π ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
Μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο εμφανίσθηκαν στην Αμερική και στην Ευρώπη διάφοροι ευαγγελιστές, πού οργάνωσαν λαϊκές συναθροίσεις με συμμετοχή μεγάλου πλήθους και διακήρυξαν πώς θεραπεύουν όλες τις ασθένειες. Αναφέρουμε εδώ μερικά ονόματα: Α.Α. Allen (1911-1970), Kathryn Kuhlman (1976), Gordon Lindsay (1973), εκδότης του περιοδικού «The Voice of Healing» και ιδρυτής της «Διεθνούς Αδελφότητας Εκκλησιών και Διακονιών του Πλήρους Ευαγγελίου», Hermann Zais (1889-1958), ιδρυτής της «Κοινότητας του Χριστού – Ecclesia», Lothar Hoffmann, εκδότης του περιοδικού «Gottliches Licht und Erweckung», Morris Cerullo, Υonggi Choe και άλλοι.
Κοινό σημείο Όλων των «ευαγγελιστών – θεραπευτών» είναι ο λεγόμενος «δυναμικός ευαγγελισμός» (Power Evangelism), πού συνοδεύεται με «σημεία», ιδιαίτερα «θεραπείες». Η ασθένεια αξιολογείται σ’ αυτούς αρνητικά.
Έτσι ο Η. Zais δίδασκε πώς κάθε ασθένεια είναι αντίθετη με το σχέδιο του Θεού, είναι καρπός αμαρτίας και προέρχεται από το Διάβολο. Τα παιδιά του Θεού δεν αρρωσταίνουν. Αλλά και αν αρρωστήσουν, επειδή αμάρτησαν, θεραπεύονται με την πίστη τους. Όποιος δεν παίρνει τη θεραπεία δεν έχει αρκετή πίστη!
Διαφορετική ήταν η διδαχή της Cathryn Kuhlman, κήρυττε τη θεραπεία των ασθενών με βάση τις υποσχέσεις του Χριστού και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Όμως όταν η θεραπεία αποτύγχανε, έλεγε ότι η αιτία δεν βρίσκεται μόνο στην πίστη των ασθενών, αλλά και στη βούληση του Θεού.
Ομάδες θεραπευτών – ευαγγελιστών
Wίlliam Branham (1909-1965)
Ο W. Branham εθεωρείτο «Χριστός» και απεσταλμένος πρεσβευτής της έβδομης και τελευταίας περιόδου της Εκκλησίας, πού όπως κήρυττε, άρχισε το 1906 και επρόκειτο να τελειώσει το 1977. Είναι η περίοδος της «Λαοδικείας» και ο W. Βranham ο τελευταίος «προφήτης» και πρόδρομος της παρουσίας του Χριστού, με αποστολή να διαφυλάξει τους εκλεκτούς μέχρι την ημέρα της «αρπαγής».
Μετά το θάνατό του πολλοί περίμεναν ν’ αναστηθεί. Με την ηγεσία του γιου του σχηματίσθηκε στην Αμερική η οργάνωση Branham Campaigns, πού επεκτάθηκε και στην Ευρώπη. Στη Γερμανία υπεύθυνος είναι ο Wald Frank. Το 1960 ιδρύθηκε η «Ελευθέρα Λαϊκή Ιεραποστολή» (Krefeld).
Τη διδαχή του Branham παρέλαβε ο Ινδός Lawrie, πού κι αυτός περίμενε το 1977 να γίνει η «αρπαγή» και να αρχίσει η χιλιετής βασιλεία. Δεν χαρακτηρίσθηκε «πρεσβευτής των εσχάτων καιρών», άλλά «υιός ανθρώπου» και «υιός Θεού».
Για τον Branham η ασθένεια προέρχεται πάντοτε από τον Διάβολο και με βάση τη θυσία του Χριστού θεραπεύεται.
Oral Roberts
Ο Roberts γεννήθηκε το 1918 και άνηκε στην «Πεντηκοστιανή Εκκλησία της Αγιότητας». Αργότερα εντάχθηκε σε μεθοδιστική εκκλησία. Η κίνησή του ονομάζεται Evangelistic Association (Tulsa Oklahoma).
Διακηρύττει πώς θεραπεύει 25% των αρρώστων, πού απευθύνονται σ’ αυτόν. Για τη δραστηριότητά του χρησιμοποιεί τεράστια σκηνή και πολυάριθμες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Το 1962 ίδρυσε το πανεπιστήμιο «Oral Roberts».
T.L. Osborn
Γεννήθηκε
το 1925 και οργάνωσε την Association Native Evangelism. Πραγματοποίησε
συναθροίσεις με συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων ατόμων και ισχυρίζεται ότι η
δραστηριότητά του είναι «το υπ’ αριθμόν ένα έργο του Θεού» και ότι η
οικονομική ενίσχυση είναι απόδειξη υπακοής στο Θεό, η οποία επιφέρει
ευλογίες.
Όποιος ενισχύει «το έργο του Θεού», κάνει συμβόλαιο με το Θεό και θα λάβει σωματική υγειά, υλική ευημερία και τη σωτηρία της ψυχής του. Οι ασθένειες και οι θλίψεις είναι έργο του Διαβόλου. Ο Θεός θέλει ο άνθρωπος να είναι υγιής.
Ένα μέρος της σωτηρίας είναι και η θεραπεία, την οποία μπορεί ο άνθρωπος να λάβει τώρα.
Στο
βιβλίο του («Θεραπεία από τον Χριστό», πού μεταφράστηκε και στα
ελληνικά (χωρίς να αναφέρεται ο μεταφραστής, ο τόπος και ο χρόνος της
έκδοσης), ισχυρίζεται πως θεράπευσε εκατοντάδες χιλιάδες αρρώστους «όσων
ειδών μπορεί κανείς να φαντασθεί» και πέτυχε «ακόμη και ανάσταση
νεκρών» (σ. 3).
Κατά τον Osborn υπάρχουν «επτά βήματα», πού όταν τα κάνει κανείς, σίγουρα θα θεραπευθεί:
1)
«Να γνωρίσεις ότι ο καιρός των θαυμάτων δεν πέρασε και ότι η θεραπεία
του σώματος είναι μέρος της διακονίας του Χριστού σήμερα»,
2)
«να μάθεις την υπόσχεση του Θεού στην Αγία Γραφή, ότι θα σε θεραπεύσει
και να είσαι απόλυτο πεπεισμένος πως αυτά γράφτηκαν προσωπικά για σένα»,
3) «να καταλάβεις πως ο Θεός θέλει να είσαι καλά, πως μόνο ο Σατανάς θέλει να υποφέρεις»,
4) «να καταλάβεις ότι η θεία θεραπεία είναι μέρος της σωτηρίας»,
5) «να του ζητήσεις να σε θεραπεύσει σύμφωνα με την υπόσχεσή του και να πιστεύεις ότι ακούει την προσευχή σου»,
6) «να πιστεύεις ότι έλαβες εκείνο το οποίο ζητάς. Το βήμα αυτό ονομάζουμε πίστη»,
7) «να τον δοξάσεις για την απάντηση στην προσευχή σου και να βάλεις σε ενέργεια την υπόσχεσή του» (Osborn, σ. 7-57).
Reinhard Bonnke
Πρόκειται
για τον ιδρυτή της οργάνωσης «Ο Χριστός για όλα τα Έθνη» (Christ for
all Nations). Γεννήθηκε στην Ανατολική Πρωσία το 1940. Σπούδασε σε
«Βιβλική Σχολή» στην Ουαλία και το 1961 επέστρεψε στην Γερμανία και
έγινε κήρυκας σε πεντηκοστιανή κοινότητα (Flensburg).
Το 1967 πήγε στη Νότιο Αφρική και εντάχθηκε στην Apostolic Faith Mission. Αργότερα συνέχισε τη δραστηριότητά του με την οργάνωση «Ο Χριστός για όλα τα Έθνη», πού ιδρύθηκε το 1972. Το 1978 κατασκευάζει μία ευαγγελιστική σκηνή για 100.000 επισκέπτες και το 1984 μία άλλη για 34.000 επισκέπτες, πού κόστισε συνολικά 13 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα. Ήλθε σε επαφή με τον Κορεάτη κήρυκα Υonggi Choe.
Το 1986 το «Άγιο Πνεύμα» τον πληροφόρησε πώς έφθασε ο καιρός της Ευρώπης. Το ίδιο έτος μετέφερε το κέντρο της οργάνωσης στην Φρανκφούρτη, όπου αγόρασε δύο κτίρια αντί 2,4 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων. Διακήρυξε την «έναρξη για την μεγαλύτερη έκχυση του Πνεύματος στην Ευρώπη». Η Φωτιά της Πεντηκοστής θα ξαναπέσει στην ήπειρο αυτή, διακήρυξε ο Bonnke και οργάνωσε τον Αύγουστο του 1987 στην Φρανκφούρτη μία Euro-Fire-Konferenz.
Στην Ελλάδα η κίνηση προβάλλεται από την εφημερίδα «Πνευματικά Νέα» τού «Πνευματικού Κέντρου Επιστημόνων και Φοιτητών» (Θεσσαλονίκη).
Για τον Bonnke ο αληθινός χριστιανός δεν αρρωσταίνει ποτέ, γιατί ο Χριστός ανέλαβε αvτιπροσωπευτικά τις αρρώστιες. Η κίνηση υπόσχεται τη θεραπεία όλων των κακών και τη λύση όλων των προβλημάτων, ακόμη και των οικονομικών. Η αγία Γραφή εκλαμβάνεται κατά γράμμα και υπογραμμίζεται η προσωπική εμπειρία, το «βάπτισμα τού Αγίου Πνεύματος», πού εκδηλώνεται με γλωσσολαλιά.
Η κίνηση οργανώνει μεγάλες εκδηλώσεις πού διαρκούν 13 ημέρες με συμμετοχή χιλιάδων ατόμων. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει μαζικό ευαγγελισμό, πού παίρνει το χαρακτήρα διαδήλωσης. Το «τελετουργικό αναγέννησης» αποσκοπεί στη δημιουργία άμεσης ενθουσιαστικής μεταστροφής.
Ορθόδοξες απόψεις
Παρ’ όλον ότι μιλήσαμε ήδη για το νόημα των θλίψεων και της ασθένειας στη ζωή των πιστών, είναι ανάγκη να επανέλθουμε στο θέμα και να υπογραμμίσουμε ότι οι ασθένειες ανήκουν στη ζωή τού ανθρώπου, ακόμη και τού πιστού (Ρωμ. η’ 18. Γαλ. δ’ 13. Α’ Τιμ. ε’ 23. Β’ Τιμ. δ’ 20), μπορεί να σημαίνουν εύνοια και αγάπη τού Θεού, απόδειξη ότι ο Θεός είναι Πατέρας. Ίσως αποσκοπούν στο να μας κάνουν μετόχους της αγιότητας τού Θεού, αυξάνοντας την προθυμία μας για την εν Χριστώ ζωή και να επιβεβαιώνουν την πίστη μας (Εβρ. ιβ’ 6-13). Ίσως όμως να έχουν άλλη αιτία.
Οι λόγοι της Γραφής, «τον ιώμενον πάσας τας νόσους σου» (Ψαλμ. ρβ/ργ’ 3) ή και το Ησ. νγ’ 4 δεν αποτελούν υποσχέσεις, που αναφέρονται στη ζωή κάτω από τη δουλεία της φθοράς, αλλά στη «νέα γη» και στους «νέους ουρανούς».
Δεν αρνούμεθα φυσικά την περίπτωση θαυματουργικής επέμβασης τού Θεού, ούτε περιφρονούμε τα «χαρίσματα ιαμάτων». Όμως παρατηρούμε ότι και στην αποστολική εποχή τα χαρίσματα αυτά εδίδοντο «εν τω αυτώ Πνεύματι» με το χάρισμα της πίστεως, και πάντοτε «εν τη εκκλησία» (Α’ Κορ. ιβ’ 9.28-30).
Τα χαρίσματα αυτά δεν αποτελούσαν «κανόνα», σύμφωνα με τον οποίο ο Θεός όφειλε να φέρει τη θεραπεία. Ο Θεός είναι ελεύθερος να δίνει τη χάρη του όποτε θέλει, δεν εξαναγκάζεται (Ιω. γ’ 8. Α’ Κορ. ιβ’ 11. Εβρ. β’ 4).
Στην αγία Γραφή η ισχυρή πίστη συνοδεύεται πάντοτε από την ταπείνωση, πού υποτάσσεται στο ελεύθερο θέλημα τού Θεού και δεν έχει καμία σχέση με τη «θετική σκέψη» των αποκρυφιστών. Γι’ αυτό διαβάζουμε στον Ευαγγελιστή Μάρκο: «Παρένεγκε τό ποτήριον απ’ εμού τούτο, άλλ’ ου τί εγώ θέλω, αλλά τί σύ» (Μαρκ. ιδ’ 36).
Οι «θεραπευτές» προβάλλουν τις «ιάσεις» τους. Όμως ο αριθμός των «ιάσεων» αυτών είναι μικρός και πάντως πρόκειται για υποκειμενικές καταστάσεις, πού σε πολλές περιπτώσεις ήταν προσωρινές.
Το πλήθος των ασθενών, πού έτρεξε στις «μαζικές εκδηλώσεις» των «θεραπευτών» για θεραπεία, επέστρεψε απογοητευμένο. Σε πολλές περιπτώσεις, πονεμένοι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε απόγνωση, αφού τούς καταλογίσθηκε η ευθύνη για την έλλειψη θεραπείας: «Η πίστη σου είναι αδύνατη, γι’ αυτό δεν έγινες καλά»!
Η άποψη λοιπόν ότι τα παιδιά του Θεού δεν χρειάζεται να υποφέρουν από ασθένειες, είναι λανθασμένη και μπορεί να έχει τρομακτικές συνέπειες στους σωματικά ασθενείς αδελφούς μας, εάν πιστέψουν πώς ενόσω είναι σωματικά άρρωστοι δεν μπορούν να είναι παιδιά του Θεού.
Κλείνοντας υπογραμμίζουμε δύο σημεία:
α) Η υγιής πίστη δεν κατοχυρώνει οποιαδήποτε απαίτηση για θετική απάντηση του Θεού. Αντίθετα βεβαιώνει μέσα μας την πεποίθηση ότι ο Θεός μας οδηγεί στο δικό του δρόμο, ΟΧΙ μόνο με τη χαρά, αλλά και με τη θλίψη (Ψαλμ. κβ/κγ’).
β) Όλοι, και οι σωματικά υγιείς και οι σωματικά ασθενείς πιστοί, αποβλέπουμε στον ίδιο σκοπό, τη σωτηρία. Η ασθένεια δεν χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό: «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχώρια ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Καθώς γέγραπται ότι ενεκά σου θανατούμεθα όλην την ημέραν, ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. Αλλ’ εν τούτοις πάσιν υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς. Πέπεισμαι γάρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Kυρίω ημών» (Ρωμ. η’ 35-39).
Όταν οι ομάδες αυτές μιλούν για πίστη, εννοούν πίστη στο λόγο της αγίας Γραφής και έτσι την μεταβάλλουν σε ιδεολογία. Όμως η πίστη στην αγία Γραφή δεν αποτελεί απλώς διανοητική διεργασία, αλλά αναφέρεται στον όλο άνθρωπο. Είναι κοινωνία μετά του Χριστού, ένταξη στο άγιο Σώμα του, βίωση αυτής της ενότητας του «εις εν Χριστώ».
Η σωτηρία είναι αποτέλεσμα αυτής της καθολικής πίστης, της μετοχής στη ζωή του Χριστού και όχι μιας διανοητικής διεργασίας, ενός είδους «διαλογισμού» πάνω στο λόγο της Γραφής, πού ανάγεται στο χώρο της αποκρυφιστικής ταύτισης ανάμεσα στη σκέψη και στην πράξη, σημείο κοινό, όχι μόνο στους «ευαγγελιστές – θεραπευτές», αλλά και στις «ψυχολατρείες» και στους «θεραπευτές» ασιατικής προέλευσης.
Η αγία Γραφή μιλάει γι’ αυτή την καθολική πίστη και τη «μετοχή» στο Σώμα του Χριστού, πού ταυτίζεται με τη σωτηρία και όχι για μια ιδεολογικοποιημένη πίστη (Ιω. α’, 12. στ’ 53-58. Ρωμ. η’ 4-17. Γαλ. γ’ 26-29, ι’ 4-13).
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
π ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
