθος τοῦ Κολοκοτρώνη, ποὺ ὅμοιό του βρίσκουμε μόνο στὸν Ἅγιο Διονύσιο, τῆς Ζακύνθου, ποὺ συγχώρησε καὶ ἔσωσε τὸν φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του.
Καὶ τέλος συνήθιζε νὰ λέει!
-Οἱ Ἕλληνες εἶναι τρελλοί, ἀλλὰ ἔχουν Θεὸν φρόνιμον».
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
[1]
Θ. Κολοκοτρώνη, Διήγησις συμβάντων τῆς
Ἑλληνικῆς Φυλῆς ἀπὸ τὰ 1770 ἕως τὰ 1836, ἐποπτεία – εἰσαγωγὴ Ἀπ. Δασκαλάκη,
σελ. 66.
