Εἰς καιροὺς ἐσχάτης παρακμῆς
Ὅταν Ἀρχιεπίσκοπος «διέτασσε» νὰ τελεσθῆ «ἁγιασμός» εἰς μασονικὸν Μέγαρον καὶ Δεσπότης ἐτέλει αὐτοπροσώπως τὰ ὅμοια!
Ἔγιναν καὶ αὐτὰ τὰ ἀνόσια καὶ ἀπίστευτα ἀπὸ ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας;
Μάλιστα, λέγουν οἱ ἴδιοι οἱ τέκτονες, ἔγιναν!
Νὰ τὰ δοῦμε μὲ τὴ σειρά τους, ἔτσι ὅπως ἀναφέρονται σὲ τεκτονικὰ κείμενα, ἀτιμωρητὶ καὶ ἀδιαψεύστως, ὅπως πάντα.
– Ὅταν πρὶν ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια κτιζόταν τὸ σημερινὸ ὀκταώροφο μασονικὸ Μέγαρο μὲ τὰ δύο ὑπόγειά του εἰς τὴν Ἀθήνα, δημοσιεύθηκαν διάφορα σχόλια σὲ χριστιανικὰ ἔντυπα καὶ οἱ σχετικὲς ἀντιδράσεις. Ἔτσι στὸ μὲ ἀριθμὸ 54 τεῦχος τοῦ ἐντύπου «Ὁδὸς τοῦ Κυρίου», ὀργάνου τῆς Ἐνορίας Ἁγίου Παντελεήμονος Ἀχαρνῶν, δημοσιεύθηκε ἡ ἀκόλουθη δήλωση:
Ἠρωτήθημεν [γράφουν οἱ Ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ]: θὰ μεταβῶμεν νὰ τελέσωμεν, ἐὰν κληθῶμεν [ἀπὸ τοὺς μασόνους], ἁγιασμὸν ἐπὶ τῇ θεμελιώσει τῶν κατεδαφισθέντων κτιρίων τῶν μασόνων Ἀθηνῶν τῆς ὁδοῦ Ἀχαρνῶν; Ἀπαντῶμεν: Δὲν ἀνήκουν εἰς τὴν ἐνορίαν μας. Ἀλλὰ καὶ ἄν ἀνῆκον, οὐδεὶς ἐκ τῶν ἑπτὰ ἐφημερίων τοῦ ναοῦ μας θὰ μετέβαινε, διὰ νὰ εὐλογήση κτίσμα ἐντὸς τοῦ ὁποίου θὰ στεγασθῆ ἡ μασονία Ἀθηνῶν, διὰ νὰ συνεχίση τὸ ἀντιχριστιανικόν, ἀντορθόδοξον καὶ ἀντεθνικὸν ἔργον της». (Αὐτὰ διαβάζουμε στὸ μασονικό/θεοσοφικὸ Περιοδικὸ ΙΛΙΣΟΣ, ἔτους 1965, τεῦχος 42, σελ. 373).
Ἐν συνεχείᾳ διαβάζουμε ἐκεῖ τὰ ἀκόλουθα: «Σχετικῶς, τὸ μηνιαῖον ἔντυπον «Χριστιανικὴ Δημοκρατία», στὸ τεῦχος Ὀκτωβρίου [1965], ἀφοῦ ἀνεδημοσίευσε τὴν ὡς ἄνω δήλωσιν, διετύπωσε συγχαρητήρια πρὸς τὸν Πανοσ. Ἀρχιμανδρίτην Ἰάκωβον Μαλλιαγρὸ καὶ τοὺς συνεφημερίους αὐτοῦ διὰ τὴν στάσιν των καθὼς καὶ τὴν εὐχὴν «νὰ βροῦν γρήγορα μιμητὲς τοῦ κλήρου», μὲ τὸν ἰσχυρισμὸν ὅτι “ἡ Μασονία ἑτοιμάζεται γιὰ νέα ἐξόρμησι κατὰ κάθε χριστιανικοῦ”».
Τὰ ἀνόσια καὶ ἀπαράδεκτα ἑνὸς Πατριάρχου. Ἀποκάλυψις!
Ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο ἀκολούθησαν τὰ ἀρνητικὰ ἐναντίον τῶν καλῶν ἐκείνων κληρικῶν σχόλια τοῦ Περιοδικοῦ ΙΛΙΣΟΣ, μεταξὺ τῶν ὁποίων διαβάζουμε καὶ τὰ ὡς ἀκολούθως ἐκπληκτικὰ γιὰ τὶς ἀνόσιες ἐνέργειες ἑνὸς ἄλλοτε Ἀρχιεπισκόπου καὶ Πατριάρχη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ὅταν καί τότε κλήθηκε ἱερέας νὰ «ἁγιάσει» μασονικὸ κτίριο. Διαβάζουμε φρίττοντες:
«…Ὁ τεκτονισμὸς διέπεται ἀπὸ βαθειὰ θρησκευτικότητα καὶ ἀσχολεῖται εἰς τὴν καλλιέργειαν τῆς ἀρετῆς καὶ τὴν ἄσκησιν τῆς φιλανθρωπίας. Ἀκριβῶς αὐτὴν τὴν ἀντίληψιν εἶχε καὶ ἕνας ἔξοχος Ἱεράρχης [!] καὶ τὴν ἐξεδήλωσεν, ὅταν ἀνακινήθηκε παρόμοιον ζήτημα [«ἁγιασμοῦ»!], πρὸ 45 περίπου ἐτῶν [εἰς τὰ 1920]. Ἐπρόκειτο νὰ τελεσθῆ ἁγιασμὸς εἰς τὸ ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Βουλῆς τότε Τεκτονικὸν Μέγαρον καὶ ἐζητήθη ἡ συμμετοχὴ ἱερέως [!] ἐκ τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ, ἐκεῖνος ὅμως ἐδίστασεν, ὁπότε ὁ θεράπων [θεράπων=ὁ μασόνος ὑπηρέτης/θυρωρὸς] τοῦ μεγάρου ἀπηυθύνθη πρὸς τὸν Προκαθήμενον τῆς Ἐκκλησίας (ἦτο ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, μετέπειτα Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας), ὁ ὁποῖος ἐκάλεσε τὸν ἱερέα καὶ τοῦ εἶπε [διάβαζε: τὸν διέταξε] ὅτι δύναται νὰ τελέση τὸν ἁγιασμόν. Μάλιστα τοῦ πρόσθεσε [ἄκουσον – ἄκουσον] «μὴ ξεχάσης νὰ ἁγιάσης καὶ στὸ ΣΚΟΤΕΙΝΟ δωμάτιο· ζήτησε νὰ σὲ ὁδηγήσουν1». Διότι ὁ ἱεράρχης ἐκεῖνος [ὁ Μελέτιος Μεταξάκης] ἐγνώριζεν ὅτι ὁ «θάλαμος τῶν σκέψεων» [ὁ μαῦρος Σκοτεινὸς θάλαμος στὶς μασονικὲς Στοές] εἶναι, ἀληθινά, μιὰ ἀφετηρία ἠθικῆς ἀνοδικῆς πορείας – δοθέντος ὅτι ΗΤΟ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΕΚΤΩΝ…» [οἱ ὑπογραμμίσεις εἶναι τοῦ κειμένου].
Ἡ καύχησις, ἡ εἰρωνεία καὶ αἱ φοβεραί «ἀπειλαί» τῶν μασόνων ἐναντίον ὅλων
τῶν κληρικῶν τῆς τότε Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν. Ἡ μετέπειτα ἔνοχος ἡμῶν σιωπή…
Ἰδοὺ ἐν συνεχείᾳ καὶ τὰ ἐπίσης ἀπίστευτα ποὺ στὸ ἴδιο Μασόνο (θεοσοφικὸ περιοδικὸ) μᾶς λέγουν οἱ τέκτονες:
«… Γι’ αὐτό, [ἀφοῦ δηλαδὴ ἔχουμε δεσποτάδες εἰς τὶς Στοές], μπορεῖ νὰ προβλεφθῆ, σχεδὸν μὲ βεβαιότητα, ὅτι θὰ εὑρεθοῦν καὶ τώρα κληρικοὶ μὲ σωστὴν ἀντίληψιν περὶ χριστιανισμοῦ, ἐκτιμῶντες τὸ φιλοθρησκευτικὸν ἔργον τοῦ τεκτονισμοῦ, [γιὰ νὰ τελέσουν εἰς τὴν Στοὰν ἁγιασμόν]…». Καὶ συνεχίζουν οἱ Μασόνοι μὲ τὰ ἀκόμη χειρότερα, γράφοντες:
«… Ἐὰν ὁ πανοσ. Ἀρχιμανδρίτης Ἰάκωβος Μαλλιαγρὸς [ὁ ἀρνούμενος τὴν τέλεσιν ἁγιασμοῦ στὸ μασονικὸ κτίριο] μετὰ τῶν ἐφημερίων του ἔκριναν ὅτι ὀφείλουν νὰ παραστοῦν στὸν προσεχῆ ἁγιασμὸν τῆς θεμελιώσεως τοῦ Τεκτονικοῦ Μεγάρου, νομίζω ὅτι θὰ ἐγίνοντο πολὺ εὐχαρίστως δεκτοί [!] Ἄλλως, τὴν θέσι τους θὰ κατελάμβαναν ἄλλοι κληρικοί, ἄλλης ἐνορίας, ἀκόμη δὲ – γιατί ὄχι – καὶ Μητροπολίτης τις…» (Στὸ περιοδικὸ ΙΛΙΣΟΣ, ὅπως παραπάνω).
Τὸ σχόλιον τοῦ Ἀβερκίου
Ναί, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου, ναί, αὐτὰ ἔγραψαν οἱ μασόνοι στὸ Περιοδικὸ ΙΛΙΣΟΣ (ὅπως παραπάνω) καὶ μποροῦν νὰ γράφουν – καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνουν- τὰ ἴδια συνέχεια. Γιατί; Μὰ ἀφοῦ ὑπῆρξαν στὶς τάξεις των, 6 (ἕξι) Ἕλληνες Πατριάρχες, πλῆθος Ἀρχιεπισκόπων καὶ Ἀρχιμανδριτῶν («ὀρεγομένων Ἐπισκοπάς»), ὁμοῦ καὶ 20 (εἴκοσι) Ἕλληνες Πρωθυπουργοὶ ἕως τὸ 1976, τί λοιπὸν χειρότερο -ποὺ ἔρχεται- περιμένατε; Ποῖοι δύνανται νὰ ἀντισταθοῦν τώρα πλέον στὶς ἐπιθυμίες καὶ ἐντολὲς πάσης σκοτεινῆς δύναμης, ντόπιας καὶ ξένης, εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα μας; Τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα μας, ἀφοῦ οἱ ἡμέτεροι «ἄλλοι» σιωποῦν ὡς οἱ ἄφωνοι ἰχθύες τοῦ βαθέος πελάγους;
Ἐτελεσιουργήθησαν καὶ ἄλλοι «ἁγιασμοὶ» εἰς τεκτονικὰ μέγαρα;
Καὶ βέβαια «τελεσιουργήθηκαν», ἀπὸ κληρικοὺς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας! Νὰ δοῦμε ὀλίγους.
Κατὰ τὸ ἔτος 1993 ἐγκαινιάσθηκε στὴ Ζάκυνθο, ἐπὶ Μητροπολίτου Παντ. Μπεζενίτη, τὸ νέο μασονικὸ μέγαρο. Ἰδοὺ καὶ τὸ Ἐπίσημο πρόγραμμα τῶν ἐγκαινίων ἐκείνων:
– «τὴν 11 Δεκεμβρίου 1993 κατόπιν ἐγκρίσεως τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος ἔγιναν τὰ ἐπίσημα ἐγκαίνια τοῦ νέου [τεκτονικοῦ] κτιρίου.
– «…Τὸ Σάββατον 11.12.1993: Τὸ μὲν πρωΐ ξενάγηση εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγ. Διονυσίου, ὅπου ἔγινε ἄνοιγμα τῆς Ἁγ. Λάρνακος καὶ δέηση ὑπὲρ τῶν μελῶν τοῦ [τεκτονικοῦ] Ἱδρύματος…
-«… Τὸ δὲ ἀπόγευμα παρουσίᾳ προσκεκλημένων ἐκ τῆς κοινωνίας τῆς Ζακύνθου ἔγινε ἁγιασμὸς τοῦ κτιρίου ἀπὸ τὸν ἐφημέριο τὴν Ἐνορίας… [!]
– «… Τὴν ἑσπέραν καὶ περὶ ὥραν 19:30 ἄρχισαν αἱ Ἐργασίαι εἰς βαθμὸν μαθητοῦ εἰς τὸ νεότευκτον μεγαλοπρεπὲς [μασονικὸν] Ἐργαστήριον [Στοὰν μὲ ὅλα τὰ σκοτεινὰ σύμβολα]…» (Πηγή: Τὸ τεκτ. περιοδικὸ Πυθαγόρας, ἔτους 1994, τεῦχος 48-49, σσ. 280-282).
Ἡμέτερον σχόλιον;
– οὐδέν.
Δύο «ἁγιασμοὶ» εἰς τὸ μασονικὸν Μέγαρον τῆς Ἐλευσῖνος
Εἰς τὸν ἕνα ἐχοροστάτησε καὶ Δεσπότης!
Ἔγινε καὶ τοῦτο;
Μάλιστα ἔγινε, κατὰ τὸ «ρεπορτὰζ» τῶν τεκτόνων.
Νὰ τὸ δοῦμε μαζί, στὸ τεκτονικὸ περιορικὸ Πυθαγόρας, ἔτους 2000, τεῦχος 72-73, σσ 261-268.
Ὁ τίτλος τοῦ σχετικοῦ ἄρθρου στὸ τεκτ. Περιοδικὸ εἶναι «Ἐγκαίνια τοῦ Τεκτονικοῦ Μεγάρου Ἐλευσῖνος» καὶ ἐν συνεχείᾳ διαβάζουμε, θλιβόμενοι τὰ ὡς ἑξῆς, μεταξὺ ἄλλων:
– «Τὸ Σάββατον 24 Ἰουνίου 2000 ἐπραγματοποιήθησαν τὰ ἐγκαίνια τοῦ θεμελιωθέντος τὴν 4-6-1998 τεκτονικοῦ Μεγάρου Ἐλευσῖνος […]
Μετὰ τὸ ἄνοιγμα τῶν ἐργασιῶν [τῶν Μασονικῶν τελετουργιῶν] οἱ ἀδελφοὶ «ἐργάται» τοῦ τεκτονικοῦ Μεγάρου [=οἱ ὑπεύθυνοι τῆς ἀνοικοδόμησης τοῦ κτιρίου, μασόνοι] εἰς τοὺς ὁποίους εἶχεν ἀνατεθεῖ ἡ φύλαξις αὐτοῦ παρέδωσαν τοῦτο συμβολικῶς εἰς τὸν Σεβάσμιον Ἀδελφὸν [τάδε]. Ἀκολούθως ἠνήφθη ἡ ἱερὴ φλόγα [!] ἡ προερχόμενη ἀπὸ τὸ ἱερὸν πῦρ, τὸ ὁποῖον ἡ Μεγάλη Στοὰ τῆς Ἑλλάδος διατηρεῖ ἄσβεστον ἀπὸ τοῦ ἔτους 1811 [!]…».
-Καὶ μετὰ τί ἐπακολούθησε ἐκ μέρους δύο κληρικῶν τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας εἰς τὸ τεκτονικὸ Μέγαρον τῆς Ἐλευσίνος;
– Ἰδοὺ τί διαβάζουμε νὰ ἀναφέρεται στὸ τεκτονικὸ Περιοδικὸ, (ὅπως παραπάνω):
«…Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας περὶ τὴν 19.30 ὥραν ἐτελέσθη [Εἰς τὴν αἴθουσαν πολλαπλῶν ἐκδηλώσεων τοῦ Τεκτονικοῦ Μεγάρου] ἁγιασμός, χοροστατοῦντος τοὺς Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀξώμης κ. Πέτρου Γιακουμέλου καὶ τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου Ἐλευσῖνος κ. Καλλιστράτου, παρουσίᾳ Ἀδελφῶν [Μασόνων] μετὰ τῶν οἰκογενειῶν των, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἐπισκεπτῶν καὶ ἀκολούθησε ἁγιασμὸς τῶν αἰθουσῶν τῶν ὀρόφων.
Στὴ συνέχεια ὁ Ἐνδοξότατος Μέγας Διδάσκαλος [τῆς Μασονίας τῆς Ἑλλάδος] ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς παρισταμένους μεταξὺ ἄλλων εἶπε:
– Σεβασμιώτατε, Πανοσιολογιώτατε, Ἀξιότιμοι Ἀντιπρόσωποι ξένων Τεκτονικῶν Δυνάμεων, Ἀγαπητοί μου Κυρίες καὶ Κύριοι [κ.λπ.]…».
Αὐτὰ ἔγραψαν οἱ μασόνοι στὸ προαναφερθὲν περιοδικό τους… Καὶ οἱ «δικοί» μας ἐσιώπησαν.
Σχόλιον ἐκ μέρους τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου;
Ἀπάντηση: Μία λέξη: Θλίψη.
(Προσεχῶς: Τί φοροῦν οἱ μασόνοι κληρικοὶ κατὰ τὶς τεκτονικὲς τελετουργίες, ὅπως ἀναφέρεται στοὺς ἐπίσημους μασονικοὺς κανονισμοὺς Τεκτονικῶν Ταγμάτων).
Μοναχὸς Ἀβέρκιος
Σημειώσεις:
1. Ὁ «Σκοτεινὸς θάλαμος» σὲ κάθε μασονικὴ Στοὰ εἶναι ἕνα μικρό, κατάμαυρο καὶ χωρὶς παράθυρα δωμάτιο. Ἐκεῖ εἰσάγουν οἱ μασόνοι «δοκιμαστὲς» τοὺς ὑπὸ μύησιν ἀνθρώπους, γιὰ νὰ συντάξουν τὴν «πνευματική» τους διαθήκη. Ὁ σκοτεινὸς αὐτὸς μασονικὸς θάλαμος συμβολίζει πολλά, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὴν μήτρα τῆς γυναικός. Ἐξερχόμενος ἔτσι «αὐτῆς» ὁ μυούμενος καὶ ἀντικρύζων «τὸ τεκτονικὸν φῶς» ἀναγεννᾶται!
Ὅλα αὐτὰ σημαίνουν γιὰ τοὺς βαπτισμένους χριστιανοὺς ποὺ περιέρχονται σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση – διαδικασία, ὅτι μεταπίπτουν μασονικῶς ἀναγεννώμενοι στὴν πρὸ τοῦ χριστιανικοῦ βαπτίσματος πτωτικὴ κατάσταση. Μὲ δύο λόγια: ὅτι ξεβαπτίζονται, εἴτε τὸ γνωρίζουν εἴτε ὄχι!
(Ὅλα ἐτοῦτα τὰ ἀντλοῦμε ἀπὸ τὰ ἐξηγητικὰ κείμενα τῶν τεκτόνων γιὰ τὰ συμβολιζόμενα στοὺς μαύρους αὐτῶν θαλάμους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν καίρια σημασία εἰς τὶς Στοές τους).
